Ο σκληρός Απρίλης του '13

Λίγο πριν φύγει κι αυτός ο μήνας του σωτήριου έτους 2013, διαπιστώνουμε πως η μεταπολίτευση ήδη θεωρείται παρελθόν. Γιατί το πιστεύω αυτό...
Φέτος έδειξαν για πρώτη φορά τα κανάλια, ως "παρελθοντικό" γεγονός, την ομιλία του Γεώργιου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, ο οποίος φορώντας μία πένθιμη γραβάτα (ήταν άθελα ή ηθελημένα είρωνας) ανακοίνωνε στον ελληνικό λαό, την προσφυγή της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Αυτή η εικόνα έχει αποτυπωθεί πλέον στην συλλογική μνήμη του μέσου Έλληνα. Κάτι αντίστοιχο μ' αυτήν του Κώστα Σημίτη, ο οποίος ως πρώτος Έλληνας πολίτης έβγαζε από ένα ΑΤΜ τα πρώτα ευρώ το 2002.
Η πορεία της εικόνας αυτής στην λήθη του χρόνου, μας αποδεικνύει πλέον πως βαδίζουμε σε νέα μονοπάτια. Οι τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την χούντα, αποτελούν μία περίοδο που έληξε με τον πιο άσχημο τρόπο. Ένα τέλος που δεν το είχε φανταστεί ούτε ο πιο ανασφαλής οπαδός αυτής της πολιτικής σκηνής.
Ένα άλλο γεγονός που επιβεβαιώνει τον τερματισμό αλλά και το ανάθεμα της περιόδου αυτής είναι η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου. Φυσικά δεν ήταν αυτός ο μόνος υπεύθυνος της σημερινής κατάστασης. "Προσωπικότητες" σαν αυτή του Λαλιώτη, του Ρουσόπουλου κι άλλων απατεώνων, κινούνται μέχρι σήμερα ελεύθερες στην κοινωνία. Δεν τους έχει πειράξει (ακόμα) κανείς. Η αρχή όμως έχει γίνει, κι ευελπιστούμε όλοι να ανοίξει το στοματάκι του Τσοχατζόπουλου για να μπορέσουν έτσι να ακολουθήσουν κι άλλα πρόσωπα από το σκαμνί της δικαιοσύνης...
Αυτά τα δύο σημεία του μήνα που σε λίγο τελειώνει, μας αποδεικνύουν πως ο Απρίλιος του 2013 στάθηκε αρκετά σκληρός για την περίοδο 1974-2010.
Η αλήθεια όμως είναι πως πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά (ανεξάρτητα με τις μαλακίες που μας έλεγε ο Παπανδρέου στο Καστελόριζο). Η αλλαγή όντως έχει ξεκινήσει αλλά δεν γνωρίζουμε, ούτε βλέπουμε (ξεκάθαρα) στο που μας οδηγεί...
Ο εφησυχασμός και η ελπίδα δεν είναι σύμμαχοί μας αυτόν τον καιρό...