Σούρουπο...

Γύρισα κουρασμένος σπίτι μετά από πολύωρο τρέξιμο, με ένα χαμόγελο όμως στα χείλη. Από το πρωί έχω ένα περίεργο προαίσθημα. Άλλες φορές φαίνεται σκοτεινό και με τρομάζει, και άλλες με κάνει να χαμογελάω χωρίς λόγο. Κάτι θα μου συμβεί το πιστεύω. Τηλεφώνημα θα ναι αυτο; Ξαφνική επίσκεψη; Τυχαία συνάντηση; Κάποια είδηση από το νησί; Όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου και μου αυξάνουν τον πονοκέφαλο. Φτάνω στο σταθμό. Ανεβαίνω από τις κυλιόμενες για να βγώ στον κεντρικό δρόμο και να περπατήσω ώς το σπίτι. Τότε την είδα. Περίμενε το λεωφορείο σε μία στάση. Ήταν μόνη της και με μεγάλο ενθουσιασμό προσπαθούσε να φωτογραφίσει κάτι που φαινόταν ψηλά και πίσω μου. Το φεγγάρι σκέφτηκα. Σήμερα στην δουλειά μου πε ένας φίλος που έχουμε πανσέληνο σήμερα. Δε γύρισα να το κοιτάξω. Στάθηκα και την έβγαλα φωτογραφία με το κινητό μου. Με είδε. Χαμογέλασα διότι την έβγαλα πολύ όμορφα. Με κοιτούσε επίμονα. Ο δρόμος μου περνούσε από δίπλα της οπότε κινήθηκα προς το μέρος της. Συνέχισε να με κοιτάζει. Δε το παιξα αδιάφορος, την κοιτούσα και γω. Φτάνοντας κοντά της με ρώτησε αν την φωτογράφισα. Της απάντησα θετικά. Ο λόγος; με ρώτησε. Μου άρεσε η προσπάθειά σου να αποθανατήσεις το φεγγάρι, της απάντησα ψύχραιμα. Και γιατί δεν έβγαλες και συ το φεγγάρι; με ξαναρώτησε. Το χω βγάλει αρκετές φορές της απάντησα και χαμογέλασα. Τότε μου χαμογέλασε και κείνη... Σαν να έκλεψε το φως του φεγγαριού απόψε...