Η αδιαφορία του Νεοέλληνα όσον αφορά το κλείσιμο της Εστίας...

Τις τελευταίες μέρες ένα γεγονός έδωσε για μία ακόμη φορά τροφή στον διαδικτυακό χώρο για να ξεκινήσουν άπειρες συζητήσεις, σχόλια και κατηγορίες προς όλες τις κατευθύνσεις. Αναφέρομαι στο κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της Εστίας. 

Θα είμαι ειλικρινής. Ποτέ δεν είχα πατήσει το πόδι μου στο συγκεκριμένο χώρο. Όχι λόγω αδιαφορίας ή άγνοια. Απλά είχα επιλέξει άλλους χώρους εξυπηρέτησης όσον αφορά το βιβλίο και για τους οποίους πραγματικά θα στεναχωρηθώ αν κλείσουν. 

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση τις τελευταίες μέρες ήταν ο ντόρος που προκλήθηκε γύρω από το σχολιασμό του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη σχετικά με το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου. Αμέσως όλοι έπεσαν πάνω του να τον φάνε. Τέτοιες αντιδράσεις μου δίνουν την εντύπωση πως αρκετός κόσμος συσσωρεύει όλη τη χολή του και περιμένει την κάθε ευκαιρία για να την ρίξει στον οποιοδήποτε. 

Όσον αφορά τον σχολιασμό του δημοσιογράφου, θα συμφωνήσω εφόσον έχω πιάσει ορθά το νόημά του. Εκεί που έχασε ήταν στον τρόπο που το έθεσε, ήταν άγαρμπος. Κατά την γνώμη μου δεν είχε άδικο. Δεν είναι η κρίση που έκλεισε το βιβλιοπωλείο της Εστίας. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. 

Είναι η αδιαφορία του μέσου Νεοέλληνα σε ότι αφορά την οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Οι δικαιολογίες όσων κατηγόρησαν τον δημοσιογράφο περί οικονομικής κρίσης είναι αβάσιμες. Δεν είναι δυνατόν ο παραπάνω δρόμος απ' αυτόν που βρισκόταν το βιβλιοπωλείο της Εστίας, να είναι γεμάτος με καφετέριες, τις οποίες τις βρίσκεις τίγκα όλη τη μέρα ενώ τα βιβλιοπωλεία είναι άδεια και οι γκαλερί έρημες. 

Δεν γίνεται ο Νεοέλληνας που κλαίγεται πως δεν την βγάζει καθαρή στο τέλος του μήνα, να λιώνει στα κλαμπ και τα τσιγάρα την ώρα που ρίχνει όλο το φταίξιμο στην κρίση, όσον αφορά τον κλείσιμο χώρων όπως του συγκεκριμένου βιβλιοπωλείου από την στιγμή που ο ίδιος δεν έχει συνεισφέρει ποτέ σε μία πολιτιστική εκδήλωση ή στην ενίσχυση (είτε οικονομική, είτε ψυχολογική) ενός έργου. Είναι γελοίο στη σκέψη του να κλαίγεται κανείς για κάτι που μέχρι χθες αδιαφορούσε πλήρως. Και θα συνεχίσει να αδιαφορεί.
Πρώτα απ' όλα κανείς δεν αναζήτησε τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν το βιβλιοπωλείο να κλείσει. Δεν θα ασχοληθώ μ' αυτά. Προτιμώ να αναφερθώ στην αναποδιά του Νεοέλληνα. Ή για να το θέσω καλύτερα, σε μία από τις αναποδιές του Νεοέλληνα.
Οι δύσκολες καταστάσεις ωθούν συνήθως τον κόσμο στην τέχνη. Η καταπίεση που δέχονται από τις κυβερνήσεις και την κοινωνία, τον αναγκάζουν να στραφεί σε διάφορους τρόπους έκφρασης, είτε αυτό λέγεται ζωγραφική, είτε μουσική, είτε γραφή κ.ο.κ.
Το διαπίστωσα στο Βελιγράδι όταν πήγα πέρσι.
Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η οικονομική κρίση μας προκαλεί γκρίνια και κόμπλεξ. Ως μαμούχαλος λαός αντί να την αντιμετωπίσουμε, προσπαθούμε να κρύψουμε τα συμπτώματά της πίσω από την πρόσκαιρη χαρά, το ψεύτικο χαμόγελο και το εφήμερο σεξ.
Εν μέρει ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει δίκιο...