Κάποτε στο στρατό...

Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια παρουσιάστηκα στα Καρδάμυλα της Χίου έτοιμος να υπηρετήσω την θητεία μου για ένα χρόνο. Ήμουν στην "ένδοξη" σειρά 300. Όπως όλοι μας ένιωθα χαμένος. Που με πάνε; Γιατί να χάσω έναν χρόνο από την ζωή μου ειδικά σε μία πολύ σημαντική επαγγελματική χρονιά για μένα; Άραγε θα με περιμένουν οι φίλοι μου μέχρι να βγω; Θα καταφέρω να κρατήσω τη σχέση μου; Θα φάω πολλές τιμωρίες; Πως θα μας φέρονται οι καραβανάδες; Έχει ακόμα καψώνια; Ερωτήσεις λογικές για έναν νέο φαντάρο. Οι απαντήσεις έρχονται σιγά σιγά και ανάλογα με τον χαρακτήρα σου, την συμπεριφορά σου και τα βιώματά σου μπορείς να της δεχτείς ως θετικές ή ως αρνητικές.
Φυσικά εγώ έχω μόνο καλές εντυπώσεις από τον στρατό. Γνώρισα πολλούς φίλους, έπεσα σε καλούς αξιωματικούς αν και η εκπαίδευση που περάσαμε στα Καρδάμυλα ήταν πολύ αυστηρή και δύσκολη. Όμως εκεί φάνηκε η προσπάθεια και η αξία του καθενός. Διαχωρίστηκαν οι δίκαιοι, τα θύματα και τα φίδια. Αρκετά παιδιά από τα Καρδάμυλα με βλέπουν στο δρόμο και με χαιρετάνε ακόμα.
Απ' όσους είχαμε μπει στα Καρδάμυλα εγώ είχα το πιο μακρύ και μοναχικό ταξίδι. Με στείλανε στην Ξάνθη μόνο μου χωρίς συνοδό. Με αφήσανε μόνο στον Πειραιά με τη στολή εξόδου, δύο βαλίτσες, το λουκάνικο και το φύλλο πορείας. Δεν πτοήθηκα.
Όσο κουραστικό και πολύωρο ήταν το ταξίδι με το τραίνο (πρώτη φορά που ταξίδευα με αυτό) έφτασα ξημερώματα στην υπέροχη Θρακιώτικη πόλη. Δε θα ξεχάσω κάποια στιγμή που ξύπνησα στο ενδίαμεσο του ταξιδιού και διέκρινα μία φωτεινή επιγραφή να πληροφορεί το επιβατικό κοινό πως βρισκόμασταν Θεσσαλονίκη.
Η Ξάνθη ήταν υπέροχη. Γνώρισα καταπληκτικά παιδιά και έκανα πολύ καλούς φίλους με τους οποίους μιλάω ακόμα. Δέσαμε πάρα πολύ. Δεν υπήρχαν λαμόγια ούτε φίδια (κυρίως στον θάλαμό μας). Βγαίναμε όλοι έξω, είχαμε ανακαλύψει κάθε γωνιά της πόλης. Την είχα ερωτευτεί την πόλη αυτή (την θεωρώ ως την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδος). Δεν ήθελα να φύγω. Όμως να που μας ήρθε κάποια στιγμή η απόσπαση και όλη αυτή η όμορφη παρέα μοιράστηκε στα νησία του Αιγαίου. Εγώ με τον Χάρη (προσωρινά) και τους δύο Γιάννηδες ήρθαμε Χίο. Ο Βασίλης με τον Γιώργο πήγανε Σάμο, ο Δημήτρης Κώ και ο Δημήτρης με τον Κώστα Διδυμότειχο. Ο Μάριος με τον Χάρη (οι παλιοί της Ξάνθης μείνανε εκεί).
