Το οχυρό της Μεσογείου

Η Μάλτα ήταν ο τρίτος μου προορισμός στο εξωτερικό πριν από τρία χρόνια. Επίσης ήταν από τις πρώτες μου απόπειρες αποτύπωσης του τοπίου οπότε είναι εμφανής σε αρκετά σημεία η απειρία μου όμως είναι παράλληλα και εμφανής η θέλησή μου να αποκτήσω μία πιο σοβαρή σχέση με το θέμα φωτογραφίας. Η Μάλτα σαν χώρα δε ξεπερνάει την Νάξο. Όμως σου φαίνεται τεράστιο νησί. Πολλά κτίριο πυκνά δομημένα, παραλίες ανύπαρκτες μιάς και όλο το νησί είναι ένας βράχος, ο κόσμος κλασσικοί Άγγλοι. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστοι ή φιλικοί, με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας για την χώρα τους. Εξάλλου η Μάλτα ώς έθνος μετράει μόνο μία νίκη σε πολέμους το 1565 απέναντι στους Τούρκους και αυτήν την ημερομηνία την έχουν κάνει ακόμα και σε μάρκα μπύρας. Εξάλλου και η έλευση των ιπποτών εδώ ήταν κωμικοτραγικοί. Οι πορεία τους ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ, πήγαν στην Κύπρο. Από κει τους έδιωξαν και πήγαν Ρόδο όπου και κεί πήραν πόδι και εγκαταστάθηκαν τελικά στην Μάλτα. Είναι από μόνοι τους ηττοπαθής λαός. Το ταξίδι μου στο νησί ξεκίνησε με προβλήματα. Έφαγα όλη την Αθήνα χωρίς να βρώ έστω έναν τουριστικό οδηγό για την Μάλτα. Πήρα έναν στα αγγλικά για να φτάσω στο αεροδρόμιο της Μεδίνας και να τον βρώ εκεί στα ελληνικά. Τότε είχαν ακόμα την λίρα ως νόμισμα. Ήταν ακριβή χώρα. Ωστόσο αν θες να φας μαλτέζικη κουζίνα θα απογοητευτείς. Είναι ο λαγός στιφάδο. Πολύ ελληνικό φαγητο... Οπότε την βγάλαμε σε ένα μεξικάνικο, σε ένα αμερικάνικο, σε ένα ελληνικό και σε ένα τούρκικο εστιατόριο όσες μέρες κάτσαμε. Η Μάλτα ως νησί είναι από μόνη της ένα φυσικό και απόρθητο φρούριο, το οποίο όσο σε δυσκολεύει να πας τόσο σε δυσκολεύει να φύγεις. Βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες φαίνονταν τα βουνά της Σικελίας στο βάθος. Ένα χαρακτηριστικό που παρατήρησα στους κατοίκους της, κάτι το οποίο έχουν όλοι οι νησιώτες είναι πως κάθονται και αγναντεύουν την θάλασσα, τον ορίζοντα, σαν να μένουν σωματικά εκεί ενώ ψυχικά να φτάνουν πέρα μακριά. Πόσες φορές τους παρατήρησα να κάθονται στα βράχια και τους αποθανάτιζα με την φωτογραφική μου μηχανή. Ίσως αυτό με γοήτευσε στην χώρα αυτή. Ο μυστηριώδης κόσμος της. Συνηθισμένοι νησιώτες. Ξεροκέφαλοι, εγωιστές, ξερόλες αλλά καλοσυνάτοι άνθρωποι και νοσταλγικοί. Όσο για το νησί ας ξεκινήσουμε από την πρωτεύουσα. Η πόλη της Βαλέττα χωρίζεται σε πολλά μέρη, την Βιτοριόζα η οποία πήρε το όνομα της από την νίκη των Μαλτέζων απέναντι στους Τούρκους, την Βαλέττα, την Σλιέμα όπου και εκεί έμενα και την Στ. Τζουλιάν όπου ήταν το αντίστοιχο Γκάζι τους. Η πόλη περπατιέται σχετικά εύκολα. Αναπτύσσεται σε όλη την βόρεια πλευρά του νησιού. Όσο μετακινούμαστε προς δυτικά περνάμε από το παλιό στο νέο κομμάτι της πόλης και καταλήγουμε στον μεγάλο ουρανοξύστη που έχουν δίπλα στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο Hilton. Η ζωή στην πόλη είναι έντονη. Υπάρχει κίνηση μεγάλη ενώ από συγκοινωνία έχουν τα συμπαθητικά κίτρινα λεωφορεία τα οποία είναι διαφορετικά μεταξύ τους και έχουν το καθένα το δικό του όνομα. Δυστυχώς δε πήγα βόλτα με κανένα από αυτά, όμως τα χάζευα κάθε φορά που περνούσαν από το ξενοδοχείο. Η νυχτερινή ζωή ήταν παραδόξως πολύ ζωντανή. Μου έκανε εντύπωση να βλέπω αγγλόφατσες με μεσογειακή συμπεριφορά. Ωστόσο έξησα τα πιό διεθνή γεννέθλιά μου αφού στο μπαρ που τα γιορτάσαμε άκουγα από παντού χρόνια πολλά και happy birthday από πρόσωπα που δε γνώριζα και δε θα ξαναδώ στη ζωή μου. Η επιστροφή μου στην Αθήνα ήταν μία ταλαιπωρία. Ακόμα θυμάμαι έναν φίλο μου που με ακολούθησε ο οποίος κοιμόταν στο μετρό καθώς κατεβαίναμε Σύνταγμα. Σε μία Αθήνα συννεφιασμένη αφήνοντας μια ηλιόλουστη Μάλτα...