Πρώτες εντυπώσεις...

Πρωί δευτέρας στη δουλειά. Μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι επιστρέφω για λίγες μέρες στη δουλειά. Κάθομαι στο γραφείο και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις εργασίες μου. Όμως το μυαλό μου είναι αλλού. Που ήμουν πριν μία ακριβώς βδομάδα, τι έκανα, τι αξιοθέατα κοιτούσα, με τι ανθρώπους μιλούσα, οι οποίοι σίγουρα θα συνεχίζουν την καθημερινότητα τους όπως και τότε που τους συναντούσα τυχαία στο δρόμο ζητώντας τους πληροφορίες ή για να αγοράσω ένα βιβλίο ή ένα σουβενίρ. Και κάθομαι και ταξιδεύω πάλι. Τα βλέπω πλέον πολύ μακρινά. Έχουν καταγραφεί ήδη στο μυαλό μου και είναι πλέον μία ανάμνηση, όχι μακρινή αν και η αίσθηση πλέον αυτό σου δίνει. Ανυπομωνώ να δω τις φωτογραφίες που έβγαλα στην οθόνη, να ταξιδέψω πάλι στα μέρη αυτά και να επιλέξω τις καλύτερες για να σας τις παρουσιάσω. Η αλήθεια είναι πως για το Παρίσι θα βγάλω αρκετά βίντεο μιάς και ένα μόνο του δεν αρκεί. Για τις άλλες πόλεις θα δημιουργήσω από ένα βίντεο για την καθε μία. Τελευταία μου εικόνα είναι το αεροπλάνο. Φαινόταν από τον αεροδιάδρομο του Ορλύ ο πύργος του Άιφελ ο οποίος σαν να προσπαθούσε μέσα από τα κτίρια να τεντωθεί λίγο παραπάνω για να με αποχαιρετήσει. Η εικόνα του μέσα από τα σύννεφα καθώς το αεροπλάνο υψωνόταν ήταν μαγική. Σαν να εκτίμησε την αγάπη που του έδειξα και τον θαυμασμό μου αφού κάθε φορά που περπατούσα στον Σικουάνα είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς αυτόν. Εξάλλου και η πρώτη μου κίνηση φτάνοντας στο Παρίσι ήταν να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και με έναν χάρτη του μετρό στο μπουφάν μου να ξεχυθώ στους δρόμους για να τον συναντήσω. Εξάλλου ήταν ένα όνειρο ζωής το οποίο εκπληρώθηκε. Να πάω στην πόλη που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Και ήταν πράγματι πολύ περίεργα τα αισθήματα όταν ακούμπησα σε ένα πεζούλι και έβλεπα τον Πύργο να στέκεται μπροστά μου. Χαμογελούσα. Έβλεπα τον κόσμο γύρω μου. Άγνωστα πρόσωπα σε ένα οικείο περιβάλλον. Μα πως γίνεται να είναι οικείο το περιβάλλον αφού το επισκεπτόμουν πρώτη φορά... Κάνεις λάθος Γιώργο, το χεις ξαναεπισκεφθεί πολλές φορές, μου λεγε μία φωνή μέσα μου... Αλήθεια; Πότε;... Στα όνειρα σου φίλε μου, το ξέρεις το Παρίσι πολύ καλά, όπως και εκείνο εσένα. Και ήταν αλήθεια. Κυκλοφορούσα στην πόλη με το μετρό και με τα πόδια σαν να την ήξερα χρόνια. Πήγαινα από το ένα μνημείο στο άλλο χωρίς χάρτη, επέλεγα εστιατόρια και μπαράκια που μου λέγανε μετά πως ήταν από τα καλύτερα της πόλης και αυτό χωρίς να το ξέρω απο πρίν...

Περίεργο συναίσθημα μου άφησε το Παρίσι...

Σήμερα το πρωί στο μετρό, πρόσωπα μελαγχολικά και ξενερωμένα (μαζί και το δικό μου) που γιορτινές μέρες δουλεύουν ακόμα. Κι όμως διέφερε η δικιά μου έκφραση. Όχι διακριτική για τον κόσμο μόνο για μένα.

Νιώθω γεμάτος, χαρούμενος, ικανοποιημένος... Όπως κάθε άνθρωπος που έχει εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής...

Επόμενος σταθμός... Βερολίνο...