13. Goodbye Cruel World

Goodbye cruel world,
I'm leaving you today.
Goodbye,
Goodbye,
Goodbye.

Goodbye, all you people,
There's nothing you can say
To make me change my mind.
Goodbye.

Με αυτό το τραγούδι τελειώνει το πρώτο μέρος του αριστουργηματικού άλμπουμ The Wall των Pink Floyd. Ο ήρωας ξέρει πως ο δρόμος προς την επανάσταση και την άρνηση αυτού του κόσμου καθώς και του σύγχρονου τρόπου ζωής, είναι μοναχικός.
Αποχαιρετά όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή του, ζητώντας τους να μη του αλλάξουν γνώμη...
Ο Τοίχος πλέον θα παίζει πλέον σημαντικό ρόλο για το υπόλοιπο της ζωής του...

12. Another Brick In The Wall Part 3

I don't need no arms around me
And I don't need no drugs to calm me.
I have seen the writing on the wall.
Don't think I need anything at all.
No! Don't think I'll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all you were all just bricks in the wall

Το καλύτερο κομμάτι για μένα του άλμπουμ. Ο ήρωας διαπιστώνει πως η επανάσταση είναι μονόδρομος. Τον πνίγει τόσο πολύ ο μοντέρνος τρόπος ζωής που θέλει να τον απαλλάξει από την παρουσία του. Η κοινωνία είναι ένα χοιροστάσιο που σε θρέφει για δικό της συμφέρον. Όσο πιο πολύ παχαίνεις τόσο πιο πολλά "φιλέτα" θα πάρει από σένα. Φυσικά το πάχος αυξάνεται μαζί με την αποχαύνωση.
Ο ήρωας και καθένας από μας δεν έχει ανάγκη ούτε από στρατούς και αστυνομίες ούτε από ναρκωτικά. Τι χρειάζεται; Τίποτα δε χρειάζεται πιά. Όλα όσα έζησε στη ζωή του. Όλα όσα τον μεγάλωσαν και τον ωριμάσαν ήταν απλά τούβλα που χρησιμοποίησε για να χτίσει τον δικό του Τοίχο.
Ο Τοίχος είναι πλέον έτοιμος.
Ο ήρωας είναι πλέον μόνος τους...

11, Don´t leave me now

Ooooh Babe
Don't leave me now
Don't say it's the end of the road
Remember the flowers I sent
I need you Babe
To put through the shredder
In front of my friends
Ooooh Babe
Don't leave me now
How could you go?
When you know how I need You
To beat to a pulp on a Saturday night
Ooooh Babe
Don't leave me now
How can you treat me this way
Running away
Ooooh Babe
Why are you running away?
Ooooh Babe!

Ο ήρωας μετά την επανάστασή του αρχίζει να νιώθει την μοναξιά που σιγά σιγά τον περικυκλώνει και τον αναγκάζει να ασφυκτιά. Αρχίζει και αναζητάει την πρώτη του αγάπη. Η επιστροφή στη μητέρα του θα ναι μία τεράστια αποτυχία για τον ανδρισμό του.
Προσπαθεί να θυμήσει στην κοπέλα του τα όσα της έχει προσφέρει και όσα έχει θυσιάσει για να είναι κοντά της. Μάταια όμως.
Αυτό τον αναγκάζει να ρίχνει την ευθύνη πάνω της. Πως γίνεται να τον παρατάει τη στιγμή που την έχει πραγματικά ανάγκη. Με τι καρδιά τρέχει μακριά του.
Όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους. Λίγα τούβλα έχουν μείνει ακόμα για να χτιστεί ο τοίχος και να εγκλωβίσει τον ήρωα για πάντα μέσα του...

10. One of my turns

Day after day, love turns gray
Like the skin of a dying man.
Night after night, we pretend its all right
But I have grown older and
You have grown colder and
Nothing is very much fun any more.
And I can feel one of my turns coming on.
I feel cold as a razor blade,
Tight as a tourniquet,
Dry as a funeral drum.

Run to the bedroom,
In the suitcase on the left
You'll find my favorite axe.
Don't look so frightened
This is just a passing phase,
One of my bad days.
Would you like to watch T.V.?
Or get between the sheets?
Or contemplate the silent freeway?
Would you like something to eat?
Would you like to learn to fly?
Would'ya?
Would you like to see me try?

AAAH, no!

Would you like to call the cops?
Do you think it's time I stopped?
Why are you running away?

Τι είναι άραγε η καθημερινότητα; Μας γεμίζει; Πιστεύουμε πως κάνουμε κάτι αξιόλογο; Νιώθουμε κάποια ικανοποίηση; Ή μήπως μέρα με την μέρα νιώθουμε πιο νεκροί; πιο κενοί; Βλέπουμε τον εαυτό μας να γερνάει... Περνάνε οι μέρες και δυστυχώς δε μπορούν να γυρίσουν πια πίσω...
Έχουμε ζήσει εμπειρίες; Έχουμε γεμίσει το χρόνο μας με αξιόλογες στιγμές; Ή τον έχουμε αφήσει να περάσει έτσι; Έχουμε ξοδέψει τη ζωή μας άσκοπα και αδιάφορα...
Τι πρέπει να κάνουμε όταν το διαπιστώνουμε αυτό;

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

9. Young Lust

I am just a new boy
Stranger in this town
Where are all the good times?
Who's gonna show this stranger around?

Ooooo I need a dirty woman
Ooooo I need a dirty girl

Will some woman in this desert land
Make me feel like a real man?
Take this rock n roll refugee
Ooo Babe, set me free

Ooooo I need a dirty woman
Ooooo I need a dirty girl

Ο ήρωας φτάνει στην ενηλικίωσή του. Πλέον έχει φύγει από την φροντίδα της μητέρας του. Μόνος του σε μία πόλη προσπαθεί να σταθεί στο ύψος του και να αντιμετωπίσει το κάθε πρόβλημα που συναντάει μπροστά του. Είναι όμως πράγματι τόσο δυνατός όσο δείχνει; Είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του; Μήπως χρειάζεται κάποια που να μπορεί να του δώσει αξία; Τι θα ήθελε ένας αδύναμος χαρακτήρας;...
Φυσικά μία βρώμικη γυναίκα για να τον απελευθερώσει...

8.Empty Spaces - What Shall We Do Now?

Empty Spaces
What shall we use to fill the empty spaces
Where waves of hunger roar?
Shall we set out across this sea of faces
In search of more and on applause?
What Shall we do Now?
Shall we buy a new guitar?
Shall we drive a more powerful car?
Shall we work straight through the night?
Shall we get into fights?
Leave the lights on?
Drop bombs?
Do tours of the east?
Contract disease?
Bury bones?
Break up homes?
Send flowers by phone?
Take to drink?
Go to shrinks?
Give up meat?
Rarely sleep?
Keep people as pets?
Train dogs?
Raise rats?
Fill the attic with cash?
Bury treasure?
Store up leisure?
But never relax at all
With our backs to the wall
Backs to the Wall

Ο Τοίχος χτίζεται πλέον σεε ανεξέλεκτους ρυθμούς. Τόσο γρήγορους που δε μπορεί ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος να τους σταματήσει ή έστω να τους κοντρολάρει.
Το βασικό ερώτημα είναι πως μπορούμε να γεμίσουμε το μεγάλο κενό που μας δημιουργεί η σημερινή κοινωνία. Σα γουρούνια (χωρίς να θέλω να θήξω τα ζώα) τρώμε ότι μας προσφέρει η κοινωνία μέχρι να φουσκώσουμε πολύ ώστε να μας πάνε για σφαγή. Χωρίς βούληση τρώμε ότι βρούμε μπροστά μας. Αγοράζουμε ότι μας προσφέρει ο καπιταλισμός. Θα νιώσουμε πιο μάγκες έχοντας μία ηλεκτρική κιθάρα. Θα γκομενιάσουμε ευκολότερα αγοράζοντας ένα υπερσύγχρονο αμάξι. Θα αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας αφήνοντας τα φώτα του σπιτιού ανοιχτά. Θα φλερτάρουμε στέλνοντας λουλούδια στα σπίτια μέσο μίας τηλεφωνικής κλήσης. Θα νιώσουμε πιο ισχυροί ρίχνοντας βόμβες. Με τόσα πολλά ανούσια πράγματα θα νιώσουμε πως είμαστε απλά κάτι... Πάντως όχι άνθρωποι.
Οπότε κρυφτείτε όλοι πίσω από τους τοίχους σας...

7. Goodbye Blue Sky

Look, Mummy. There's an airplane up in the sky.
Oooooooo ooo ooo ooooh
Did you see the frightened ones
Did you hear the falling bombs
Did you ever wonder
Why we had to run for shelter
When the promise of a brave new world
Unfurled beneath a clear blue sky
Oooooooo ooo ooooo oooh
Did you see the frightened ones
Did you hear the falling bombs
The flames are all long gone
But the pain lingers on
Goodbye blue sky
Goodbye blue sky
Goodbye
Goodbye

Ένα από τα πιο δυνατά αντιπολεμικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Είναι τόσο ρεαλιστική η παρουσίαση ενός βομβαρδισμού που σου περνάει το άγχος και τον φόβο όσων το ζήσανε αυτό και το ζουν ακόμα διότι τα λάθη επαναλαμβάνονται. Και θα επαναλαμβάνονται... (...Did you see the frightened ones / Did you hear the falling bomb...).
Πόσο άνανδρη μάχη είναι αυτή. Να περνάνε τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα βράδυ πάνω από τις πόλεις και να σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό. Παιδιά, γονείς, γέροι, ορφανά και κάθε μέλη αυτής της άρρωστης κοινωνίας τρέχουν να κρυφτούν λες και έχουν βάλει αυτούς στόχο οι βόμβες. Κρύβονται έχοντας ένα χαραγμένο γιατί στην έκφραση του προσώπου τους (...Did you ever wonder / Why we had to run for shelte...).
Η ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος σβήνει καθως η ταυτότητα ενός θαραλλέου λαού χάνεται μέσα σε αυτές τις μαύρες στιγμές. (...When the promise of a brave new world / Unfurled beneath a clear blue sky...).
Η αγωνία, ο πόνος και κάθε φρικτό συναίσθημα που παράγεται τις εποχές του πολέμου ενισχύεται τις βραδιές που οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς λόγo... (...The flames are all long gone / But the pain lingers on...).
Πλέον ο ουρανός δε θα ναι τόσο καθαρός και αθώος. Οι άνθρωποι δε θα τον κοιτάνε για να απολαύσουν τις ακτίνες του ήλιου ή για να χαλαρώσουν από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας. Τον κοιτάνε για να αποφύγουν τις βόμβες που τους αφαιρούν τόσο εύκολα τη ζωή (...Goodbye blue sky...).
Όμως πάντα μέσα από τα συντρίμια η ελπίδα ξαναγεννιέται. Όμως οι χαμένες ψυχές δεν επιστρέφουν ποτέ πια πίσω... (...Goodbye...).

6. Mother

Mother, do you think they'll drop the bomb?
Mother, do you think they'll like this song?
Mother, do you think they'll try to break my balls?
Mother, should I build the wall?
Mother, should I run for President?
Mother, should I trust the government?
Mother, will they put me in the firing line?
Is it just a waste of time?

Hush now baby, baby, don't you cry
Momma's gonna make all of your nightmares come true
Momma's gonna put all of her fears into you
Momma's gonna keep you right here under her wing
She won't let you fly, but she might let you sing
Momma's will keep Baby cozy and warm
Oooo Babe
Oooo Babe
Ooo Babe, of course Momma's gonna help build the wall

Mother, do you think she's good enough
For me?
Mother, do you think she's dangerous
To me?
Mother will she tear your little boy apart?
Mother, will she break my heart?

Hush now baby, baby, don't you cry
Momma's gonna check out all your girlfriends for you
Momma won't let anyone dirty get through
Momma's gonna wait up until you get in
Momma will always find out where you've been
Momma's gonna keep Baby healthy and clean
Oooo Babe
Oooo Babe
Ooo Babe, you'll always be Baby to me

Mother, did it need to be so high?

Φτάνουμε στο έκτο κομμάτι του πρώτου μέρους του άλμπουμ. Ο Τοίχος έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που ωθούν τον άνθρωπο να κλειστεί στον εαυτό του. Ένας ακόμα είναι η μητέρα. Ένας ρόλος που εμείς ως Έλληνες τον έχουμε ζήσει για τα καλά μιάς και οι Ελληνίδες μανάδες είναι... μοναδικές!
Οι μητέρες έχουν μία κτητική συμπεριφορά στους γιούς τους κάνοντάς τους πολλές φορές να πιστεύουν πως τις έχουν ανάγκη για τα πάντα. Με λίγα λόγια πέφτει ένας πνευματικός ευνουχισμός. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως η μανάδες δεν αγαπάνε τα παιδιά τους. Οι λόγοι που το κάνουν είναι πολύπλοκοι και δεν είμαι ειδικός να τους εξηγήσω. Όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα πως τέτοιες καταστάσεις αναγκάζουν τους άνδρες να γίνονται τόσο εξαρτημένοι ώστε να φτάνουν στο σημείο να ζητάνε τη γνώμη τους ακόμα και στις πιο ανόητες ερωτήσεις. Καμιά φορά και σε ερωτήσεις με κρυφά νοήματα, ερωτήσεις που να κρύβουν την ανασφάλεια και την ανευθυνότητα των νέων (...Mother, do you think they'll drop the bomb? / Mother, do you think they'll like this song? / Mother, do you think they'll try to break my balls? / Mother, should I build the wall? / Mother, should I run for President? / Mother, should I trust the government? / Mother, will they put me in the firing line?/ Is it just a waste of time?...).
Η υπερβολική αγάπη και στοργή της μητέρας προς τον γιό της μπορεί να τον καταστρέψει. Να τον κάνει αδύναμο και ανύμπορο απέναντι στις δυσκολίες της κοινωνίας. Μέσα από την στάση της μπορεί να του ξυπνήσει τους χειρότερους εφιάλτες και τους μεγαλύτερους φόβους. (...Hush now baby, baby, don't you cry / Momma's gonna make all of your nightmares come true / Momma's gonna put all of her fears into you...). Μπορεί άθελά της να του κόψει τα φτερά δυσκολεύοντας να εκπληρώσει τα όνειρά του. Φυσικά κάπου θα δείξει ανοχή (...Momma's gonna keep you right here under her wing /She won't let you fly, but she might let you sin...). Καταφέρνουν και κάνουν τα παιδιά τους ανεύθυνα διότι... Momma's will keep Baby cozy and war.
Με όλα αυτά η μητέρα είναι ένας βασικός παράγοντας για το χτίσιμο του Τοίχου (...Ooo Babe, of course Momma's gonna help build the wall...).
Επίσης πολλές φορές η μητέρα παίζει βασικό ρόλο στην επιλογή συντρόφου του γιού της. Άλλες φορές φανερά και άλλες κρυφά. Όμως αν ο γιός είναι ήδη κλεισμένος στον εαυτό του χωρίς εμπειρίες και χωρίς την κρίση της επιλογής, καταφεύγει στην άποψη της μητέρας (...Mother, do you think she's good enough / For me? / Mother, do you think she's dangerous / To me? / Mother will she tear your little boy apart? / Mother, will she break my heart...). Φυσικά η μητέρα θα βοηθήσει και εκεί τον γιό της. Θα τον βοηθήσει να επιλέξει μία κοπέλα για τα δικά της γούστα και όχι του γιού της, θα τον προστατεύσει από τις κακές κοπέλες οι οποίες μπορεί να τον πληγώσουν ή... να τον απομακρύνουν από εκείνην, αλλα και σ' αυτήν την περίπτωση θα βγει η ίδια έξω να τον αναζητήσει και να τον φέρει πίσω κοντά της. Φυσικά τον καθησυχάζει για την περίπτωση μίας λάθος επιλογής διότι θα ναι εκείνη πίσω στο σπίτι που θα τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες (...Hush now baby, baby, don't you cry / Momma's gonna check out all your girlfriends for you / Momma won't let anyone dirty get through / Momma's gonna wait up until you get in / Momma will always find out where you've been / Momma's gonna keep Baby healthy and clean / Ooo Babe, you'll always be Baby to me...).
Τέλος κάθε μητέρα θέλει τον γιό της να τον δει πολύ ψηλά. Όμως εκείνος το θέλει πάντα;... (...Mother, did it need to be so high?...).

4. The happiest days of ours lives & 5. Another Brick in the Wall part. 2

Από το Σάββατο το πρωί μπλοκάρανε όλα τα βίντεο στο youtube που παίζανε τα συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια της ταινίας. Περίεργο πολύ διότι Παρασκευή βράδυ είχα επιλέξει ένα το οποίο στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Έτσι για τα δύο μουσικά κομμάτια θα παρουσιάσω στιγμιότυπο της αξεπέπαστης συναυλίας του The Wall που είχε πραγματοποιηθεί το 1989 στο Βερολίνο.

When we grew up and went to school
There were certain teachers who would
Hurt the children any way they could
By pouring their derision
Upon anything we did
And exposing every weakness
However carefully hidden by the kids
But in the town it was well known
When they got home at night, their fat and
Psychopathic wives would thrash them
Within inches of their lives

Τα δύο μουσικά κομμάτια πάνε πακέτο. Δε μπορούσα να τα βάλω ξεχωριστά μιάς και μιλάνε για το ίδιο θέμα. Την Παιδεία. Στο πρώτο μέρος The happiest days of our lives μας περιγράφει την κατάσταση στα σχολεία την οποία την είχε προλάβει και η δικιά μου ηλικία. Τα μουσικά κομμάτια αυτά είχαν προκαλέσει τρομερές αντιδράσεις στην συντηρητική Αγγλία γιατί πολύ απλά παρουσιάζανε την αλήθεια.
Ποιά είναι αυτή η αλήθεια; Ο φόβος που προκαλούσαν οι δασκάλοι με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι στους μαθητές. Όταν ξυπνούσαμε και πηγαίναμε στο σχολείο όπου υπήρχαν κάποιοι καθηγητές οι οποίοι χτυπούσαν τα παιδιά με κάθε τρόπο που μπορούσαν και γνώριζαν (...When we grew up and went to school / There were certain teachers who would / Hurt the children any way they coul...). Πολλές φορές η σωματική βία συνοδευόταν με τον χλευασμό (...By pouring their derisioν...) σε οτιδήποτε λάθος έκανε ο κάθε μαθητής (...Upon anything we did...). Και όπως πάντα εκθέτανε με έντνη δόση ειρωνείας κάθε αδυναμία που προσπαθούσε προσεκτικά να κρύψει κάθε μαθητής (... And exposing every weakness / However carefully hidden by the kids...). Όμως είναι γνωστό σε όλους μας πως αρκετοί άνθρωποι τα προβλήματα που έχουν μέσα στο σπίτι τους καταφέρνουν να τα ξεσπάνε πάνω σε αδύναμους. Έτσι και οι καθηγητές όσο τους σκληρούς κάνανε στα σχολεία τόσο μαθλακοί ήταν στα σπίτια τους από τις γυναίκες τους που τους βάζανε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι (...But in the town it was well known / When they got home at night, their fat and / Psychopathic wives would thrash them / Within inches of their lives...).
Με λίγα λόγια γινόταν ένας φαύλος κύκλος...

We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Μέχρι που οι μαθητές ξεσπάνε ή πρέπει να ξεσπάσουν. Δεν αντέχουν άλλο αυτή τη κατάσταση. Δε χρειάζονται αυτή την εκπαίδευση που τους προσφέρει το κράτος (...We don't need no education...). Δε χρειάζονται τον νοητικό έλεγχο που θα τα μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα (...We don't need no thought control...). Ούτε ο ανόητος σαρκασμός των καθηγητών τα μετατρέπει σε καλύτερους ανθρώπους, αντιθέτως τα κλείνει περισσότερο στον εαυτό τους (...No dark sarcasm in the classroom...). Γι' αυτό καλό είναι αυτοί οι επικίνδυνοι καθηγητές να αφήσουν τα παιδία ήσυχα (...Teachers leave them kids alone/ Hey! Teachers! Leave them kids alone!...) διότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να τοποθετήσουν ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο που χτίζεται μπροστά μας...

Υ.Γ. είναι κρίμα που δε κατάφερα να περάσω το αντίστοιχο κομμάτι της ταινίας που παρουσιάζει την άποψη αυτή με σκληρό τρόπο. Ειδικά η σκηνή που δείχνει τους μαθητές ως άβουλα πλάσματα να πέφτουν μέσα σε ένα χωνί όπου από κει βγαίνουν κιμάς...

3. Another Brick in the Wall part. 1

Daddy's flown across the ocean
Leaving just a memory
Snapshot in the family album
Daddy what else did you leave for me?
Daddy, what'd'ja leave behind for me?!?
All in all it was just a brick in the wall.
All in all it was all just bricks in the wall

Η ιστορία συνεχίζεται στην μεταπολεμική περίοδο. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να σώσουν μέσα από τα συντρίμια ότι τους είχε απομείνει για να συνεχίσουν την ζωή τους με μόνο ευτύχημα πως είναι ακόμα ζωντανοί. Όμως μέσα τους έμενε μία πληγή που δε μπορούσε να κλείσει. Έτσι και στον ήρωα. Ο θάνατος του πατέρα του στον πόλεμο θα του στοιχίσει. Κάτι που δε το αντιλαμβάνεται όμως στα παιδικά του χρόνια...
Ίσως να του είχαν αποκρύψει τον θάνατο λόγω της ηλικίας του. Γι' αυτό και παίζει με ένα αεροπλανάκι μέσα στην εκκλησία καθώς η μητέρα του προσεύχεται (...Daddy's flown across the ocean...).
Από μικρός μαθαίνει να ζει με την ανάμνηση του πατέρα του (...Leaving just a memory...). Γι' αυτόν ο πατέρας του θα είναι πλέον μία μορφή στο οικογενειακό άλμπουμ με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες (...Snapshot in the family album...).
Όμως σαν παιδί που πλάθει χαρακτήρα και προσωπικότητα, ζητάει και άλλα στοιχεία από τον πατέρα του. Γι' αυτό και αναρωτιέται τι άλλο του χει αφήσει (...Daddy what else did you leave for me? / Daddy, what'd'ja leave behind for me?!?...).
Αυτή η απουσία το μόνο που θα βοηθήσει είναι να κλειστεί κι άλλο στον εαυτό του. Άλλο ένα τούβλο στον τοίχο που ήδη έχει αρχίσει να χτίζεται... (...All in all it was just a brick in the wall. / All in all it was all just bricks in the wall...).

2. The Thin Ice

Momma loves her baby
And daddy loves you too.
And the sea may look warm to you babe
And the sky may look blue
But ooooh Baby
Ooooh baby blue
Oooooh babe.

If you should go skating
On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear-stained eyes
Don't be surprised when a crack in the ice
Appears under your feet.
You slip out of your depth and out of your mind
With your fear flowing out behind you
As you claw the thin ice.

Αμέσως επόμενη σκηνή της ταινίας είναι η στιγμή μετά τον πόλεμο. Πτώματα παντού. Πτώματα νέων, οι οποίοι χωρίς τη θέλησή τους θυσιάστηκαν για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα καλύτερο μέλλον για ποιόν;
Για τις χήρες;
Ή μήπως για τα ορφανά;
Ή για τους γονείς που χάσανε τα παιδιά τους από αυτόν τον πόλεμο.
Μήπως για τους ίδιους; Κι όμως. Όσοι επέζησαν κοιτάνε με βλέμμα τρομαγμένο τα πτώματα και τα ακρωτηριασμένα σώματα των συντρόφων τους και αναρωτιόνται αν άξιζε όλο αυτό.
Το τραγούδι ξεκινάει με μία κρυφή δόση ειρωνίας. Προβάλλοντας την τραγωδία του πολέμου ακούγονται οι στίχοι να παρουσιάζουν ένα ειδυλιακό σκηνικό όπου οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους (...Momma loves her baby / And daddy loves you too...) αφήνοντάς τα να σκοτώνονται μακριά τους, ενώ το τοπίο είναι υπέροχο με την όμορφη θάλασσα και τον γαλάζιο ουρανό (...And the sea may look warm to you babe / And the sky may look blue...).
Όμως υπάρχει ένα αλλά...
Είναι πολύ πετυχημένος ο χαρακτηρισμός του σύγχρονου τρόπου ζωής παρομοιάζοντάς τον με ένα λεπτό στρώμα πάγου το οποίο είναι έτοιμο να σπάσει καθώς εσύ χορεύεις πάνω σ' αυτό (...If you should go skating / On the thin ice of modern life...), μία κοινωνία η οποία έχει χτιστεί από κατηγορίες που σέρνουν οι άνθρωποι πίσω τους και από βλέμματα γεμάτα δάκρυα από τα προβλήματα της καθημερινότητας (...Dragging behind you the silent reproach / Of a million tear-stained eyes...), κάνοντάς την τόσο εύθραυστη που δε θα εκπλήξει κανέναν η εμφάνιση μίας ρωγμής η οποία θα σε κάνει να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου (... Don't be surprised when a crack in the ice / Appears under your feet...). Ένα γλίστρημα στο πάγο μπορεί να μας βγάλει έξω από τα νερά μας και από τα σχέδια που έχουμε για τη ζωή μας κάνοντάς μας να λειτουργούμε υπό τη σκιά ενός φόβου που μας ακολουθεί (...You slip out of your depth and out of your mind / With your fear flowing out behind you...). Ο φόβος μη σπάσει ο πάγος από την πορεία που έχουμε χαράξει (...As you claw the thin ice...).

1. In the flesh?

"....we came in?"
So ya'
Thought ya'
Might like to
Go to the show
To feel
The warm thrill of confusion
That space cadet glow
Tell me is something eluding you sunshine?
Is this not what you expected to see?
If you wanna' find out what's behind these cold eyes
You'll just have to claw your way through this disguise!

Ξεκινάμε λοιπόν με την ανάλυση του διαχρονικού αριστουργηματικού άλμπουμ The Wall. Αποφάσισα για βίντεο των κομματιών του άλμπουμ να προβάλω αποσπάσματα από την ταινία του Άλαν Πάρκερ που είχε βασιστεί στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Οι σκηνές από την ταινία είναι πολύ οικίες για τους Έλληνες μετά τα τελευταία συμβάντα στις πορείες. Υπέροχος ο συσχετισμός των επαναστατημένων νέων με τους φαντάρους που σφάζονταν χωρίς να το θέλουν στα πεδία των μαχών.
Η ιστορία ξεκινάει με ένταση. Όπως κάθε παράσταση έτσι και εδώ ο ήρωας της ιστορίας μας καλωσορίζει (... we came in?) ρωτώντας αν έχουμε έρθει.
Αναρωτιέται αν εχουμε καθόλου σκεφτεί μήπως θα μας αρέσει η παράσταση (...So ya' / Thought ya' / Might like to / Go to the show...).
Αναρωτιέται αν θα καταφέρουμε να αισθανθούμε τη θερμή συγκίνηση της σύγχυσης που θα μας προσφέρει η ιστορία. (...To feel / The warm thrill of confusion / That space cadet glow...).
Προσπαθεί να διαπιστώσει αν το ακροατήριο είναι ευαισθητοποιημένο ή συνειδητοποιημένο για αυτό που προσπαθεί να του περάσει (...Tell me is something eluding you sunshine?...).
Το ότι δεν είναι όμως σίγουρος για το που πηγαίνει αυτή η κατάσταση φαίνεται στην αμέσως επόμενη ερώτηση στην οποία δείχνει την απορία του για το αν ο κόσμος το αντιλαμβάνεται (...Is this not what you expected to see?...).
Προσπαθεί να μαςς περάσει την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον κόσμο δείχνοντάς μαςς τον δρόμο για την "επανάσταση". Μας προτίνει να τραβήξουμε την δικιά μας πορεία μέσα από αυτήν την μεταμφίεση. Την μεταμφίεση του φόβου για το αβέβαιο μέλλον και την άρρωστη κοινωνία μας (...If you wanna' find out what's behind these cold eyes / You'll just have to claw your way through this disguise!...).
Η παράσταση αρχίζει με την προσταγή του να ανάψουν τα φώτα και να θέσουν σε εφαρμογή τα ηχητικά εφέ. Όλα αυτά μετά την γνωστή σε όλους μας σκηνοθετική φράση Action. (..."Lights! Turn on the sound effects! Action!"...).
Όμως όλη αυτή η παράσταση δε θα γίνει πάνω στη σκηνή αλλά στο κοινό. Σε εμάς... (..."Drop it, drop it on 'em! Drop it on them!!!!!"...)

Η αρχή...

Ήταν αρχές λυκείου όταν σε ένα ιδιαίτερο μάθημα που έκανα σε ένα σπίτι, βρήκα πάνω στα ράφια του καθηγητή μου όρθια μία διπλή κασετίνα. Με τράβηξε πολύ ο τίτλος της.
Ο Τοίχος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το όνομα του συγκροτήματος ως τότε μου ήταν απλά γνωστό. Θυμάμαι ακόμα έναν διάλογο που είχα με ένα ξερόλα του σχολείου μου ο οποίος λίγες μέρες νωρίτερα ξαφνιαζόταν που δεν γνώριζα τους Pink Floyd. Εκείνη τη χρονιά κατάλαβα την αξία τους ενώ η εικόνα που είχα για τη μουσική και την ιστορία τους βελτιωνόταν με το πέρασμα του χρόνου. Οπότε ο ένας λόγος ήταν το όνομα του συγκροτήματος που μου είχε μείνει στο μυαλό από το διάλογο εκείνον και ο δεύτερος λόγος ήταν ο τίτλος. Όσο απλός ακουγόταν τόσο απειλητικός φαινόταν.
Ο Τοίχος! Τι κακό μπορεί να σου κάνει ένας τοίχος ώστε να σε τρομάζει; Κι όμως, έλεγα μέσα μου, κάποια έννοια έχει. Θέλω να την μάθω.
Ο τρίτος λόγος που με τράβηξε ο δίσκος τότε ήταν το εξώφυλλο. Μινιμαλιστικό. Ένας τοίχος με λευκά τούβλα όπου ήταν γραμμένο πάνω το όνομα του συγκροτήματος καθώς και ο τίτλος του άλμπουμ.
Θέλω να το ακούσω. Δε ξέρω γιατί έδειξα τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για έναν δίσκο που τον έβλεπα πρώτη φορά στην ζωή μου από ένα συγκρότημα που ως τότε δε θυμάμαι να είχα ακούσει κάποιο τραγούδι του.
- Μπορώ να το δανειστώ; ρώτησα τον καθηγητή μου.
- Απαγορεύεται.
Δε το είπε σε αστείο τόνο. Αντιθέτως με παρακολουθούσε μέχρι να φύγω από το ράφι λες και φοβόταν πως θα του το κλέψω.
Αυτό ήταν. Θα κάνω οικονομίες. Θα μαζέψω χατζιλίκι για να αγοράσω αυτό το άλμπουμ. Έκανε γύρω στις 7.000 δραχμές τότε. Κατάφερα και τα μάζεψα σύντομα και έτσι το είχα γρήγορα στα χέρια μου.
Το πρώτο μου άλμπουμ από τους Pink Floyd.
Και αν ο καθηγητής μου αυτός ήταν η πηγή που ανακάλυψα αυτό το συγκρότημα, η Μαρίνα (καθηγήτρια γαλλικών) ήταν ο άνθρωπος που μου έθεσε τις βάσεις αυτού του μουσικού ταξιδιού στο ψυχεδέλικο κόσμο τους, δίνοντάς μου τους επόμενους δίσκους τους (The Dark Side of the Moon και The Division Bell).
Ένα μήνα και κάτι πριν από την σπουδαία μουσική βραδιά που θα ζήσω στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α. θα ήθελα να παρουσιάσω την λατρεία μου γι' αυτό το συγκρότημα και να περάσω τα μηνύματα που έλαβα από το διαχρονικό αριστούργημα που ονομάζεται The Wall...
Όσοι πιστοί θέλετε, ακούστε το...

Χέστηκα!!!

Θα αφήσω τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα του τόπου μας στην άκρη. Έχω αρχίσει να γιορτάζω τον ερχομό της ημερομηνίας που θα ζήσω τη σημαντικότερη μουσική στιγμή της ζωής μου. Θα ξεκινήσω μία αναφορά όλου του άλμπουμ The Wall των Pink Floyd δικαιολογώντας έτσι το πάθος που έχω για αυτό το συγκρότημα. Επίσης θα αναφερθώ στα διαχρονικά μηνύματα που περνάει μέσα από τα ποιήματά του ο Ρότζερ Γουότερς.
Μέχρι τότε για ότι άλλο θέμα προκύψει (Στρος Καν, ΔΝΤ κτλ) χέστηκα!

Μετράμε μέρες από τώρα Ρότζερ!

Roger Waters interview for Greece by Dailymotion_Greece

Ρότζερ σε αυτή την ανάρτηση σε αφήνω να τα πεις μόνο εσύ. Στις επόμενες αναρτήσεις θα αναλύσω γιατί είμαι φανατικός λάτρης των Pink Floyd.

Και πάλι κυπελλούχος

Τα πέτρινα χρόνια έχουν αρχίσει να γίνονται παρελθόν και το μέλλον της ομάδας μας να δείχνει την κατάκτηση νέων τίτλων και τον ερχομό νέων ημερων δόξας όπως το 1997.

Θρύλε γερά πρωτάθλημα ξανά...

Επίσης συγχαρητήρια σε Παναιτωλικό που βγήκε πρώτος και στην επίσημη αγαπημένη μου ευρωπαϊκή ομάδα τον Άγιαξ που μετά από 8 χρόνια έγινε πρωταθλητής Ολλανδίας ξανά.

Η πρώτη ελληνική απογραφή

Οι Χιώτες που γλίτωσαν από τη σφαγή του 1822 και διασκορπίστηκαν, υπήρξαν η πρώτη πληθυσμιακή ομάδα που καταγράφηκε. Προφανής στόχος ήταν η τροφοδότηση της πανευρωπαϊκής συγκίνησης. Το υπουργείο εσωτερικών ανέλαβε να τους απαριθμήσει και να διακρίνει τα οργανά, τις χήρες, τους άνδρες κλπ και το όνομα, την τέχνη, το επάγγελμα και τη στάση του καθενός. Οι 20.000 (από τους 117.000 πριν από την καταστροφή) κλήθηκαν να παρουσιαστούν στις κεντρικές αρχές.

Φωτογραφίες υπάρχουν!

Μαζέψτε τους. Είναι επικίνδυνοι. Και δεν εννοώ τους μετανάστες (νόμιμους ή παράνομους) αλλά το κάθε κατακάθι της κοινωνίας που πιστεύει πως είναι απόγονος των Αρχαίων Ελλήνων.
Οι φωτογραφίες υπάρχουν και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Οι φάτσες τους φαίνονται πεντακάθαρα.
Άραγε τι θα κάνει η αστυνομία γι' αυτούς τους δολοφόνους;...

The bird

Μερικά από τα εξυπνόπαιδα που νομίζουν ότι πρέπει να την "ακούσουν" εντελώς για να γίνουν καλοί οργανοπαίκτες, είναι απλά τρελά. Δεν είναι αλήθεια, το ξέρω, πιστέψτε με. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να χάσεις τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής σου, εκείνα της πιθανής δημιουργίας.

Charlie Parker

Στον αστερισμό της αριστεράς

"Σήμερα όλοι στη πορεία με το ΠΑΜΕ" γράφει ο σημερινός Ριζοσπάστης. Όλοι στο Πεδίο του Άρεως ζητάει στις αφίσσες της η ΓΣΕΕ. Συγκέντρωση στα Προπύλαια φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο πιο αποδυναμωμένη βγαίνει η ελληνική αριστερά με τους ηλίθιους που έχει μπλέξει. Εργατοπατέρες που σε βγάζουν μία βόλτα στο κέντρο της Αθήνας αφού πρώτα σε έχουν ζαλίσει με ανούσιες και αδιάφορες ομιλίες που αμφιβάλλω αν τις ακούει κανείς και με εμβατήρια που ακούγανε οι αντάρτες στα βουνά. Η κάθε πορεία για μένα είναι ένα φιάσκο και ένα στοιχείο που δείχνει πως η αριστερά στην Ελλάδα πεθαίνει από το εσωτερικό της και όχι από τους εξωτερικούς εχθρούς που συνέχεια λένε και δείχνουν για να συσπειρώσουν όσο περισσότερους εναπομείναντες πιστούς έχουν μείνει στο ρομαντικό της κλίμα. Μία πορεία με την οποία έχουν συνεννοηθεί με την αστυνομία πως και που θα κάνουν, ώστε να υπάρχουν μέτρα φύλαξης και προστασίας των γύρω καταστημάτων. Οι πορείες επίσης είναι και μία ευκαιρία για τα παλικαράκια των Β.Π. που τα χουν όλα έτοιμα στη ζωή τους και προσπαθούν να βρουν ένα ενδιαφέρον στην ανούσια καθημερινότητά τους, να κατέβουν στην Αθήνα και να τα σπάσουν όλα. Δεν είναι τυχαίο που όσους συλλαμβάνουν δεν είναι πάνω από εικοσιπέντε χρονών και μένουν σε Κηφισιά, Ψυχικό, Χαλάνδρι και άλλες περιοχές εκεί πάνω. Παιδιά με άκρες, οι οποίες θα τα βοηθήσουν να αποφύγουν τις κατηγορίες ώστε να μπορούν να το κάνουν και την επόμενη φορά.
Ας γυρίσουμε όμως στη σημερινή αριστερά. Η σημερινή ελληνική αριστερά είναι η αριστερά του εμφυλίου πολέμου. Οπότε η σημερινή αριστερά είναι η παλιά αριστερά.
Τι κυνηγάει η σημερινή αριστερά;
Μα φυσικά ότι κυνηγούσε η παλιά.
Μα αυτό που κυνηγούσε η παλιά αριστερά έχει πεθάνει.
Τότε κυνηγάει φαντάσματα.
Ακούς από τον Περισσό και από την πλατεία Κουμουνδούρου να λένε ένα βροντερό όχι σε κάθετι που αποφασίζει η κάθε κυβέρνηση είτε δεξιά είτε κεντοαριστερά. Δεκτό το όχι αν είναι ενάντια των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Αλλά τι έχετε να προτείνετε;
Ταξικό πόλεμο, λέει το Κ.Κ.Ε.
Μα ενάντια σε ποιά τάξη; ρωτάει ο κόσμος.
Ε σ' αυτούς που στα τρώνε και στους πλούσιους που κερδίζουν λεφτά στις πλάτες της εργατικής τάξης, απαντάει με αγωνιστικό πάθος το Κ.Κ.Ε.
Και ποιοί είναι αυτοί; ρωτάει πάλι ο κόσμος.
.... , καμία απάντηση. Γιατί; Διότι και το Κ.Κ.Ε. έχει κάνει τις δικές του λαμογιές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να εναντιωθεί με την πλούσια τάξη μιάς και τα στελέχη του είναι πετυχημένοι άνθρωποι που μένουν σε περιοχές σαν αυτές που ανέφερα παραπάνω.
Έχουμε άλλους αριστερούς αντιπροσώπους; Α ναι... όπως δείχνει και η παραπανω φωτογραφία έχουμε αρκετούς. Διάσπαρτους, αποδυναμωμένους, ανώριμους, συντηρητικούς. Που θα βασιστεί ένας μοντέρνος και ανοιχτόμυαλος αριστερός; Μα φυσικά στο καλύτερο κόμμα των γκάλοπ "Δεν ξέρω/δεν απαντώ".
Θα μας προσφέρει διαφορετική λύση ένα μέλος το Κ.Κ.Ε. (μ-λ) από ένα άλλο του Κ.Κ.Ε. όταν και οι δύο έχουν σαν στόχο το κοινό καλό;... Τα κόμματα τα επέλεξα τυχαία από την παραπάνω εικόνα.
Κατα τη γνώμη μου η αριστερά στην Ελλάδα κοιμάται... Και κοιμάται τόσο βαθιά που θα πεθάνει και δε θα το πάρει τόσο εκείνη είδηση όσο και οι υπόλοιποι. Όσο πιο διασπασμένη η ελληνική αριστερά τόσο πιο αποδυναμωμένη είναι. Κοινή λογική ρε γαμώτο. Και ένα παιδάκι του δημοτικού μπορεί να το καταλάβει. Γιατί είναι δύσκολο να το καταλάβουν τα "μεγάλα κεφάλια;"
Η μήπως δε θέλουν;...

Τα άβουλα πλάσματα άβουλα σφάζονται

Σήμερα το πρωί πήραμε το μάθημά μας. Είτε Έλληνας είσαι είτε αλλοδαπός, αν βρίσκεσαι στο κέντρο μπορείς να χάσεις την ζωή σου από έναν Έλληνα ή από έναν αλλοδαπό. Και αυτό όχι επειδή σε έχουν βάλει στο μάτι ή επειδή έχετε να λύσετε κάποιους παλιούς λογαριασμούς. Πλέον μπορεί να σε σκοτώσει ο άλλος για το σώβρακο που φοράς και ας το χεις πάρει από την λαϊκή.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Όχι μόνο φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού αλλά έχουμε αρχίσει να πέφτουμε στο κενό και ο πάτος είναι πολύ χαμηλά. Η πτώση θα ναι σφορδη και θανατηφόρα.
Φοβάμαι πως αυτή η πτώση δεν έχει καμία ελπίδα να σταματήσει ή να επιβραδυνθεί. Κάθε μολότωφ που θα πέφτει, κάθε μαχαιριά που θα εισχωρεί μέσα στη σάρκα, κάθε πέτρα που θα ρίχνεται σε βιτρίνες και κεφάλια, κάθε θάνατος που θα έρχεται τις επόμενες μέρες θα επιταγχύνει την πτώση αυτή.
Ζούμε στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας πια. Έχει αρχίσει να βρωμάει. Όμως τα νευρικά κύτταρα της μύτης μας έχουν από καιρό καεί λόγω των χημικών που έχουμε φάει στις πορείες μ' αποτέλεσμα να μη μπορούμε να αντιληφθούμε αυτή τη μπόχα.

Αύριο όμως θα ναι μία μεγάλη μέρα. Σαν πρόβατα από τους εργατοπατέρες θα κάνουμε μία πορεία ακόμα για να πούμε πως φωνάξαμε, για να εκδικηθούμε τους καταστηματάρχες που είπαν να ανοίξουν ένα μαγαζί στις ακριβές περιοχές του κέντρου και θα γυρίσουμε σπιτάκια μας το βράδυ για να δούμε από την τηλεόραση τα όσα κάναμε και να καυχιόμαστε πως είμασταν και εμείς εκεί.

Σας βαρέθηκα πιά. Βαρέθηκα τους ελληναράδες, βαρέθηκα τους δήθεν αριστερούς κουλτουριάριδες, βαρέθηκα τους αλλοδαπούς, βαρέθηκα τους πολιτικούς, βαρέθηκα τους εργατοπατέρες, βαρέθηκα την πεθαμένη ελληνική κοινωνία.

Και μίας είναι επίκαιρο τελειώνω με αυτούς τους στίχους,

I don't need no arms around me
And I dont need no drugs to calm me.
I have seen the writing on the wall.
Don't think I need anything at all.
No! Don't think I'll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all you were all just bricks in the wall.

Έρχεται...

Η μέρα φτάνει που ένα όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.
Ύπηρξε μία ευκαιρία πριν πέντε χρόνια η οποία δεν αξιοποιήθηκε. Τύψεις και σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου. Ένα λάθος που το μετάνιωσα φριχτά. Πότε θα μου ξαναδωθεί αυτή η ευκαιρία αναρωτιόμουν για χρόνια. Ήταν εδώ και δε πήγα. Γιατί; Δεν είχα μέσο, δεν είχα λεφτά. Θα μπορούσα να είχα βρει λύση στα εμπόδια που εμφανιζόντουσαν μπροστά μου. Δε το έκανα. Μάλλον ήμουν ακόμα στη φάση που τα περίμενα όλα έτοιμα.
Τέρμα οι δικαιολογίες. Μία δεύτερη και αυτή τη φορά καλύτερη ευκαιρία μου δίνεται να ζήσω τη μεγαλύτερη μου μουσική στιγμή. Και θα είμαι αυτή τη φορά σίγουρα εκεί.
Θα είμαστε όλοι εκεί...
Δήμητρα, Αργύρη, Αλέξη, Μάνο και κ. Γιώργο...

Το show αρχίζει...

Χρόνια πολλά στις μαμάδες

Σε μία περίοδο που όλοι πατάμε σε μία επιφάνεια λεπτού πάγου έτοιμη να σπάσει, αναπολούμε τις παιδικές στιγμές μας όπου δε φοβόμασταν τίποτα διότι είχαμε την μητέρα μας να μας προσέχει.
Όμως πλέον επικρατεί τόση βία, τόσο μίσος, τόση αποξένωση, τόσο συμφέρον που αναρωτιόμαστε...
Ήταν άξιες οι μανάδες όσων κυβερνούν αυτόν τον κόσμο, όσων ασκούν βία στους δρόμους είτε για κλοπή είτε για "τάξη", όσων μολύνουν το περιβάλλον, όσων κοιτούν το συμφέρον τους εις βάρος των υπολοίπων πολιτών;
Ίσως οι μαμάδες αυτές δε κάνανε καλά τη δουλειά τους;
Ίσως οι μαμάδες είναι σε έλλειψη;
Χρόνια πολλά σε όσες μαμάδες γνωρίζουν τον ρόλο τους και προσφέρουν την κατάλληλη εκπαίδευση στα παιδιά τους δίνοντάς τους μία γερή βάση και προστατεύοντάς τα πριν πάνε να παραπληροφορηθούν στα "άρρωστα" σχολεία μας.

Νυχτερινοί περίπατοι στην παραμυθένια πόλη

Λίγο πριν φύγουμε από την Πράγα είχαμε την αίσθηση πως δεν τα είδαμε όλα. Και δεν είχαμε άδικο γι΄αυτό. Οι τρείς μέρες είναι πολύ λίγες για μία πόλη σαν την Πράγα. Λίγο πριν μπούμε στο αεροπλάνο δίναμε μία υπόσχεση πως θα ξαναρθούμε να δούμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα και μουσεία.
Η Πράγα έχει μάθει να σέβεται τόσο την ιστορία της όσο και τα κτίριά της. Έτσι τα φωτίζει όταν πέφτει ο ήλιος. Αυτό δίνει την εικόνα μιας στολισμένης πόλης. Όμως αυτό που μ' άρεσε ήταν η αίσθηση της περιέργειας που είχα να κοιτάω μέσα από τα τζάμια των κτιρίων. Πολυέλαιοι, "αριστοκρατικοί φωτισμοί" και ένα κλίμα μυστηρίου στα στενά της μου ερέθιζε περισσότερο το ενδιαφέρον μου γι' αυτή τη πόλη. Το χιόνι στους δρόμους μας κρατούσε στο γιορτινό κλίμα των ημερών μιάς και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μαζεύονταν σιγά σιγά από τις αρχές και τους κατοίκους.
Η διάθεση μας οδήγησε στην γέφυρα του Καρόλου. Θελήσαμε να την διασχίσουμε και βράδυ. Να σταθούμε στα μισά της και να απολαύσουμε από την μία πλευρά του ποταμού την Καστρούπολη και από την άλλη τα υπέροχα φωτισμένα κτίρια της πόλης. Τα πολυάριθμα αγάλματα της γέφυρας παίζανε με τις σκιές τους δίνοντάς μας τροφή για περισσότερες φωτογραφίες.
Ο περίπατός μας συνεχίστηκε προς την πλατεία με το αστρολογικό ρολόι. Κατα την διαδρομή διαπιστώναμε πως σε κάποια στενά της η πόλη είχε μείνει λίγους αιώνες πίσω. Ειδικά το στενό με τα εντοιχισμένα φανάρια και το φωτεινό ρολόι στο βάθος προσφέρανε μία πολύ στοιχειωμένη ατμόσφαιρα.
Ο δρόμος μας έβγαλε στο ρολόι. Τα χρυσαφένεια μοτίβα αντανακλούσαν το φως από τους γύρω προβολής κάνοντας το ρολοι να λαμπιρίζει από μόνο του. Σαν ζωύφιο που ελκύεται από το φως πήγα κοντά του. Θυμήθηκα μία στιγμή από τα παιδικά μου χρόνια όταν ρωτούσα την μητέρα μου που βρίσκεται το εικονιζόμενο κτίριο ενός περιοδικού που διάβαζα τότε. Είναι το αστρολογικό ρολόι της Πράγας, μου απάντησε. Μου είχε τραβήξει την προσοχή ο σκελετός. Από τότε τον παρατηρούσα στη φωτογραφία να μου γνέφει να πάω κοντά του. Τώρα τον είχα ακριβώς από πάνω μου. Τα συναισθήματα περίεργα. Ένιωθα ικανοποίηση που κατάφερα και έφτασα κοντά του να το παρατηρώ, να το φωτογραφίζω και το θαυμάζω. Προχώρησα πιο κοντά. Το άγγιξα. Ήθελα να νιώσω την υφή του και να πάρω την επιβεβαίωση πως πράγματι το έχω μπροστά μου.
Στη συνέχεια κάνουμε μία τελευταία βόλτα στην πλατεία να απολαύσουμε για τελευταία φορά τα κτίρια που την διακοσμούν. Μέσα από μία στοά μπήκαμε μέσα στον ναό. Είχε λειτουργία. Με ένα φιλοδώρημα μπορούσαμε να προχωρήσουμε κι άλλο στο εσωτερικό της. Το θεωρήσαμε κοροϊδία. Σταθήκαμε στην πόρτα. Ένας ιερέας γυρνούσε προς την μεριά των επισκεπτών και με αγένεια ζητούσε να κάνουμε ησυχία. Σε μένα μου ζήτησε να βγάλω τον σκούφο μου. Το σεβάστηκα και το έκανα. Όμως η διάθεση είχε χαλάσει οπότε φύγαμε. Βγαίνοντας από την στοά φωτογράφησα την διακριτική παρουσία του Άγιου Νικόλα στην πλατεία.
Η ηδονοβλεπτική μου διάθεση να παρακολουθώ τον εσωτερικό χώρο των κτιρίων συνεχίστηκε. Παράθυρα ψηλοτάβανων διαμερισμάτων, εστιατόρια και καταστήματα με σουβενίρ ήταν οι στόχοι και τα θύματά μου.
Λίγο πριν πάρουμε το μετρό από τον σταθμό του Mustek προχωρήσαμε λίγο προς το Εθνικό Μουσείο. Το είδα από μακρία να στέκεται επιβλητικό. Απομεινάρι ενός παλιού καθεστώτος. Δυστυχώς δε προλάβαμε να δούμε τους θησαυρούς που κρύβει. Θα ξανάρθουμε και για σένα.
Μία πολύχρωμη μπετονιέρα μας αποχαιρετούσε στριφογυρνώντας την δεξαμενή που κουβαλάει.
Στο μετρό μέσα μου έκανε εντύπωση η διαφημιστική αφίσσα της συναυλίας του Roger Waters στη Πράγα. Τότε ζήλευα τους κατοίκους αυτής της πόλης που θα τον απολαύσουν (τον απόλαυσαν πια). Πλέον τον περιμένω στις 8 Ιουλίου εδώ να τον ακούσω επιτέλους ζωντανά.
Πριν κλείσω το κεφάλαιο Πράγα θα ήθελα να πω πως παρόλο που την επισκέφθηκα την πόλη αυτή, τελικά εκείνη παρέμεινε γνωστή άγνωστη. Θα την μάθουμε καλύτερα στη νέα μας βόλτα στα στενά της...

Ίδιος μουντός καιρός...

Κάποιοι τις προάλλες ενοχλήθηκαν για την ανάρτησή μου προς το πρόσωπο του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Θα ήθελα να εξήγησω σε όσους παρεξηγήθηκαν πως καταδικάζω κάθε μορφή βίας. Οι ανθρώπινες ψυχές χάνονται είτε ανατινάζοντάς τα με βόμβες, είτε με αεροπλάνα είτε με μολότωφ. Απλά εκνευρίζομαι με την στάση του αμερικανικού και υπόλοιπου κοινού που καταδικάζει τις δικαίως καταδικαστέες πράξεις του Μπιν Λαντεν επειδή απλά είναι μουσουλμάνος, δηλαδή τρομοκράτης μιάς και ότι δε μπορούμε να κατανοήσουμε, όπως το Ισλαμ, το καταδικάζουμε και το αφορίζουμε. Λοιπόν ως δυτικοί καταδικάζουμε και κυνηγάμε κάποιον με τον οποίον έχουμε κάνει τις ίδιες ή αντίστοιχες δολοφονίες (π.χ. Γιουκοσλαβλία. Ιρακ, Αφγανιστάν κτλ). Πόσο ειρωνες είμαστε τελικά προς τους εαυτούς μας. Ένας δυτικός κόσμος που έχει μάθει αιώνες τώρα να ζει μέσα στο ψέμα.
Κατα την γνώμη μου ο Μπιν Λάντεν ο οποίος αποκαλείται παγκόσμιος τρομοκράτης, είναι το παγκόσμιο θύμα και το παγκόσμιο μαύρο πρόβατο που κάποιοι ονείρευονται πάνω από το πτώμα του μία ακόμη τετραετία θέτοντας όλο τον δυτικό κόσμο σε κίνδυνο μιάς νέας τρομοκρατικής επίθεσης. Ο Μπιν Λάντεν ήταν ο αδύναμος της υπόθεσης. Και εγώ υποστηρίζω αυτούς τους ανθρώπους επαναλαμβάνοντας πως δε συμφωνώ με τις αντίστοιχες εξτρεμιστικές του δράσεις.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως πέρσυ είχε τον ίδιο καιρό με σήμερα. Ήταν μία μουντή μέρα του Μαΐου όταν έφυγε από το χέρι του δολοφόνου η μολότωφ που σκότωσε τους τρεις συνανθρώπους μας στην τράπεζα.
Οι καιροί δεν αλλάζουν...

Ένας χρόνος μαύρος...

Πριν ένα χρόνο ο κ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο μας πληροφορούσε πως η Ελλάδα μπαίνει κάτω από τον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ.
Ακούγοντας την αρχή της ομιλίας του θα διαπιστώσουμε πως για όλα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, "...τα ακατανόητα λάθη, τις παραλείψεις, τις εγκληματικές επιλογές και την καταιγίδα των προβλημάτων που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση... ". Ξεχνάμε Λαλιώτη, Τσοχατζόπουλο και άλλους.
Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να υποβιβάσει όσο περισσότερο την Ελλάδα που του δώθηκε για να διοικήσει δείχνοντάς μας πως μας κάνει χάρη. Σας ευχαριστούμε κ. Παπανδρέου.
Από την μέρα που μας πούλησε τον δεύτερο γύρο ψεμάτων (μετά τον πρώτο προεκλογικό) τι γεγονότα ακολούθησαν; Που βελτιώθηκε η ζωή μας; Πως πηγαίνει η οικονομία του κάθε Έλληνα; Πόσα ακόμα μέτρα θα πάρει αυτή η κυβέρνηση;
Πως ήταν αυτός ο χρόνος που πέρασε από τότε που επίσημα μπήκε το Δ.Ν.Τ. στη ζωή μας;
Νομίζω πως το τραγούδι τα λέει όλα...
Καλή συνέχεια στο ταξίδι μας προς την Ιθάκη.

Τραγική ειρωνεία, μας άφησες στην παγκόσμια μέρα γέλιου...

Θα είσαι ο καλος άνθρωπος της καρδιάς μας

Θα μείνεις στο μυαλό μας ως ο άνθρωπος που μας πρόσφερες άφθονο γέλιο στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Λίγοι άνθρωποι στο κόσμο έχουν αποκτήσει τόση δόξα χωρίς να χουν χάσει την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και το ήθος τους. Ίσως να σαι ο μοναδικός στην Ελλάδα. Δε θα βάλει τίτλους τέλους στη ζωή σου διότι κατάφερες να μείνεις αθάνατος. Θα ζεις μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας.

Είσαι ο καλός άνθρωπός μας...

Θα μαστε όλοι αύριο να σε χαιρετήσουμε στην νεκρώσιμος ακολουθία που θα ψαλεί στις 14.00 στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xUwKQfAcmkg

Ένα όνομα που έγινε σύνθημα

Μνημονεύστε όλοι την συγκεκριμένη ημερομηνία. Μετά από χρόνια θα είναι μία παγκόσμια ανάμνηση της δολοφονίας του μεγαλύτερου εχθρού των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και κρυφού ινδάλματος για όλους τους αντιαμερικάνους.
Η ύπαρξη αυτής της προσωπικότητας σημάδεψε για πάντα την εφηβική μας ζωή (για τα άτομα της γενιάς μου). Ένας δισεκατομμυριούχος που αρνήθηκε τα πλούτη και την εύκολη ζωή επειδή είχε ένα όραμα. Κατάφερε να καταστρέψει το γόητρο της τότε υπερδύναμης χτυπώντας την στην καρδιά της. Η Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου του 2001 θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας.
Το μόνο που έχω να πω γι' αυτήν την προσωπικότητα είναι πως ο Οσάμα ήταν μεγάλος μάγκας. Σχεδίασε ένα πλάνο με το οποίο έκανε τον δυτικό κόσμο άνω κάτω και παράλληλα κατάφερε να παρακολουθήσει (έστω κρυμμένος και διωγμένος) τρία μουντιάλ και δύο ολυμπιακούς αγώνες.
Οσάμα θα σαι για πάντα στις καρδιές μας τόσο σε μας τους φανερούς υποστηρικτές σου όσο και στους κρυφούς...

Καλό μήνα

Καλημέρα σας. Εξακολουθώ να πιστεύω πως το 2011 φεύγει με γοργούς ρυθμούς. Ήδη φτάσαμε στην Πρωτομαγιά, στον πέμπτο μήνα του χρόνου. Μία μέρα σταθμός για κάθε ηλικία. Ως μαθητές του δημοτικού γιορτάζαμε την αργία και τον ερχομό του καλοκαιριού. Ως μαθητές του γυμνασίου ξεκινούσαμε τις επαναλήψεις των εξετάσεων. Ως μαθητές του λυκείου προετοιμαζόμασταν και βάζαμε τα δυνατά μας για τις πανελλήνιες. Ως φοιτητές συνεχίζαμε και πίναμε την φραπεδιά μας το μεσημέρι ή το απόγευμα που ξυπνούσαμε από τον "νυχτερινό" μας ύπνο. Ως υπάλληλοι και εργαζόμενοι γιορτάζουμε την εργατική πρωτομαγιά.
Τουλάχιστον υπάρχει μία μέρα για να γιορτάσουμε την εργατιά, διότι όλες τις υπόλοιπες γιορτάζουμε την ανεργία η οποία κάθε μέρα που περνάει αυξάνεται όλο και περισσότερο προσπαθώντας να ξεπεράσει την αντίστοιχη της Ισπανίας. Θέλουμε παντού να είμαστε πρώτοι και στα καλά και στα κακά.
Από την άλλη η Πρωτομαγιά είναι μία μέρα σταθμός και για την φύση μιάς και η άγνωστη για μας τους πρωτευουσιάνους λέξη, εξοχή (ή ύπαιθρο, περιβόλι, χωράφι, αγρός κ.τ.λ.) είναι μες τα λουλούδια και τα τιτιβίσματα των χελιδονιών. Τα χελιδόνια που τραγουδούσαμε για αυτά στο δημοτικό. Τραγούδια δημοτικά των οποίων την θέση έχουν πάρει τα σουξέ της μιάς βραδιάς. Φυσικά μη πείτε στον Καρατζαφέρη ή στον Άδωνη για την άφιξη των χελιδονιών. Θα χουμε την γρίνια τους για το θέμα της μετανάστευσης.
Πέρα από αυτήν την ελληνική μας τρέλα εγώ χαιρετώ τον νέο αυτόν μήνα με τον ύμνο της χαράς Allegro assai ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες.
Καλό μήνα σε όλους...