Μια διαφορετική ανάσταση

Μεγαλώνοντας σε έναν συντηρητικό τόπο όπως είναι η Χίος, συνειδητοποίησα πως η μεγαλύτερη γιορτή της ορθοδοξίας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια επίδειξη πλουτισμού, καλής οικογενείας και δημοσίων σχέσεων. Μια γιορτή κουτσομπολιού, όλοι ντύνονται καλά για να μην έχει κάτι να πει ο κόσμος. Όλοι μαζεύονται στους ναούς για να μη δώσουν δικαιώματα στους γνωστούς και στους γείτονες, κι όλοι δίνουν ευχές έστω και τυπικές για να μη δημιουργήσουν ψυχρότητες.
Όλο αυτό το θέατρο αρχικώς με ξίνιζε κι ενίοτε με εξόργιζε. Όμως με τα χρόνια βρήκα πως η καλύτερη λύση είναι η αδιαφορία αλλά κι η αντικατάσταση της τόσης τοξικότητας με ταξίδια στο εξωτερικό. Σε δύο απ' αυτά τα ταξίδια έζησα δύο διαφορετικές αναστάσεις, μια ορθόδοξη στην Λουμπλιάνα την οποία θεωρώ ως την πιο ζεστή κι ειλικρινή ανάσταση που έχω βιώσει και μια καθολική στην Κατάνια όπου μαγεύτηκα με την ψαλμωδική μυσταγωγία αυτών των τελετών.
Φέτος έτυχε να ζήσω και την καραντινάτη ανάσταση. Η βραδιά ήταν γλυκιά οπότε στάθηκε αφορμή για την πρώτη (έστω και πρόωρη) θερινή προβολή στο μπαλκόνι μου. Λίγο πριν τις δώδεκα άφησα την ταινία στη μέση, σηκώθηκα και στάθηκα στα κάγκελα γεμάτος περιέργεια να ζήσω την πρώτη φορά Ανάσταση στην Αθήνα σε μια άκρως πρωτόγνωρη φάση.
Οι πρώτες φωτοβολίδες έκαναν την εμφάνισή τους στον Αττικό ουρανό καλώντας τους πιστούς στα μπαλκόνια ενώ σε κάποιες ταράτσες έκαναν την εμφάνισή τους διάφορες φιγούρες που κοιτούσαν προς το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου του Κυνοσάργους. Γύρω στις δώδεκα άρχισαν τα πυροτεχνήματα κι ο ουρανός γέμισε με καμπάνες που έστελναν σε όλες τις γειτονιές το χαρμόσυνο μήνυμα της ανάστασης.
Τέτοια ώρα σε άλλες χρονιές θα φεύγαμε βιαστικά από τις εκκλησίες καθώς μας περίμενε η μαγειρίτσα στο σπίτια. Θα φεύγαμε επίσης βιαστικά για να αποφύγουμε τις τυπικές χαιρετούρες με τους διάφορους γνωστούς. Ζούσαμε καταστάσεις τόσο ψεύτικες που ποτέ δεν είχαμε αντιληφθεί. Κι όμως, φέτος αυτό που διαπίστωσα ήταν η ανάγκη να συναντηθούμε με ανθρώπους αγαπημένους και να ανταλλάξουμε ειλικρινείς ευχές. Να πούμε το σ' αγαπώ σε πρόσωπα δικά μας και να φιλήσουμε τους πάντες. Αυτή η επιθυμία ήταν εμφανής στα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησα χθες το βράδυ στα μπαλκόνια. Αρχικά επικρατούσε ένα μούδιασμα καθώς δε ξέραμε πως να συμπεριφερθούμε. Όλοι κοιτιόμασταν μεταξύ μας περιμένοντας την τυχαία συνάντηση των βλεμμάτων μας. Κι όταν αυτό έγινε, άρχισαν οι πρώτες ευχές. Και με μιας η γειτονιά που μέχρι χθες ήταν απρόσωπη κι αντικοινωνική, μετατράπηκε σε μια μεγάλη παρέα. Ευχές, χαμόγελα, συζητήσεις και προσφωνήσεις γειτόνων χρησιμοποιώντας το μικρό τους όνομα. Μια εικόνα ονειρική, πανανθρώπινη κι άκρως επαναστατική για τα δεδομένα της Αθήνας. Μια εικόνα που ευελπιστώ πως θα διατηρηθεί όταν επιστρέψουμε ξανά στην κανονικότητά.
Ίσως τελικά χθες να ζήσαμε την ανάσταση του ανθρώπου που χρόνια κρύβουμε μέσα μας ναρκωμένο κι αδρανή....