Κυριακή 22 Μαΐου 2011

4. The happiest days of ours lives & 5. Another Brick in the Wall part. 2



Από το Σάββατο το πρωί μπλοκάρανε όλα τα βίντεο στο youtube που παίζανε τα συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια της ταινίας. Περίεργο πολύ διότι Παρασκευή βράδυ είχα επιλέξει ένα το οποίο στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Έτσι για τα δύο μουσικά κομμάτια θα παρουσιάσω στιγμιότυπο της αξεπέπαστης συναυλίας του The Wall που είχε πραγματοποιηθεί το 1989 στο Βερολίνο.

When we grew up and went to school
There were certain teachers who would
Hurt the children any way they could
By pouring their derision
Upon anything we did
And exposing every weakness
However carefully hidden by the kids
But in the town it was well known
When they got home at night, their fat and
Psychopathic wives would thrash them
Within inches of their lives

Τα δύο μουσικά κομμάτια πάνε πακέτο. Δε μπορούσα να τα βάλω ξεχωριστά μιάς και μιλάνε για το ίδιο θέμα. Την Παιδεία. Στο πρώτο μέρος The happiest days of our lives μας περιγράφει την κατάσταση στα σχολεία την οποία την είχε προλάβει και η δικιά μου ηλικία. Τα μουσικά κομμάτια αυτά είχαν προκαλέσει τρομερές αντιδράσεις στην συντηρητική Αγγλία γιατί πολύ απλά παρουσιάζανε την αλήθεια.
Ποιά είναι αυτή η αλήθεια; Ο φόβος που προκαλούσαν οι δασκάλοι με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι στους μαθητές. Όταν ξυπνούσαμε και πηγαίναμε στο σχολείο όπου υπήρχαν κάποιοι καθηγητές οι οποίοι χτυπούσαν τα παιδιά με κάθε τρόπο που μπορούσαν και γνώριζαν (...When we grew up and went to school / There were certain teachers who would / Hurt the children any way they coul...). Πολλές φορές η σωματική βία συνοδευόταν με τον χλευασμό (...By pouring their derisioν...) σε οτιδήποτε λάθος έκανε ο κάθε μαθητής (...Upon anything we did...). Και όπως πάντα εκθέτανε με έντνη δόση ειρωνείας κάθε αδυναμία που προσπαθούσε προσεκτικά να κρύψει κάθε μαθητής (... And exposing every weakness / However carefully hidden by the kids...). Όμως είναι γνωστό σε όλους μας πως αρκετοί άνθρωποι τα προβλήματα που έχουν μέσα στο σπίτι τους καταφέρνουν να τα ξεσπάνε πάνω σε αδύναμους. Έτσι και οι καθηγητές όσο τους σκληρούς κάνανε στα σχολεία τόσο μαθλακοί ήταν στα σπίτια τους από τις γυναίκες τους που τους βάζανε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι (...But in the town it was well known / When they got home at night, their fat and / Psychopathic wives would thrash them / Within inches of their lives...).
Με λίγα λόγια γινόταν ένας φαύλος κύκλος...

We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Μέχρι που οι μαθητές ξεσπάνε ή πρέπει να ξεσπάσουν. Δεν αντέχουν άλλο αυτή τη κατάσταση. Δε χρειάζονται αυτή την εκπαίδευση που τους προσφέρει το κράτος (...We don't need no education...). Δε χρειάζονται τον νοητικό έλεγχο που θα τα μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα (...We don't need no thought control...). Ούτε ο ανόητος σαρκασμός των καθηγητών τα μετατρέπει σε καλύτερους ανθρώπους, αντιθέτως τα κλείνει περισσότερο στον εαυτό τους (...No dark sarcasm in the classroom...). Γι' αυτό καλό είναι αυτοί οι επικίνδυνοι καθηγητές να αφήσουν τα παιδία ήσυχα (...Teachers leave them kids alone/ Hey! Teachers! Leave them kids alone!...) διότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να τοποθετήσουν ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο που χτίζεται μπροστά μας...

Υ.Γ. είναι κρίμα που δε κατάφερα να περάσω το αντίστοιχο κομμάτι της ταινίας που παρουσιάζει την άποψη αυτή με σκληρό τρόπο. Ειδικά η σκηνή που δείχνει τους μαθητές ως άβουλα πλάσματα να πέφτουν μέσα σε ένα χωνί όπου από κει βγαίνουν κιμάς...

6 σχόλια:

  1. Προς όλους τους μαθητές που πέφτουν θύματα αυτού του άρρωστου συστήματος. Το πιο γνωστό και προκλητικό μουσικό κομμάτι αυτού του δίσκου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ομολογουμένως, σε καποιες φασεις της ζωης μου εχω μπει στη θεση του ηρωα-Waters. Σαφως, το The Wall απευθυνεται στο μεσο κατοικο των αστικων κεντρων κ οχι μονο στους καλλιτεχνες. Εντουτοις, θεωρω, πως οι ανθρωποι που ασχολουνται με την τεχνη (βαζω κ τον εαυτο μου μεσα) ειτε βιοποριστικα ειτε οχι, νιωθουν αρκετες φορες την αναγκη για απομονωση και ενδοσκοπηση, προκειμενου ν' αναπροσδιορισουν τους στοχους τους η και για ν' αντλησουν εμπνευση. Το ζητουμενο ειναι ποσο δημιουργικα αξιοποιει καποιος αυτο το χρονο. Ενδεικτικα, ο μεν Waters εγραψε ενα μνημειωδες μουσικο εργο ο δε Μοrrisson, ουσιαστικα, αυτοκτονησε. Η τεραστια καλλιτεχνικη κ εμπορικη επιτυχια ειχε οδηγησει αμφοτερους σ' ενα υπαρξιακο τελμα.

    Εν κατακλειδι, - ως αντιδραστικο στοιχειο κ πνευνα αντιλογιας απο μικρο παιδι χαχα!- νιωθω απογοητευμενος απο τη συνεντευξη του Waters προς το ελληνικο κοινο. Οπως δηλωσε κ ο ιδιος δεν ασπαζεται πλεον τους φοβους κ τις αγωνιες του ηρωα του. Εγω αυτο το μεταφραζω: "ανηκω στη μεγαλοαστικη ταξη κ δε με πολυαγγιζουν η αγωνια κ η ανασφαλεια των χαμηλοτερων κοινωνικων στρωματων". Μη ξεχνας, πως ο εν λογω δημιουργος εχει ΜΑΥΡΟ παρελθον απο τους σφοδροτατους δικαστικους αγωνες, που ξεκινησε κατα των υπολοιπων Floyd τη δεκαετια του 80! Περιμενα πραξεις κ οχι λογια απο καλλιτεχνες με κοινωνικη συνειδηση. Αναφερομαι κυριως στις τιμες των εισιτηριων, οι οποιες δε συναδουν στο ελαχιστο με το πνευμα επαναστατικοτητας που χαρακτηριζει το εργο.

    Αυτα τα ολιγα χαχα! Συνεχισε την προσπαθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Δημήτρη... Πάνε 3 χρόνια που καθόμασταν στο τραπεζάκι του θαλαμοφύλακα και αναλύαμε τα πάντα. Όμορφες καλλιτεχνικές και δημιουργικές στιγμές μέσα σε έναν χαμένο χρόνο. Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτά που λες. Και εγώ κατακρίνω την μεγάλη τιμή των εισητηρίων για ένα τόσο αναρχικό και επαναστατικό άλμπουμ. Είναι πράγματι σαν να εμφανίζεται ένας καπιταλιστής με την μάσκα του αναρχικού για να μας φάει τα λεφτά. Όμως θέλω να σου διευκρινήσω τους λόγους μου που πάω σε αυτήν την συναυλία: 1. Δεν πάω για το πρόσωπο του Ρότζερ Γουότερς αλλά για να τιμήσω έναν δίσκο που με μεγάλωσε και με επηρέασε σε πολλούς τομείς της ζωής μου. 2. Όταν ξεκίνησα να ακούω τους Πινκ Φλόιντ είχα έναν καημό, το ότι δε θα καταφέρω να τους δω ποτέ ζωντανά. Τελικά μου δώθηκε αυτή η ευκαιρία και δε θέλω να την χάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το τελευταιο μου σχολιο δεν ηταν προσωποκεντρικο. Σε καταλαβαινω απολυτα κ εγω τα χω σκασω χοντρα παλαιοτερα για αρκετους καλλιτεχνες. Πλεον, εχω απομυθοποιησει τους περισσοτερους με ελαχιστες εξαιρεσεις, οι οποιοι δε βρισκονται εν ζωη (οπως Miles Davis, James Brown, Ray Charles κ Μarvin Gaye).

    PS. Εχεις δε το "which one's pink documentary"; Αν οχι, προσεξε προς το τελος τι λεει ο Gilmour, αν θυμαμαι καλα, για τον εναγκαλισμο κ την υποκλιση που εκαναν ολοι μαζι στο reunion για το live8 μετα απο 30 σχεδον χρονια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι δεν έχω δει αυτό το ντοκιμαντέρ. Τι λέει ο Γκίλμουρ γι' αυτό το ιστορικό reunion που έγινε τότε (στο οποίο πρέπει να τονίσουμε τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε ο Μπομπ Γκέντολφ στο να βρεθούν ξανά μαζί);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λεει οτι αρχικα οι υπολοιποι 3 φοβοντουσαν αρχικα να προσεγγισουν τον Waters, μετα απο τον ψυχολογικο πολεμο αλλα κ τον εξευτελισμο που υπεστησαν στις αιθουσες των δικαστηριων. Ολα για τα money, που ελεγε κ ο ιδιος στο Dark Side... Δες το ειναι πολυ ενδιαφερον κ αντιπαραβαλε την ιστορια τους με την αγαπημενη μου rock μπαντα ολων των εποχων τους Zepps, οι οποιοι μετα τον θανατο του Bonzo εδωσαν τελος στη μπαντα προς τιμην, πρωτιστως, του ΦΙΛΟΥ τους κ μετα του συνεργατη τους, ενω ειχαν τη δυνατοτητα να επιλεξουν αντικαταστατη απ' το afan gate των rock drummers.

    Καποιοι δημιουργοι, παρα την τεραστια επιτυχια που γνωριζουν, παραμενουν αγνοι καλλιτεχνες κ δεν μετατρεπονται σε αδηφαγους εμπορους θεαματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή