Πέρσυ στην γιορτή μου είχαμε μαζευτεί πολλοί φίλοι από τον στρατό και από την δουλειά και την καθημερινή μου ζωή για να γιορτάσουμε το όνομά μου. Θα πηγαίναμε σε ένα στέκι που δε το ήξεραν όλοι, οπότε δώσαμε ραντεβού στο σταθμό του Μοναστηρακιού. Πρώτος ήρθε ο Μάριος. Καθώς περιμέναμε και τους άλλους είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα που τον γέμισε με χαρά. Τον ενημέρωσαν πως σε λίγους μήνες θα γινόταν θείος. Έτσι μου ζήτησε να κεράσει και αυτός εκείνη τη μέρα. Ήταν μία ευχάριστη νότα η οποία μας ανέβασε την διάθεση το βράδυ εκείνο. Μετά από μήνες είχαμε μία αντίστοιχη συνάντηση σε ένα μπαράκι στη Σούτσου για να γιορτάσουμε τα γεννέθλια του Γιάννη. Χθες ο Μάριος μας ανακοίνωσε πως αύριο θα γίνει επίσημα θείος. Πέρασαν κιόλας οι 8 μήνες. Κυλάει γρήγορα ο χρόνος και δε μπορούμε να το καταλάβουμε παρά μόνο από τέτοιες στιγμές. Και εκεί είναι που σου έρχονται πολλά ερωτήματα για το τι σκοπό έχουμε επιτέλους στη ζωή μας. Τι θέλουμε να πετύχουμε, ποιόν και γενικά ποιούς θέλουμε τελικά δίπλα μας, ποιά είναι τα πραγματικά μας όνειρα...
Δε θα το φιλοσοφήσω, απλά θα ευχηθώ στην ανηψιά του Μάριου, την Ειρηνούλα να του ζήσει και να τον γεμίζει πάντα χαρά όπως τον είχε γεμίσει εκείνο το βράδυ στη γιορτή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου