Προσοχή στο κενό μεταξύ Ευρωπαϊκών Αξιών... και Ναζισμού

Του Αποστόλη Φωτιάδη @balkanizator

«Το τελευταίο διάστημα έχει μπει η Αλ Κάιντα στη Λιβύη. Κάνουν ό,τι μπορούν να την ελέγξουν αλλά εάν δεν την απωθήσουν, ξέχνα τη Μεσόγειο όπως την ήξερες» λέει ο Κ.Π. που εδώ και λίγο καιρό εργάζεται στην Τρίπολη. Ο άνθρωπος ακριβολογεί: Στις 5 Οκτωβρίου Αμερικανοί στρατιώτες πιάνουν τον Abu Anas al-Libi, σημαντικό στέλεχος της Αλ Κάιντα στην περιοχή. Πέντε μέρες μετά ένοπλοι απαγάγουν τον πρωθυπουργό της χώρας Ali Zeidan ως αντίποινα και τον απελευθερώνουν μερικές ώρες μετά. «Για να καταλάβεις πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, οι δυτικοί θεωρούν ότι ακόμα και υπουργοί έχουν διασυνδέσεις μαζί τους» είχε πει ο Κ.Π. Αργότερα διαβάζοντας βρίσκω ότι τα μέλη της ένοπλης οργάνωσης που απήγαγαν των πρωθυπουργό συνδέονται με τα υπουργεία άμυνας και εσωτερικών.
Τι δουλειά κάνουν οι «δυτικοί» στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης. Ξαναχτίζουν ένα κόσμο στα μέτρα τους ή παλεύουν να ελέγξουν το χάος που αναδύεται μέσα από τα ερείπια της παλιάς τάξης πραγμάτων; Από πέρυσι την άνοιξη η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί μέσω της αποστολής EUBAM, την οποία διευθύνει το γραφείο της Βαρόνης Καθριν Άστον για τις Εξωτερικές υποθέσεις της ΕΕ, την οργάνωση και εκπαίδευση ενός νέου σώματος ασφαλείας στην Λιβύη. Μέχρι εδώ ισχύει η ιστορία της ώριμης Ευρώπης που βοηθά, αλλά δεν εκβιάζει τα έθνη, να βαδίσουν τους δύσκολους δρόμους του εκδημοκρατισμού και της υιοθεσίας των αξιών του φιλελευθερισμού. Αλλά αυτό μέχρι εδώ. Διαβάζοντας τις αμέτρητες σελίδες του κείμενου της αποστολής ο EUoberver διαπίστωσε ότι η εντολή της αποστολής αφήνει χώρο και για την εκπαίδευση ειδικών παραστρατιωτικών δυνάμεων ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας. Κάτι που θα ανέτρεπε τα σχέδια αυτών, των Γάλλων και Γερμανών κυρίως, που αποφάσισαν να ανατρέψουν το αυταρχικό καθεστώς του Καντάφι.
Αυτή η λεπτομέρεια αναδεικνύει μια αντίφαση βαθιά στον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής που έχει ασκήσει εδώ και δυόμισι δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολύ περισσότερο πρόκειται για μια αντίφαση που ταξιδεύει ακόμη βαθύτερα και αγγίζει ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον υπαρξιακό μύθο της ενωμένης Ευρώπης. Τι είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ένα υπερεθνικό δημιούργημα που φτιάχτηκε με κόπο για να εξασφαλίσει ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν θα ξαναπέσει ποτέ θύμα της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας. Που παράγει αδιάκοπα την κατάλληλη ρητορική και συντηρεί τυπικά την απαραίτητη θεσμική υποδομή αλλά δεν έχει αποβάλει το ένστικτο του έθνους κράτους από τον πυρήνα της στρατηγικής του.
Η αυταπάτη ότι τα κράτη μέλη συν-αποφασίζουν στις επιτροπές υπουργών ή το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήταν αρκετή για να κατευνάζει αυτή την κριτική τη δεκαετία του 90, έπειτα όμως από την εμπειρία της ελληνικής κρίσης είναι φανερό ότι, όταν τα συμφέροντα των κρατών μελών δεν συμβαδίζουν, τότε ισχύει ο νόμος του ισχυρού και η πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης τείνει προς το Μακιαβελλισμό. Αυτό δεν είναι αρκετό για να απορρίψει κανείς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τα προνόμια που δημιούργησε ως ιστορικό δεδομένο. Αλλά και το ιστορικό δεδομένο της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν είναι αρκετό, εκτός ίσως για τους εναπομείναντες εραστές του ρομαντικού ευρωπαϊσμού, για να μην παρατηρεί κανείς σήμερα ότι οι λόγοι επιδείνωσης των εθνικισμών και η επιστροφή της αντίληψης της γεωπολιτικής με όρους Ιεράς Συμμαχίας, ή στο πιο σύγχρονο με όρους ιμπεριαλισμού, δεν είναι θέμα ορισμένων περιθωριακών στις παρυφές της Ευρώπης αλλά έχουν μολύνει την καρδιά των Βρυξελλών.
Για έναν ιστορικό τα ίχνη αυτής της αποτυχίας μπορούν να εντοπιστούν πολύ παλιότερα. Σε ένα παλιό (1996) αλλά επίκαιρο για την εποχή του ακαδημαϊκό άρθρο ο καθηγητής Μίκαελ Μπάουν προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για τους λόγους που η Ευρωπη φτάνει μέχρι την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ το 1991. Αντί για αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης (χωρίς αυτό να την εξαιρεί από την συνολική ανάλυση), ο Μπάουν εξηγεί γιατί το Μάαστριχτ ήταν αποτέλεσμα της αντίδρασης των ευρωπαϊκών κρατών στη γερμανική ενοποίηση (Νοέμβριος του 1989) και το τέλος του ψυχρού πολέμου. «Πολύ περισσότερο πρόκειται για το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των δυο σημαντικότερων κρατών της Ε.Ε., της Γαλλίας και της Γερμανίας. Οι οποίες αντιλήφθηκαν τη συμφωνία ως ένα μέσο για την εξασφάλιση ζωτικών εθνικών συμφερόντων τους». Σε αυτό το ιστορικό σημείο και στη φύση της συνθήκης ως προϊόντος «υψηλής πολιτικής» ο Μπάουν εντοπίζει την αναχώρηση από την ευρωπαϊκή πολιτική μεθοδολογία των τριών προηγούμενων δεκαετιών και το μετασχηματισμό των στόχων της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που σταδιακά θα μετατραπεί σε πλατφόρμα ενδο-ευρωπαϊκών «εθνικών» ανταγωνισμών.
Σε τι συμφώνησαν όμως τότε Γάλλοι και Γερμανοί; Στην ουσία οι Γάλλοι αποδέχθηκαν τη γερμανική ενοποίηση, εφόσον οι Γερμανοί ήταν έτοιμοι να αποχαιρετίσουν το μάρκο για το νέο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτή ήταν η απαραίτητη ευρωπαϊκή εμβάθυνση ώστε η αναγέννηση του γερμανικού γίγαντα να είναι ελεγχόμενη, ή έτσι πιστέψαν τότε οι Γάλλοι. Πάνω σε αυτήν την ανομολόγητη σε μεγάλο βαθμό συμφωνία γεννήθηκε η Ευρωζώνη της οποίας οι τεράστιες ανεπάρκειες είναι αποτέλεσμα του ότι βασίσθηκε σε εθνικές προτεραιότητας και όχι σε μια πραγματική προσπάθεια εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Μπορεί και πρέπει να καταλογίσει ακόμη ένα σφάλμα κανείς στους Ευρωπαίους πατέρες εκείνη την εποχή. Την αποτυχία ή την επιλογή τους, αφού η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση, να προχωρήσει η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ας αφήσουμε τα αίτια (πάντα υπάρχουν πολλά και όσοι δεν θέλουν να κουβεντιάσουν ουσιαστικά την πολιτική της εποχής πάντα καταλήγουν μετά από λίγο να λένε για τα προαιώνια μίση των Βαλκανίων) και ας κοιτάξουμε λίγο στις αφορμές.
Στις 23 Δεκέμβρη του1991 η Γερμανία αναγνώρισε ως ανεξάρτητα κράτη, μονομερώς και αγνοώντας τις αντιρρήσεις των ευρωπαίων εταίρων της, την Κροατία και τη Σλοβενία. Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική συναίνεσης που ακολουθούσε μεταπολεμικά η Γερμανία, αυτή ήταν μια πρωτοφανής απόφαση που εν μέρει, και όχι στο όλον, σφράγιζε τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς απόλυτα τέτοιες πολιτικές αποφάσεις ακόμα και δυόμισι δεκαετίες μετά, αλλά είναι βέβαιο ότι την αναγνώριση υπαγόρευσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό εσωτερικά συμφέροντα που στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έβλεπαν τη δημιουργία νέων αγορών που θα απορροφούσαν τη δυναμική της ενοποιημένης γερμανικής οικονομίας μετά την εξαφάνιση ενός τεράστιου ανταγωνιστή στην Ανατολή. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν τεράστιο λάθος εάν αναλογιστεί κανείς πως ακόμα ένας ισχυρός παίκτης θα άλλαζε τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρωπη και θα διεύρυνε τη ανάγκη για πραγματική ενοποίηση. Και η επιλογή της έγινε ακριβώς γιατί τις στρατηγικές ήδη από τότε δεν υπαγόρευε το ευρωπαϊκό όραμα αλλά τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο Χέλμουτ Κολ είχε κλείσει τη συμφωνία του Μάαστριχτ μόλις είκοσι ήμερες νωρίτερα, 9 και 10 Δεκέμβρη (η υπογραφή έγινε στο ίδιο μέρος στις 7 Φλεβάρη του επόμενου έτους).
Είναι ειρωνικό λοιπόν να ακούει κανείς τόσα χρόνια μετά τις εκκλήσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 1991 ως νομικός σύμβουλος στο κρατίδιο του Ανόβερου, για διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Η κυριαρχία που εκπροσωπεί, που παραδόξως είναι ο μόνος ευρωπαϊκός παράγοντας που έχει πετύχει την υπερεθνική του πραγμάτωση σε τέτοιο βαθμό μέσα στην Ευρωπη, δεν διακατέχεται από τέτοιες ευαισθησίες. Τα αφεντικά του Στάινμαγιερ και της Κάθριν Άστον έχουν ξεπεράσει προ-πολλού το θέμα του ποια Ευρωπη θέλουν, και έχουν μάλιστα φροντίσει αυτή η κουβέντα να μη γίνει μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται άλλωστε για βλαβερό προβληματισμό.
Εάν κοιτάξει κανείς τα πρακτικά της συνόδου κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στις 19-20 Δεκεμβρίου θα αντιληφθεί από την 1η σελίδα πώς ακριβώς βλέπουν αυτοί το μέλλον της Ευρώπης. Το κείμενο ξεκινάει έτσι...
«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η άμυνα είναι σημαντική. Μία αποτελεσματική Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και άμυνας συμβάλλει στην ενίσχυση της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών και συνεισφέρει στην ειρήνη και τη σταθερότητα στη γειτονιά μας και στον κόσμο γενικότερα. Ωστόσο, το στρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον της Ευρώπης μεταβάλλεται ταχύτατα. Οι προϋπολογισμοί για την άμυνα στην Ευρώπη συρρικνώνονται, οπότε περιορίζονται οι δυνατότητες για εξέλιξη, ανάπτυξη και διατήρηση στρατιωτικών δυνατοτήτων. Οι κατακερματισμένες ευρωπαϊκές αμυντικές αγορές θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας άμυνας και ασφάλειας στην Ευρώπη».
Και καταλήγει σε μια πλήρη αναβάθμιση του ρόλου της «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας» (CSDP) και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Άμυνας, προβλέποντας δισεκατομμύρια ευρώ για την ανάπτυξη μιλιταριστικών εξοπλισμών μέχρι το 2025. Αυτά αρχές του 2014 όταν πάνω από το 20% του ευρωπαϊκού πληθυσμού ζει σε συνθήκες αποκλεισμού και φτώχειας.
Στο κείμενο της συνόδου κορυφής μπορεί να συνοψίσει κανείς τις προτεραιότητες του οράματος για την Ευρώπη ως μια αιχμαλωσία από εθνικές πολιτικές ελίτ που πειθήνια υπακούουν σε ό,τι υπαγορεύουν τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης ο μιλιταρισμός, απολογητής του οποίου σε αυτή την περίπτωση είναι η Άστον, ως οικονομική πολιτική υπήρξε για τα ευρωπαϊκά έθνη κράτη, και όχι μόνο, μια εύκολη επιλογή. Πολύ περιέργως και εντελώς συμπτωματικά η δημοσιονομική προσαρμογή υπήρξε παρομοίως δημοφιλής πάνω κάτω τις ίδιες εποχές, τουλάχιστον κάτι τέτοιο γράφει ο Καρλ Πολάνυι στο ‘Μεγάλο Μετασχηματισμό’. Ομολογουμένως θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια κουβέντα πάνω στο εάν υπάρχει σχέση αίτιου και αιτιατού πάνω σε αυτό.
Πάντως και στις δυο περιπτώσεις είναι αναγκαία μια κάποια υποκρισία ώστε μπροστά από τα ερείπια που αφήνει πίσω της αυτή η πολιτική να χωράνε οι επικλήσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των αξιών του. Όπως η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων Μάλμστρομ παρουσιάζει την Ευρώπη - φρούριο ως εργαλείο σωτηρίας προσφύγων, έτσι και η Άστον εργάζεται εντατικά για την ελευθερία του λαού της Ουκρανίας από τον πρώην εγκληματία και νυν πολιτικό ηγέτη, ανήμπορη να διακρίνει μεταξύ πολιτών, οργανωμένων συμφερόντων και χιτλερικών.
Αυτού του είδους η αδιακρισία, εν ονόματι αδίστακτων συμφερόντων και πολιτικού πραγματισμού, είναι που μετατρέπει το ευρωπαϊκό μέλλον μας σήμερα σε μια φυλακή. Ο διάλογος για το τι είναι σήμερα η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Τουλάχιστον όχι εάν δεν τον ξεκινήσουμε εμείς βάζοντας το θέμα καθαρά. H μεταπολεμική ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει προδοθεί και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η τυφλή προσήλωση στον αγνό ευρωπαϊσμό αρνείται ότι αυτός οδηγεί την ΕΕ σε αδιέξοδο και στην ουσία τρέφει την άνοδο του ευρω-σκεπτικισμού. Δεν ωφελεί να αναζητά κανείς φιλολογικούς όρους διαλόγου αφού η ευρωπαϊκή ελίτ, ανήμπορη να υπερβεί το ένστικτο της επιβίωσης και τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, αγρεύει συνομιλητές και πιόνια μόνο σε χώρους που προθυμοποιούνται να σπρώξουν την δική της ατζέντα.
Ούτε να αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει ξαφνικά επειδή...

όταν ο Ολεγκ Τιαγκνιμποκ, αρχηγός του νέο-ναζιστικού Σβόμποντα στην Ουκρανία, απλώνει το χέρι του να χαιρετίσει τον Χίτλερ...

του το αρπάζει η Καθριν Άστον και το σφίγγει.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/

Ουκρανία, τόσο μακριά τόσο κοντά...

Μπορεί η Ουκρανία να βρίσκεται μακριά από την Ελλάδα, όμως η κατάσταση που βρίσκεται η χώρα τον τελευταίο καιρό μπορεί να συσχετιστεί με τη μελλοντική κατάληξη της Ελλάδος. Μία κατάληξη που γίνεται όλο και πιο εφικτή καθώς η χώρα μας συνεχίζει τη πορεία της με την ακροδεξιά πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. 

Η Ουκρανία όπως και η Ελλάδα, πέρασε από μία μεγάλη περίοδο κρίσης, η οποία ίσα που έφτανε στη χώρα μας. Εξάλλου κι εμείς είχαμε (κι έχουμε) προβλήματα, αρκετά για να μας αποσπούν τη προσοχή από τις διεθνείς εξελίξεις. Αν όμως παρατηρήσουμε καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ουκρανία πριν το ξέσπασμα, θα προβληματιστούμε όταν συνειδητοποιήσουμε τις ομοιότητες που θα βρούμε με την Ελλάδα του σήμερα.

Στην Ουκρανία υπήρχε ένα σάπιο καθεστώς. Η κυβέρνησή της ήταν πιόνι της Ρωσίας. Οι διαμάχες με το φυσικό αέριο αλλά και τα πολιτικά σκάνδαλα είχαν κουράσει αρκετά τον λαό. Από την άλλη η Δύση έταζε οικονομική βοήθεια μέσω του Δ.Ν.Τ. Πιθανότατα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ουκρανίας να μην είχαν δώσει σαφή εικόνα της ελληνικής κατάντιας αλλιώς δε θα σκεφτόντουσαν οι Ουκρανοί την οικονομική λύση μέσω του Δ.Ν.Τ. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, όταν μία χώρα περνάει μία κρίση είτε αυτή είναι πολιτική είτε κοινωνική είτε οικονομική, η ακροδεξιά λειτουργεί ως δούρειος ίππος για τα διεθνή συμφέροντα. Γι' ατό λοιπόν και η Δύση στράφηκε σ' αυτήν. Δεν είναι τυχαίο πως στις αρχές του μήνα η Μέρκελ συναντήθηκε με ηγέτες της αντιπολίτευσης κι αμέσως την επόμενη μέρα οι συγκρούσεις κλιμακώθηκαν με συνέπεια να πέσουν νεκροί οι πρώτοι Ουκρανοί. Δε πιστεύω πως οι δυτικοί δε σκέφτηκαν ότι μαζί με την ακροδεξιά στους δρόμους βγήκαν κι όλοι οι νεοναζί με όπλα. Γι' αυτήν την περίπτωση τα προπαγανδιστικά κανάλια, τους βαφτίζουν αμέσως ως εθνικιστές ή ακόμα και φιλοευρωπαϊκούς (όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας). Έτσι κρύβουν την πραγματική κατάσταση για να μπορούν να συνεχίσουν την εκμετάλλευση της κατάστασης, υμνώντας παράλληλα την αλλαγή αλλά και τον θρίαμβο της δημοκρατίας. 

Στην περίπτωση όμως της Ουκρανίας, το παιχνίδι έχει ξεφύγει. Οι νεοναζί έχουν πάρει την εξουσία στα χέρια τους με το έτσι θέλω και ήδη έχουν εφαρμόσει τους πρώτους ντροπιαστικούς νόμους. Από την άλλη η Κριμαία κάνει τα πάντα για να αποσχιστεί από το ναζιστικό μόρφωμα που προκάλεσαν οι δυτικοί. Κι εκεί που περιμένεις πως η Δύση θα δείξει σαστισμένη με την τροπή των πραγμάτων, την βλέπεις να εξακολουθεί να υποστηρίζει τους νεοναζιστές. Με τη στάση της αυτή αποδεικνύει πως ο εφιάλτης γίνεται πραγματικότητα. 

Ο εφιάλτης γίνεται ακόμα πιο τρομακτικός αν δούμε την κατάσταση στην Ελλάδα και διαπιστώσουμε πως τα τελευταία χρόνια έχουμε κυβερνήσεις-πιόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα η κυβέρνηση του Σαμαρά γίνεται όλο και πιο ακροδεξιά, κι όσο παρατηρεί πως ο κόσμος πλέον το αντιλαμβάνεται, τόσο εκείνη μειώνει τα δημοκρατικά δικαιώματα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Κι από την άλλη έχουμε και την Χρυσή Αυγή, η οποία βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια κάτω από την ανοχή του Σαμαρά και των φασιστοειδών πολιτικών του. Αργά "μάθαμε" για τα στρατιωτικά τους γυμνάσια αλλά και για το οπλοστάσιο τους. 

Γιατί άραγε έκαναν και κάνουν ακόμα όλες αυτές τις στρατιωτικές ασκήσεις; 

Για τι προετοιμάζονται; 

Μήπως η άνοδος των Ουκρανών νεοναζιστών στην εξουσία να είναι μόνο η αρχή; 

Μήπως παίρνουν κι άλλοι σειρά; 

Πόσο μάλιστα στην Ελλάδα που η Αριστερά εξακολουθεί να κοιμάται όρθια... 

Οι ναζί ξανάρχονται.

Τους πρώτους νόμους ψηφίζει η νέα μεταβατική ουκρανική βουλή μετά την πτώση του Βίκτωρ Γιανούκοβιτς που δίνουν το ξεκάθαρο στίγμα της πολιτικής που πρόκειται να ακολουθήσει η κυβέρνηση.
Η νέα κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς συζήτηση στη Ράντα (ουκρανική Βουλή) θέτει εκτός νόμου και απαγορεύει τις δραστηριότητες του Κομμουνιστικού Κόμμα της Ουκρανίας ενώ υποβαθμίζει τις μειονοτικές γλώσσες και ειδικά την Ρωσική που χάνει το στάτους της επίσημης γλώσσας στην Ουκρανία.
Ήδη σε τρεις περιφέρειες της χώρας έχει απαγορευθεί η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Κόμματος του πρώην προέδρου Β. Γιανούκοβιτς. Την περασμένη εβδομάδα σημειώθηκαν επιθέσεις και βανδαλισμοί σε πολλά κτήρια του Κομμουνιστικού Κόμματος απο ακροδεξιούς και νεοναζί.
Την ίδια στιγμή οι ακροδεξιοί του κόμματος Σβόμποντα αλλά και οι νεοναζί που πρωτοστατούσαν στις διαδηλώσεις ενάντια στον Β. Γιανούκοβιτς τοποθετούνται σε κυβερνητικές θέσεις. Στελέχη του νεοναζιστικού "Δεξιού Τομέα" διορίζονται σε θέσεις του υπουργείου Εσωτερικών. Νωρίτερα ο νέος υπουργός Εσωτερικών της χώρας είχε ανακοινώσει την διάλυση της ειδικής μονάδας καταστολής ταραχών "Μπερκούτ" που συμμετείχε στις συγκρούσεις της πλατείας Ανεξαρτησίας στο Κίεβο.

Πηγή: Washington Post.

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή ρήση "να κυλήσει το νερό στο αυλάκι". Δυστυχώς το νερό που κυλάει στα ουκρανικά αυλάκια είναι δηλητηριώδες, είναι θανατηφόρο και δυστυχώς θα μετατραπεί σύντομα σ' έναν επικίνδυνα παρορμητικό χείμαρρο που θα πνίξει πολύ κόσμο.
Ήδη δεν έχει περάσει μία βδομάδα που ζήσαμε τις οδομαχίες του Κιέβου και ήδη οι νεοναζί σαν καρκινικά μορφώματα εξαπλώνονται σε ολόκληρο το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας. Το χειρότερο όμως είναι πως ο επερχόμενος σκοταδισμός της δυτικής Ουκρανίας έχει τη στήριξη της Δύσης.
Ντρέπομαι που ανήκω σε μία ένωση, η οποία φανερά πλέον διεξάγει ακροδεξιά πολιτική εις βάρος άλλων χωρών.
Όσο περνάνε οι μέρες τόσο χειροτερεύει η κατάσταση στην μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης. 

Cui bono?

Με την ανοχή της και ίσως και με δικιά της επέμβαση, η Δύση βοήθησε το ουκρανικό παρακράτος που αποτελείται από ναζί κι ακροδεξιούς, να καταφέρει την εκπαραθύρωση του Ουκρανού προέδρου Γιανουκόβιτς. Η συγκεκριμένη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλημάτισε αρκετά τους ευσυνείδητους πολίτες. Δεν είναι λίγο να υποστηρίζεις νεοναζί κι ακροδεξιούς και να τους βαφτίζεις φιλοευρωπαίους, γιατί πολύ απλά κι άθελά τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Δύσης. Όχι πως το προηγούμενο καθεστώς ήταν καλύτερο. 

Στη περίπτωση της Ουκρανίας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί διότι όλοι είναι διεφθαρμένοι κι όλοι κοιτούν το δικό τους συμφέρον εις βάρος του συνόλου. Η μεγαλύτερη ντροπή όμως είναι, η μάχη που δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση με την Ρωσία πάνω από το κουφάρι της Ουκρανίας. Όλα δείχνουν πως ένα νέο Τείχος ντροπής θα χτιστεί τις επόμενες μέρες. 

Ποιους συμφέρει όμως ένα νέο Τείχος; 

Η Δύση έδειξε αμέσως την απληστία της, προτείνοντας στο Κίεβο να εναποθέσει τη σωρό της Ουκρανίας (λογικά της δυτικής) στην καυτή αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. τάζοντας ένα γενναιόδωρο πακέτο βοήθειας. Σαν το τυράκι πάνω στη φάκα που περιμένει να κλείσει απειλητικά πάνω στο κεφάλι ενός λαβωμένου και πεινασμένου ποντικού. Ο κυνισμός που υπέδειξε η Δύση προς τον λαό της Ουκρανίας σχετικά με το Δ.Ν.Τ. αποδεικνύει πως κανείς τους δεν έβαλε μυαλό από τα λάθος μέτρα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα.

Όμως αν η Ουκρανία επιλέξει τελικά τη Δύση, θα αποσχιστεί και το δυτικό της κομμάτι θα πάρει το δρόμο προς τα δυτικά ενώ το ανατολικό θα μείνει κάτω από την επιρροή της Ρωσίας. Σ' αυτήν την περίπτωση η Ουκρανία δε βγαίνει κερδισμένη διότι θα διαιρεθεί. Αυτό δε συμφέρει ούτε τη Δύση η οποία θα παραλάβει το αγροτικό κομμάτι της χώρας καθώς το βιομηχανικό θα παραμένει στη χέρια της Ρωσίας. 

Στη περίπτωση που η Ουκρανία πάρει το δρόμο προς την Δύση, η Ρωσία θα πραγματοποιήσει τις απειλές της αποδεσμεύοντας ενεργειακά την ίδια από την Ουκρανία, παραλύοντας ένα τεράστιο κομμάτι γης ενώ από την άλλη θα ξεκινήσει μία νέα περίοδο Ψυχρού Πολέμου με την Δύση, μόνο που αυτή τη φορά στο παιχνίδι μέσα θα βρίσκεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Παρατηρώντας την παραπάνω απλοϊκή μου ανάλυση θα διαπιστώσουμε πως με την επερχόμενη διάλυση της Ουκρανίας, δεν ωφελείται καθόλου η Δύση (μιας και ο στόχος της όπως έχει επανειλημμένα δείξει είναι η οικονομική αφαίμαξη διαφόρων χωρών - σημάδι της παλιάς αποικιοκρατίας) αφού δε θα της τύχει το βιομηχανικό κομμάτι της Ουκρανίας που ονειρεύεται ενώ τα συμφέροντα της Ρωσίας θα μείνουν σχεδόν ανέπαφα. 

Μεγάλος χαμένος της όλης υπόθεσης είναι ο ουκρανικός λαός, ο οποίος ήδη μετράει αρκετούς νεκρούς και πλέον θα ζει σε μία νέα πραγματικότητα αφού θα είναι διαιρεμένος σε δύο ή παραπάνω κράτη με τους μισούς να βρίσκονται κάτω από την τυραννία του ΔΝΤ και τους υπολοίπους κάτω από τη δυναστεία της Ρωσίας.

Το κλασσικό Λονδίνο

Το Λονδίνο είναι μία ιδιαίτερη πόλη και το λέω αυτό διότι χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η μία ενότητα είναι οι γειτονιές με τα έντονα φώτα και τα ποικίλα χρώματα που γεμίζουν το χώρο. Η άλλη ενότητα την οποία θα παρουσιάσω εδώ, αναφέρεται στην μονότονη κι άχρωμη πλευρά της πόλης. Ένα στοιχείο που δεν αποτελεί λόγο για να θεωρηθεί η πόλη άσχημη.
Η βόλτα ξεκινάει από την Gowert Str. (00:08). Σ' αυτόν τον δρόμο έμενε ο Δαρβίνος (00:18). Ήταν ωραίο που έξω από αρκετά σπίτια υπήρχαν αυτές οι μπλε ταμπέλες που μνημόνευαν τους διάσημους πρώην ενοίκους τους. Με αυτή τη κίνηση το σπίτι και ο δρόμος αποκτούσαν μία αίγλη. Παίρνοντας λοιπόν αυτόν τον δρόμο, φτάναμε στην Oxford Str. κι από κει συνεχίζαμε για το Soho και το Covert Garden.
Πριν φτάσουμε όμως στις παραπάνω γειτονιές, το βίντεο παρουσιάζει μερικές φωτογραφίες από το Notting Hill (00:22-00:37) με τα πολύχρωμα καταστήματα που απευθύνονταν σε φοιτητές, ροκάδες και εναλλακτικούς επισκέπτες. Μπορεί οι επιλογές και η χρήση των χρωμάτων να είναι παρατραβηγμένες όμως οι Άγγλοι καταφέρνουν να μη ξεπεράσουν το όριο του κιτς. Εξάλλου οι ίδιοι γνωρίζουν να χειρίζονται καλά την pop κουλτούρα.
Επιστρέφουμε πάλι στην Cower Str. Πίσω από το κόκκινο κτίριο διακρίνεται ο BT Tower (00:39). Ο πύργος έχει ύψος 191 μέτρα. Είχε εστιατόριο με πανοραμική θέα την πόλη του Λονδίνο αλλά έκλεισε μετά από βομβιστική επίθεση του ΙΡΑ το 1971. Από τότε παραμένει κλειστός. Η κάθοδος προς το κέντρο της πόλης συνεχίζεται καθώς στη διαδρομή συναντάμε σειρές από πανομοιότυπα σπίτια και πάρκα (00:42-01:07).
Στο τέλος της διαδρομής συναντάμε το διάσημο Βρετανικό Μουσείο (01:08-01:39). Ήθελα να εντάξω το μουσείο αυτό στη μονοτονία της πόλης. Ακόμα και τα καθίσματα που βρίσκονται στο προαύλιο χώρο του έχουν το ίδιο χρώμα με τους τοίχους του κτιρίου (01:14). Η πρόσοψη του κτιρίου μου έβγαζε τη μιζέρια μίας ξεπερασμένης αίγλη. Ο τίτλος Βρετανικό σε ένα μουσείο που έχει θησαυρούς άλλων χωρών, μας θυμίζει την άλλοτε βρετανική αυτοκρατορία. Μέσα εκεί φυλάσσονται ακόμα τα γλυπτά του Παρθενώνα αλλά και μνημεία άλλων περιοχών όπως της πόλης Ξάνθος από την Μικρά Ασία.
Από το ένα μονότονο κτίριο πηγαίνω στο άλλο. Σειρά έχει το παλάτι του Μπάκιγχαμ (01:39-01:58). Ο κόκκινος δρόμος προσδιορίζει την βασιλική οδό και το σεβασμό που οφείλει να δείξει η πόλη του Λονδίνου προς την βασιλική οικογένεια. Εμείς περάσαμε απλά ως επισκέπτες.
Στη συνέχεια κατεβήκαμε στο μετρό (01:59). Ο συρμός μας οδήγησε σε ένα άλλο μουσείο της πόλης, το Tate Britain (02:09-02:36). Η συλλογή του αναφέρεται στους Βρετανούς καλλιτέχνες, τους οποίους τους κατατάσσει α να δεκαετίες σε διάφορες αίθουσες. Το κτίριο μπορεί να φυλάει στους εσωτερικούς του χώρους πολλά χρώματα αλλά δε μπορούσε να κρύψει την μονοτονία αυτής της πόλης οπότε το κατέταξα στη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Άρχισε να σουρουπώνει. Ότι πιο όμορφο είναι να κλείνεις την μέρα σου με έναν περίπατο στο πάρκο. Έτσι επιλέξαμε το Hyde Park (02:37-03:30). Οι ανακλάσεις του BT Tower στα νερά μίας λίμνης με συντροφιά δύο πάπιες, ανέδυε στην επιφάνεια της ψυχής μας την κρυμμένη παιδικότητα. Υπήρχαν όμως και μοναχικές ψυχές που αναζητούσαν τη συντροφιά ενός κύκνου. Μέσα σ' αυτό το πάρκο ο καθένας έβρισκε τη θέση που του αναλογεί ανάλογα με την διάθεσή του. Άλλοι έκαναν τζόκινγκ, κάποιοι κάθονταν μοναχικοί στα παγκάκια, άλλοι περπατούσαν και συζητούσαν κι αρκετοί έπαιζαν με τις ανακλάσεις των φώτων ενός λούνα παρκ πάνω στα παγωμένα νερά της λίμνης. Κατά τη διάρκεια του περιπάτου διακρίναμε ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων ορισμένα διάσημα κτίρια του Λονδίνου όπως το Αλμπερτ Χόλ  (03:00) ή καμπαναριά κάποιων καθολικών ναών.
Η νύχτα έπεσε και η βόλτα τελειώνει. Επιστρέφουμε κουρασμένοι στο ξενοδοχείο. Σε έναν τοίχο μίας ιδιωτικής κοινόχρηστης αυλής μία πινακίδα αναφέρει πως απαγορεύονται τα παιχνίδια με μπάλα (03:31). Λυπήθηκα για τα παιδάκια που ζουν σ' αυτήν την γειτονιά και σκέφτηκα το πόσο τυχερός είμαι που μεγάλωσα σε μία πόλη με πολλές αλάνες οι οποίες ήταν προσβάσιμες κι ανεκτικές σε κάθε μας σκανταλιά.
Πριν κλείσει η βόλτα περνάμε μία βόλτα κι από τον Άγιο Παύλο (03:37-03:47). Τεράστια εκκλησία. Αν κι ο τρούλος της είναι υπέροχος, το υπόλοιπο κτίριο δεν διαφέρει από τα γειτονικά οικοδομήματα. Παρ' όλα αυτά ο ιδιαίτερος φωτισμός αποκοπεί τον τρούλο από τον υπόλοιπο ναό και τον ανυψώνει πετυχημένα στον βρετανικό ουρανό.
Το να κοιτάς συνέχεια ψηλά για να παρατηρήσεις τα μνημεία και τις ομορφιές μίας πόλης, σε καθιστά ευάλωτο στη κίνηση των οχημάτων αλλά και άλλων εμποδίων που μπορεί να συναντήσεις στη πορεία σου. Πόσο μάλλον σε μία χώρα που τα οχήματα κινούνται ανάποδα. Ευτυχώς σ' αυτό οι Βρετανοί έχουν προνοήσει και σε προειδοποιούν σε κάθε διάβαση να κοιτάξεις από τη σωστή κατεύθυνση (03:49).
Την βόλτα μας, την ομόρφυναν οι αγαπημένοι μας Archive με το κομμάτι Calm Now. Επέλεξα αυτή τη μουσική συνοδεία διότι σας έδειξα την ήρεμη πλευρά της πόλης του Λονδίνου. Σειρά έχει η μοντέρνα πλευρά.

Προς διαμελισμό η Ουκρανία

του Γιώργου Δελαστίκ,

Προσωρινή θα αποδειχθεί η προχθεσινή συµφωνία µεταξύ της ρωσόφιλης κυβέρνησης της Ουκρανίας και της γερµανόδουλης δεξιάς και ακροδεξιάς αντιπολίτευσης.
Αυτή τη στιγµή δεν είµαστε καν σε θέση να πούµε ούτε αν θα εφαρµοστεί ουσιαστικά. Το µόνο για το οποίο είµαστε βέβαιοι είναι ότι αυτή η τελευταία αντιπαράθεση που κορυφώθηκε από τον ∆εκέµβριο έχει βαθύνει ακόµη περισσότερο το αβυσσαλέο ρήγµα µεταξύ της αναπτυγµένης ρωσόφιλης ανατολικής Ουκρανίας και της οικονοµικά καθυστερηµένης και γερµανόφιλης δυτικής Ουκρανίας.
Ο συµβιβασµός δεν µπορεί να µακροηµερεύσει συν τοις άλλοις και επειδή δεν ανταποκρίνεται στον πραγµατικό συσχετισµό δυνάµεων των «δύο Ουκρανιών» που προαναφέραµε. Η συµφωνία που υπογράφτηκε την Παρασκευή σηµατοδοτεί µια κατά κράτος ήττα του φιλορώσου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο οποίος πλέον είναι οριστικά «ξεγραµµένος» από πολιτική σκοπιά και πιθανότατα πολύ σύντοµα θα εξαφανιστεί από το ουκρανικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό όµως σε καµιά περίπτωση δεν σηµατοδοτεί την ήττα της φιλορωσικής Ουκρανίας. Κάθε άλλο. Αντιθέτως, η σύγκρουση ενίσχυσε στους κόλπους των ρωσόφιλων το αίσθηµα ότι δεν µπορούν να συνυπάρξουν µε τη φιλογερµανική Ουκρανία, η οποία ήταν ανοιχτά φιλοναζιστική στη διάρκεια του Β΄Παγκοσµίου Πολέµου, αλλά και τις δυνάµεις υποστήριξης της ένωσης αυτού του τµήµατος της Ουκρανίας µε τη Ρωσία! Τους τελευταίους αιώνες η Ουκρανία ήταν δύο χώρες σε συσκευασία µίας! Το ανατολικό της κοµµάτι συµπεριλαµβάνεται κατεξοχήν στις κοιτίδες του ρωσικού έθνους. Το δυτικό τµήµα της χώρας ήταν ανέκαθεν συνεργαζόµενη ή υπόδουλη επαρχία κεντροευρωπαϊκών δυνάµεων. Εξαιτίας αυτών των λόγων ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος της Ουκρανίας µέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι ενισχύονται µε καλπάζοντες ρυθµούς οι τάσεις διαµελισµού της Ουκρανίας σε δύο κράτη, ένα ρωσόφιλο ανατολικό κι ένα γερµανόφιλο δυτικό. Σε µια τέτοια περίπτωση, το δυτικό κράτος της Ουκρανίας θα παραµείνει ένας ανεξάρτητος, εθελοντικά γερµανόδουλος δορυφόρος του Βερολίνου, όπως είναι η Σλοβενία, η Κροατία, η Σλοβακία, η Αυστρία και οι Βαλτικές Χώρες. Αντιθέτως, το ανατολικό ουκρανικό κράτος θα αποφασίσει µε δηµοκρατικές διαδικασίες και µε συντριπτική πλειοψηφία –και δεν υπάρχει πραγµατικά καµιά απολύτως ειρωνική χροιά σε αυτόν τον ισχυρισµό– την ένωσή του µε τη Ρωσία. Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν.
Το Λβιβ, δεύτερη πόλη της δυτικής Ουκρανίας µετά το Κίεβο, πέρασε στα χέρια της αντιπολίτευσης χωρίς να ανοίξει µύτη – ακόµη και το κτήριο διοίκησης της αστυνοµίας! Στο Χάρκοβο, τη µεγαλύτερη πόλη της ανατολικής Ουκρανίας, δεν έγινε ούτε µία αντικυβερνητική διαδήλωση! Στη δε χερσόνησο της Κριµαίας, η οποία έχει από το 1999 διακηρύξει την… ανεξαρτησία της από την Ουκρανία (!) και της έχει εκχωρηθεί ως συµβιβαστική λύση το καθεστώς της αυτόνοµης δηµοκρατίας, δηλώθηκε εκ νέου η πρόθεση να προσχωρήσει στη Ρωσία, αν η Ουκρανία αποσταθεροποιηθεί ως ενιαία χώρα. 
Προς το διαµελισµό της βαδίζει η Ουκρανία, προς τη διάσπασή της σε δύο κράτη. Οι αιτίες της απειλούµενης διάλυσης της Ουκρανίας είναι εσωτερικές. Από εκεί και πέρα είναι αυτονόητο φυσικά ότι παρεµβαίνουν και οξύνουν αυτές τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις οι ΗΠΑ, η Γερµανία, η Ρωσία, επιδιώκοντας η κάθε µία από τις χώρες αυτές να προσποριστεί γεωπολιτικά οφέλη προς όφελός της µέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραµείνει µια χώρα ενιαία, όταν ο λαός της είναι χωρισµένος σε δύο κοµµάτια που αλληλοµισούνται βαθύτατα. Τόσο οι Γερµανοί όσο και οι Ρώσοι διαπιστώνουν σταδιακά ότι είτε γερµανόφιλος είτε ρωσόφιλος είναι ο δηµοκρατικά, χωρίς νοθείες, εκλεγµένος πρόεδρος της Ουκρανίας, αδυνατεί να ασκήσει τη νόµιµη εξουσία του σε ολόκληρη τη χώρα. Τι νόηµα έχει η παράταση του βίου µιας τέτοιας «ενιαίας» χώρας;
Η ανοµολόγητη αλήθεια είναι πως ούτε βεβαίως η Γερµανία αλλά ούτε και η Ρωσία αντιτίθενται κατά βάθος στο διαµελισµό της Ουκρανίας. Η Γερµανία θα αποκτήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο µια ακόµη γερµανόδουλη χώρα. Η Ρωσία θα αισθανθεί βαθιά ανακούφιση βλέποντας να ξαναγίνονται ρωσικές οι επί µία εικοσαετία και πλέον ουκρανικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας – και πρώτα απ’ όλα η στρατηγικής σηµασίας χερσόνησος της Κριµαίας, χωρίς την οποία το ρωσικό ναυτικό του Εύξεινου Πόντου είναι µετέωρο. ∆εν θα το οµολογήσουν ποτέ οι Ρώσοι, αλλά χίλιες φορές προτιµούν να είναι η Κριµαία ρωσικό έδαφος και να ησυχάσουν παρά να είναι –όπως σήµερα– ουκρανική η Κριµαία και η Μόσχα αφενός να πληρώνει αδρά για να µπορεί να τη χρησιµοποιεί ως στρατηγείο του ρωσικού πολεµικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, αφετέρου να µηχανεύεται χίλιους δυο τρόπους και τεχνάσµατα για να µην προκαλείται κάθε τόσο ρωσοουκρανική κρίση µε επίκεντρο τη χερσόνησο.
Την προχθεσινή συµφωνία δεν την υπέγραψε ακριβώς γι’ αυτό ούτε η Ρωσία ούτε η ακροδεξιά, φιλοναζιστική πτέρυγα της ουκρανικής αντιπολίτευσης που παρέχει τους ένοπλους, εκπαιδευµένους «διαδηλωτές» οι οποίοιο πρωτοστατούν στην πρόκληση ανταλλαγής πυρών. Ο επόµενος γύρος του ουκρανικού δράµατος θα έχει σίγουρα πρωταγωνιστές τις φανατικά ρωσόφιλες δυνάµεις της Ουκρανίας και τις ορδές των γερµανόφιλων ναζιστών Ουκρανών.

Πηγή: prin.gr

Όταν οι ακροδεξιοί παίρνουν τα όπλα

Τα ευρωπαϊκά κανάλια τους συσχέτισαν αμέσως με φιλοευρωπαϊκούς διαδηλωτές. Τους βόλευε διότι αντιδρούσαν ενάντια στην ρωσόφιλη κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα νομίζαμε πως όντως έτσι είναι τα πράγματα. Όμως οι φωτογραφίες από τις οδομαχίες και οι ακραίες απόψεις που ακούστηκαν από τα οργισμένα στόματα αρκετών διαδηλωτών απέδειξαν πως ο "φιλοευρωπαϊκός" λαός που κατέβηκε στους δρόμους δεν είναι και τόσο αθώος όπως νομίζαμε πολλοί από μας. 

