Λίγο πριν ξεκινήσει το φετινό καλοκαίρι, το μυαλό μου γυρίζει στις μαύρες μέρες της μεγάλης πυρκαγιάς στην Χίο. Τις μέρες εκείνες που μπροστά από τα μάτια μου εκτυλίχθηκε η τρίτη μεγαλύτερη καταστροφή του νησιού μου, καθώς όλη η καταπράσινη πλευρά του εξαφανίστηκε από το πέρασμα της μεγάλης λαίλαπας.
Οι εικόνες που είδα, θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου. Η οργή που ένιωθα, ενισχυόταν από την αδιαφορία ενός μεγάλου μέρους του χιώτικου πληθυσμού. Από την άλλη, όσοι ανέβηκαν στα βουνά για την κατάσβεση, έδωσαν μεγάλη μάχη να σώσουν όσα δέντρα δεν είχαν καεί ακόμα. Ο αγώνας άνισος. Η δύναμη της φωτιάς και του ανέμου υπερίσχυε στην ανθρώπινη προσπάθεια για την αντιμετώπισή της.
Το αποτέλεσμα; Το μεγαλύτερο μέρος της δασικής έκτασης του νησιού έγινε στάχτη, καθώς και το 30% των μαστιχόδεντρων.
Οι πρώτες φωτογραφίες μετά την καταστροφή, μας γονάτισαν. Το πράσινο είχε αντικατασταθεί από την όψη της τέφρας πάνω στο γυμνό πια έδαφος.
Δεν μας πήρε όμως από κάτω. Γνωρίζαμε πως είναι θέμα χρόνου πια, να αναγεννηθεί πάλι η φύση. Περιμέναμε τις βροχές. Από την μια υπήρχαν φόβοι κατολισθήσεων αλλά από την άλλη, μόνο εκείνη θα καθάριζε τις μαύρες πλαγιές του νησιού και θα έδινε ένα φιλί ζωής στην νεκρή φύση.
Τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά.
Καθώς διανύουμε την άνοιξη, η Χίος αρχίζει δειλά-δειλά να πρασινίζει...
Τα χαμόγελα επιστρέφουν στα πρόσωπά μας...
Σημείωση: Η φωτογραφία του Στέλιου Κραουνάκη, μας παρουσιάζει την ευρύτερη περιοχή μιας αγαπημένης τοποθεσίας του νησιού μας, της Νέας Μονής.
Δείτε κι άλλες φωτογραφίες εδώ.
Mπράβο, έτσι γίνεται και στο Πήλιο..κάθε φορά που καίγεται,μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ξαναγενιέται το δάσος μόνο του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμητρα
Στην Χίο θα χρειαστεί λίγη υπομονή παραπάνω διότι η καταστροφή ήταν μεγάλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή