Νέα δουλειά από τους Vello Leaf

Σήμερα μιλώντας με τον φίλο μου τον Νίκο (μπασίστα του συγκροτήματος) έμαθα πως βγάλανε καινούργιο δίσκο. Οι Vello Leaf είναι ένα από τα συγκροτήματα που με καλύπτουν απολύτως. Και όχι πως είναι φίλοι μου. Πρώτη μου επαφή με την δουλεία τους την είχα στον Νέο Κόσμο σε μία αλάνα που πηγαίναμε συχνά με τον Νίκο για μπάσκετ. Του είχα πει πως μόλις έρθουν τα CD από Γερμανία θέλω να μου το δώσει εκείνος το δικό μου. Έτσι ένα συνηθισμένο απόγευμα που συναντηθήκαμε στη περιοχή για να παίξουμε μου έβγαλε από την τσάντα του το άλμπουμ. Κόλλησα. Η δουλειά της συσκευασίας έδειχνε πως τα παιδιά λειτούργησαν πολύ επαγγελματικά. Το Morning Star είχε 6 τραγουδία. Ανυπομωνούσα να γυρίσω σπίτι για να το ακούσω. Ρώτησα τον Νίκο αν είμαι ο πρώτος που αγοράζω τον δίσκο.

Μου είπε πως επισήμως είμαι ο δεύτερος. Δε πειράζει. Μετά από ένα δύσκολο παιχνίδι (με τον Νίκο είχαμε μεγάλη κόντρα στο μπάσκετ) γύρισα σπίτι, έκανα μπάνιο και άραξα στον καναπέ να ακούσω τη δουλειά τους. ΄Ηταν ο πρώτος καιρός που βυθιζόμουν στην post rock σκηνή. Η μουσική με ταξίδεψε. Ήταν όλα άψογα. Η φωνή της Αλεξάνδρας έδενε τρομερά στο παραμυθένιο κλίμα που δημιουργούσε η νεραϊδική μουσική τους. Για πολύ καιρό ξυπνούσα και κοιμόμουν με την μουσική τους. Όταν το βαρέθηκα το CD και γύρισα πάλι στο ράδιο συνέχισα να ακούω τα κομμάτια τους από τον BEST. Πάντα στο mp3 μου έχω χώρο για τα κομμάτια τους τα οποία χαιρόμουν να τα ακούω στις συχνές διαδρομές μου που έκανα κάποτε προς Θεσσαλονίκη και Χίο. Η επόμενη επαφή μου με το συγκρότημα ήταν στον διαγωνισμό της Yurovision στο το 2007 στο Gagarin όπου με διαφορά πήραν το βραβείο καλύτερης μπάντας. Τρομερή συγκίνηση να βλέπω τα φιλαράκια μου να αποθεώνονται. Το πάρτυ είχε κρατήσει μέχρι τις 4 το πρωί και ενώ στις 6 ξυπνούσα για να πάω στη δουλειά. Χαλάλι τους. Η επιτυχής πορεία του συγκροτήματος συνεχίστηκε και στην επιλογή του κομματιού One Last Tiar στην ταινία Alter Ego. Στο Synch Festival του 2007 συναντήσαμε και μιλήσαμε με τα παιδιά με ένα συγκρότημα που έχουν πρότυπο, τους Ισλανδούς Mum.

Με τον Νίκο μπήκαμε ίδιο καιρό φαντάροι. Είχαμε μοιραστεί μαζί την μιζέρια του ενός χαμένου χρόνου από την ζωή μας ανεξάρτητα με το πως πέρασε ο καθένας εκεί μέσα. Μετά τον στρατό ο Νίκος έφυγε Θεσσαλονίκη μ' αποτέλεσμα να χαθούμε. Πλέον από το Βερολίνο που βρίσκεται μιλάμε σχετικά συχνά. Τα παιδιά αν και μακριά συνεχίζουν την δουλειά τους και αυτό με κάνει να ανυπομωνώ να ακούσω τα νέα τους μουσικά κομμάτια.

Αν θέλετε να τους γνωρίσετε και σεις μπορείτε να τους ακούσετε και να διαβάσετε γι'αυτούς στο site τους www.velloleaf.gr