Ζητείται ανθρωπιά...

Τελευταίες μέρες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες φεύγουν από την Ιταλία. Σε ένα μεταφορικό βρισκόταν ένας στρατιώτης. Ήταν χτυπημένος στην κοιλιά. Μία ανοιχτή τρύπα άφηνε τα εντόσθιά του να γλιστράνε προς τα πόδια του. Με όλες τις δυνάμεις που του απέμεναν προσπαθούσε να κρατήσει τη πληγή και το θανατηφόρο αυτό άνοιγμα κλειστά.

Ένας λοχίας είχε διατάξη έναν στρατιώτη γιατρό να κάνει κάτι για τον συγκεκριμένο τραυματία και να τον μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ο γιατρός αφού τον κοίταξε στράφηκε προς τον λοχία και του ανέφερε πως η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη, το κοντινότερο νοσοκομείο απέχει 38 χιλιόμετρα σε έναν δρόμο με πολλές λακούβες κάτι που θα προκαλούσε έντονο πόνο στον ασθενή ο οποίος δεν είχε καμία ελπίδα να ζήσει. Το σίγουρο ήταν να πέθαινε στη διαδρομή από αιμοραγία. Πρότινε να αφήσουν τον ετοιμοθάνατο στο δρόμο κάτω από ένα δέντρο λέγοντάς του πως θα περάσει μία άλλη φάλαγγα να τον μαζέψει, αποφεύγοντας έτσι να του ανακοινώσουν τον θάνατο που σιγά σιγά τον πλησίαζε. Έτσι θα πέθαινε ήρεμος...

Ο λοχίας δε το δεχόταν μιάς και οι καραβανάδες βλέπουν τους φαντάρους ως αριθμούς και όχι ως ψυχές. Απαιτούσε μία λύση ώστε ο φαντάρος να σωθεί.

Η συζήτηση αυτή ήταν έντονη και κράτησε αρκετή ώρα. Κανείς δεν υποχωρούσε θεωρώντας πως η άποψη που υποστηρίζει είναι η σωστή. Κατά τη διάρκεια του έντονου διαλόγου ο στρατιώτης πέθανε. Ο λοχίας γεμάτος οργη έδωσε μία δυνατή γροθιά στον στρατιώτη γιατρό λέγοντάς του πως είναι υπεύθυνος για το φαντάρο που πέθανε σαν σκυλί μέσα στις λάσπες.

Σε λίγο εμφανίστηκε ένας αξιωματικός γιατρός. Ήρθε να επιβεβαιώσει τον θάνατο του φαντάρου. Βλέποντας την κατάσταση του νεκρού και έχοντας υπόψην τον διάλογο που είχε ο στρατιώτης γιατρό με τον λοχία, στράφηκε προς τον νεαρό γιατρό σφίγγοντάς του το χέρι. Τον κοίταξε με έντονο βλέμμα και του είπε το εξής: "εκ μέρους της μητέρας του, σ΄ευχαριστώ"...