Κορυδαλλός Airlines

Ας κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη

Λίγες φορές επεφημώ ένα καλό άρθρο ή θέμα σε μία κυριακάτικη εφημερίδα. Αυτή τη φορά ένα θέμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μάλλον αφορά όλους μας είναι το θέμα του περιοδικού «Εικόνες» από το «Έθνος της Κυριακής» όπου ασχολιόταν με το πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Ίσως κάποιοι το διαβάσατε. Υπάρχουν όμως αρκετοί οι οποίοι δεν είναι αναγνώστες τις συγκεκριμένης εφημερίδας οπότε θα ήθελα σ’ αυτό τον κόσμο να προτείνω διάφορες προτάσεις εφικτές που μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητά μας:

Πώς να ζείτε με σεβασμό απέναντι στον εαυτό σας:

Αν επιθυμείτε μακροβιότητα επιλέξτε περπατοτρέξιμο 30-50 λεπτά, 3-5φορές την εβδομάδα

Κάθε Κυριακή σημειώστε σε ένα ημερολόγιο 3 πράγματα που λειτούργησαν σωστά την εβδομάδα που πέρασε. Αυτή η άσκηση θα σας βοηθήσει να σκέπτεστε θετικά.

Μοιράστε τα καθήκοντα. Η τελειομανία πρέπει να σταματήσει να σας ωθεί να τα πετύχετε όλα μόνοι.

Κάθε συναίσθημα που μας κινητοποιεί μας εφοδιάζει με ενέργεια. Υπάρχει και το δημιουργικό στρες.

Μάθετε από τα λάθη. Αντιμετωπίστε με νηφαλιότητα τις συνέπειες. Αν τα γεγονότα σας καταπιέζουν ξεσπάστε. Φύγετε διακοπές.
οι επιτυχημένοι δεν ντρέπονται να ζητήσουν τη συνδρομή μη ειδικών. Στοχεύστε στο νικηφόρο τέλος του πολέμου.

Δοκιμάστε να αποδεχθείτε τον εαυτό σας. Η συμφωνία - συμμαχία αυτή θα σας χαρίσει ενεργητικότητα.

Οι έντονες αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις αφαιρούν 8 πολύτιμα έτη. Δείτε τη ζωή αισιόδοξα. Αν το πετύχετε προσθέστε 2 χρόνια.

Οι 5 πρώτες αιτίες απώλειας ζωής είναι έμφραγμα, εγκεφαλικό, καρκίνος, αναπνευστική ανεπάρκεια, και τροχαίο. Η άσκηση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας πρόληψης τους.

Τα φυσικά αγχολυτικά είναι δύο: συστηματική άσκηση και ευτυχισμένο σεξ.

Καλό ξεκίνημα λοιπόν…

Τα καλύτερα μας χρόνια (πέρσι στις Σάππες Θράκης με την καλύτερη παρέα

Περνάγαμε ωραία
μ' εκείνη την παρέα
τα γέλια μας χαλούσαν τις βραδιές
και στρίβαμε τσιγάρα
σαν καραβιού φουγάρα
και μοιάζαν οι καπνοί μας προσευχές

Ουσίες, ουσίες κι οινοπνεύματα
κι άρχισαν να ξεντύνονται
μες στο μυαλό τα πνεύματα

Τα χρόνια τα μοιραία
τα φάγαμε παρέαα
πάνω σε κρεβάτια κι αγκαλιές
κι αυτό που τώρα ζούμε
σαν άρωμα να πούμε
που βγάζουν δυο χιλιάδες πασχαλιές

Τρίτη Ανάρτηση Κειμένου μου στην Lifo στις 20-02-09

Η μιζέρια του σημερινού κομουνισμού

Κάθε πρωί ξυπνάω στις 6:30 για να πάω στη δουλεία. Στραβωμένος που αφήνω το ζεστό μου πάπλωμα για να πάω στη δουλειά πλένομαι και ετοιμάζομαι να φύγω.
Αυτό που με στραβώνει περισσότερο είναι πως στο σταθμό μετρό (του Νέου Κόσμου συγκεκριμένα) εκείνη τη στιγμή είναι μαζεμένα άτομα της Κ.Ν.Ε. και του Κ.Κ.Ε. και ζητάνε από τον κόσμο να αγοράσουν Ριζοσπάστη. Με ποια λογική τέτοια ώρα ο κόσμος θα ενδιαφερθεί να αγοράσει αυτήν την εφημερίδα. Γενικά αυτή τη κίνηση δεν την κατανοώ. Πόσες φορές έχω πάει να πάρω κυριακάτικες και με πιάνουν στο δρόμο και μου ζητάνε πολλές φορές και πιεστικά να πάρω τον ριζοσπάστη όπως και στη σχολή να αγοράσω τον οδηγητή. Τους είχα ρωτήσει μια φορά που είχα όρεξη να μου πουν γιατί το κάνουν αυτό ενώ η εφημερίδα είναι ήδη στα περίπτερα και αν θες μπορείς να την πάρεις από κει μου απαντούσαν όλοι πως θέλουν να στρατολογήσουν έτσι κόσμο και να τον φέρουν πιο κοντά στο κόμμα. Εγώ το θεωρώ ζητιανιά. Το θεωρώ κατάντια. Το θεωρώ μιζέρια. Αλλά μεγαλύτερη κατάντια θεωρώ 6 το πρωί να ζητάνε να αγοράσουμε την εφημερίδα στα μετρό. Μας θεωρούν ηλίθιους; Μας θεωρούν θύματα; Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω την στρατηγική τους αυτή… εσείς;

Το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς...

Μεγάλοι Έλληνες

Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος τηλεθεατών παρακολούθησε χθες μια καλοδουλεμένη και άρτια παραγωγή του τηλεοπτικού καναλιού ΣΚΑΪ για την ανάδειξη του μεγαλύτερου Έλληνα…
Ενδιαφέρον θέμα μιας και η ελληνική ιστορία έχει αναδείξει πολλά σημαντικά και ιστορικά πρόσωπα οπότε ο αριθμός 100 μου φαίνεται πολύ μικρός ειδικά όταν αναλώνεται σε πρόσωπα όπως ο Λαζόπουλος και η Βουγιουκλάκη. Ωστόσο αναφέρανε και σημαντικά ονόματα τα οποία έχουν ξεχαστεί όπως ο Παπανικολάου και η Κατίνα Παξινού. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η παρουσία αριστερών όπως ο Γλέζος, ο Μπελογιάννης και ο Παναγούλης οι οποίοι συγκρίνονται με τον Αισχύλο, τον Ευρυπίδη και άλλα αρχαία ονόματα. Επίσης δε μπορούμε να συγκρίνουμε πολιτικούς εν ζωή όπως ο κ. Κ. Σημίτης με παλιούς όπως ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας και άλλους.
Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης ήταν η υποψηφιότητα του δικτάτορα Παπαδόπουλου και σε σχετικά χαμηλή θέση (Νο 76) αν δε κάνω λάθος. Όπως είπαν και στην εκπομπή πιθανότατα υπάρχουν ακόμα αρκετοί ρομαντικοί αυτού του καθεστώτος.
Με συγκίνησε πολύ το βίντεο του Θανάση Βέγγου, καθώς και η ατάκα του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη που μίλησε πολύ όμορφα χθες κάνοντας μου εντύπωση. Ο Θανάσης Βέγγος είναι μια μορφή που και να μην ήταν η σημαντικότερη κινηματογραφικά ήταν η καλύτερη στις καρδιές μας διότι όλοι μεγαλώσαμε και γελάσαμε με τις γκριμάτσες του, τις ατυχίες του και τις ατάκες του. Κι όμως όταν είχε ανέβει στο βήμα να ευχαριστήσει το κοινό έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Άνθρωπος με μεγάλη καρδιά. Άνθρωπος που είχε ζήσει την εξορία της χούντας και είχε την δύναμη μέσα από τον καημό του και την θλίψη του να παράγει τόσο γέλιο. Είναι ο μεγαλύτερος τραγικός ηθοποιός του αιώνα μας.
Συγκλονίστηκα όταν άκουσα τη φωνή του Δημήτρη Χορν. Τι προσωπικότητα; Τι άνθρωπος; Κάτι που λείπει στις μέρες μας μ’ αποτέλεσμα να συμβιβαζόμαστε με μέτριους ανθρώπους που κάθε τι που παράγουν να το θεωρούμε εξαιρετικό για να καλύψουμε την κενότητά μας.
Η παρουσίαση των Ελλήνων που επιλέξαμε ως κοινό ήταν λιτή αλλά πλήρης. Δε κουραστήκαμε ούτε λεπτό. Τουλάχιστον εγώ ανυπομονώ να δω και το δεύτερο μέρος.
Θα ήθελα να συμμετάσχω στην εκλογή του μεγάλου Έλληνα όμως εδώ είναι το πρόβλημα. Μέσα στα 100 πρόσωπα έχουν μπλεχτεί φιλόσοφοι, ηθοποιοί, συνθέτες, πολιτικοί, επιστήμονες, αθλητές κτλ. Είναι δύσκολο να βγάλουμε από όλους έναν διότι ο καθένας τους έχει αφήσει διαφορετικό έργο σε διαφορετικό τομέα και χώρο της κοινωνίας μας. Οπότε κατά την άποψη μου δε θα ήταν καλύτερο να έχουμε τον μεγάλο Έλληνα σε κάθε τομέα που ανέφερα ξεχωριστά ή έστω να μείνουμε σε αυτή τη λίστα των 100 Ελλήνων που ήδη επιλέχθηκαν;
Πιστεύω πως είναι άδικο να βγει ένας μόνο…
Η επιλογή είναι δική μας…

Πάντως πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κανάλι αυτό που μας γεμίζει για μια ακόμη φορά με γνώσεις.

Η ιστορία ενός «Α»

Μετά τα Δεκεμβριανά του 2008 όλοι έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε το συνηθισμένο «Α» σε τοίχους με σπρέι, σε φυλλάδια, σε μπλούζες, σε παπούτσια κτλ πολλές φορές αδέξια άλλες φορές με τέχνη.
Το σύμβολο των αναρχικών μοιάζει να μην είναι δικό τους. Είναι ένα σύμβολο που αναπαράγεται κάθε φορά που ο θυμός ενάντια στο κράτος και στην εξουσία βρίσκει διέξοδο.
Πολλοί κατηγορούν αυτούς που το χρησιμοποιούν ότι δε ξέρουν ποια είναι η πραγματική του έννοια ή έστω δε ξέρουν ποια είναι η ιστορία του.
Όλοι γνωρίζουν ότι το «Α» γεννήθηκε στον Ισπανικό εμφύλιο όταν ένας νεαρός το είδε στο κράνος ενός στρατιώτη που πολεμούσε δίπλα στον διάσημο ιταλό αναρχικό Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι (για τον οποίο είχε γραφτεί το εξαιρετικό σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας). Ούτε δημιουργήθηκε παράλληλα με την φιλοσοφία του Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν και την άποψη του για την αναρχία και την τάξη, παρ’ όλο που το σύμβολο υποδηλώνει αυτές τις δύο λέξεις [ Α για την Αναρχία (Anarchy) και Ο για την τάξη (Order)].
Η εικόνα του εντοπίστηκε στο Παρίσι τον Μάη του ‘ 68 χωρίς η παρουσία του να γίνει ιδιαίτερα αισθητή. Αλλά ως τις αρχές του 1970 το σύμβολο αυτό είχε υιοθετηθεί από τους νέους σε όλον τον κόσμο. Σε τέτοιο βαθμό που αν ο δημιουργός του ζητούσε πνευματικά δικαιώματα θα ήταν τώρα πάμπλουτος. Βασικά δύο ήταν οι δημιουργοί του. Ο ένας είναι ο Τόμας Ιμπάνιες, γιος εξόριστων Καταλανών στη Γαλλία, σήμερα καθηγητής ψυχολογίας στην Βαρκελώνη. Το 1964 σε ηλικία 20 χρονών, πρότεινε στην αναρχική νεολαία του Παρισιού να δημιουργηθεί ένα σύμβολο το οποίο δε θα έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες αναρχικές οργανώσεις που υπήρχαν και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αδιακρίτως από εκείνες αν ήταν δυνατόν ως μια κοινή υπογραφή. Δεν επρόκειτο για το συγκεκριμένο σχέδιο μιας και οι προτάσεις ήταν αρκετές, αλλά στο τέλος το «Α» μέσα στο κύκλο ήταν για όλους ελκυστικό. Έκτοτε έκανε την παρουσία του σε φυλλάδια της οργάνωσης για να παραμείνει ωστόσο εκεί.
Δυο χρόνια αργότερα θα ναι οι ιταλοί ομοϊδεάτες στο Μιλάνο που θα το χρησιμοποιήσουν όπου και τότε η διάδοσή του πέτυχε χάρης στον άλλον πατέρα του τον Αμεντέο Μπερτόλο.
Η ευκολία αναπαραγωγής του ήταν σίγουρα ένα από τα μεγάλα του προτερήματα. Ένα σχέδιο απλό, άμεσο και με τη δυνατότητα να παραχθεί σε όλους τους τοίχους μέσα σε λίγα λεπτά.
Γρήγορα εμφανίστηκε ένα κίνημα του έδωσε μια νέα ώθηση στο σύμβολο αυτό. Η πανκ κουλτούρα, η οποία το μετέφερε από τους δρόμους της δυτικής Ευρώπης στα κράτη του ανατολικού μπλοκ. Σιγά σιγά έφτασε να περιπλανιέται και στις Η.Π.Α.
Αυτό το σάλτο του από την αναρχική ιδεολογία στην μουσική και καλλιτεχνική φαντασία το έκανε πιο ευάλωτο σε νέες ερμηνείες και παράξενες χρήσεις.
Μήπως αυτή η επιτυχία του ήταν αφορμή να χάσει το «Α» στον κύκλο την πραγματική του υπόσταση παρόλο που αυξήθηκε η επικοινωνιακή δύναμη του;
Το σίγουρο είναι πως εξακολουθεί πεισματικά να παραμένει η μόνη σταθερή και παγκοσμίως αναγνωρίσιμη αξία της συγκεκριμένης ουτοπίας της ελευθερίας και της ισότητας…

Κυριακάτικη αφιέρωση...

Στον φιλαράκο μου Χάρη που είχα καιρό να τον δω... Α και μη χανόμαστε... Κανόνισε... Άντε να κατέβει και ο Βλάχος Αθήνα να μαστε όλη η παρέα πλήρης...

Δεύτερη δημοσίευση κειμένου μου στην Lifo στις 11-02-09

Δημοσίευση του κειμένου μου που ανέβασα στο blog της Lifo στις 10-02-09 και παρουσιάστηκε στη στήλη της Lifoteam στις 11-02-09. Με κάνει να συνεχίζω την ενασχόλησή μου με περισσότερη όρεξη και μεράκι…

«Όποιος με κοιτάει…»

Πόσες φορές στο δρόμο έχουμε προσπεράσει έναν χρήστη που τρεκλίζει ή κοιτάμε αηδιασμένοι έναν ναρκομανή που μας ζητάει ψιλά; Πόσες φορές κλείνουμε την μύτη μας από την δυσοσμία που έχουν μερικοί…
Δε κατηγορώ κανέναν διότι και εγώ δρω έτσι. Σήμερα όμως έζησα κάτι που με ταρακούνησε. Ήμουν στο μετρό όταν μπήκαν μέσα δύο ναρκομανείς. Κάτσανε σε δυο καρέκλες και άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που ήδη καθόντουσαν στις διπλανές θέσεις σηκώθηκαν και πήγαν προς τις πόρτες μέχρι να φτάσουν στο προορισμό τους. Εγώ ήμουν όρθιος από πίσω τους και άκουγα διάφορα πράγματα που μουρμουρίζανε. Πίστευα πως δεν είχαν συνείδηση εκείνη τη στιγμή λόγω της κατάστασής τους. Μέχρι τη στιγμή που ο ένας λες και ξύπνησε άρχισε να λέει στον φίλο του «Εγώ κάποτε όποτε έμπαινα κάπου ή όταν έκανα κάτι όλοι μου βγάζανε το καπέλο…Τώρα όποιος με κοιτάει κόβει λάσπη…». Σάστισα. Δε γίνεται να το πει κάποιος έτσι εύκολα αυτό. Γύρισα και κοίταξα προς την μεριά του. Πρώτη φορά που είδα ναρκομανή να χει πιο καθαρό βλέμμα και από έναν ‘υγιή’ άνθρωπο. «Τώρα όποιος με βλέπει κόβει λάσπη…» επανέλαβε. Δυστυχώς είχα φτάσει στον προορισμό μου και δε μπορούσα να ακούσω τη συνέχεια από την ιστορία του.
Όμως με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα. Όλοι τους λυπόμαστε και όλοι τους κατηγορούμε. Ίσως κυνηγάμε ένα μαύρο πρόβατο, ένα εξιλαστήριο θύμα ώστε ρίχνουμε όλο το κόμπλεξ και τις φοβίες μας πάνω του ώστε να ρίχνουμε τις ευθύνες της σημερινής κοινωνικής κατάντιας πάνω τους και έτσι να χουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
Ως πότε όμως. Ποιος θα τους αφουγκραστεί; Να μάθει από τα λάθη τους ώστε να αποτρέψει νέο κόσμο να το κάνει. Προχθές έβλεπα μια συνέντευξη στο κανάλι Foxlife. Ένας δημοσιογράφος έλεγε με περηφάνια πως όταν ρώτησε έναν ροκ σταρ τι άποψη έχει για τα ναρκωτικά εκείνος του είπε δοκίμασε τα όλα… Ακόμα και την ηρωίνη;… ακόμα και αυτήν.
Πως γίνεται να παρουσιάζουμε τέτοια πρότυπα και ταυτόχρονα να καταδικάζουμε τα θύματα όλης αυτής της κατάστασης; Αντί να πούμε στον δημοσιογράφο και στο ροκ σταρ να το βουλώσουν με τις μαλακίες που λένε τα βάζουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους οι οποίοι είχαν κάποια όνειρα, κάποιες φιλοδοξίες, κάποιους έρωτες, κάποιους στόχους τα οποία όλα σβήνουν μαζί με την φλόγα που βλέπουμε να αχνοφαίνεται στο βλέμμα τους…
Ντροπή μας. Και βάζω και γω τον εαυτό μου σε αυτή τη ντροπή διότι κανένας μας δεν έχει κάνει κάτι… απλά καταδικάζουμε… απλά κρίνουμε… και σαν δειλοί όπως είπε και το παλικάρι κόβουμε λάσπη….

Προκλητική απόφαση αθωώνει τον σεκιουριτά

Δικαστική απόφαση σοκ ότι δεν ευθύνεται ο υπάλληλος εταιρίας security για τη σωματική βλάβη που υπέστη η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου στη διάρκεια επεισοδίου που συνέβη στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στη Χίο τον Απρίλιο του 2006 και που είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνει μέχρι σήμερα κατάκοιτη.
Την απαλλακτική για τον φύλακα άποψη διατυπώνει απόφαση εργατικού δικαστηρίου, που τον δικαιώνει στην αντιδικία του με την εργοδότρια εταιρία security η οποία τον απέλυσε λίγους μήνες μετά το συμβάν.
Ωστόσο εκκρεμεί το ποινικό δικαστήριο, όπου ο φύλακας έχει παραπεμφθεί και όπου θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις σε βάρος του κατηγορίες.
Το ποινικό δε δικαστήριο δεν δεσμεύεται από την κρίση του εργατικού δικαστηρίου, αφού εκεί δεν εξετάστηκε κανένας μάρτυρας κατηγορίας από την πλευρά της δημοσιογράφου, αλλά μόνο οι μάρτυρες της εταιρίας και του φύλακα, αφού η αντιδικία αφορούσε σε αυτή τη φάση μόνο αυτούς.
Με βάση τις περιορισμένες αυτές καταθέσεις, έκανε δεκτή την αγωγή που υπέβαλε ο φύλακας δια του συνηγόρου του Κ. Ρήγου έκρινε παράνομη την απόλυσή του, του επιδίκασε μισθούς υπερημερίας και αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης και υποχρέωσε την εταιρία να συνεχίσει να αποδέχεται τις υπηρεσίες του, με απειλή χρηματική ποινή.
Στην απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών αναφέρεται ότι στις 8/4/06 εκδηλώθηκε πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στην Χίο και ο φύλακας κατόπιν εντολής της εργοδότριας εταιρίας προσπάθησε να αποτρέψει την είσοδο τριών δημοσιογράφων στο χώρο.
Μετά την λήξη του περιστατικού μια εκ των τριών δημοσιογράφων μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Χίου με κάκωση στον αυχένα, την οποία ισχυρίστηκε ότι προκάλεσε ο ενάγων, αποδείχθηκε, ωστόσο, ότι η σωματική βλάβη της δεν προκλήθηκε με υπαιτιότητά του.
Για την κρίση του αυτή το εργατικό τμήμα επικαλείται βέβαια τους μάρτυρες του φύλακα και της εταιρίας και όχι βέβαια της δημοσιογράφου, που θα ακουστούν στο ποινικό ακροατήριο και μπορεί να αλλάξουν άρδην την έκβαση της ποινικής δίκης.
Στο εργασιακό της σκέλος η απόφαση δέχεται επίσης ότι η απόκρουση κρουσμάτων παραβίασης του φυλασσόμενου χώρου χρειάζεται σωματική εργασία, όπου υπερέχει το στοιχείο της χρήσης μυϊκής δύναμης, γι’ αυτό και η εργασία του φύλακα έχει τα διακριτικά γνωρίσματα όχι της εργασίας υπαλλήλου, άλλα εργάτη.
Πάντως το Πρωτοδικείο υποχρεώνει την εταιρία να πληρώσει αμέσως τους μισθούς υπερημερίας και να τον ξαναπάρει πίσω στην εργασία. Το ποινικό δικαστήριο θα λύσει οριστικά το θέμα των ποινικών ευθυνών…

Έθνος της Κυριακής 8-2-08 σελ.28

μ.Χ.

Δεν αμφισβητώ ότι οι πατέρες της Εκκλησίας δανείστηκαν κάποια ρητορικά σχήματα από τους αρχαίους συγγραφείς. Υπήρξαν όμως θανάσιμοι εχθροί της κλασσικής παιδείας και του πολιτισμού των αρχαίων […] Ο διασυρμός του ελληνισμού από την Εκκλησία υπήρξε τόσο συστηματικός ώστε Έλληνες αναγκάστηκαν να αλλάξουν όνομα, να μετονομαστούν σε Ρωμαίους, Ρωμιούς, ή Γραικούς. Σε ορισμένες τοιχογραφίες του Άγιου Όρους απεικονίζονται μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους διάφοροι φιλόσοφοι, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας. Όλοι φορούν στέμμα, έχουν μακριές γενειάδες και είναι ντυμένοι σαν Βυζαντινοί πρίγκιπες. Βαστούν ο καθένας τους έναν πάπυρο όπου είναι γραμμένη μια πλασματική φράση ,που διακηρύσσει, για παράδειγμα, την τρισυπόστατη φύση του Θεού. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία επιδίωξε να προσεταιριστεί τους αρχαίους σοφούς, αυτούς τουλάχιστον που δεν κατάφερε να θάψει, παραποιώντας τη σκέψη τους. Αυτό άλλωστε δεν διδάσκονται οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ότι η αρχαιότητα παρέδωσε σκυτάλη του πολιτισμού στο Βυζάντιο; Ο χριστιανισμός, αγαπητέ φίλε, δε συνεχίζει την αρχαιότητα, απλά την ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί την μέρα. Η θεολογία αναιρεί την φιλοσοφία. Η πρώτη απαντά σε όλα, ενώ η δεύτερη ξέρει κυρίως να ρωτά….

Déjà vu

Πολλές φορές περνάμε μέσα από εντάσεις, νεύρα και δύσκολες καταστάσεις. Αν όμως κάτι ξεφεύγει από τα όρια του σε κάνει να αναλογιστείς παλιά σκηνικά που για κλάσματα δευτερολέπτου ή εκατοστού δεν σου έγιναν μοιραία για την ίδια σου την ζωή. Την Παρασκευή έζησα ένα σκηνικό πολύ έντονο και άσχημο που με έκανε να κλειστώ στο σπίτι και να σκέφτομαι διάφορα.
Έτσι θυμήθηκα ένα γεγονός το οποίο θα θελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας, το οποίο εκείνη τη στιγμή δε το συνειδητοποίησα αλλά μετά έτρεμα για μέρες και ακόμα κάποια βράδια ξυπνάω ιδρωμένος γιατί το ξαναζώ.
Ήμουν μαθητής λυκείου. Στη Χίο όλοι είχαμε και από ένα μηχανάκι. Όσο πιο καινούργιο και γρήγορο τόσο πιο πολύ μούρη πουλούσες και πιο εύκολα χτυπούσες γκόμενα. Εγώ είχα συμβιβαστεί με ένα στογγυλοφάναρο παπάκι το οποίο όσο και να το κοιτούσα με μισό μάτι στην αρχή άλλο τόσο το λάτρεψα στην πορεία τόσο για την ιστορία του που είχε όσο και το ότι πλέον είχε συνδυαστεί μαζί μου τόσο το 80ς στυλάκι του όσο και ο θόρυβος που έκανε η παλιά του εξάτμιση.
Μια φορά πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου. Είχα αργήσει πολύ και με περιμένανε όλοι στο μπαλκόνι να τα πούμε με θέα το λιμάνι της Χίου. Κατά την διαδρομή μου προς το σπίτι είδα ένα απορριμματοφόρο που μου έφραζε το δρόμο. Ήταν κάθετο στο δρόμο μου μιας και εκεί είχε μια διασταύρωση. Το μηχάνημα είχε σηκώσει ήδη τον κάδο και τον άδειαζε. Είχε ακριβώς από κάτω ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να περάσω. Εγω βιαζόμουν πολύ και το είδε ο ένας εργαζόμενος ο οποίος μου έκανε σήμα να περάσω από κει κάτω. Τον κοίταξα παράξενα και ξεκίνησα. Ωστόσο ο άλλος δεν είδε την συνεννόηση αυτή και ήταν εκείνος που χειριζόταν το μοχλό. Ξεκίνησα και όταν έφτασα από κάτω από τον κάδο άκουσα το θόρυβο που κάνουν τα οχήματα όταν κατεβάζουν τους κάδους πάλι στο δρόμο. Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο κόσμος κοκαλώνει και την πατάει. Εγώ τελείως ασυναίσθητα άνοιξα το γκάζι. Ένιωσα την ρόδα του κάδου να μου χαϊδεύει την πλάτη αφού πλέον είχα περάσει και τον άλλον εργαζόμενο δικαιολογημένα να με βρίζει. Δε γύρισα να ζητήσω συγνώμη μιας και εκείνος τρόμαξε με το σκηνικό αυτό, και αυτό επειδή δεν συνειδητοποίησα το γεγονός. Είχα σαστίσει. Τελείως μηχανικά έφτασα στο σπίτι του παιδιού. Ανέβηκα στο διαμέρισμα του και βγήκα στο μπαλκόνι που ήταν και οι υπόλοιποι σαν τα μη τρέχει τίποτα. Το ξέχασα τελείως μόλις άρχισε η κουβέντα, τα πειράγματα και τα γέλια. Το βράδυ όμως στο κρεβάτι το ξανασκεφτόμουν. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ανατρίχιαζα με την ιδέα για το τι πήγα να πάθω. Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι ποια θα ήταν η εξέλιξη αν με είχε πλακώσει με φόρα ο κάδος. Αν θα ήμουν ακόμα ζωντανός, και αν ναι σε τι κατάσταση θα ήμουν, αν θα ζούσα όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που χω περάσει, αν θα είχα όλες αυτές τις εμπειρίες που με έχουν εμπλουτίσει με γνώσεις και πείρα, αν θα έκανα τα όσα λάθη με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν θα γνώριζα τον έρωτα της ζωής, αν θα έκανα ταξίδια, αν θα έπαιρνα πτυχίο, αν θα δούλευα στον χώρο που ονειρευόμουν….
Αν θα εξακολουθούσα να κάνω όνειρα….
Τότε κάθομαι και λέω στον εαυτό μου πόσο τυχερός είμαι και πόσο καλά μου τα έχει φέρει η ζωή. Όποτε γκρινιάζω για ατυχίες σκέφτομαι τέτοιες στιγμές και κοιτάω μπροστά. Και αναρωτιέμαι τι άλλο μου επιφυλάσσει αυτή η ζωή…

Μετάλλαξη

Είχα θέσει σαν σκοπό κάθε Κυριακή να γράφω ένα κείμενο που να συσχετίζεται με τη κυριακάτικη ανάγνωση των εφημερίδων μου. Έλεγα να κανα την αρχή με αυτό το σαββατοκύριακο όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Μπορεί να έχετε αποκτήσει μια θετική εικόνα μέσα από τα κείμενά μου. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Έχω κάνει τραγικά λάθη λόγω εγωισμό, λόγω έλλειψης ψυχραιμίας διώχνοντας άτομα που αγαπάω και πάνω απ’ όλα που με αγαπάνε και μου έχουν προσφέρει πολλά. Αποφάσισα να αλλάξω. Ήδη έχω κάνει κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά μου και θα συνεχίσω μέχρι να τα ξανακερδίσω. Αποφάσισα λοιπόν για αυτήν την εβδομάδα όσο αφορά το blog να δημοσιεύσω διάφορες ιστορίες που συσχετίζονται με έναν άνθρωπο που πλήγωσα πάρα πολύ και τον έμπλεξα σε κάποιες καταστάσεις χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου αυτά που περνάει. Ελπίζω μέσα από τις δημοσιεύσεις αυτές να απαλύνω τον πόνο που του προκάλεσα και τον πόνο που νιώθω τώρα εγώ… είναι ιστορίες με ανθρώπους που νίκησαν τον καρκίνο. Και επειδή και το συγκεκριμένο άτομο τον κέρδισε θέλω να του δείξω πως δεν είναι μόνο και θα θελα πολύ να το βοηθήσω και να του σταθώ όπως προσπάθησα τον Σεπτέμβρη όταν και διαπιστώθηκε πως είχε καρκίνο στις σάλπιγγες. Θα δημοσιεύσω λοιπόν την πρώτη ιστορία που είναι από την κυρία Αιμιλία Μενούνου:
«Ήταν το 2004 όταν ένιωσα κουρασμένη, σκέφτηκα ότι… γερνούσα. Οι εξετάσεις όμως έδειξαν λέμφωμα στον σπλήνα. Αρχικά το πήρα θετικά, πίστευα ότι θα το ξεπεράσω, το πήρα σαν κρυολόγημα. Μετά ξεκίνησε η ταλαιπωρία. Συνάντησα άριστους επιστήμονες και ανθρώπους, κακούς ανθρώπους αλλά καλούς γιατρούς, όπως και σκέτα καθάρματα που απαίτησαν χρήματα για να κάνουν το καθήκον τους.
Μετά την εγχείρηση ξεκίνησα χημειοθεραπεία. Κόστιζαν 2.500 ευρώ η μία, δέκα συνολικά. Στο τρίμηνο έβγαλα εξόγκωμα στο πόδι. Δεν ήταν μετάσταση αλλά ένας λεμφαδένας που ξέφυγε από τη χημειοθεραπεία. Νέες ακτινοβολίες στον Ευαγγελισμό πια, στο πρόγραμμα όπου πήγαιναν όσοι δεν έχουν να πληρώσουν 2.500 ευρώ. Χημειοθεραπείες… πιστολιές, πολύ δυνατές. Τότε απέκτησα ευαισθησία, έκλαιγα και ένιωθα ότι η γιατρός με κακομεταχειριζόταν ψυχολογικά. Έκανα την χαζή ερώτηση, που όμως για μια γυναίκα σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση μοιάζει λογική: ¨Θα μου πέσουν τα μαλλιά¨. Η απάντηση απότομη:¨βέβαια. Ήδη τα έχετε χάσει. Είστε πολύ κοντά στον θάνατο¨.
Πάγωσα. Βγήκα στο πάρκο και έκλαιγα στο παγκάκι. Σκεφτόμουνα να πέσω στη θάλασσα. Ένιωθα ότι μπήκα σε μια ξεχωριστή κατηγορία: αυτή των μελλοθανάτων. Λίγο πριν από την τελική πτώση, όμως πείσμωσα. Είπα ότι πρέπει να αντεπεξέλθω, όχι επειδή φοβόμουν τον θάνατο, αλλά για να είμαι δίπλα στο γιο μου και τον εγγονό μου όταν με χρειαστούν.
Βλέπεις την ασθένεια να σε αλλάζει. Όταν αποφάσισα να φορέσω περούκα έζησα τη χειρότερη στιγμή, αλλά και τον πάτο όπου πάτησα – και – ανέβηκα. Μια κυρία με ρώτησε στο δρόμο που κουρεύομαι, διότι της άρεσαν τα μαλλιά μου. Στον ευαγγελισμό της απάντησα, περούκα είναι, έχω καρκίνο. Και όμως εκείνο το αθώο κομπλιμέντο με ανέβασε ψυχολογικά.»
Ήδη ξαναδιαβάζοντας την ιστορία νιώθε μεγάλη ντροπή που έναν δικό μου άνθρωπο ζώντας ακόμα αυτή τη κατάσταση τον στεναχώρεσα… οι ιστορίες συνεχίζονται….