Τα σταφύλια της οργής...

Για μία ακόμη φορά ο μέσος Νεοέλληνας ξαφνιάστηκε κι εξοργίστηκε με τις συνθήκες "κράτησης" (διότι περί κράτησης μιλάμε) μεταναστών στις εκτάσεις καλλιέργειας φράουλας. Αυτή είναι η τραγική μας φύση. Να κρυβόμαστε πίσω από εκφράσεις κι αντιδράσεις έκπληξης, κάθε φορά που ξεσκεπάζεται η σαπίλα της νεοελληνικής κοινωνίας.

Στις 30 Μαρτίου του 2008, όταν η Ελλάδα ζούσε ακόμα την φούσκα της χλιδής και του νεοπλουτισμούς της, το "Έψιλον" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας είχε ένα μεγάλο αφιέρωμα για τις καταστάσεις που επικρατούν στην Μανωλάδα. Είχαν προηγηθεί ήδη κάποια γεγονότα που τράβηξαν για λίγο τα βλέμματα προς τα κει. 

Γνωρίζαμε. 

Έπρεπε να γνωρίζουμε. 

Όμως αδιαφορήσαμε. 

Κι ακόμα θα είχαμε την ίδια στάση αν δεν εξελισσόταν το μακελειό της προηγούμενης βδομάδας. Αυτό το άρθρο που δημοσιεύθηκε πριν από πέντε χρόνια, είναι από μόνο του ένα αποδεικτικό στοιχείο που καταφέρνει να διαψεύσει το ψεύτικο ξάφνιασμά μας και να μας φωνάξει κατάμουτρα το πόσο υποκριτές είμαστε σαν λαός. 

Ένα άλλο τραγικό που συμβαίνει στην χώρα μου, είναι πως τώρα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς την Μανωλάδα. Να μποϊκοτάρουμε τις φράουλες της Μανωλάδας, να τιμωρήσουμε τους υπεύθυνους της Μανωλάδας, να σώσουμε τους λαθρομετανάστες της Μανωλάδας. Σε όλες τις προσταγές μας βάζουμε και το όνομα του τόπου, κρύβοντας έτσι τις βρομιές που συμβαίνουν μέσα στο δικό μας το σπίτι. 

Θυμάμαι ακόμα την πλατεία του νησιού μου, την δεκαετία του '90. Από τα ξημερώματα μαζεύονταν ξένοι έξω από το δημαρχείο της πόλης (!) και περίμεναν να περάσει κάποιος να τους διαλέξει και να τους πάρει με το φορτηγάκι ή το αμάξι για να δουλέψουν σε κάποιο χωράφι ή σε κάποια οικοδομή μήπως και βγάλουν κάποιο μεροκάματα. Τα αμάξια περνούσαν από κει. Έβγαινε ο κάθε Ελληναράς με υφάκι, και διάλεγε. Μήπως αυτό θυμίζει σκλαβοπάζαρο, σε πιο ελαφριά μορφή; Κι όλα έξω από το δημαρχείο. Όχι σε κάποιο στενό ή ήρεμο δρόμο. Έξω από το δημαρχείο. 

Από την άλλη, τα γεγονότα που συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα, τα είχε καταγράψει πριν από 75 σχεδόν χρόνια ο Τζόν Στάιμπεκ στο βιβλίο του "Τα σταφύλια της οργής". Σας προσφέρω ένα απόσπασμα για να βρείτε τις ομοιότητες και σεις.

"....Έφεραν σκλάβους μόλο που δεν τους αποκαλούσαν σκλάβους: Κινέζους, Γιαπωνέζους, Μεξικανούς, Φιλιππινέζους. Αυτοί ζουν με ρύζι και φασόλια, έλεγαν οι επιχειρηματίες. Δεν έχουν ανάγκες .. 

Να κοίτα τους πως ζουν. 

Κοίτα τί τρώνε. 

Κι αν τύχει και κάνουν το ζόρικο: πίσω στην πατρίδα τους ...Τους δουλοπάροικους που έφεραν από το εξωτερικό τους έδερναν, τους τρομοκρατούσαν, τους πέθαιναν της πείνας, τόσο, που, άλλοι ξαναγύριζαν στον τόπο τους και άλλοι εξαγριώθηκαν απ΄ την απόγνωση και ή τους σκότωσαν ή τους εξόρισαν. Και ολοένα τα κτήματα μεγάλωναν σε έκταση .."

Οι ομοιότητες είναι απίστευτες. Είμαι σίγουρος πως για μία ακόμη φορά έχετε ξαφνιαστεί. Δυστυχώς αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε... Ήλπιζα πως η κρίση ίσως μας αλλάξει αλλά εμείς εκεί. Ένα πράγμα όμως ξέρω. Όσοι γνωρίζουν ένα έγκλημα και δεν μιλάνε, είναι το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες. Κι εμείς όλοι γνωρίζουμε... 

Όλη αυτή τη περίοδο που περνάμε, πολλοί φωνάζουνε πως γυρίσαμε 40 και 50 χρόνια πίσω. Όμως για μένα, η περίπτωση της Μανωλάδας (βλέπετε πως κι εγώ πέφτω στο τριπάκι του τόπου) μας γυρίζει 80 χρόνια πίσω. Στην περίοδο του μεγάλου κραχ της Αμερικής. 

Παρ' όλα αυτά προτίμησα να απέχω από τα πανηγυράκια των social media και τον ιστολογίων, όσον αφορά το θέμα της Μανωλάδας. Πνίγομαι όμως, όταν κρατάω το στόμα μου κλειστό. Η ανάρτηση αυτή ήταν μία κίνηση ανακούφισης για μένα, όσον αφορά τις ψεύτικες και ηλίθιες αντιδράσεις των υπόλοιπων Νεοελλήνων.