Τρεις βδομάδες πριν φύγω για το ταξίδι που είχα οργανώσει με τους φίλους μου για Κάτω Ιταλία και Σικελία, είχα μια πρόταση από τον εκδοτικό μου οίκο να παρουσιάσω το τρίτο μου βιβλίο στο βιβλιοπωλείο "Επί Λέξει" που βρίσκεται στην Ακαδημίας. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόταση αυτή αλλά είχα έναν περιορισμένο χρόνο να βρω ομιλητές για το βιβλίο μου. Αμέσως επεδίωξα να επικοινωνήσω με τον κ. Περικλή Κοροβέση που πέρα απ' τον σεβασμό που του είχα για την ιστορία του και τον αντιδικτατορικό του αγώνα ήμουν και φανατικός αναγνώστης της αρθρογραφικής του στήλης στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ξέροντας πως δεν έχει κινητό ή κάποιον αριθμό που θα μπορούσα να τον καλέσω, του έστειλα ένα προσωπικό μήνυμα στο προσωπικό του mail που αναγραφόταν στα άρθρα του.
Οι μέρες όμως περνούσαν κι οι προσδοκίες μου μειώνονταν όλο και πιο πολύ. Μέχρι που ένα ζεστό απόγευμα την ώρα που χαλάρωνα στο μπαλκόνι σχεδιάζοντας το πρόγραμμα του ταξιδιού, χτύπησε το τηλέφωνο. Έγειρα στην οθόνη κι είδα βιαστικά έναν αριθμό σταθερού τηλεφώνου κι αμέσως ο νους μου πήγε στις ενοχλητικές διαφημίσεις διαφόρων ιδιωτικών εταιριών οπότε σκέφτηκα να το αποφύγω. Όμως τελευταία στιγμή μια απροσδιόριστη αίσθηση με έσπρωξε να το σηκώσω. Τότε άκουσα από την άλλη άκρη της γραμμής μια βραχνή αυστηρή φωνή. "Ο κύριος Χατζελένης;" με ρώτησε ευγενικά. "Ο ίδιος" απάντησα προσπαθώντας να καταλάβω από που γνωρίζω αυτή τη φωνή. "Περικλής Κοροβέσης στο τηλέφωνο" μου είπε κι αμέσως ένιωσα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Δε μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου που μιλούσα μαζί του πόσο μάλλον που μου τηλεφώνησε για την παρουσίαση του βιβλίου.
Αντιλαμβανόμενος τη συναισθηματική μου έξαρση, προσπάθησε να με κατευνάσει λέγοντάς μου πως δεν μπορεί να μου απαντήσει θετικά ή αρνητικά αν δε διάβαζε πρώτα το βιβλίο αλλά και να δει το πρόγραμμά του για 'κείνη τη μέρα που είχε οριστεί η παρουσίαση. Έτσι δώσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα στο χώρο των "Εκδόσεων των Συναδέλφων" όπου θα παρουσίαζε εκεί ένα άλλο βιβλίο, συγκεκριμένα τους "Ταριχευτές του Λένιν". Μετά το πέρας της παρουσίασης καθίσαμε στο χώρο και συζητήσαμε τόσο για το δικό μου βιβλίο όσο και για τους "Ανθρωποφύλακες" το οποίο είχα πάρει μαζί μου για να μου το υπογράψει. Φεύγοντας, θυμάμαι που μου κούνησε το βιβλίο μου στον αέρα λέγοντάς μου "θα δω το πρόγραμμά μου και θα σου πω αν θα μπορέσω να στο παρουσιάσω". Ήταν λογικό πως ήθελε πρώτα να διαβάσει το βιβλίο για να αποφασίσει αν θέλει να μου το παρουσιάσει ή όχι. Έκτοτε άρχισε μια μικρής διάρκειας περίοδος γεμάτη αγωνία μέχρι να δεχτώ το κρίσιμο τηλεφώνημά του. Αισθανόμουν πως περνούσα από κάποια σημαντική εξέταση κι ανέμενα τα αποτελέσματα.
Τελικά με ξαναπήρε τηλέφωνο λίγες μέρες πριν την αναχώρηση για την Ιταλία. Άκουσα ξανά τη βραχνή του φωνή και μεμιάς ο χρόνος σταμάτησε περιμένοντας να ακούσω την απόφασή του. "Κύριε Χατζελένη μπορείτε να με υπολογίζετε για την παρουσίαση του βιβλίου σας". Η χαρά που ένιωσα εκείνη τη στιγμή δε μπορεί να συγκριθεί με άλλες χαρές που έχω αισθανθεί στην μέχρι τώρα ζωή μου.
Δύο βδομάδες μετά το ταξίδι συναντηθήκαμε ξανά στο βιβλιοπωλείο "Επί Λέξει". Μαζί μας ήταν ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης κι η συγγραφέας Πέλα Σουλτάνου που μου έκαναν την τιμή να παρουσιάσουν το βιβλίο μου. Το λόγια του γλυκά και οικεία. Ένιωθα τόσο όμορφα έχοντας δίπλα μου αυτόν τον άνθρωπο να μιλάει για μένα. Στεκόμουν στην άκρη του τραπεζιού και προσπαθούσα να συγκρατήσω την κάθε του λέξη συγκινησιακά φορτισμένος.
Μετά το τέλος της παρουσίασης, μας πρότεινε να πιούμε ένα ποτό. Οι υπόλοιποι δε μπορούσαν να ακολουθήσουν κι έτσι βρεθήκαμε σε ένα κοντινό μπαρ να συζητάμε όλο το βράδυ για τη ζωή, τον έρωτα και την καύλα. Πόσο πολύ του άρεσε αυτή η λέξη. Την επαναλάμβανε και γέμιζε το στόμα του από απόλαυση και χαρά. Μετά από τόσα βασανιστήρια, τόσες διώξεις και τόσους αγώνες, είχε συνειδητοποιήσει πως το μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή είναι ο έρωτας κι η αγάπη. Παράλληλα όμως οφείλουμε να 'μαστε φύλακες της μνήμη. Δε ξεχνάμε τα δεινά, δε συγχωρούμε τους εγκληματίες, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας θεωρεί μαλάκες. Κοιτάμε μπροστά και κάνουμε πέρα κάθε τοξικό άνθρωπο διότι η ζωή είναι μικρή για να την χαραμίζουμε στον κάθε τυχάρπαστο.
Εκείνη τη μέρα έζησα στιγμές μοναδικές γεμάτες ζεστασιά, ειλικρίνεια κι οικειότητα με έναν άνθρωπο που είχα πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Στιγμές που με τα χρόνια έμειναν άσβεστες στη μνήμη μου. Στιγμές που μετά απ' το σημερινό του φευγιό αποκτούν μια άλλη αξία μέσα στην καρδιά μου.
Θα θελα με τη σειρά μου να αποχαιρετήσω τον κύριο Περικλή Κοροβέση με ένα ποίημά του που μου θύμισε εκείνο το βράδυ. Ένα ποίημα που το χω κρατήσει ως κανόνα ζωής.
Δεν υπάρχει κελί που να μην τρυπιέται.
Δεν υπάρχει φυλακή που δεν μπορείς να δραπετεύσεις.
Δεν υπάρχει σκλαβιά που να εμποδίζει την ελευθερία σου.
Όλα είναι στο κεφάλι σου.
Σπάσ’ το και πέτα.
Ο ουρανός είναι απέραντος.
Υπάρχει μια γωνιά που σε περιμένει∙ βρες την.
Καλό σας ταξίδι αγαπητέ κύριε Περικλή Κοροβέση
Πορτραίτο του Περικλή Κοροβέση στο βιβλιοπωλείο "Μωβ Σκίουρος"
Μπορείτε να δείτε την παρουσίαση του βιβλίου μου "Εντεύθεν" που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει στις 3 Μαΐου του 2017 εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου