Ίσως η βροχή να γλιτώσει τα χειρότερα...

Όμορφο και μελαγχολικό το σημερινό πρωινό. Ξύπνησα με τον ήχο της βροχούλας που έπεφτε έξω. Θα μου πείτε πως όλοι το ζουν αυτό. Άλλο όμως τις καθημερινές που ξυπνάς με βροχή και βλαστημάς που θα βραχείς στην προσπάθειά σου να φτάσεις στη δουλειά και άλλο να ξυπνάς τώρα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και να λες βρέξε όσο θες εγώ σε απολαμβάνω χουζουρεύοντας στο κρεβάτι. Όμως τωρα αγχώνομαι διότι πρέπει να πάω για καφέ και πρέπει να υπολογίσω και την βροχή. Το καλό είναι πως ίσως η βροχή να βοηθήσει να μη γίνουν επεισόδια μεγάλης έκτασης. Πέρσυ μεσολάβησε και ο καλός καιρός που τους εκανε όλους να βγουν στους δρόμους. Πάντως τώρα που γράφω το κείμενο βγαίνει ο ήλιος εδώ. Μα τόσο γκαντέμης ρε γαμώτο;... Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας... Χθες είχα δημοσιεύσει στο blog μου ένα βίντεο με ερασιτεχνικές λήψεις από τα περσινά γεγονότα ντύνοντάς της με ένα πολύ δυνατό κομμάτι από Mogwai. Και το αποτέλεσμα τουλάχιστον σε μένα άρεσε διότι υπήρχε ένα τεράστιο δέσιμο μεταξύ μουσικής και εικόνων. Όμως οι χθεσινές λήψεις ήταν άλλων. Σήμερα θα παρουσιάσω τα γεγονότα όπως τα είδα και τα έζησα εγώ και τα αποτύπωσα στον φακό μου. Την πρώτη μου επαφή με τα γεγονότα την είχα στην Θεσσαλονίκη. Και κει τα πράγματα ήταν πολύ έντονα. Μια φοιτητούπολη η οποία είχε ξεσηκωθεί όλη. Κυριακή πρωί κατέβηκα με το λεωφορείο μέχρι την διασταύρωση της Λαγκαδά με την Εγνατία. Πιο πέρα το δρομολόγιο δε συνέχιζε. Περπατούσα προς το κέντρο. Όσο πιο κοντά έφτανα τόσο πιο πολλούς καπνούς, φωτιές, σπασμένες βιτρίνες και κόσμο να τρέχει έβλεπα. Οι αστυνομικοί σαστισμένοι ακόμα είχαν κλειστεί στα τμήματα και δεν βγαίνανε με τίποτα, κυρίως για να μην προκαλέσουν. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Βασικά οι κοινωνία τότε ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε και περίμενε μια μικρή χαραμάδα για να βγάλει όλη την οργή της. Όλοι ξεσπάσανε στο όνομα ενός νεαρού που δολοφονήθηκε από αστυνομικό αλλά δεν ήταν ο κύριος λόγος που τα διέλυσαν όλα. Εξάλλου αυτό το γεγονός είχε πάρει διεθνή αξία και σημασία. Η εξουσία δολοφονεί τον λαό και αυτή τη φορά κυριολεκτικά. Θα χουμε χειρότερες μέρες είπα και έτσι έγινε... Επέστρεψα Αθήνα. Προσπαθούσα από Λειβαδιά και μετά να πιάσω κάποιον σταθμό να μάθω τις εξελίξεις. Λίγο πριν το Καπανδρίτι άρχισα να ακούω πως καίγεται όλη η Αθήνα. Έφτασα Σταθμό Λαρίσης. Νέκρα στους δρόμους. Ούτε ταξί δεν είχε. Κατέβηκα στο μετρό. Ευτυχώς αυτό λειτουργούσε απλά δεν έκανε στασεις σε Ομόνοια, Πανεπιστήμιο και Σύνταγμα. Προσπαθούσα να φανταστώ τι συνέβαινε ακριβώς από πάνω μου όταν περνούσα από το κέντρο... Ήμουν ακριβώς κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας όταν αυτό καιγόταν. Φτάνοντας σπίτι μου είδα τις εικόνες και σοκαρίστηκα. Ζούμε ιστορικές στιγμές, και αυτή τη φορά το έλεγα με ειλικρίνια, αρκεί όμως να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία που μας δίνετε να αλλάξουμε το καθεστώς. Η γενιά μου δε το πέτυχε... Ελπίζω η νεότερη. Και όμως αν και τα παιδιά το πάλεψαν τελικά παραδόθηκαν. Δεν πετύχαμε τίποτα παρα μόνο να δείξουμε πως είμαστε και μεις πλεον παρον και δε γουστάρουμε να μας δουλεύουν και να μας πετάνε έτσι διότι αν δεν δώσουν την δύναμη στα χέρια των νέων ο κόσμος δε θα προχωρήσει. Διότι εμείς οι νέοι έχουμε τα οράματα, τα όνειρα και τα σχέδια. Οι μεγάλοι στέρεψαν από ιδέες πια... Καιρός λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας... Ο κόσμος μας ανήκει...