Μία ακόμη χαμένη άνοιξη...

Ήταν μόνος και δεν έκανε τίποτα άλλο
από το να βρίσκει τον εαυτό του.
Λοιπόν, απολάμβανε την μοναξιά του και σκεφτόταν
πολύ ωραία πράγματα για ώρες ολόκληρες...

Η ουτοπία του αγγέλου είναι η αναζήτηση του τρίτου του φτερού...

Ήθελα να γράψω απόψε κάτι για τον κύριο Θεόδωρο Αγγελόπουλου. 

Να εξυμνήσω αυτόν τον άνθρωπο με το Α κεφαλαίο. Τον καλλιτέχνη με το Κ κεφαλαίο. Τον οραματιστή με το Ο κεφαλαίο...

Δεν είναι τυχαίο μάλλον που το μικρό του όνομα είναι Θεόδωρος. Πράγματι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα θείο δώρο.

Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να δω μία ταινία του ξανά, νιώθω πως ανακαλύπτω τον κόσμο για μία ακόμη φορά. Ο ίδιος ενθουσιασμός με κατακλύζει σαν να ανακαλύπτω κάτι για πρώτη φορά. Οι γνώσεις του σχετικά με την ιστορία, την πολιτική, την ανθρώπινη ύπαρξη, με κάνουν να νιώθω πολύ μικρός... Με ωθούν στο να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, νέες ιδέες, λάθη του παρελθόντος, ανθρώπινες ιστορίες, που ίσως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Κάθε φορά που βλέπω μία ταινία του, νιώθω πνευματικά "ορφανός" μετά τον άδικο χαμό του. Ήταν μία ελπίδα της χώρας. Της έδινε μία αξία μέσα από της ταινίες του. Πρόσφερε την ελπίδα πως μέσα από αυτό το μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα, μπορούν να ξεπηδήσουν διαμάντια του παγκόσμιου στερεώματος. 

Πάει όμως, τελείωσε κι αυτό...

Τώρα το μόνο που μας έχει μείνει είναι να βλέπουμε όσες ταινίες πρόλαβε να ολοκληρώσει και να νιώθουμε όλο και μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για την τύχη αυτού του τόπου να έχει μία προσωπικότητα σαν αυτή του κυρίου Αγγελόπουλου.

Χαίρομαι που υπάρχει η ΕΡΤ ακόμα , και μας προσφέρει πολιτισμό μέσα από το χειρότερο ναρκωτικό κοινωνικής αποχαύνωσης, τη τηλεόραση. Χάρης σε αυτό το κανάλι μπορούμε να απολαμβάνουμε ποιοτικά ακόμα κάποια βράδια και να εμπλουτίζουμε την προσωπικότητά μας με συναισθήματα, γνώσεις και ιδέες που μας προσφέρουν άνθρωποι σαν τον κύριο Αγγελόπουλο. 

Σας ευχαριστώ κύριε Θεόδωρε Αγγελόπουλε!

Σ' ευχαριστώ και σένα ΕΡΤ που μου πρόσφερες ένα ακόμα υπέροχο κινηματογραφικό βράδυ.

Ομαλή προσγείωση στην καθημερινότητα

Πέρασε μία βδομάδα ακριβώς που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο των βιβλίων μου. Η στιγμή ήταν περίεργη και θα θελα να μαι ειλικρινής. Μη περιμένετε να σας πω πως πετούσα στα ουράνια, πως χοροπηδούσα και τραγουδούσα. Αντιθέτως ένα νοσταλγικό αίσθημα με περικύκλωσε. Όλοι αυτοί οι μήνες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί το βιβλίο, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Η ιδέα, η υλοποίηση, η εύρεση εκδοτικού οίκου, το συμβόλαιο, οι οικονομίες που έκανα για να πληρώσω τα έξοδα της πρώτης έκδοσης, οι θυσίες... Ένιωσα ένα σωρό συναισθήματα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Όμως αν μένουμε σε μία στιγμή χάνουμε την ουσία της πορείας. Το βιβλίο πλέον έχει βρει το δρόμο του, δε με χρειάζεται πια...
Το πρώτο βήμα έγινε και για να αποκτήσει σημασία, θα χρειαστεί να κάνω ένα ακόμα...
Οπότε μία βδομάδα χαράς και ικανοποίησης ολοκληρώνεται με μία ομαλή προσγείωση στην καθημερινότητα.
Πόσο πιο όμορφη γίνεται η προσγείωση αυτή με την μουσική των Azure Ray,  έτσι για να ξεκινήσουμε ευχάριστα μία νέα πορεία...

Σας ευχαριστούμε όλους!

Θα σας ευχαριστήσω όλους ξεχωριστά διότι ο καθένας σας μου πρόσφερε μεγάλη χαρά με την παρουσία του το πρωί του Σαββάτου στον εκδοτικό οίκο του Γαβριηλίδη. 

Πρώτα απ' όλα θέλω να ευχαριστήσω τους συγγενείς μου. 

Την θεία μου την Μάρω που έχει σταθεί δίπλα μου σε δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές. Την Ανθή που πάντα πίστευε σε μένα. Στους θείους μου Τάσο και Δημήτρη καθώς και στην θεία την Βίκυ και την θεία την Δέσποινα που με την παρουσία τους μου έφτιαξαν την διάθεση. Στα ξαδέλφια μου, την Κέλλυ, την Λένα, την Μαρία και τον Βαγγέλη. 

Στη συνέχεια θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου από την δουλειά, Στέλιο και Ραφαέλ καθώς κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αδελφικό μου φίλο Μήτσο (ο οποίος τράβηξε και τις φωτογραφίες της μέρας). 

Τα φιλαράκια μου από τον στρατό, τον Γιάννη και τον Νίκο (από την θητεία μου στην Ξάνθη) και τον Βαλάντη (από τον λόχο στρατηγείου της Χίου). Φυσικά θεωρώ παρών και τον Γιάννη τον Βιδάλη, ο οποίος δυστυχώς δε κατάφερε να ρθει. 

Τα παιδιά από το G30. Τον Στέλιο, την Έλενα, τον Δημήτρη, τον Βαγγέλη, την Ιωάννα, την Άννα, την Λήδα, τον Θάνο, την Ειρήνη, τον Σπύρο και τον Γιώργο. Μέσα από την στάση σας αποδείξατε πως είμαστε πραγματικά μία ομάδα που μέσα από τις Τετάρτες έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε γνώσεις, απόψεις και εμπειρίες. 

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τις φίλες της Δήμητρας, την Έλενα, την Χριστίνα, την Μαρία, την Ελεάννα, την Ειρήνη και την Ιωάννα.

Τελειώνω με τους φίλους ευχαριστώντας την Κέλλυ, την Ναταλία, τον Νίκο και τον Παναγιώτη που μας τίμησαν με την παρουσία τους.

Τέλος θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον καλό φίλο Κωνσταντίνο Μπογδάνο, που μας έκανε την τιμή να μας παρουσιάσει τα βιβλία. Η ομιλία του ήταν εκπληκτική. Ήταν στιγμές που αναρωτιόμουν αν αναφερόταν στο δικό μου βιβλίο. Πανέξυπνος ο τρόπος που έδεσε την ποιητική συλλογή της Δήμητρας με το βιβλίο μου. Είναι ένας ιδιαίτερος και χαρισματικός άνθρωπος κι αυτό με κάνει περήφανο που δέχτηκε τότε την πρότασή μου, για την παρουσίαση του βιβλίου μου και της ποιητικής συλλογής της Δήμητρας.

Θέλω να πιστεύω πως όσοι ήρθατε το Σάββατο περάσατε ευχάριστα και όμορφα. 

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ. 

Το πρώτο μου βιβλίο

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2010 σε μία παραλία στα βορειοδυτικά του νησιού μου όταν μου ήρθε στο μυαλό μία ιστορία. Αρχικά η εικόνα που είχα σχηματίσει ήταν λιτή κι ακατέργαστη αλλά στην πορεία άρχισε να αναπτύσσεται και να εμπλουτίζεται.
Το κείμενο το ολοκλήρωσα το Πάσχα του 2011 κι άρχισα να το προωθώ σε διάφορους εκδοτικούς οίκους μέχρι που το δέχτηκε ο εκδοτικός οίκος του Γαβριηλίδη. Η διαδικασία κράτησε 8 μήνες, μέσα στους οποίους επεξεργάστηκα το κείμενο με την βοήθεια του δημοσιογράφου κ. Κωνσταντίνου Καββαθά και του κ. Γιώργου Πάχου. Και τους δύο αυτούς ανθρώπους τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το ενδιαφέρον και την βοήθεια που μου πρόσφεραν για να βελτιώσω την τελική μορφή του κειμένου.
Και ύστερα ήρθε το εξώφυλλο για το οποίο διάλεξα μία φωτογραφία που είχα τραβήξει στο Στρασβούργο τον Μάρτιο του 2010. Καθώς έφευγα από την σχολή Καλών Τεχνών και πήγαινα προς τις φοιτητικές εστίες πέρασα από ένα στενό σοκάκι, όπου σε έναν τοίχο του κάποιος είχε κολλήσει μία μαύρη κορνίζα και με ένα πινέλο είχε γεμίσει όλο τον τοίχο με κηλίδες.
Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει το εξώφυλλο με τον δικό του τρόπου και με βάση την ιστορία που κρύβει το βιβλίο. 

Για πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο από την ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου του Γαβριηλίδη, πατήστε εδώ

Άρθρο του Γαβριήλ Χαρίτου στο insider.gr, εδώ.

Ανάρτηση της Μαρίας Σωτηροπούλου στο ιστολόγιό της (www.inthemudifoundthee.com) σχετικά με το βιβλίο, εδώ.

Ανάλυση της Παραστατιδη Σοφία (http://pansofix.blogspot.gr) σχετικά με το βιβλίο, εδώ.

Η Αιώνια διχόνοια του έθνους

Τα κανάλια το χουν καταφέρει.
Και δυστυχώς ο λαός το χει χάψει. Ξαφνικά μέσα σε μία νύχτα χωριστήκαμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και τρωγόμαστε για το ποιοι έχουν δίκιο αλλά και ποιοι πρέπει να κερδίσουν στις νέες εκλογές.
Κι αναρωτιέμαι. Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που είναι μνημονιακός; Απάντηση θα πάρω άμεσα. Πράγματι υπήρξε ένας και δεν ήταν άλλος από τον κ. Πάγκαλο που έλεγε με μεγάλη σιγουριά πως το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο. Από κει και πέρα όμως ποιος είναι υπέρ στο να πληρώνει το παρανοϊκό χαράτσι με απειλή την διακοπή του ρεύματος στο σπίτι του; Ποιος είναι υπέρ στο να μειώνεται όλο και περισσότερο ο μισθός του; Ποιος είναι υπέρ στο να χάσει δικαιώματα που δεκαετίες πριν κάποιοι έχυσαν αίμα για να τα αποκτήσουν;
Δεν είναι όλο το μνημόνιο κακό. Υπάρχουν πολλά κεφάλαια από αυτό που καταπολεμούν την γραφειοκρατία και τα λαμόγια του συνδικαλισμού. Σε αυτούς τους τομείς κάθε λογικός άνθρωπος είναι υπέρ.
Όμως ας το ξεκαθαρίσουμε. Έχουμε δύο πλευρές. Την Ν.Δ. και τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Οι νέες εκλογές γίνονται για την μάχη αυτών των δύο κομμάτων, όλοι το γνωρίζουμε. Και για να αποφύγουμε νέες εκλογές που θα ναι ακόμη πιο καταστροφικές ας αποφασίσουμε σε αυτές ποιο από τα δύο κόμματα θέλουμε.
Τι συμπέρασμα βγάζουμε απ' αυτούς τους δυο;
Ένα μπάχαλο.
Ο Σαμαράς έχει πάρει από τώρα τον τίτλο του χειρότερου προέδρου της ιστορίας του δεξιού κόμματος κάνοντας τις πιο ανήθικες προσχωρήσεις μελών στο κόμμα κι από την άλλη έχουμε τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. που έχει την ευθυνοφοβία του Νεοέλληνα στο θέμα να κυβερνήσει. Μέσα στα δύο αυτά κόμματα επικρατεί μια αναμπουμπούλα απόψεων και προτάσεων. Κατά μέσο όρο και οι δύο θέλουν διαπραγμάτευση του μνημονίου με την μόνη διαφορά να την κάνει ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. που λέει πως αν δε βρεθεί λύση θα πραγματοποιήσει μονομερής διαγραφή του χρέους.
Ας τα θέσουμε τα πράγματα σε μία κοινή βάση.
Διαπραγμάτευση του χρέους.
Αυτή είναι η εντολή που έχει δώσει ο κόσμος, διότι γνωρίζει πως οι υπογραφές που κάποιοι καιροσκόποι έβαλαν στις συμφωνίες με την Ευρώπη πρέπει να τηρηθούν. Και πρέπει να τηρηθούν διότι αν η Ελλάδα ξαναμείνει μόνη θα ζήσει παρόμοιες καταστροφές με αυτές του ΄22.
Οπότε είναι καταστροφική η σκέψη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. για μονομερής διαγραφή του χρέους. Από την στιγμή που η Ευρώπη είναι ανοιχτή σε προτάσεις, θα πρέπει να τις δώσουμε και να ξεκινήσουμε έναν διάλογο με κέντρο τον άνθρωπο κι όχι τις τράπεζες.
Αντί να βάλουν λοιπόν τα κανάλια (ως μέσα προπαγάνδας) τα πράγματα στη μέση και να ωθήσουν τα δύο νέα μεγάλα κόμματα σε τροχιά συνεργασίας, προκαλούν διχόνοια στον λαό με τον να τον χωρίζουν για μία ακόμη φορά σε δύο παρατάξεις.
Κι εγώ από το μικρό μου ιστολόγιο κάθομαι και φωνάζω το εξής:
Κάποιοι είστε δεξιοί και κάποιοι αριστεροί. Και οι δύο όμως θέλετε το καλό του τόπου αυτού. Συνεργαστείτε λοιπόν. Χέστε την πρωθυπουργική καρέκλα και τα λοιπά αξιώματα και κοιτάξτε να δείτε πως μπορείτε να μας οδηγήσετε σε μία αξιοπρεπέστατη καθημερινότητα που μας έχετε αφαιρέσει εδώ και δύο χρόνια. Κι εσείς στα κανάλια (εκτός από το mega που πλέον ούτε στη λίστα του ζάπινγκ δε το 'χω) σταματήστε να ωθείτε τον λαό στα άκρα για δικό σας συμφέρον ή για το συμφέρον κάποιων τρίτων. Ο ρόλος σας είναι να μεταφέρεται τις απαιτήσεις του λαού προς την εξουσία και όχι να γίνεστε το μέσο που ενημερώνει τα μέτρα και τις εντολές τους προς εμάς.
Πραγματικά δεν έχουμε κουραστεί τόσα χρόνια να παίζουμε ξύλο; Έχω κατέβει σε πολλές πορείες. Σε άλλες ήμουν θεατής και σε άλλες κυνηγημένος. Όλοι είδαμε παρ' ολίγον εμφύλια σύρραξη στο Σύνταγμα μεταξύ του ΠΑ.Μ.Ε. και των αντιεξουσιαστών. Χθες είδαμε νέο ξύλο μεταξύ Χρυσαυγιτών και αστυνομικών. Και σήμερα διαβάσαμε στο ανθελληνικό focus να μιλάει για Εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα.
Εκεί θέλετε να φτάσουμε;
Συνεργασία παίδες.
Μακάρι ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και Ν.Δ. να δώσουν τα χέρια για το καλό όλων μας.
Μακάρι να λειτουργήσουμε ως πατριώτες και πολιτισμένοι άνθρωποι.
Μακάρι να ξυπνήσουμε και να χαράξουμε μία κοινή πορεία.
Μακάρι το σάπιο σύστημα να ξεκουμπιστεί. Κακώς μπήκαν στην Ν.Δ. η Ντόρα και όλοι οι βουλευτές του ΛΑΟΣ. Κακώς που ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και η Δημ.Αρ. έχουν μαζέψει στελέχη του πεθαμένου ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτό δείχνει πως έχουμε μία ανακύκλωση του σάπιου συστήματος κι όχι μία ανανέωση κι αυτό μου μειώνει τις προσδοκίες μου για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Αλλά θέλω να ελπίζω...
Κι αυτό εξαρτάται από 'κείνους κι από μας.

50 αριστουργήματα και τα μυστικά τους

Οι φοιτητές της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου κοιτούσαν με απέχθεια το ποτήρι με το φαιοκίτρινο υγρό το οποίο καλούνταν να δοκιμάσουν για να αποφανθούν για τη σύστασή του. Ο καθηγητής τούς είχε δώσει το παράδειγμα, βυθίζοντας το δάχτυλό του στο δοχείο και φέρνοντάς το στο στόμα του. Λίγο αργότερα τους εξηγούσε ότι είχαν όλοι αποτύχει: δεν είχαν προσέξει ότι το δάχτυλο που είχε βυθίσει στο ποτήρι δεν ήταν το ίδιο με εκείνο που πλησίασε στα χείλη του. Στην εποχή του ο Τζόζεφ Μπελ εθεωρείτο ένας ευφυής και χαρισματικός γιατρός. Την αθανασία όμως του χάρισε ο φοιτητής του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο οποίος εμπνεύστηκε από τον εκκεντρικό καθηγητή του τον Σέρλοκ Χολμς, τον αρχετυπικό ντετέκτιβ της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η ρομαντική αντίληψη για τη μυστηριακή, θεϊκή καταγωγή της συγγραφικής έμπνευσης έχει πάψει εδώ και αιώνες να πείθει αναγνώστες και μελετητές της λογοτεχνίας, γεγονός που εντείνει την επιθυμία να πληροφορηθούμε την προέλευσή της. Δεν υπάρχει συγγραφέας που δεν κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση: «Από πού αντλήσατε την έμπνευση για το βιβλίο σας;». Στο βιβλίο της Dancing with Mrs. Dalloway, η αυστραλιανής καταγωγής επιμελήτρια εκδόσεων, δημοσιογράφος και ανθολόγος Σίλια Τζόνσον, επιχειρώντας να απαντήσει στην ερώτηση αυτή, καταγράφει το χρονικό της δημιουργίας 50 αγαπημένων της βιβλίων.

Η επιλογή των τίτλων είναι σοφή και τα κείμενα πασίγνωστα: αειθαλή αριστουργήματα (Δον Κιχώτης, Αννα Καρένινα, Εγκλημα και τιμωρία, Περηφάνια και προκατάληψη), έργα μοντέρνων κλασικών (Μαγικό βουνό, Φάρμα των ζώων, Ο γέρος και η θάλασσα, Η κυρία Ντάλογουεϊ, Στον δρόμο, Εκατό χρόνια μοναξιά), δημοφιλή αναγνώσματα του φανταστικού και της παιδικής λογοτεχνίας (Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Το νησί των θησαυρών, Ο Μάγος του Οζ, Πίτερ Παν).

Η έμπνευση και το κουτί της Πανδώρας

Ο τόπος της έμπνευσης βρίσκεται παντού. Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάγνωση του βιβλίου: στις ειδήσεις των εφημερίδων για τον Τρούμαν Καπότε, στην οπτασία ενός λευκού γυναικείου αγκώνα για τον Λέοντα Τολστόι, σε μια φάρμα στην Καλιφόρνια για τον Τζον Στάινμπεκ, στις φυλακές της Σιβηρίας για τον Ντοστογέφσκι. Ο Μαρκ Τουέν εξορύσσει ανηλεώς γεγονότα και χαρακτήρες από την παιδική του ηλικία. Ο Τζ. Μ. Μπάρι παρηγορείται για τον θάνατο του αδελφού του απαθανατίζοντάς τον ως Πίτερ Παν. Στο αγαπημένο κατοικίδιο του Ντίκενς, τον Γκριπ, το ομιλούν κοράκι του, που ενσωμάτωσε στο μυθιστόρημά του Barnaby Rudge, οφείλει την έμπνευση για το διάσημο Κοράκι του ο Πόου, ο οποίος είχε συμπεριλάβει το βιβλίο τού Ντίκενς στις βιβλιοπαρουσιάσεις του στη «Saturday Evening Post» της Φιλαδέλφειας.

Συνήθως η έμπνευση ανοίγει το κουτί της Πανδώρας από όπου βγαίνουν οι αμφιβολίες για το ταλέντο, τα συγγραφικά αδιέξοδα, η κατάθλιψη, οι βιοποριστικές μέριμνες που δεν αφήνουν την έμπνευση να ανθήσει. Εδώ η λογοτεχνία οφείλει πολλά στις οικογένειες και τους φίλους των συγγραφέων που τους υποστήριξαν με αυταπάρνηση. Η αλληλεγγύη της ιερής τριάδας των Μπιτ είναι συγκινητική. Ο Τζακ Κέρουακ ταξιδεύει στην Ταγγέρη για να δακτυλογραφήσει τα τσαλακωμένα χειρόγραφα του Γυμνού γεύματος του φίλου του Μπιλ (Μπάροουζ) προτού φθάσει ο Αλεν Γκίνσμπεργκ για να βάλει το κείμενο σε μια σειρά και να του δώσει εκδόσιμη μορφή.

Ο ορνιθολόγος Τζέιμς Μποντ

Την υλική υπόσταση και τη συγκεκριμένη μορφή μιας ιδέας οφείλουμε συχνά σε τυχαία γεγονότα. Ο Τζέιμς Μποντ βαφτίστηκε με το όνομα ενός ξεχασμένου ορνιθολόγου του οποίου η μελέτη βρισκόταν στη βιβλιοθήκη του Ιαν Φλέμινγκ και πρέπει να ευγνωμονούμε τους βασιλείς της Ισπανίας που δεν επέτρεψαν στον δυστυχή Θερβάντες να φύγει για την Αμερική: εκείνος ίσως είχε καταφέρει να γίνει χρυσοθήρας και να πλουτίσει, το μυθιστόρημα όμως θα είχε στερηθεί τον γενάρχη του Δον Κιχώτη.

Το νήμα που ξετυλίγει η έμπνευση καταλήγει στα λογοτεχνικά περιοδικά και στους εκδότες, συνήθως μικροί ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι μανιακών βιβλιόφιλων, όπως ο Φρέντρικ Βάρμπουργκ, που ανέλαβε το ρίσκο της έκδοσης της τολμηρής για την εποχή της Φάρμας των ζώων του Οργουελ μολονότι η γυναίκα του τον απειλούσε με διαζύγιο. Σε πολλούς χρωστάμε, μαθαίνουμε από την Τζόνσον, και το όνομα με το οποίο ορισμένα έργα πέρασαν στην αθανασία, όπως ο Υπέροχος Γκάτσμπυ του Φιτζέραλντ, που θα κυκλοφορούσε με τον πλαδαρό τίτλο «Κάτω από το κόκκινο, το λευκό και το μπλε», αν ο εκδότης δεν είχε κωφεύσει στις εντολές του συγγραφέα του.

Η Τζόνσον δεν θεωρητικολογεί για τη λογοτεχνική έμπνευση. Αφήνει τις ιστορίες δημιουργίας να μιλήσουν από μόνες τους, χωρίς να υπεισέρχεται σε σκοτεινές και δυσάρεστες βιογραφικές λεπτομέρειες, πράγμα που κάνει το βιβλίο της ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα κατάλληλο για όλους: συνδαυλίζει την αναγνωστική περιέργεια των νεαρών αναγνωστών, αποζημιώνει όσους αποθησαυρίζουν ανέκδοτα λογοτεχνικών βίων, στηρίζει επίδοξους συγγραφείς.

Εκατό χρόνια μοναξιά... από μια στροφή

Η Σίλια Τζόνσον έχει αντλήσει τις πληροφορίες της από την αλληλογραφία και τα ημερολόγια λογοτεχνών, από βιογραφίες και μαρτυρίες οικείων, από προλόγους εκδόσεων και συνεντεύξεις. Είναι αξιόπιστες οι πηγές της; Τις αμφιβολίες της εκφράζει και η ίδια η συγγραφέας. «Είχαµε ξεκινήσει για διακοπές. Οδηγούσα το αυτοκίνητο στον δρόµο προς το Ακαπούλκο όταν σχηµατίστηκε στο µυαλό µου µια πρόταση. Εκανα επί τόπου στροφή, γύρισα στο σπίτι και άρχισα να γράφω».

Ετσι παρουσιάζει ο Μάρκες τη στιγμή που γεννήθηκε στον νου του η πρόταση από την οποία ξεπήδησαν τα Εκατό χρόνια µοναξιά. Η αφήγησή του παραλλάσσει κάθε φορά που τον ρωτούν. Λίγο διαφορετικά θυμάται τα γεγονότα η γυναίκα του. Μάστορες του λόγου, οι συγγραφείς όταν μιλούν για την έμπνευσή τους πλάθουν μια αφήγηση, ένα μετακείμενο, που γίνεται μέρος του λογοτεχνικού μύθου τους. Πώς όμως κοινές ανθρώπινες εμπειρίες μεταμορφώνονται σε λεκτικές κατασκευές που κατατάσσονται στα έργα τέχνης; Τα επεισόδια έμπνευσης που αφηγούνται οι συγγραφείς δεν διαφωτίζουν αυτή τη διαδικασία. Ισως επειδή τις περισσότερες φορές δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να την κατανοήσουν.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=458254&h1=true&fb_source=message

Μαυρίστε τους!

Έχω μεγάλη περιέργεια μετά τις πρωινές πολιτικές εξελίξεις, τι θα πουν οι Μπακογιάννη και Τζίμερος για τις αποφάσεις που πήραν.
Ας ξεκινήσουμε με την Ντόρα, η οποία έχει καταδικάσει τον δικομματισμό. Με το εκλογικό της σποτάκι για την Δημοκρατική Συμμαχία έλεγε πως φταίει το σύστημα, ένα σύστημα που την ανέδειξε και στο οποίο επιστρέφει ξανά αφού διαπίστωσε πως μόνη της δε μπορεί να τα καταφέρει. Πλέον υποστηρίζει την ακροδεξιά στροφή του Αντώνη Σαμαρά που έλεγε πριν από λίγο καιρό; Είναι ακόμα αυτός ο επικίνδυνος λαϊκιστής που οδηγεί την Ελλάδα σε λάθος και επικίνδυνα μονοπάτια;
Όσο για μένα, αν ήμουν νεοδημοκράτης δε θα συγχωρούσα ποτέ το "ναι" στο πρώτο της μνημόνιο που φώναξε με αλαζονικό ύφος και με αυτόν τον τρόπο έφυγε από το κόμμα της Ν.Δ. Η κίνησή της είναι καθαρά κίνηση απελπισίας για να καταφέρει να μπει ξανά στη Βουλή. Και μη ξεχνάτε ένα τελευταίο της ψέμα, είχε πει πως αν δεν πάρει 3% στη πρώτη εκλογική μάχη (χωρίς να είμαστε ακόμα σίγουροι για δεύτερο γύρο) θα αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή. Το κάνει αυτό μπαίνοντας στο κόμμα που δύο χρόνια τώρα του πετούσε λάσπη;
Πιστεύω πως μπορείτε να καταλάβετε το πόσο πολύ μας δουλεύει η κυρία Ντόρα.

Κι από την άλλη έχουμε τον κύριο Τζήμερο. 

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, με το σπαθί του κατάφερε να πάρει ποσοστό 2,15% και πραγματικά αυτό είναι μεγάλη μαγκιά και επιτυχία για ένα πρόσωπο. Από κει και πέρα όμως τα χάλασε...

Από την μια ο κατινίστικη συμπεριφορά του στην ραδιοφωνική εκπομπή του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μπογδάνου, όπου ανέφερε τον τηλεφωνικό τσακωμό του με τον Μπουραντά (άλλη μεγάλη περίπτωση), οι δηλώσεις του που είναι προκλητικές με το να αναφέρει πως είναι ο μόνος αληθινός και σοβαρός της όλης κατάστασης αλλά το πρόγραμμα του κόμματός του (που είναι αναρτημένο στο ίντερνετ) έχει πολλές ανακρίβειες και κενά. Εκεί που κέρδιζε εντυπώσεις ήταν στη στάση του πως δε θα συνεργαστεί με κανέναν πολιτικό. Αυτό ήταν αρκετό να του δίνει τον αέρα του 3% στην τελευταία δημοσκόπηση (της Καθημερινής). Φυσικά υπήρχε ένα φλερτ με τον Στέφανο Μάνο καιρό τώρα αλλά σαν παιδιά που είναι κανείς δεν άφηνε την θέση του οπότε δε τα βρίσκανε σε αυτό το σημείο μόνο!!! 

Μέχρι σήμερα το πρωί που μάθαμε πως θα συνεργαστούν αλλά θα κρατήσουν και οι δύο τις θέσεις τους. Αυτό κι αν είναι πρωτοποριακό και... ανώριμο.

Και που είστε; Αν μπουν στην Βουλή θα συνεργαστούν σίγουρα με την Ν.Δ. Εδώ είμαστε και θα το σχολιάσουμε και τότε πάλι. 

Εν κατακλείδι γίνεται θέμα χωρίς λόγο μιας και όλη θα καταλήξουν στο μεγάλο (σε ποσοστά) δεξιό κόμμα.

Ο μόνος που μένει σταθερός κερδίζοντας μία αξιοπρέπεια αλλά όχι την είσοδό του στην Βουλή είναι ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Δε τον λυπάμαι όμως αφού έχει τόσα ακίνητα και απίστευτη περιουσία. Οπότε δε θα πεινάσει...

Αυτά προς το παρόν.

Κι ακόμα έχουμε καιρό μέχρι τις εκλογές...

Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα στο Ευρώ και η Ελλάδα το θέλει στην Ελβετία

Έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας, όπως έλεγε ένας καθηγητής μαθηματικών που είχα στο λύκειο. Από την μία θέλουμε μία αριστερή κυβέρνηση που θα μας βγάλει από το μνημόνιο κι από την άλλη θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ αγνοώντας τις δεσμεύσεις που κάποιοι έκαναν εις βάρος μας. 

Όμως στην Ευρώπη η υπογραφή είναι υπογραφή. Καλά έκαναν και μας συμβούλευαν οι μπαμπάδες μας πως την υπογραφή μας και το πουλί μας πρέπει να ξέρουμε που τα βάζουμε. 

Κάποιοι όμως δε πρόσεξαν με αποτέλεσμα σήμερα να 'μαστε εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση άσχημη. Τόσο εμείς όσο και οι άλλοι Ευρωπαίοι, δε γνωρίζουμε πως μπορούμε να βρούμε μία καλύτερη και πάνω απ' όλα πιο ανθρώπινη λύση. 

Όλα γίνονται για τα λεφτά λοιπόν. 

Οπότε είναι αλήθεια πως τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία...

Η ιστορία διδάσκει ότι οι Έλληνες δεν διδασκόμαστε από την ιστορία

Το χθες...
Το Β΄ εξάμηνο του 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος πιεζόμενος ασφυκτικά από τους Ιταλούς... (οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τη Σμύρνη) είχε την ατυχή έμπνευση (κοινώς "πάτησε την πεπονόφλουδα") και αποφάσισε να κάνει εκλογές στην πιο ακατάλληλη χρονικά στιγμή, ήτοι την 1η/11/1920. Πράγματι, η στιγμή αυτή ήταν εντελώς ακατάλληλη γιατί η Ελλάς τότε βρισκόταν εν μέσω Μικρασιατικής Εκστρατείας και ο Ελληνικός στρατός κατείχε τη Β.Δ. Μικρά Ασία (δηλ. ήταν παρατεταγμένος από τη Σμύρνη μέχρι την Προύσσα και τη Νικομήδεια).

Το σήμερα...
Αποφασίστηκαν πρώτες (6/5/2012) και δεύτερες (17/6/2012) εκλογές στην πιο ακατάλληλη χρονικά στιγμή, ενώ η Ελλάς βρίσκεται εν μέσω κρίσεως.

Το χθες...
Οι Αντι-Βενιζελικοί επικράτησαν τότε στις εκλογές (1/11/1920) χάρις στο συναισθηματικό και δημαγωγικό σύνθημα "Οίκαδε" (δηλαδή "Επιστροφή στην Πατρίδα" των παιδιών σας που είναι στο μέτωπο). Στ΄ αλήθεια ποιά μάνα και ποιός πατέρας δεν ήθελε τότε να επιστρέψει το παιδί του από το μέτωπο;

Το σήμερα...
Οι Αντι-μνημονιακοί ενίσχυσαν τα ποσοστά τους στις εκλογές 6/5/2012 χάρις στο συναισθηματικό και δημαγωγικό σύνθημα: "Διαγραφή χρέους, Καταγγελία Μνημονίου, κλπ". Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του; Ποιός δεν θέλει διαγραφή του χρέους;

Το χθες...
Με την ήττα του Βενιζέλου (Νοέμβριος 1920), οι "σύμμαχοι" βρήκαν την ευκαιρία που αναζητούσαν (και έψαχναν από καιρό). Μας εγκατέλειψαν στην τύχη μας και έτσι η Ελλάς έπαθε τη μεγαλύτερη καταστροφή στην Ιστορία της (Μικρασιατική Καταστροφή 1922).

Το σήμερα...
Λέτε να γίνει κάτι ανάλογο σήμερα; Μόνο προσοχή. Η καταστροφή αυτή τη φορά δεν θα είναι Μικρασιατική, αλλά Οικονομική!


Καραμπάτσης Ευάγγελος
Οικονομολόγος

Η Κενταυρομαχία μετακομίζει στο Μουσείο

Με τίτλο «Αντίο, Ακρόπολη» στο εξώφυλλό του κυκλοφόρησε το έγκριτο περιοδικό der Spiegel, δείχνοντας δύο μεγάλους κίονες σε ερείπια, πάνω στους οποίους... έχει θρυμματιστεί το ευρώ. Όμως, μην μπερδευτείτε. Τα αναστηλωτικά έργα στον Ιερό Βράχο σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών συνεχίζονται με την επιμονή των ανθρώπων που εργάζονται σ’ αυτά.
Με ασφάλεια ολοκληρώθηκε χθες το πρωί η κατάβαση από τη νοτιοδυτική γωνία του Παρθενώνα της μετόπης που απεικονίζει σκηνή από την «Κενταυρομαχία».

Πρόκειται για τη μοναδική σωζόμενη μετόπη της νότιας πλευράς του μνημείου, στην οποία απεικονίζονται οι σκηνές πάλης των Λαπιθών -κατοίκων της Θεσσαλίας- και των Κενταύρων, των μυθικών όντων που ζούσαν στα βουνά.

Η κατάβαση της μετόπης εντάσσεται στις εργασίες που γίνονται στη δυτική πλευρά του μνημείου όπου οι επεμβάσεις ανάλογα με την έκταση των βλαβών, έχουν οργανωθεί σε οκτώ διαφορετικά προγράμματα. Η επέμβαση στις δυο γωνίες της δυτικής πλευράς, τη βορειοδυτική και τη νοτιοδυτική, έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα των ετών 2011- 2013. Από τις δύο γωνίες του μνημείου, θα απομακρυνθούν συνολικά έξι μετόπες, οι οποίες αφού συντηρηθούν, θα μεταφερθούν για λόγους προστασίας στο Μουσείο Ακρόπολης. Τη θέση τους θα πάρουν πιστά αντίγραφα των μετοπών από τεχνητό λίθο.

Οι εργασίες καθαίρεσης ξεκίνησαν στις 20 Μαΐου του 2011 και έως σήμερα έχουν κατεβεί στο έδαφος από τις δυο γωνίες περισσότεροι από 80 λίθοι.

Όλοι ήταν έτοιμοι για μια ακόμη επιχείρηση. Η εμπειρία τους, άλλωστε, και ο σωστός προγραμματισμός είναι ο καλύτερος σύμβουλος,, παρότι η γενική ανασφάλεια έχει χτυπήσει και τους εργαζόμενους, ειδικά τους συμβασιούχους των οποίων λήγουν οι συμβάσεις αυτές στις ημέρες. Τριάντα πέντε άτομα που περιμένουν -όπως και άλλοι- να συγκροτηθεί η Βουλή σε Σώμα για να μπορέσουν να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους. Μηχανικοί, συντηρητές, μαρμαροτεχνίτες, εξειδικευμένοι όλοι που προσελήφθησαν τον περασμένο Μάιο συνεχίζουν να εργάζονται εντατικά.

Η μετόπη που κατέβηκε χθες, όπως και οι άλλες της νότιας πλευράς του Παρθενώνα, δεν καταστράφηκαν από τους χριστιανούς και σώζονται σε άριστη κατάσταση. Θέμα τους η Κενταυρομαχία: η μάχη των Λαπιθών των κατοίκων της Θεσσαλίας και των μυθικών όντων, των Κενταύρων, που ζούσαν στα βουνά. Ο μύθος λέει πως ο Πειρίθους, ο βασιλιάς των Λαπιθών, τους κάλεσε στο τραπέζι του γάμου του. «Ο μύθος αντανακλά την τιμωρία της ύβρεως των βαρβάρων αλλά και την υπεροχή των Αθηναίων στις ενδοελληνικές αντιπαλότητες», μας λέει η νέα διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης, κ. Βασιλική Ελευθερίου. Άλλωστε αφορμή για τη μυθική μάχη, όσοι θυμούνται την ιστορία, ήταν οι Κένταυροι που μέθυσαν στο τραπέζι και προσπάθησαν να αρπάξουν τις Λαπιθίδες.

Η μετόπη, αφού συντηρηθεί θα μεταφερθεί, όπως οι άλλες, στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Στο μεταξύ το πρόγραμμα αποκατάστασης της δυτικής πλευράς του Παρθενώνα συνεχίζεται κανονικά. Έχει ολοκληρωθεί το στάδιο της αποσυναρμολόγησης των λίθων της ΒΔ γωνίας και έχει ήδη αρχίσει η δομική αποκατάσταση σε όσους παρουσίαζαν θραύσεις. Συνολικά καταβιβάστηκαν 63 λίθοι αντί για 40 που ήταν η αρχική εκτίμηση των επιστημόνων. Οι άνθρωποι της ΥΣΜΑ φέρνουν ως παράδειγμα το μεσαίο επιστύλιο της δυτικής πλευράς, το οποίο παρότι είχε υπολογιστεί ως ένας λίθος, διαπιστώθηκε ότι είχε κατασκευαστεί από πέντε.

Οι εργασίες συνεχίζονται με την αποσυναρμολόγηση της ΝΔ γωνίας, από την οποία έχουν ήδη κατέβει 20 λίθοι. Μετά τη μετόπη της νότιας πλευράς θα ακολουθήσουν οι δύο νοτιότερες μετόπες της δυτικής πλευράς, με θέματα από την αμαζονομαχία, οι οποίες επίσης θα μεταφερθούν στο Μουσείο Ακροπόλεως και στη θέση τους θα τοποθετηθούν αντίγραφα.

Η κ. Βασιλική Ελευθερίου, αρχιτέκτων μηχανικός και διευθύντρια της ΥΣΜΑ, είναι αισιόδοξη για το συγκεκριμένο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, που ολοκληρώνεται το 2013, αλλά και για άλλα παράλληλα προγράμματα. «Προχωράμε κανονικά» με την υποστήριξη της κ. Μαρίας Ιωαννίδου (τ. διευθύντριας) και των μαρμαροτεχνιτών. Όσο για τα ικριώματα και τις γερανογέφυρες μετακινούνται ανάλογα με τα νέα μέτωπα των έργων στον Ιερό Βράχο.

MEGA φύλαξη

Πόσο πιο γελοίο μπορεί να γίνει το παρακράτος; 

Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της...

Ο κωλοπαιδισμός της Βουλή

Εν άρχη ήν η ματαιδοξία.
Έπειτα έρχεται το κόμμα.
Και τέλος η Ελλάδα...

Έξι παρατάξεις είχαν το δικό τους σχέδιο για να σώσουν την χώρα μας. Και οι έξι είχαν τον ίδιο στόχο (έτσι μας λένε τουλάχιστον). Κανείς τους όμως δεν έκατσε να ακούσει τις προτάσεις του άλλου, ούτε είχε την διάθεση να κάνει διάλογο για να βρεθεί μία κοινή πορεία που θα μας οδηγήσει στο τέλος του τούνελ.
Όλοι τους κυνηγάνε την καρέκλα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του μεσσία χωρίς να νοιάζονται για τα κοινά.
Ούτε τους τρομάζει που ο ελληνικός λαός αρχίζει να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα εξαιτίας των θέσεων που εκφράζουν (μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί).
Τους ενδιαφέρει να πάρουν την πρώτη θέση και να διοικήσουν.
Και οι αριστεροί και οι δεξιοί.
Μας κάνουν να νομίζουμε πως έρχεται μία ανανέωση στον πολιτικό χώρο δίνοντας ένα τέλος στον δικομματισμό που μας έφτασε στον πάτο του βαρελιού. Θα κάνουμε μεγάλο λάθος αν το πιστέψουμε. Μία ανακύκλωση του ίδιου σάπιου συστήματος γίνεται, περνώντας μέσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες την ψευδαίσθηση πως ζούμε ιστορικές αλλαγές.
Ο ελληνικός λαός δεν έχει την παιδεία της κρίσης και δυστυχώς θα τρέχει πάλι πίσω από λαϊκιστές...

Αυτή η παιδική χαρά που βλέπετε παραπάνω μας οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια...

Νιώθω από τώρα κορόιδο στην ιδέα να πάω να ψηφίσω ξανά...

Εκλογές ξανά...

Μη ξαφνιάζεστε. Όλοι το ξέραμε. Απλά περιμέναμε να τελειώσει το θέατρο που παρακολουθούσαμε όλες αυτές τις μέρες από την τηλεόραση.
Ο σκοπός των πρώτων εκλογών πέτυχε. Η Βουλή έγινε ένα μπάχαλο. Ο λαός κατάφερε μέσα από τις πολιτικές του προτιμήσεις να αποδυναμώσει τα "παλικάρια" της μεταπολίτευσης και να στείλει πολλούς στα σπίτια τους (που να δείτε τώρα πόσοι ακόμα θα φύγουν).
Η πρώτη ψήφος που ρίξαμε ήταν σε ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων, ψήφος οργής.
Αυτή τη φορά όμως θα πρέπει να ξέρουμε ποιους επιλέγουμε. Καλό είναι να κοιτάξουμε τα προγράμματα του κάθε κόμματος, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε και τις συμπεριφορές των κομμάτων τις επόμενες μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Ας ξεκινήσουμε με την Χρυσή Αυγή. Τόσο καιρό πριν τις εκλογές προειδοποιούσαν οι εφημερίδες και τα sites για τη φύση και την ιστορία αυτής της παρανόμως νόμιμης ομάδας. Και ξαφνικά όλοι σας τρομάξατε με το "εγέρθητι" και όλα τα υπόλοιπα περί Χίτλερ, ναζισμού κτλ. Μα πόσο ψεύτες είστε ορισμένοι. Δυστυχώς όμως αυτό το κόμμα θα ξαναμπεί στη Βουλή αλλά αποδυναμωμένο.
Επίσης αυτή τη βδομάδα φανερώθηκαν τα δύο πιο επικίνδυνα πρόσωπα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Ο Φώτης Κουβέλης που ήθελε να συνεργαστεί με τους πεθαμένους πασόκους προσπαθώντας να συμπαρασύρει τον ΣΥΡΙΖΑ για να μοιραστούν την κατάντια της σάπιας ψευτοαριστεράς. Για μένα θα 'ναι ντροπή να ξαναμπεί η ΔΗΜ.ΑΡ. στην Βουλή. Δε θέλουμε ούτε δεκανίκια του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε κομπλεξικούς που επειδή δε πήρανε το δαχτυλίδι από τον Αλαβάνο, έφτιαξαν δικό τους κόμμα. Ο δεύτερος είναι ο Καμμένος. Φυσικά και δε με ξάφνιασε η φύση του (λαϊκό λαμόγιο) μιας και έλεγα σε αρκετούς φίλους μου που ήθελαν να τον ψηφίσουν το τι απατεώνας είναι (όχι μόνο αυτός αλλά αρκετοί απ' όσους μπήκαν στο κόμμα του γιατί μυρίστηκαν μία βουλευτική έδρα). Σήμερα το απέδειξε πανηγυρικά πως όχι μόνο δεν είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης αλλά είναι και επικίνδυνος για την χώρα μας. Μακάρι να χαντακωθεί κι αυτός στις επόμενες εκλογές.
Όσο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πιστεύω πως θα πάρει πιο μικρό ποσοστό από αυτό των εκλογών της 6ης Μαΐου. Ο πράσινος ήλιος βρίσκεται στην δύση του και όσο δε το καταλαβαίνουν στην Ιπποκράτους τόσο το καλύτερο για μας...
Όπως επίσης και το Κ.Κ.Ε. πιστεύω πως θα πέσει πολύ. Φάνηκε πολύ λίγο ως ανύπαρκτο. Δε γίνεται να χαραμίζονται άλλοι ψήφοι γι' αυτό το κόμμα που είναι κολλημένο δεκαετίες πριν και δεν έχει ούτε μία ορθή πρόταση για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου. Πρέπει επιτέλους να κλειστεί σε μία προθήκη της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος. Δεν έχει καταλάβει ακόμα κανείς πως η Παπαρήγα έχει μουμιοποιηθεί;
Ο Καρατζαφέρης (ας τον τιμήσουμε κι αυτόν) θα είναι ο Λεβέντης του μέλλοντος. Θα τον έχουμε για πολλά χρόνια στην τηλεόραση να μας φωνάζει πως καλά πάθαμε που επιλέξαμε τους άλλους κι όχι αυτόν και το πόσο πολύ αδικήθηκε.
Κι αυτή τη φορά οι εκλογές θα ναι μία κόντρα μεταξύ δύο διαφορετικών παρατάξεων. Δύο παρατάξεων που δε πρόκειται να συνεργαστούν αλλά σίγουρα θα κρίνουν το μέλλον της χώρας μας. Πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της μνημονιακής δεξιάς (Ν.Δ.) και της αντιμνημονιακής αριστεράς (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.).
Με λίγα λόγια θα δούμε τρελό σφάξιμο πάλι στις τηλεοράσεις μας...
Καλή προεκλογική περίοδος λοιπόν!

Ζούμε στην χώρα των συλλεκτικών πρωτοσέλιδων...

Γεια σου ρε Κουρή Ελληνάρα!!!

Ο δρόμος προς την Νέα Ρώμη

Σε ένα ταξίδι δεν έχει αξία μόνο ο προορισμός αλλά και η πορεία.
Η χθεσινή μεγάλη επιτυχία του Ολυμπιακού μας έκανε να χαμογελάσουμε, να κλάψουμε και να φωνάξουμε δυνατά πως μπορούμε να πετύχουμε σε όλα, αρκεί να το πιστεύουμε κι ας μας θεωρούν αουτσάιντερ.
Για λίγες ώρες ξεχαστήκαμε από το μπάχαλο της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ζήσαμε την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μόλις ξεκίνησε το τέταρτο δεκάλεπτο και βλέποντας τα απανωτά τρίποντα της ομάδας μας, φώναξα δυνατά και αυθόρμητα "Δε το πιστεύω!"
Όμως φάνηκε πως τα παιδιά το πίστευαν και τα κατάφεραν στο τέλος να μας κάνουν όλους περήφανους και να μας γυρίσουν στην Μεγάλη Πέμπτη του 1997 όταν το σηκώσαμε μέσα στην Ρώμη.
Βλέποντας όμως την φετινή πορεία θα διαπιστώσουμε πως η ομάδα μας είχε άστρο. Κι ας μη φαινόταν στην αρχή.
Το θέμα είναι πως άρχισε να γίνεται αντιληπτό στην πορεία μέχρι που εξερράγη στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού.
Ενός τελικού που θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Και μετά τους πανηγυρισμούς ας επιστρέψουμε πάλι στην καθημερινότητα και στα προβλήματά της, αλλά στο μυαλό μας θα υπάρχει κάτι μαγικό...

Βασιλιάς στις Αιώνιες Πόλεις!!!

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!

ΡΩΜΗ 1997!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 2012!

ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ΜΟΥ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!

Δε γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Αλλάζοντας λίγο τον τίτλο του αγαπημένου μας τραγουδιού των μαθητικών χρόνων, αλλάζει και όλη η στάση που πρέπει να κρατήσουμε για την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Κάποτε τραγουδούσαμε με μεγάλο πάθος πως γυρίζουμε την πλάτη μας στο μέλλον που πλάθουν κάποιοι άλλοι για τα δικά τους συμφέροντα. Το τραγουδούσαμε σε μία περίοδο οικονομικής φούσκας. Το στομάχι ήταν γεμάτο οπότε είχαμε μία αδιαφορία για τα κοινά, με δικαιολογία πως δεν ευθυνόμαστε εμείς για τα προβλήματα που υπάρχουν. Όμως αυτά τα προβλήματα μπήκαν στο σπίτι μας, στην προσωπική μας ζωή, στην καθημερινότητά μας. Δε μπορούμε να είμαστε πλέον, ευθυνόφοβοι και αδιάφοροι.
Η αλλαγή θα ρθει από την νεολαία. Φυσικά και γελάω εδώ διότι η νεολαία που έχω συναντήσει στο χώρο που εργάζομαι είναι κάτι παραπάνω από αδιάφορη... Φτάνει στο σημείο του θράσους και της καταστροφής.
Όταν όμως βλέπω νέους όπως η Δάφνη Φιλλίδου, να ξεσπούν έτσι στην κάμερα όταν ρωτιούνται για το μέλλον τους, τότε νιώθω μία ελπίδα. Βρίσκω ένα νέο αίμα που δεν είναι αποφασισμένο να μην τα βάλει κάτω. Δε θα ακούσει ούτε θα ξατατραγουδήσει αυτούς τους στίχους που λέγαμε κάποτε ως αριστεροί επαναστάτες.
Αν θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα πρέπει να στραφούμε προς το μέλλον...
Ήρθε ο καιρός (;)...

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

Αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου
ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
Αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την
καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου
και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες
κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή να καμπουριάζεις πάνω από τη
γραφομηχανή σου
ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή
τη δόξα,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάθεσαι και
να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
Αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
Αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.
Αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.
Μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς,
μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες
ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην είσαι πληκτικός και βαρετός και
ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτολατρεία σου.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου
χασμουριούνται
από τη νύστα
μπροστά στο είδος σου.
Μην προσθέτεις σε αυτό.
Μην το κάνεις.
Αν δεν βγαίνει από
την ψυχή σου σαν ρουκέτα,
αν το να μείνεις ήσυχος δεν
σε φέρνει στην τρέλα ή
την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
Αν ο μέσα σου ήλιος
δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
Όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα,
και αν είσαι ο εκλεκτός,
θα συμβεί από
μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει
μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου
αυτό.
Δεν υπάρχει άλλο τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.


Τσάρλς Μπουκοφσκι

Η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου σε κίνδυνο...

Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που συνέβη χθες. Ούτε και το τελευταίο φυσικά.
Όλα είναι πλέον πιθανά τώρα που ο φασισμός και ο ναζισμός έχουν μπει επίσημα στην ζωή μας...
Μακάρι να είναι ο Κωνσταντίνος, το τελευταίο θύμα αυτής της άνανδρης βίας αλλά δεν είμαι αισιόδοξος...
Δυστυχώς η κοινωνία μας έχει σαπίσει εδώ και χρόνια. Ο κόσμος όμως το πήρε είδηση τη στιγμή που τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας είχαν αρχίσει να σπάνε. Ο θόρυβος αυτός μας βρίσκει απροετοίμαστους. Τα τύμπανα των αυτιών μας αφύλακτα σπάνε, τα μάτια μας καλυμμένα με τις παρωπίδες χρόνια τώρα δε πιστεύουν αυτά που βλέπουν. Η γλώσσα μας έχει μάθει να γλείφει και να γκρινιάζει, κι όχι να απαιτεί και να διεκδικεί...
Δε ξέρω αν προλαβαίνουμε να σώσουμε τίποτα πια...
Περαστικά Κωνσταντίνε.
Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.
Συνεχίζουμε δυναμικά.

Για παραπάνω πληροφορίες πάνω στο θέμα της επίθεσης των τραμπούκων στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, μπείτε εδώ

ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ!!!!

Καλημέρα!
Μάγκες την πατήσαμε...
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Το βίντεο δείχνει όλη την αλήθεια. Βάλαμε τον ναζισμό ξανά στην Βουλή. Συγχαρητήρια στα ζώα (που τελικά δεν ήταν λίγα) που τους ψήφισαν. Θα δουν πολλά τα ματάκια μας από τώρα και στο εξής...

Πρώτες εντυπώσεις

Πρώτη φορά που η Αριστερά παίρνει τόση δύναμη από τον λαό... 

Αυτό μπορεί να μας δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον; 

Αν ζούσαμε στην Γαλλία όπου η Αριστερά συσπειρώθηκε και κέρδισε στις εκλογές ίσως να χαιρόμασταν για ένα καλύτερο αύριο...

Στην Ελλάδα με τα δεκάδες αριστερά κόμματα τι μπορούμε να περιμένουμε;

Όταν τα τραγούδια είχα νόημα

Μακάρι η Κυριακή αυτή να αποκτήσει ένα νέο νόημα...
Να τελειώσει η μεταπολίτευση (για την οποία γιορτάζανε στην Λεωφόρο το 1974) και να ρθει κάτι νέο.
Όμως κανένα "νέο" δεν έρχεται εύκολα.
Δεν υπάρχει γέννα χωρίς πόνο...

Ο αποδιοπομπαίος τράγος

Κάποτε μιλούσα για τον κομπλεξισμό του Νεοέλληνα και με βρίζατε όλοι. Σας έλεγα πως έχουμε συνηθίσει σαν λαός να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, πως έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες μας αλλού και όχι στον εαυτό μας. Να ψάχνουμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεσπάσουμε πάνω του όλη την οργή και το κόμπλεξ που έχουμε και να νιώσουμε μετά καλά. 

Αυτές τις μέρες ζήσαμε όλοι την ξεφτίλα που μπορούν να μας προσφέρουν τα κανάλια και η αστυνομία. Ξαφνικά όλοι διαπίστωσαν πως το κέντρο της Αθήνας είναι τίγκα στο AIDS. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Και για μία ακόμη φορά, η συμπεριφορά του κόσμου ήταν η ίδια...

Δε φταίνε μόνο αυτές οι κοπέλες. Έχουμε ευθύνη όλοι.

Ας μιλήσουμε πρώτα για τις γυναίκες αυτές. Άτομα κατεστραμμένα. Όλες τρυπημένες από τις σύριγγες. Όλες πεταμένες στους δρόμους. Μέλλον κανένα. Ελπίδα μηδέν. Το αν γνωρίζανε ή όχι ότι είναι φορείς του AIDS δε το γνωρίζω και δε ξέρω αν θα μάθουμε την αλήθεια ποτέ. Το σίγουρο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Ήταν οι καμικάζι της σύγχρονης δυτική κοινωνίας. Ζωντανές κινούμενες βόμβες...

Κοιτάξτε λίγο τα μάτια των γυναικών αυτών. Σαν τα όρνια πέσαμε πάνω στα τρυπημένα σώματά τους, για να τα κατασπαράξουμε. Κανείς όμως δεν κοίταξε τα μάτια τους... 

Γιατί; 

Μήπως φέρουμε κι εμείς ευθύνη για την κατάντια τους αυτήν; 

Βλέποντας τις φωτογραφίες τους ένιωσα μία λύπηση. Δε ξέρω ποιος πήγε μαζί τους, τι τον τράβηξε πάνω τους. Δεν είναι ούτε όμορφες ούτε εντυπωσιακές. Πιστεύω πως πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που πήγαν μαζί τους. Το λέω αυτό διότι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα τις απέφευγε σίγουρα αν τις συναντούσε στο δρόμο. Γίνομαι σκληρός, το γνωρίζω αλλά πρέπει να είσαι πολύ εξαθλιωμένος για να κάνεις έρωτα με μία ναρκομανή. Πιο επικίνδυνος λοιπόν είναι αυτός που είναι λιγότερο ύποπτος στα μάτια του κόσμου, παρά οι γυναίκες αυτές που σε πρώτη όψη (ειδικά αν τις δεις λιώμα) σε προειδοποιούν αμέσως πως είναι ένας κίνδυνος υγείας. 

Καλό είναι να δημοσιευθούν τα ονόματα των ανθρώπων που πλέον είναι κι εκείνοι φορείς. Μπορεί να είναι ένας γνωστός μας ή ένας δικός μας άνθρωπος. 

Με λίγα λόγια έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δε μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν πια δίπλα μας. Να αποφεύγουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους δημόσιους χώρους που έχουν πολύ κόσμο.Έχουμε καταντήσει να είμαστε πλέον απόμακροι. Κοιτάμε πίσω μας και βλέπουμε έναν λαό φιλόξενο, ευχάριστο, χαμογελαστό... Τα κοιτάμε όλα αυτά και μιζεριάζουμε όλο και πιο πολύ...

Γυρνώντας πάλι στο θέμα μας όμως. Καταφέραμε και βρήκαμε πάλι τα θύματα που θα τα σφάξουμε στον βωμό του κοινού συμφέροντος, χωρίς να ξέρουμε πως τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας όχι μόνο έχουν σαπίσει αλλά τρίζουν απειλητικά...

Δε θα αργήσει η στιγμή που θα ακουστεί ο μεγάλος κρότος και θα χάσουμε όλοι την γη κάτω από τα πόδια μας.

Δε θέλω να πανικοβάλλω. Εξάλλου η τηλεόραση και κάποιες εφημερίδες έχουν κάνει καλά την δουλειά τους σε αυτό. Απλά μέσα από την δικιά μου οπτική γωνία προειδοποιώ. 

Μια χαρά κατάφεραν να σπείρουν τον πανικό στους ψηφοφόρους.

Λίγες ώρες πριν τις εκλογές... 

Συνέλθετε γρήγορα και ψηφίστε λογικά...

Από δευτέρα θα βρούμε τα νέα θύματα... 

Οι πολαρόιντ δείχνουν τους αρχαιοκάπηλους

Τρία αρχαιοελληνικά έργα τέχνης του Μουσείου Κάρλος της Ατλάντας εκτίθενται, χωρίς να αναφέρεται τίποτα για την προέλευσή τους
Αυτά τα αρχαία σε ποιον ανήκουν; Στην Ελλάδα από όπου προέρχονται ή στο Μουσείο Κάρλος της Ατλάντας όπου βρίσκονται και εκτίθενται τα τελευταία χρόνια, χωρίς να αναφέρεται ούτε λέξη για το ιστορικό της προέλευσής τους; Ενα μαρμάρινο, γυναικείο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος που απεικονίζει μια θεότητα ή κάποια μούσα και που προ ετών το παζάρευαν αρχαιοκάπηλοι στα Ιωάννινα, ένας εκπληκτικός μινωικός λουτήρας και ένας ακέραιος αρχαϊκός αμφορέας από τη Ρόδο, των οποίων οι φωτογραφίες πολαρόιντ είχαν βρεθεί στο αρχείο του περιβόητου ιταλού αρχαιοκάπηλου Μπεκίνα, είναι οι τρεις αρχαιότητες - με την επιφύλαξη ότι ο αριθμός μπορεί να αυξηθεί - τις οποίες κατέχει το Μουσείο Μάικλ Κάρλος του Πανεπιστημίου Εμορι της Ατλάντας.
Παρ΄ότι όμως αποδεικτικά στοιχεία για την παράνομη διακίνησή τους έχουν κατατεθεί στο υπουργείο Πολιτισμού ήδη από το 2007, η διεκδίκησή τους δεν έχει προχωρήσει. Το Μουσείο εν τω μεταξύ εξακολουθεί να παρουσιάζει τις αρχαιότητες κανονικά στην ιστοσελίδα του ως μέρος της συλλογής του με ελληνικά και ρωμαϊκά έργα τέχνης.
Η υπόθεση αρχίζει το 2002 από μια... στάνη στα Ιωάννινα (για κάποιον λόγο η ιστορία επαναλήφθηκε εσχάτως, αυτή τη φορά με ένα πλαστό άγαλμα). Εκεί έκρυβαν οι αρχαιοκάπηλοι το γυναικείο άγαλμα και μέσω τριών φωτογραφιών πολαρόιντ αναζητούσαν αγοραστές αντί 300 εκατ. δρχ. τότε. Η πληροφορία είχε φθάσει στα αφτιά της Δίωξης, μόνο που η «αγορά» δεν τελεσφόρησε καθώς οι αρχαιοκάπηλοι, έχοντας προφανώς αντιληφθεί τους αστυνομικούς που τους προσέγγισαν ως αγοραστές, το εξαφάνισαν.
Το ίδιο έτος, ωστόσο, το άγαλμα εμφανίζεται στο Μουσείο Κάρλος. Αναφέρεται μάλιστα ως Μούσα, πιθανώς Τερψιχόρη, με τα στοιχεία «Ελλάδα, τέλη 4ου - μέσα 2ου π.Χ. αιώνα. Μάρμαρο μάλλον της Πάρου». Ουδεμία άλλη πληροφορία το συνοδεύει, αλλά δεν χρειάζεται. Οι φωτογραφίες που κατέχει η Αστυνομία με το άγαλμα της στάνης αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα.
Ούτε ο αρχαιολόγος κ. Χρήστος Τσιρογιάννης, ο οποίος εξέτασε τις πολαρόιντ, είχε άλλωστε αμφιβολία για την ταύτιση του συγκεκριμένου αγάλματος. Ο ίδιος εξάλλου αντιπαρέβαλε και τις δύο άλλες αρχαιότητες του Μουσείου Κάρλος με τα αρχαία που εικονίζονταν σε πολαρόιντ, οι οποίες είχαν κατασχεθεί στη Βασιλεία από ελβετούς και ιταλούς αστυνομικούς.
Πρόκειται για φωτογραφίες που βρίσκονταν στο αρχείο φωτογραφιών και εγγράφων του Μπεκίνα και αντίγραφά τους είχαν παραδοθεί από το 2006 στις ελληνικές αρχές. Ο πήλινος μινωικός λουτήρας του 14ου π.Χ. αιώνα με την εξαιρετική διακόσμηση, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί ως σαρκοφάγος, έχει προέλευση μόνο την Κρήτη φυσικά και φέρεται να αγοράστηκε από το μουσείο επίσης το 2002. Οσον αφορά τον ροδιακό πίθο για τον οποίο το μουσείο αναφέρει «Ελλάδα, πιθανώς νησιά 650-600 π.Χ., από πηλό», πρόκειται επίσης για προϊόν λαθρανασκαφής η απόκτηση του οποίου έγινε, σύμφωνα πάντα με το μουσείο, το 2004. Πέντε φωτογραφίες του όμως είχαν βρεθεί στο αρχείο του ιταλού αρχαιοκάπηλου, ο οποίος το διακίνησε λαθραία - στοιχείο αδιάσειστο για την παράνομη εξαγωγή του από τη χώρα.
Με αυτά τα ντοκουμέντα έγινε από το ΥΠΠΟ η πρώτη κρούση στο Μουσείο Μάικλ Κάρλος, από πλευράς του οποίου ζητήθηκε να του αποσταλούν όλα τα στοιχεία που είχε η Ελλάδα στη διάθεσή της. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, μάλιστα, από τη διεύθυνση του μουσείου είχε αναφερθεί ότι... δεν μπορούσε να βρεθεί ημερομηνία στο πρόγραμμα του διευθυντή προκειμένου να γίνει μια συνάντηση με εκπροσώπους του ελληνικού υπουργείου. Εκτοτε και με την αλλαγή της ηγεσίας του ΥΠΠΟ, όταν τη θέση του Γιώργου Βουλγαράκη κατέλαβε ο Μιχάλης Λιάπης, η υπόθεση της διεκδίκησης φαίνεται να σταμάτησε οριστικώς, παρά τα σχετικά έγγραφα που υπέβαλε το 2007 ο κ. Τσιρογιάννης στο ΥΠΠΟ.
Να σημειωθεί εδώ ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν υπογράψει τη σύμβαση της UNESCO για την παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων μετά το 1970, απλώς την έχουν αποδεχθεί, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε φορά απαιτείται ειδική διαδικασία - και δικαστική - για τη διεκδίκησή τους. Πολύτιμη γι' αυτόν τον λόγο υπήρξε η σύμβαση που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ το 2011 για αυτόματη κατάσχεση ελληνικών αρχαιοτήτων που εισέρχονται στη χώρα ή όπου αλλού εντοπισθούν (αντίστοιχη έχει υπογράψει και η Ιταλία), μόνο που βέβαια αυτό ισχύει από εδώ και πέρα.

Ο Ελληνας της Ατλάντας

Σε έναν Ελληνα παραπέμπει το όνομα του Μουσείου Κάρλος. Πρόκειται για τον επιχειρηματία και φιλάνθρωπο της Ατλάντας Μιχάλη Κάρλος, ο οποίος ως το 2002, που απεβίωσε, ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και διευθύνων σύμβουλος της National Distributing Company της Ατλάντας. Οπως αναφέρεται μάλιστα στον ιστότοπο του μουσείου: «Χάρη στη γενναιοδωρία του ίδιου και της συζύγου του Θάλειας δόθηκε από το 1983 η δυνατότητα εντυπωσιακής αύξησης της συλλογής τόσο σε έκταση όσο και ποιότητα με αποτέλεσμα την ευρεία υποστήριξη και αναγνώρισή του».
Σύμφωνα πάντα με το μουσείο εξάλλου, οι συλλογές του με ελληνικά και ρωμαϊκά έργα αρχίζουν χρονολογικά από το 4000 π.Χ. και φθάνουν ως τον 4ο με 5ο αιώνα μ.Χ. Πρόκειται για έργα από χρυσό, άργυρο, ήλεκτρο, χαλκό, μόλυβδο, ελεφαντόδοντο, από ημιπολύτιμους λίθους (όπως κορνεόλη, ορεία κρύσταλλο, γρανάτη), από γυαλί, πηλό και φυσικά από μάρμαρο. Το ίδιο το μουσείο όμως προβάλλει ιδιαίτερα αυτά τα τρία, δηλαδή τη μινωική λάρνακα, τον ροδιακό πίθο και το γυναικείο άγαλμα ανάμεσα στα καλύτερά του.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=454980&fb_source=message

Ο Θάνατος θα πλησιάσει αθόρυβα, και θα χει τριαντάφυλλα μέσα στο στόμα του...

Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με την ανυπόφορη

φτώχεια,

Κι ύστερα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με τη μάταιη

φήμη.

Κι αν δεν σπάσεις,

με κανένα από τα δύο

υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι,

όπως οι κοινές ασθένειες,

που ακολουθούνται από έναν ανεπιθύμητο

θάνατο.

Οι περισσότεροι από μας ωστόσο σπάμε πολύ πριν

απ’ αυτό

όπως ήταν

κανονισμένο εξάλλου

από σεισμό

κατακλυσμό

πείνα

οργή

αυτοκτονία

απελπισία

ή απλά

από σοβαρό έγκαυμα

στη μύτη

την ώρα που ανάβεις

το τσιγάρο σου.

Τσάρλς Μπουκόφσκι

Καλό (εκλογικό) μήνα!

Πρωτομαγιά! Μία μέρα που έχουμε ξεχάσει πως δεν είναι αργία αλλά απεργία. Αν και στις μέρες μας μπορούμε να λέμε πως η ανεργία νικάει την απεργία. Θες, δε θες, δε δουλεύεις. 

Ιδιαίτερη μέρα επίσης διότι όλοι οι αγώνες που είχαν πραγματοποιηθεί κάποτε για τα αυτονόητα δικαιώματα που εμείς (η δικιά μου γενιά) τα βρήκαμε έτοιμα, πήγαν χαμένοι. Εκεί που κάποτε είχαμε απαιτήσεις στην εύρεση δουλειάς, τώρα παρακαλάμε για ένα μεροκάματο. 

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012. Κανείς δε θα το πίστευε πως θα φτάναμε εδώ. Και το άσχημο είναι πως μέρες σαν την σημερινή τις αφήνουμε να περνάνε έτσι. Με τους νέους καιρούς σίγουρα αυτή η μέρα δε θα σημαίνει τίποτα παρά μόνο μία ανάμνηση ότι κάποτε οι άνθρωποι μάχονταν για μία πιο αξιοπρεπή ζωή. 

Όμως ο Μάιος είναι και ο μήνας που όλοι περιμέναμε για τις εκλογές. Φυσικά την ίδια αναμονή είχαμε και για το δημοψήφισμα αλλά μόλις ήρθε κοτέψαμε όλοι. Δημοσκοπήσεις αναφέρουν ως δύο πρώτα κόμματα τον Τσίπρα και τον Καμένο. Από αλλού ακούω πως η Ν.Δ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκεντρώνουν μαζί το 45% των ψήφων. Όπως έχω διαπιστώσει κι από φίλους, σίγουρα η βραδιά των εκλογών θα ναι πιο ενδιαφέρουσα από τον ευρωπαϊκό τελικό των δύο αιωνίων της ερχόμενης Κυριακής (μακάρι να περάσει ο θρύλος). Σε λίγες μέρες θα μάθουμε αν τελικά δικαιωνόμαστε για τα δακρυγόνα που ρουφήξαμε όλα αυτά τα δύο χρόνια στην Αθήνα...

Καλό μήνα λοιπόν...