Θάλασσα σε γη και ουρανό...

Ταξιδεύεις... Παντού γαλάζιο. Ένα αυθεντικό γαλάζιο που έρχονται οι ξένοι να τιμήσουν βρίσκοντας όμως μία βρωμιά που εμείς την προκαλούμε μόνο και μόνο επειδή το χουμε συνέχεια δίπλα μας και δε το εκτιμούμε.
Η θάλασσα μαγεύει. Όσο και να με φοβίζει ή να με γονατίζει πολλές φορές την λατρεύω. Την λατρεύω γιατί δε μπορώ να την δαμάσω. Όμως μπορώ να κάτσω ώρες σε μία παραλία, σε μία προκυμαία, σε ένα ύψωμα ή ακόμα σε μία καφετέρια και να την θαυμάζω. Να ακολουθεί το βλέμμα μου τις γραμμές των κυμάτων και τις αντανακλάσεις του φωτός μέχρι τον ορίζοντα.
Τι να χει άραγε εκεί στον ορίζοντα;... Η περιέργια του ανθρώπου, να θέλει να φτάνει στα άκρα. Και ο ορίζοντας είναι ένα άκρο, μόνο που όταν φτάσει εκεί θα διαπιστώσει πως το άκρο εξακολουθεί να υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να βρει στεριά. Οι θαλασσοπόροι, οι εξερευνητές, η ανακάλυψη της Αμερικής και μετά της Αυστραλίας. Η περιέργια του ανθρώπου δεν είχε όρια.
Όταν έχει υγρασία ή όταν βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα ο ορίζοντας χάνεται. Η θάλασσα γίνεται ένα με τον ουρανό. Τα όρια χάνονται και έτσι δημιουργείται ένας κύκλος γύρω σου. Νιώθεις να περιορίζεσαι, να πνίγεσαι.
Θέλεις ορίζοντα.
Θέλεις στόχους.
Θέλεις σχέδια.
Θέλεις όνειρα.
Η θάλασσα ανοίγεται μπροστά σου. Θέλει να την ανακαλύψεις αλλά δεν είναι εύκολη. Θέλει θυσίες και μάχες για να τα καταφέρεις και πολλές φορές να βγεις και ζωντανός.
Πολλές φορές η όψη της θάλασσας σε ταξιδεύει. Την κοιτάς από το κατάστρωμα και φεύγεις κάπου μακριά.
Πόσο μάλλον όταν έχεις την θάλασσα σε ουρανό και γή...