Γκρίζα ζώνη (;)...

Το Σάββατο γυρνούσα από Τσεσμέ Χίο. Η διαδρομή με το καραβάκι της γραμμής δεν διαρκεί πάνω από τρία τέταρτα. Είχε πολύ ζέστη μ' αποτέλεσμα να μη μπορώ να διακρίνω καθαρά στο βάθος το νησί μου. Έτσι αρκέστηκα να παρατηρώ τον Τσεσμέ και τα παράλια της Τουρκίας μέχρι να φτάσουμε στο νησί.

Στη μαρίνα του Τσεσμέ όπως και πέρσυ έτσι και φέτος πολλά καραβάκια είχαν μετατραπεί σε μπάρ. Ο κόσμος έβγαινε μέχρι τα ανοιχτά της θάλασσας, χόρευε, έπινε, τραγουδούσε και ήταν αρκετοί οι οποίοι βουτούσαν στην θάλασσα για να δροσιστούν. Καθώς αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την μαρίνα, παρατηρούσα μακριά τις παραλίες, οι οποίες ήταν γεμάτες κόσμο που απολαμβάνανε το μπανάκι του. Πιο έξω συναντούσαμε ψαροκάικα να βγαίνουν στα ανοιχτά ελπίζοντας για μιά καλή ψαριά. Τους χαιρετούσαμε από το καραβάκι και εκείνοι ανταποκρίνονταν κουνώντας τα χέρια τους. Περάσαμε και τον βράχο με το φαναράκι. Το τελευταίο σημείο της Τουρκίας. Μόνος του αυτός ο φάρος άλλες φορές καλωσορίζει και άλλες φορές αποχαιρετά τα πλοία που το προσπερνάνε.

Από αυτό το σημείο και μετά έβλεπες μόνο μία θάλασσα. Μία θάλασσα άδεια...

Έστρεψα το βλέμα μου στο βάθος. Σε λίγο φτάναμε στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τις Οινούσσες (σύμπλεγμα νησιών βορειοανατολικά της Χίου). Βγήκε από την γέφυρα ο καπετάνιος, κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική. Κοιτούσα με ενδιαφέρον την πράξη του αυτή. Το πήρε είδηση που τον παρατηρούσα και μου είπε με καλή διάθεση πως μπήκαμε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Σε λίγο φάνηκαν στα δεξιά μας δύο φορτηγά πλοία. Μετά κάποια ελληνικά ψαροκάικα. Χαιρετήσαμε τους ψαράδες οι οποίοι και οι ίδιοι με χαμόγελο μας υποδέχτηκαν, μέχρι που μπήκαμε στο λιμάνι της Χίου...
Αν δεν υπήρχαν τα δύο αυτά κράτη με την παραδοσιακή αντιπάθεια και περιέγραφα την ιστορία αντίστροφα (εθνικά) θα διαπιστώναμε πως είμαστε ίδιοι λαοί οι οποίοι ζούμε στην ίδια θάλασσα. Η γκρίζα ζώνη που περιφανευόμαστε και διεκδικούμε συνέχεια, για μένα είναι μία νεκρή ζώνη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περιορίζεται η απόλαυσή μας για μία θάλασσα που και οι δύο λαοί έχουμε ανάγκη.

Τελικά το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες ούτε στους Τούρκους. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια και σε όσους αγαπάνε την θάλασσα...