Παίρνω ερεθίσματα από το δρόμο και τα επεξεργάζομαι. Είναι φορές που αναπτύσσω εσωτερικούς διαλόγους. Μέσα από αυτούς τους διαλόγους ξεπετάγονται ιδέες και σκέψεις. Οπότε πάντα κουβαλάω ένα τετράδιο, για να τις σημειώνω με την πρώτη ευκαιρία...
.jpg)
Άρχισε πάλι το γραφείο να με πνίγει. Οι τοίχοι ήταν έτοιμοι να με πλακώσουν. Δεν υπήρχε πουθενά διέξοδος, διότι η αίσθηση αυτή επεκτάθηκε κι έξω. Πλέον όλη η Αθήνα άρχισε να με καταπίνει. Βρισκόμουν στη μέση μιας δίνης που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ίδρωνα κι εκνευριζόμουν. "Τελικά θα φύγω πιο νωρίς", σκέφτηκα... Μέσα σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας...
Όποτε βλέπω περίεργα όνειρα, προσπαθώ να δώσω μία εξήγηση. Στο συγκεκριμένο υπήρχε ένας μύθος, ο οποίος έλεγε πως όταν φοράς παλιά παπούτσια, που έχεις ξεχάσει σε κάποια ντουλάπα, σου έρχονται στο μυαλό οι μελωδίες και οι θόρυβοι που είχες ακούσει όταν τα είχες πρωτοφορέσει. Αυτό ως ιδέα μ' ενθουσίασε. Άρχισα να ψάχνω όλο το σπίτι μήπως βρω κανένα παλιό ζευγάρι. Ήμουν τυχερός, βρήκα ένα στην αποθήκη. Με μεγάλη χαρά και περιέργεια τα φόρεσα και περίμενα να ακούσω το παρελθόν μου. Σιωπή.
Δύο είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να μείνει στη συνείδηση των γύρω του αφού πεθάνει: ή να πεθάνει νέος ή να αφήσει κάποιο έργο πίσω του.
Προτιμώ το δεύτερο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο Καθημερανοητότητα,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου