4. The happiest days of ours lives & 5. Another Brick in the Wall part. 2

Από το Σάββατο το πρωί μπλοκάρανε όλα τα βίντεο στο youtube που παίζανε τα συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια της ταινίας. Περίεργο πολύ διότι Παρασκευή βράδυ είχα επιλέξει ένα το οποίο στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Έτσι για τα δύο μουσικά κομμάτια θα παρουσιάσω στιγμιότυπο της αξεπέπαστης συναυλίας του The Wall που είχε πραγματοποιηθεί το 1989 στο Βερολίνο.

When we grew up and went to school
There were certain teachers who would
Hurt the children any way they could
By pouring their derision
Upon anything we did
And exposing every weakness
However carefully hidden by the kids
But in the town it was well known
When they got home at night, their fat and
Psychopathic wives would thrash them
Within inches of their lives

Τα δύο μουσικά κομμάτια πάνε πακέτο. Δε μπορούσα να τα βάλω ξεχωριστά μιάς και μιλάνε για το ίδιο θέμα. Την Παιδεία. Στο πρώτο μέρος The happiest days of our lives μας περιγράφει την κατάσταση στα σχολεία την οποία την είχε προλάβει και η δικιά μου ηλικία. Τα μουσικά κομμάτια αυτά είχαν προκαλέσει τρομερές αντιδράσεις στην συντηρητική Αγγλία γιατί πολύ απλά παρουσιάζανε την αλήθεια.
Ποιά είναι αυτή η αλήθεια; Ο φόβος που προκαλούσαν οι δασκάλοι με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι στους μαθητές. Όταν ξυπνούσαμε και πηγαίναμε στο σχολείο όπου υπήρχαν κάποιοι καθηγητές οι οποίοι χτυπούσαν τα παιδιά με κάθε τρόπο που μπορούσαν και γνώριζαν (...When we grew up and went to school / There were certain teachers who would / Hurt the children any way they coul...). Πολλές φορές η σωματική βία συνοδευόταν με τον χλευασμό (...By pouring their derisioν...) σε οτιδήποτε λάθος έκανε ο κάθε μαθητής (...Upon anything we did...). Και όπως πάντα εκθέτανε με έντνη δόση ειρωνείας κάθε αδυναμία που προσπαθούσε προσεκτικά να κρύψει κάθε μαθητής (... And exposing every weakness / However carefully hidden by the kids...). Όμως είναι γνωστό σε όλους μας πως αρκετοί άνθρωποι τα προβλήματα που έχουν μέσα στο σπίτι τους καταφέρνουν να τα ξεσπάνε πάνω σε αδύναμους. Έτσι και οι καθηγητές όσο τους σκληρούς κάνανε στα σχολεία τόσο μαθλακοί ήταν στα σπίτια τους από τις γυναίκες τους που τους βάζανε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι (...But in the town it was well known / When they got home at night, their fat and / Psychopathic wives would thrash them / Within inches of their lives...).
Με λίγα λόγια γινόταν ένας φαύλος κύκλος...

We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Μέχρι που οι μαθητές ξεσπάνε ή πρέπει να ξεσπάσουν. Δεν αντέχουν άλλο αυτή τη κατάσταση. Δε χρειάζονται αυτή την εκπαίδευση που τους προσφέρει το κράτος (...We don't need no education...). Δε χρειάζονται τον νοητικό έλεγχο που θα τα μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα (...We don't need no thought control...). Ούτε ο ανόητος σαρκασμός των καθηγητών τα μετατρέπει σε καλύτερους ανθρώπους, αντιθέτως τα κλείνει περισσότερο στον εαυτό τους (...No dark sarcasm in the classroom...). Γι' αυτό καλό είναι αυτοί οι επικίνδυνοι καθηγητές να αφήσουν τα παιδία ήσυχα (...Teachers leave them kids alone/ Hey! Teachers! Leave them kids alone!...) διότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να τοποθετήσουν ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο που χτίζεται μπροστά μας...

Υ.Γ. είναι κρίμα που δε κατάφερα να περάσω το αντίστοιχο κομμάτι της ταινίας που παρουσιάζει την άποψη αυτή με σκληρό τρόπο. Ειδικά η σκηνή που δείχνει τους μαθητές ως άβουλα πλάσματα να πέφτουν μέσα σε ένα χωνί όπου από κει βγαίνουν κιμάς...