Στη Χίο πήγαμε σε φυλάκειο στο Αίπος. Στην αρχή απογοητευτήκαμε. Η υποδοχή ήταν άσχημη. Μιζεριάσαμε. Αλλά μόλις φύγανε οι παλιοί νιώσαμε πως ο χώρος αυτός θα ναι προσωρινά το σπίτι μας. Δέσαμε πολύ με τα παιδιά. Πετυχημένη συνεννόηση και εκπληκτική διάλογοι και συζητήσεις μετατρέπανε τη σκοπιά σε ένα εκπαιδευτικό και εμπλουτισμένο με γνώσεις και απόψεις δύωρο. Είχα αποκτήσει ένα καλό πόστο στο φυλάκειο αυτό μ' αποτέλεσμα όλες οι υπηρεσίες, οι άδειες και τα υπηρεσιακά να περνάνε από τα χέρια μου. Ανέβηκε η αυτοπεποίθησή και η υπευθυνότητά μου εκείνο το καιρό. Μέχρι που ήρθε ο Γενάρης.
Είχα έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Εγχειρίσεις, επεμβάσεις και φυσικοθεραπείες με έβγαλαν τρείς μήνες εκτός στρατού. 'Οχι πως μου κακοπεσε. Σπίτι ήμουν και με φρόντιζαν όλοι. Όμως μου λειπαν οι ανέμελες στιγμές μου στο φυλάκειο αυτό, μου έλειπαν οι φίλοι μου, μου έλειπαν τα δύο σκυλιά που είχαμε και τα αγαπήσα πολύ, μου λειπε το πόστο που είχα, τα πάντα...
Δε ξαναγύρισα στο φυλάκειο. Λόγω του ατυχήματος με στείλανε στο λόχο στρατηγείου. Δε μ' άρεσε στην αρχή εκεί. Πολύ κόσμος, πολλά βύσματα, άσχημη και κομπλεξική υποδοχή τον πρώτο καιρό. Φυσικά κατάφερα και άλλαξα το όλο κλίμα σύντομα. Λόγω σπουδών με στείλανε στο 7ο γραφείο. Εκεί διοργάνωνα και ασχολιόμουν με τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες της Ταξαρχείας (χαμηλής ποιότητας οπότε το έργο μου ήταν εύκολο και ευχάριστο). Φυσικά εκμεταλλεύτηκα πολλές φορές τις ευκαιρίες που είχα να βρίσκομαι εκτός στρατού. Στην πορεία γνώρισα και άλλους αξιόλογους φίλους εκεί όπως τον Μάριο, τον Γιάννη και άλλους πολλούς.
Μετρούσα μέρες. Πήρα και τις τελευταίες μέρες άδειας μαζί με λίγες τιμητικές μέρες. Σαν σήμερα δύο χρόνια πριν περνούσα για τελευταία φορά την πύλη έχοντας την πολιτική μου ταυτότητα στο ένα χέρι και την "ροζαλία" στο άλλο. Με όσα παιδιά απολυθήκαμε εκείνη τη μέρα πήγαμε για καφέ να γιορτάσουμε την νέα μας αρχή...
Μετά από ένα χρόνο θητείας διαπίστωσα πως ο στρατός είναι ένα παιχνίδι, είναι η τελευταία περίοδος που μπορείς να σαι ξέγνοιαστος χωρίς να έχεις επαγγελματικές και οικονομικές ανησυχίες. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο (τουλάχιστον για μένα) στο οποίο αφήνεις την φοιτητική ζωή και μπαίνεις κατευθείαν στην επαγγελματική και ώριμη περίοδο της ζωής σου,
Ο στρατός δε σε κάνει άντρα. Ίσως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο σε κάποιους τομείς. Το σίγουρο πάντως είναι πως ανανεώνεσαι και σωματικά και ψυχικά και πάνω απ΄'ολα κάνεις καινούργιους και καλούς φίλους.
Στην ανάρτηση αυτή σας παρουσιάζω ένα βίντεο από μία "συνηθισμένη" σκοπιά στο φυλάκειο του Αίπους ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον φίλο μου τον Γιάννη...