Στην Ελλάδα αμέσως ξεσηκώθηκαν οι επαναστάτες των πληκτρολογίων και πανηγύριζαν για το ξέσπασμα του ουκρανικού λαού, ευελπιστώντας αντίστοιχες εικόνες και στην Ελλάδα. Το ίδιο παρατήρησα να συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Φυσικά όλοι αυτοί σώπασαν μόλις αντιλήφθηκαν την αλήθεια κι άρχισαν να παρακολουθούν τις εξελίξεις σιωπηλά και μουδιασμένα. 

Αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε (και ίσως συνεχίσουμε να παρακολουθούμε) μία νέα εμφύλια σύρραξη σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πολύ πιθανόν το αίμα που έχει χυθεί στους παγωμένους δρόμους της Ουκρανίας να μετατραπεί σε έναν τεράστιο ποταμό που θα χωρίσει την χώρα σε δύο ή σε περισσότερα κομμάτια κι αυτό το πιστεύω διότι η Ρωσία δε πρόκειται να αφήσει την Ουκρανία (ή τουλάχιστον ολόκληρη την Ουκρανία) στα χέρια των δυτικών και από την άλλη οι δυτικοί θα συνεχίζουν να οπλίζουν τα χέρια των ακροδεξιών παρατάξεων της χώρας αυτής.

Εκεί όμως που πρέπει να ρίξουμε μεγάλη προσοχή είναι πως οι οπλισμένοι ακροδεξιοί που έχουν βγει στους δρόμους δε θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους ακόμα και μετά την χθεσινή προσωρινή συμφωνία που έγινε μεταξύ του Γιανουκόβιτς και της αντιπολίτευσης. Εξάλλου δεν ήταν αυτός ο στόχος τους και φυσικά δεν είναι όλος ο ουκρανικός λαός στους δρόμους. Είναι μόνο αυτοί και είναι οπλισμένοι. Αυτό και μόνο μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε μεγαλύτερο χάος.

Οι τελευταίες εξελίξεις πρέπει να μας προβληματίσουν κι εμάς εδώ μετά τις αποκαλύψεις του φθινοπώρου (υποτίθεται πως τότε ξύπνησε ο ελληνικός λαός κι αντιλήφθηκε την εγκληματική και στρατιωτική φύση της Χρυσής Αυγής). Είναι σίγουρο πως στην Ελλάδα αν προκληθεί κάτι αντίστοιχο, οι χρυσαυγήτες θα βρουν την ευκαιρία για να βγουν με τα όπλα στους δρόμους. Δε χρειάζεται να είναι εκατοντάδες χιλιάδες για να προκαλέσουν τις ίδιες εικόνες που είδαμε στο Κίεβο. Μερικές χιλιάδες απ' αυτούς με όπλα σίγουρα θα καταφέρουν να καταλάβουν τα κεντρικά κτίρια της Αθήνας. Μόνο που τότε εκτός από την κυβέρνηση (που περιέθαλψε όλα αυτά τα χρόνια την νεοναζιστική οργάνωση), παγιδευμένοι θα βρεθούμε κι εμείς ως λαός. Οι κυβερνητικοί θα καταφέρουν να το σκάσουν με τα ελικόπτερα. Εμείς όμως;

Ας παίρνουμε παραδείγματα αυτά τα γεγονότα που τρέχουν στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας. Δεν είναι ανέφικτο να βρεθούμε σε ένα φασιστικό καθεστώς (ήδη ζούμε ένα ακροδεξιό) ή να δούμε μία Ελλάδα διαλυμένη σε μικρότερα κρατίδια. Συνέβη πριν από 20 χρόνια στην Γιουγκοσλαβία, συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία. Οι δυτικοί έδιναν και στις δύο περιπτώσεις όπλα στους ακροδεξιούς. Οι επιχειρηματίες δίνουν όπλα στους χρυσαυγήτες εδώ. 

Όλα είναι ξεκάθαρα. Όταν οι ακροδεξιοί πάρουν τα όπλα και βγουν στους δρόμους, δύσκολα θα καταφέρουμε να τους μαζέψουμε πάλι στα σπίτια τους ή να τους χώσουμε βαθιά στις φυλακές.

Ένα νέο τείχος ορθώνεται...

Χώρες “σβήνουν” από τον χάρτη! Είναι μια πραγματικότητα που στη δεκαετία του 90 εδώ στην Ελλάδα της τεχνητής ευμάρειας δεν θέλαμε να “δούμε”. Μπορεί να χύναμε -κορκοδείλια σ΄ ότι αφορά στην κυβέρνηση- δάκρυα για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και είχαμε φυσικά αποδεχτεί την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης,αλλά ποτέ δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι η “γομολάστιχα” θα συνέχιζε να “σβήνει” κράτη. Και πίσω απ΄ όλες αυτές τις …διαγραφές υπάρχει ένας κοινός πρωταγωνιστής: Η Γερμανία.
Πάντα με την σύμφωνη γνώμη των δυτικών που πολύ αργότερα καταλαβαίνουν τις συνέπειες η Γερμανία ξαναφθάνει όπως γράφτηκε “στα όρια του Στάλινγκραντ”. Μπορεί αυτή τη φορά να μην το κάνει με τα τεθωρακισμένα της ,αλλά η στόχος είναι ίδιος . Η κατάκτηση.
Η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει. Ο Γιώργος Δελαστίκ ορθά υπενθυμίζει:
“Δύο χώρες σε συσκευασία μίας ήταν ανέκαθεν η Ουκρανία. Το προηγμένο βόρειο και ανατολικό τμήμα της ήταν πάντα φιλορωσικό. Το καθυστερημένο νότιο και δυτικό κομμάτι της ήταν πολύ συχνά υποτελές σε ξένες, κεντροευρωπαϊκές δυνάμεις. Ακόμη και στα εβδομήντα χρόνια που η Ουκρανία αποτελούσε σοσιαλιστική δημοκρατία της Σοβιετικής Ενωσης και έχαιρε της απόλυτης εμπιστοσύνης της Μόσχας, οι διαφορές ανάμεσα στα δυο τμήματά της έγιναν φανερές και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ πέντε εκατομμύρια Ουκρανοί έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας εναντίον των Γερμανών, ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες άτομα από τα δυτικά τμήματα της Ουκρανίας πολέμησαν στο... πλευρό των Γερμανών ναζί εναντίον των συμπατριωτών τους και των Ρώσων! Ευνόητο είναι ότι η διαπάλη αυτή οξύνθηκε όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, στα τέλη του 1991”. 
Τι θα γίνει λοιπόν στην Ουκρανία; Η χώρα έχει μπει στο μονοπάτι του απόλυτου διχασμού και κανείς πια δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι μπορεί να επιστρέψει από την πορεία της διάσπασης σε δυο κομμάτια. Όμως ακόμη η Μόσχα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Όπως και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι ορδές του Χίτλερ είχαν φθάσει μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα και όλη θεωρούσαν την νίκη των Γερμανων σίγουρη, έτσι και τώρα καλό είναι να μην βιαζόμαστε να προδικάσουμε το αποτέλεσμα.
Για τους Ρώσους η απώλεια της Ουκρανίας είναι πολύ απλά ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ. Ή έστω ενός μέρους αυτής της χώρας. Και όλα δείχνουν ότι θα την διαφυλάξουν εν ανάγκη και με τα όπλα!
Όπως επεσήμανε στο ίδιο κείμενό του ο Γιώργος Δελαστίκ “η Κριμαία, ζωτικότατης στρατιωτικής σημασίας για τη Μόσχα και σχεδόν όλα τα πρώην σοβιετικά δυτικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας, θα γίνουν πλέον ρωσικό έδαφος, λύνοντας για πάντα ένα πρόβλημα που μέχρι τώρα έχει ρυθμιστεί προσωρινά με διακρατική συμφωνία Ρωσίας - Ουκρανίας, αφού τα εδάφη αυτά είναι ουκρανικά. Μέχρι τώρα οι Ρώσοι ήθελαν ολόκληρη την Ουκρανία, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις τούς έχουν κάνει να βλέπουν με διαφορετικό μάτι και την περίπτωση διαμελισμού της Ουκρανίας”.

Πηγή: http://www.onalert.gr/

Ο ρόλος ΗΠΑ και ΔΝΤ στην κρίση της Ουκρανίας

του Άρη Χατζηστεφάνου

Κορυφή στο παγόβουνο της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία αποτέλεσε όπως όλα δείχνουν η περίφημη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού πρέσβη στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ.
Λίγα μόλις 24ωρα μετά τη διαρροή της τηλεφωνικής επικοινωνίας, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κυρίως για τη φράση «να πάει να γ***** η ΕΕ» ήρθαν στο φως οι πραγματικές λεπτομέρειές των σχεδιασμών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που, σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνουν ακόμη και συνεργασία με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία.
Όπως υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα ο στενός συνεργάτης του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Σεργκέι Γκαζίεβ, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 20 εκατομμύρια δολάρια σε κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης στα οποία συμπεριλαμβάνονται και χρήματα για την αγορά όπλων. Και αν οι δηλώσεις ενός Ρώσου αξιωματούχου πρέπει να λαμβάνονται με επιφύλαξη, λόγω της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Ουάσινγκτον και Μόσχας, δεν ισχύει το ίδιο και για τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου που περιγράφουν χωρίς ενδοιασμούς την εμπλοκή της χώρας τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.
Ρόλο κλειδί σε αυτή την προσπάθεια αναμένεται να παίξει το ΔΝΤ, με το οποίο η Ουάσινγκτον επιχειρεί να «δέσει» τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας στη γνωστή παγίδα των δανειοδοτήσεων και τους διαρκούς χρέους. «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησης Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση από το ΔΝΤ» εξηγούσαν οι New York Times.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος η Ουάσινγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμαχήσει ακόμη με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού στην Ουκρανία, όπως το ακροδεξιό και ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα Svoboda. «Ο (ηγέτης του Svoboda) Όλεχ Τιαχνίμποχ πρέπει να συναντάται με τον επόμενο προεδρο τέσσερις φορές την εβδομάδα» έλεγε χαρακτηριστικά η Νούλαντ, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αποτελεί φυσικά ειρωνεία της τύχης ότι ο Αμερικανός πρέσβης, που καλείται να συνεργαστεί με το Svoboda, παρουσιαζόταν σαν βασικός υπέρμαχος του αντισημιτισμού στην Ουκρανία, συμμετέχοντας μάλιστα σε σειρά εκδηλώσεων της εβραϊκής κοινότητας για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Παρόλα αυτά δεν φάνηκε να εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για την ενίσχυση ενός κόμματος, όπως το Svoboda, το οποίο μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν εθνικο-σοσιαλιστικό, είχε νεοναζιστικό σήμα και καυχιόνταν για τους προγόνους του, οι οποίοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σκότωναν Εβραίους. Ο ηγέτης του Svoboda συνηθίζει να εξυμνεί τους δεξιούς Ουκρανούς αντάρτες, «οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα αυτόματα όπλα για να πολεμήσουν τους Μοσκοβίτες, τους Γερμανούς και την εβραϊκή βρωμιά». Ο Τιαχνίμποχ αναφέρεται φυσικά στα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου της οργάνωσης UPA, η οποία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στάθηκε στο πλευρό του άξονα απέναντι στις απελευθερωτικές δυνάμεις της σοβιετικής ένωσης και των δυτικών συμμάχων.
Να σημειωθεί ότι μόλις το 2005 ο Τιαχνίμποχ ζητούσε με επιστολές του από την κυβέρνηση να θέσουν στην παρανομία την εβραϊκή κοινότητα της Ουκρανίας, η οποία ετοιμάζει, όπως υποστήριζε, τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού. Ο ίδιος μάλιστα έκανε πολύ συχνά λόγο για την «εβραιο-μοσχοβίτικη μαφία» η οποία ελέγχει τη χώρα.
Παρόλα αυτά, πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα ο Αμερικανός πρέσβης, έστειλε μέσα από το λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφίες από τη συνάντηση που είχε η Νούλαντ με τον ηγέτη αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος.
Όπως προκύπτει και από την τηλεφωνική επικοινωνία στόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι απλώς να επιβάλλει μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση, ακόμη και αν αυτό απαιτεί συμμαχίες με νεοναζιστικές δυνάμεις, αλλά να απομακρύνει από το προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθεί το Βερολίνο στη χώρα. «Ο Κλίτσκο θα πρέπει να μείνει εκτός κυβέρνησης και να κάνει τα μαθήματά του» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πρέσβης αναφερόμενος στον Βιτάλι Κλίτσκο, το κόμμα του οποίου χρηματοδοτείται απευθείας από γερμανικά ιδρύματα ερευνών που ελέγχονται από το χρηστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιλογή της Νούλαντ αλλά και του Παίατ από την αμερικανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά αθώα μπορεί να θεωρηθεί σε ό,τι αφορά το μέλλον της Ουκρανίας. Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών προέρχεται από το στενό κύκλο των νεοσυντηρητικών, που πλαισίωναν τον πρόεδρο Μπους όταν ξεκινούσε την παγκόσμια «σταυροφορία» του εναντίον χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ρωσίας.
Η Νούλαντ είχε βρεθεί μάλιστα για χρόνια στο πλευρό του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και είναι παντρεμένη με τον νεοσυντηρητικό ιστορικό, Ρόμπερτ Κάγκαν – εκ των συνιδρυτών του διαβόητου Προγράμματος για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα.
Από την πλευρά του ο Παίατ ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στην Ονδούρα, όταν η χώρα θεωρούνταν ακόμη ως ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της CIA στο Νότιο Ημισφαίριο. Αργότερα τον συναντάμε ως εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Σύμφωνα μάλιστα με τηλεγραφήματα που ήρθαν στο φως μέσω του Wikileaks έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνταν μέσω της υπηρεσίας εναντίον του Ιράν – όταν ακόμη η Ουάσινγκτον χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου για την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης.
Ίσως πάντως η προκλητικότερη λεπτομέρεια σχετικά με την περίφημη επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην βρίσκεται στην απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής συνδιάλεξης αλλά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την διπλωματική τους γκάφα. Με μια ανακοίνωση, που θα σόκαρε ακόμη και τους μεγαλύτερους υπουργούς προπαγάνδας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση επιρρίπτοντας ευθύνες στη Μόσχα για τη διαρροή της τηλεφωνικής συνομιλίας. «Το γεγονός ότι ο πρώτος που εντόπισε το βίντεο και το πόσταρε στο Twitter ήταν η ρωσική κυβέρνηση λέει πολλά για το ρόλο της Ρωσίας» τόνισε ο Τζέυ Κάρνει συμπληρώνοντας ότι ποτέ στο παρελθόν η Μόσχα «δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά».
«Οι ΗΠΑ φωτογραφίζουν τη Ρωσία για τη διαρροή διπλωματικής συνομιλίας στο Ίντερνετ» έγραφαν σε πηχυαίο τίτλο τους και οι New York Times επιχειριώντας να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό ότι η «είδηση» δεν ήταν το εκρηκτικό περιεχόμενο της συνομιλίας αλλά η διαρροή του. Η ίδια εφημερίδα έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι στόχος της διαρροής ήταν να θιγούν οι σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ. Το πρόβλημα δεν ήταν δηλαδή ότι ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε στους Ευρωπαίους ομολόγους τους να «πάνε να γ****» αλλά ότι Ρώσοι αξιωματούχοι σχολίασαν αυτό το γεγονός.
Δεν χρειάζεται φυσικά να υπενθυμίσει κανείς ότι οι ΗΠΑ, που κατηγορούν τώρα τη Ρωσία για παρακολουθήσεις συνομιλιών, βρίσκεται πίσω από το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ξένων ηγετών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και μάλιστα διώκει με εκδικητική μανία όσους αποκάλυψαν σχετικές λεπτομέρειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν.

Η εγωιστική Αγγλία

Γίνεται μία απλή ταινία να σου δημιουργήσει έντονες συναισθηματικές στιγμές και να σου προσφέρει έναν ιδιαίτερο προβληματισμό στο φινάλε της. Κι όμως γίνεται.
Η νέα βρετανική ταινία που παίζεται αυτή τη περίοδο στους κινηματογράφους (συγκεκριμένα την είδα στον πολυαγαπημένο Μικρόκοσμο), η οποία μοιάζει με ένα μείγμα "Γλυκά Δεκάξι", "Επιστροφή" και "Trainspotting", μας μεταφέρει σε μία άλλη πραγματικότητα που υπάρχει αλλά κρύβεται στο βρετανικό έδαφος.
Πέρα από τους πολυσύχναστους και φωταγωγημένους δρόμους του Λονδίνου, με τα όμορφα μουσεία και τον έντονο παλμό του Soho και του Covert Garden, υπάρχουν και τα προάστια, οι κωμοπόλεις και τα γκέτο. Σε μία πόλη, της οποίας το όνομα δεν αναφέρεται, δύο πιτσιρικάδες που ζουν στη μιζέρια της φτώχειας και της περιθωριοποίησης, προσπαθούν να βγάλουν χαρτζιλίκι για να βοηθήσουν στα έξοδα και στα χρέη των σπιτιών τους. Η φιλία τους δοκιμάζεται έντονα αφού οι δύο ήρωες μπαίνουν από νωρίς στα δύσκολα. Το επάγγελμα του ρακοσυλλέκτη μοιάζει με εύκολο χρήμα στο παιδικό τους αλλά παράλληλα πανέξυπνο μυαλό τους, αγνοώντας τους κινδύνους.
Οι ερμηνείες των δύο πιτσιρικάδων είναι άψογες. Ο υπερκινητικός ξανθούλης (φωτογραφία) κρύβει μία ιδιαίτερη γλυκύτητα πίσω από τον ατίθασο τσαμπουκά του. Παρά τον αυθορμητισμό του που τον οδηγεί σε μπελάδες δείχνει μία ιδιαίτερη υπευθυνότητα αλλά και μία ενήλικη ωριμότητα στις σκέψεις του. Από την άλλη ο χοντρούλης φίλος του βρίσκει καταφύγιο στην ιππασία, έχοντας έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό με τα άλογα. Η σιωπηλή του παρουσία κρύβει την θλίψη της περιθωριοποίησης αλλά και του χλευασμού που δέχεται από τους συνομήλικούς του. Αυτά τα δύο παιδιά μεγαλώνουν με έναν άγριο τρόπο σε μία άγρια κοινωνία. Ποιο θα είναι όμως το μέλλον τους;
Η ταινία δε φημίζεται για τους γρήγορους ρυθμούς της, το σενάριό της και την μουσική της. Όμως δίνει τροφή για σκέψη. Οι εικόνες μιας Αγγλίας που κρύβεται με πολύ πετυχημένο τρόπο κάτω από το στέμμα και τα λούσα της βασίλισσας, δείχνει την κατάντια στην οποία ζει μία χώρα που περηφανεύεται πως δεν έχει οικονομική κρίση. Μία κατάντια που εμείς ως χώρα την αποκτήσαμε σταδιακά μετά το 2010. Πως θα ήταν άραγε η Αγγλία αν χρεοκοπήσει; Οι δρόμοι της θα μοιάζουν με αυτούς της Αθήνας ή θα είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση;... 

«Μαύρη Γη»: το ντοκιμαντέρ για την πυρκαγιά της Χίου σε διεθνές φεστιβάλ

Mαύρη Γη from Another World Is Here on Vimeo.

Στη σημερινή κρίση που βιώνουμε, όλοι μιλάμε για οικονομικούς δείκτες, εστιάζουμε την προσοχή μας στον αντίκτυπο της κρίσης στον άνθρωπο -και δικαίως από τη μία- αλλά από την άλλη αγνοούμε επιδεικτικά το περιβάλλον ωσάν ο φυσικός πλούτος να μας ανήκει, αποποιούμενοι οποιαδήποτε ευθύνη για την προστασία του.
Οι κάτοικοι της Χίου βίωσαν με το πιο σκληρό τρόπο, με μια καταστροφική πυρκαγιά που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2012, τη Νέμεσις, το αποτέλεσμα της αποκοπής του άνθρωπου από το περιβάλλον.  Το caravan project βρέθηκε από τη πρώτη στιγμή κοντά στη δοκιμαζόμενη Χίο, μέσα στη τρομερή πυρκαγιά που έκαψε το 1/6 του νησιού, αλλοίωσε το φυσικό περιβάλλον και αποτέλεσε τη 3η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία αυτού του τόπου μετά τη σφαγή του 1822 και το σεισμό του 1881.
Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ επισκέφτηκαν τη Χίο τις τέσσερεις εποχές του χρόνου, μετά την πυρκαγιά, καταγράφοντας τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο τοπίο του νησιού, προσπαθώντας να αφουγκραστούν τη συγκλονιστική κραυγή ενός αποτεφρωμένου τόπου.
Στο ντοκιμαντέρ μιλάνε οι: Μοχάμεντ Σαλάλι,  Νίκος Χούλης,  Δημήτρης Τσούχλης,  Μακάριος Μιμίδης,  Mιχάλης Αντωναράκης,  Πατήρ Φιλόθεος
Από την εθελοντική ομάδα περιβαλλοντικής προστασίας ΟΜΙΚΡΟΝ οι Γιώργος Ροδάκης και Πέτρος Τριπολίτης
Σκηνοθεσία / Φωτογραφία: Στρατής Βογιατζής
Σενάριο/ Επιμέλεια: Γιάννης Αδρίμης
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου 
Mοντάζ, Μιξάζ, color correction: Θανάσης Σπυρόπουλος
Κάμερα/Έρευνα: Θέκλα Μαλάμου
Σχετική ιστοσελίδα: http://www.anotherworldishere.com/  

Τα σημάδια πληθαίνουν

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Η αυταρχική κλιμάκωση συνεχίζεται με τρελούς ρυθμούς. Το νέο δεδομένο είναι ότι όλ’ αυτά συμβαίνουν πλέον σε συνθήκες κενού εξουσίας, σε μια φάση όπου οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί έχουν καταρρεύσει και η μπάλα έχει χαθεί.
Διάβασα για τα καμώματα της αστυνομίας στο Κερατσίνι. Καλούν τους μαθητές που συμμετείχαν σε καταλήψεις, τους απειλούν, τους κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις, τους απειλούν ότι θα αποκλειστούν από τις Πανελλαδικές. Το φαινόμενο δεν φαίνεται να είναι μεμονωμένο. Έγγραφα της Ασφάλειας αποδεικνύουν ότι κα΄τα κάποιον τρόπο ανασυγκροτούν το αλήστου μνήμης Μαθητικό. 
Πληροφορήθηκα τη δίωξη σε βάρος της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου με την ασύλληπτη κατηγορία της διάδοσης στρατιωτικών μυστικών.
Άκουσα χθες βράδυ στο Mega για την απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας σε εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη με θέμα την τραγωδία των μεταναστών στο Φαρμακονήσι. Αρκετοί ειρωνεύονται το θέμα στα social media επειδή η υπόθεση στρέφεται εναντίον του πλέον συστημικού καναλιού. Προσωπικά δεν το βλέπω έτσι. Όταν αρχίζει η παράνοια της λογοκρισίας δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Όταν οι λογοκριτές ακονίζουν τα ψαλίδια τους, είμαστε αλληλέγγυοι με εκείνους που έχουν μπει στο στόχαστρο – τελεία και παύλα.
Εντάξει, το ξέρω ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Στην αρχή όλη αυτή η αυταρχική στροφή, που πήγαινε χέρι χέρι με την ανοχή στη Χρυσή Αυγή, είχε το σχήμα ενός συνειδητού κυβερνητικού σχεδίου που επιχειρούσε να κάμψει αντιστάσεις, να αποπροσανατολίσει από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ν’ αλλάξει την ατζέντα, να ενορχηστρώσει τον φιλελευθερισμό και τη λιτότητα με ισχυρές δόσεις καταστολής.
Αλλά στην πορεία η θεωρία των δύο άκρων κατέρρευσε, όπως είχε καταρρεύσει προηγουμένως το success story, κι όπως καταρρέει τώρα και ο μύθος της κυβερνητικής σταθερότητας. Το σχέδιο της αυταρχικής κλιμάκωσης έμεινε κι αυτό με τη σειρά του μετέωρο, να λιμνάζει στο κενό εξουσίας που γίνεται πλέον ολοφάνερο.
Ναι, αλλά ποιος αναπληρώνει σήμερα αυτό το κενό εξουσίας; Μοιάζει να το αναπληρώνει ο προφυλακισμένος αρχηγός της Χρυσής Αυγής δι’ αντιπροσώπων – ή μήπως με remote control, μέσα απ’ τα κάγκελα της φυλακής;

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/56349/Ta-simadia-plithainoun

Capricisme Inside Out

Από σήμερα ξεκινάει ένας ιδιαίτερος διαγωνισμός που διοργανώνει η Caprice Παπαδοπούλου με την γκαλερί M art. Στον διαγωνισμό συμμετέχουν 40 καλλιτέχνες που επιλέχθηκαν από εξειδικευμένο προσωπικό. Τα έργα των τεσσάρων νικητών θα τυπωθούν στις νέες συσκευασίες των αγαπημένων μας Caprice.

Μέσα στους υποψήφιους καλλιτέχνες βρίσκεται και η Λία Κουτελιέρη. Το έργο της έχει τίτλο: Capricisme Inside Out. Μέσα από το έργο της προσπαθεί να περάσει την απόλαυση που κρύβεται μέσα σε μία συσκευασία Caprice. Είναι το κλειδί της φυγής του κάθε ανθρώπου από την μουντή καθημερινότητα αλλά και από την κενή φαντασία που μας προκαλεί ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Κάθε στιγμή χαλάρωσης που οφείλουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήσει σε τόπους χρωματιστούς, φωτεινούς και φανταστικούς. Η φαντασία εξάλλου είναι ποικιλόμορφη και διαφέρει σε κάθε μυαλό. Είναι το τελευταίο μέρος απόδρασης για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Όπως λέει η ίδια η ζωγράφος, "το έργο μου είναι μία διαδρομή παρέα με τα Caprice , που οδηγεί στην απελευθέρωση των αισθήσεων και δημιουργεί παιχνίδια φαντασίας. Ένας κόσμος Caprice ανοίγεται και η εξερεύνηση ξεκινά. Σε έναν δρόμο που δεν είναι μονότονος διότι κρύβει στιγμές ασπρόμαυρες κι άλλες γεμάτες χρώμα και φαντασία". 

Ο διαγωνισμός θα διαρκέσει ως τις 28 Φεβρουαρίου. Το κοινό μπορεί να ψηφίσει εδώ. 

Ίσως να είμαστε η τελευταία ελεύθερη γενιά...

Λένε συνήθως πως οι καιροί πέρασαν και δε θα ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές του παρελθόντος. Διαβάζαμε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν σε δικτατορίες και νιώθαμε σίγουροι πως δε θα βιώσουμε ποτέ ανάλογες καταστάσεις. 

Κατά μία έννοια είχαμε ένα δίκιο. Οι δικτατορίες δε θα επανέλθουν ξανά με τον ίδιο τρόπο. Δε θα δούμε πάλι τανκς στους δρόμους, ούτε βλάχους με στρατιωτικές στολές να δίνουν εντολές αλλά ούτε και παπάδες να χειροτονούν τον κάθε δικτάτορα, όπως έχουμε δει σε ντοκουμέντα. Ο κόσμος τα γνωρίζει πλέον αυτά. Όχι πως θα αντιδρούσε ηρωικά σε μία ενδεχόμενη κατάλυση της δημοκρατίας. 

Το φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (του οποίου οι συνέπειες είναι ακόμα εμφανείς στην Λατινική Αμερική) γνωρίζει πως οι ακραίες εναλλαγές μίας κοινωνίας μπορεί να οδηγήσουν σε εύκολη κατάρρευση του οποιουδήποτε καθεστώτος. Οι βίαιες εναλλαγές φέρνουν και βίαιες αντιδράσεις. Δυστυχώς όμως μαζί με την αφύπνιση ενός μέρους της κοινωνίας, το κατεστημένο προχωράει αρκετά βήματα μπροστά καταφέρνοντας έτσι να αφοπλίσει πιο εύκολα τον κάθε λαό. 

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα πείραμα καταστολής που εφαρμόζεται σ' ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό καθεστώς. Ο πρώτος φόβος προήλθε με τις δυνάμεις καταστολής που ξυλοκοπούσαν τους πολίτες στους δρόμους. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα σπίτια των ανθρώπων με τις εισβολές της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, όπως συνέβη σε Κερατέα και Χαλκιδική. Ακολούθησε η αποβλάκωση των τηλεθεατών μέσα από τα σκουπίδια που τους προσέφεραν τα ιδιωτικά κανάλια. Σειρά πήραν και οι εφημερίδες που εξυπηρετούσαν συμφέροντα ορισμένων συγκεκριμένο ανθρώπων (π.χ. Μπόμπολας). 

Το κράτος είδε πως η τελευταία γενιά (η δικιά μου) έχει πλέον αιχμαλωτιστεί σε μία φοβία που της προκαλεί αδράνεια σε κάθε απάνθρωπη και αντιδημοκρατική απόφαση που παίρνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Όμως οι χουντικοί ξέρουν πολύ καλά πως η αντίδραση πλέον μπορεί να έρθει από τις νεότερες ηλικίες (όπως έγινε τον Μάη του '68). Για να χει ελπίδες το καθεστώς να επιβιώσει και στις επόμενες γενιές, πρέπει να ευνουχίσει και την αχαλιναγώγητη νεολαία.

Η αρχή έγινε αυτές τις μέρες και όπως ήταν αναμενόμενο πέρασε απαρατήρητο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πλέον με εντολή της ΓΑΔΑ, από το Α.Τ της περιοχής τους θα περνάνε τα αιτήματα των διευθυντών σχολικών μονάδων.

Συγκεκριμένα όπως διάβασα στην ιστοσελίδα left.gr, κλιμάκιο από το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής επισκέφτηκε σχολικές μονάδες ζητώντας καταγραφή προβλημάτων και τηλέφωνα εκπαιδευτικών.Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων φαίνεται πως είναι πλέον περιττό...
Στις καταγγελίες για περιστατικά αστυνομικής παρέμβασης σε σχολικές μονάδες έρχεται να προστεθεί και ένα περιστατικό στο Κερατσίνι: Η διευθύντρια λυκείου του Κερατσινίου κλήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής να καταθέσει ονόματα μαθητών που συμμετείχαν στις μαθητικές καταλήψεις τον περασμένο Οκτώβριο και έδωσε 8 ονόματα ανήλικων μαθητών. Οι μαθητές, κλήθηκαν με την σειρά τους να καταθέσουν και να ενημερωθούν ότι θα κατηγορηθούν για κακουργηματικές πράξεις. Η αστυνομική αυθαιρεσία ωστόσο, δεν σταμάτησε στην έκδοση της κατηγορίας από την αστυνομία αντί για τις δικαστικές αρχές. Σύμφωνα με μαρτυρίες μαθητών που κλήθηκαν να καταθέσουν, ενημερώθηκαν, μετά το πέρας της κατάθεσής τους, ότι δεν θα είναι σε θέση να υποβάλουν μηχανογραφικό δελτίο για τις πανελλαδικές εξετάσεις εξαιτίας της εκκρεμοδικίας τους
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν σχετικές καταγγελίες που αφορούν 5 μαθητές από το 2ο ΓΕΛ Κερατσινίου, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο τμήμα ύστερα από προφορική κλήτευσή τους με την αιτιολογία της συμμετοχής τους στις καταλήψεις του προηγούμενου Οκτωβρίου. Εκεί οι αστυνομικοί τους υπέβαλλαν σε ερωτήσεις όπως: «Τι ψηφίζουν ο πατέρας σου και η μητέρα σου; Τι δουλειές κάνουν οι γονείς σου; Πώς είναι τα οικονομικά σας; Ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις των καθηγητών σου στο σχολείο; Ποιοι από τους καθηγητές σου ήταν υπέρ της απεργίας που κάνατε; Γιατί το κάνετε; Σας παρακίνησαν καθηγητές ή πολιτικό κόμμα;».
Είναι σαν να σου λέει, πες μου τις πολιτικές σου πεποιθήσεις για να δω αν θα σ' αφήσω να σπουδάσεις και να σταδιοδρομήσεις στη ζωή σου. Όπως παρατηρείτε κι εσείς οι ερωτήσεις αυτές μας θυμίζουν παλιά καθεστώτα (χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην θρυλική σκηνή που ρωτάει ένας αξιωματικός τον Καλογερόπουλο αν γνώρισε τον παππού του κι εκείνος του είπε πως πέθανε στην Μακρόνησο). Ο τρόμος έχει αρχίσει πια να μεταφέρεται και στις μικρότερες ηλικίες. Πόσο απάνθρωπο είναι να ακούει ένα πιτσιρίκι πως δε θα καταθέσει μηχανογραφικό δελτίο. Του κόβονται αμέσως τα πόδια. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι συνομήλικοί τους θα το σκεφτούν να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε αδικία στο μέλλον. Ο φόβος παραλύει τα πάντα. Είναι γεγονός. Αυτόν τον φόβο όμως πρέπει να αντιστρέψουμε προς τους αλήτες που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να καταλύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Τι λέει όμως η διαταγή της ΓΑΔΑ; Με το υπ’αριθ. Πρωτ. 28460/14/220075 της 6/02/2014 η Διεύθυνση Αστυνομίας Βορ/λικης Αττικής βασιζόμενη στην υπ’ αριθμ. 1668 από 5/2/2014 διαταγή Γ.Ε.Α.Ν.Ε και την 18648/14/214806 από 5/02/2014 διαταγή Γ.Α.Δ.Α- Τ.Γ.Α, ζητά από τους Διοικητές Αστυνομικών Τμημάτων δικαιοδοσίας της,
α) Την «πλήρη καταγραφή των σχολικών μονάδων» που λειτουργούν σε περιοχές αρμοδιότητας Διευθύνσεων Αστυνομίας ΓΑΔΑ, υποβάλλοντας «το υπόδειγμα της καταγραφής σε μορφή excel στις οικείες Υποδιευθύνσεις Αστυνομίας»,
β) την «μεθόδευση προσωπικών επαφών και συναντήσεων με τους κ. Διευθυντές των ανωτέρω σχολείων, με σκοπό την καταγραφή υφιστάμενων προβλημάτων και αναγκών κατά τη λειτουργία των σχολείων, καθώς και τη συλλογή τυχόν αιτημάτων που θα υποβληθούν από αυτούς (τους Διευθυντές των σχολείων) και αφορούν το πεδίο αρμοδιότητας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη γενικά και της Αστυνομίας ειδικότερα » και
γ) τη «σύνταξη εμπεριστατωμένων αναφορών για τα ανωτέρω και την υποβολή των απόψεων τους υπ’ αυτών προς τις οικείες Υποδιευθύνσεις Αστυνομίας».
Με λίγα λόγια όλοι οι μαθητές θα είναι φακελωμένοι. Ο περιορισμός κι ο ευνουχισμός του κάθε ανθρώπου θα ξεκινάει πλέον από τα μαθητικά τους χρόνια. Έτσι οι μελλοντικές γενιές θα είναι περισσότερο διαχειρίσιμες σε ένα νέο καθεστώς που τώρα χτίζεται με αργές κινήσεις που θέτουν γερές και σταθερές βάσεις. Δυστυχώς και οι ακροδεξιοί έχουν ωριμάσει στις κινήσεις τους κι αυτό είναι πολύ κακό για τον λαό.
Αν οι νέοι δεν αντιδράσουν τώρα, το μέλλον θα είναι αρκετά σκοτεινό στη χώρα μας...

Βόλτες στις όχθες του Τάμεση

Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τις πλημμύρες που προκάλεσε η υπερχείλιση του ποταμού Τάμεση, θυμήθηκα τις όμορφες βόλτες που μου πρόσφεραν οι ακτές του και οι διαφορετικές εικόνες του που συσχετίζονταν με τις μεταβολές του καιρού αλλά και με την διάθεση των ανθρώπων.

Το Λονδίνο αλλά και κάθε ευρωπαϊκή πόλη που έχω επισκεφθεί έχουν τα ποτάμια τους ως σημείο αναφοράς. Στις όχθες τους στέκονται τα κυριότερα μνημεία τους, όπως ο Πύργος του Άιφελ και τα μουσεία στο Παρίσι, το Βατικανό στη Ρώμη και το εντυπωσιακό κοινοβούλιο στην Βουδαπέστη. Έτσι και στο Λονδίνο συναντάμε το κοινοβούλιο με το διάσημο Big Ben, το θεόρατο μάτι του Λονδίνου, το Modern Tate, τον Άγιο Παύλο, την Tower Bridge κι άλλα σημεία αξιόλογα. 

Στο συγκεκριμένο βίντεο το οποίο συνοδεύεται με την ιδιαίτερη μουσική των Piano Magic, η βόλτα ξεκινάει σε ένα ηλιόλουστο Λονδίνο όπου το βρετανικό χιούμορ αποτυπώνεται ακόμα και πάνω στην αμμουδερή παραλία του ποταμού (00:14). Σηκώνοντας όμως το βλέμμα ψηλά, παρατηρούμε ένα μπλέξιμο στο τοπίο καθώς ο Άγιος Παύλος προσπαθεί να ξεχωρίσει από τους νέους ουρανοξύστες του City (00:20). Ο ανταγωνισμός όμως είναι μεγάλος διότι τον συγκεκριμένο ναό τον περιτριγυρίζουν κι άλλα μοντέρνα οικοδομήματα όπως η γέφυρα της χιλιετηρίδας (00:28). 

Στην ανατολική άκρη της βόλτας στέκονται οι πασίγνωστοι πύργοι της Tower Bridge (00:34). Τους αποφεύγουμε στρίβοντας σε ένα στενό που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο ουρανοξύστες (00:43).

Οι γέφυρες του Λονδίνου είναι πολλές και διαφορετικές. Η ποικιλομορφία τους σε κάνει να μην βαριέσαι έναν περίπατο στο ποτάμι (00:46-01:02). Φυσικά στη βόλτα μας συναντήσαμε αρκετά ιδιαίτερα σημεία όπως τα μακρόστενα φώτα στη πρόσοψη ενός κτιρίου (01:03), τα καλοσχεδιασμένα φανάρια στα κάγκελα της στράτας (01:10) αλλά και την Καθημερανοητότητα σε μία γωνιά του δρόμου με φόντο το Big Ben (01:18). Η ποικιλομορφία των γεφυρών του Λονδίνου δημιουργεί κι αρκετά επίπεδα. Ένα απ' αυτά φαίνεται σε μία φωτογραφία (01:32) όπου παρακολουθούμε τους δύο άξονες όπου περνάει το μετρό αλλά και οι πεζοί και κάτω ο πεζόδρομος που πηγαίνει προς το Μάτι του Λονδίνου. 

Το Big Ben είναι πλέον μπροστά μας και περιμένει να το θαυμάσουμε (01:38). Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και το φωτεινό ταμπλό με τους δείκτες του ρολογιού αρχίζει να γίνεται έντονο από μακριά. Μαζί μ' αυτό ανάβουν και τα λαμπιόνια της προκυμαίας αλλά και τα φουτουριστικά φώτα της μεγάλης ρόδας (01:47). 

Έχει πέσει πλέον η νύχτα και μαζί μ' αυτήν έχει αρχίσει να βρέχει. Βρισκόμαστε μέσα σε μία κάψουλα που μας ανεβάζει ψηλά. Από το βρεγμένο παράθυρο φαίνονται τα φώτα της πόλης και του Big Ben (02:05). 

Η πόλη αλλάζει όψη. Τα σπίτια φωτίζονται με το ίδιο μπλε χρώμα που έχει και το Μάτι του Λονδίνου (02:10-02:30). Το ίδιο έντονο μπλε χρώμα συναντάμε και στην Tower Bridge (02:54). Μπροστά από κει στέκεται φωταγωγημένο και υπερήφανο το αντιτορπιλικό Μπέλφαστ, το οποίο συμμετείχε στην απόβαση της Νορμανδίας (03:00). Από την απέναντι όχθη, το ψυχρό χρώμα του Άγιου Παύλου προσπαθεί να συγκριθεί με τα ψυχεδελικά χρώματα του London Bridge (02:44). Σε άλλα σημεία τα φώτα της πόλης παίζουν όμορφα παιχνίδια με τις σκιές των νέων που διασκεδάζουν (02:36).

Η βόλτα καταλήγει στο ίδιο σημείο που ξεκίνησε, στο φωταγωγημένο κοινοβούλιο της Αγγλίας (03:13-03:24). Την προσοχή μου τραβάει το παιχνίδισμα του φημισμένου ρολογιού με το φωτισμό του δρόμου (03:25). Μία τελευταία βόλτα κάτω από το Big Ben μας προκαλέσει το αναμενόμενο δέος του ύψους αυτού του οικοδομήματος (03:31-03:43). Ο περίπατος ολοκληρώνεται με μία γλυκιά βορινή νύχτα.

Δημοψήφισμα στην Ελβετία κατά της μετανάστευσης: Αμηχανία και αντιδράσεις

Φωτιές έχει ανάψει το αποτέλεσμα του προχθεσινού δημοψηφίσματος στην Ελβετία υπέρ του περιορισμού της μετανάστευσης, με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους να προειδοποιούν την ελβετική κυβέρνηση για τις "επιπτώσεις" που ενδέχεται να έχει αυτή η απόφαση στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς προειδοποίησε ότι η Ευρώπη θα επανεξετάσει τις σχέσεις της με την Ελβετία μετά το "ανησυχητικό" -όπως το χαρακτήρισε- αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. "Είναι ένα ανησυχητικό αποτέλεσμα γιατί σημαίνει ότι η Ελβετία θέλει να κλειστεί στον εαυτό της. Θα αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας", τόνισε ο Φαμπιούς.
"Θέτοντας εν αμφιβόλω την αρχή της ελεύθερης μετακίνησης, η απόφαση σίγουρα θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε το σύνολο των συμφωνιών μεταξύ της Ε.Ε. και της Ελβετίας που υπεγράφησαν το 1999 και τέθηκαν σε ισχύ από το 2002", διευκρίνισε, από τη μεριά του, ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Θεμάτων Τιερί Τεπεντάν. Οι συμφωνίες αυτές αφορούν σημαντικούς οικονομικούς τομείς, όπως οι μεταφορές, το εμπόριο αγροτικών προϊόντων και η επιστημονική έρευνα.
Υπενθυμίζεται ότι οι Ελβετοί ψηφοφόροι ψήφισαν την Κυριακή με οριακή πλειοψηφία (50,3%) υπέρ της επιβολής ορίου στον ετήσιο αριθμό μεταναστών στην Ελβετία. Το δημοψήφισμα οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ακροδεξιού λαϊκιστικού κόμματος UDC του Κρίστοφ Μπλόχερ.
Το ελβετικό "φρένο" στη μετανάστευση αφορά ουσιαστικά τους υπηκόους των γειτονικών ευρωπαϊκών χωρών. Η Ελβετία δεν είναι μέλος της Ε.Ε., αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό της εταίρο.

"Σοβαρές συνέπειες"

Την προειδοποίηση πως με το "ναι" στο δημοψήφισμα της Κυριακής η Ελβετία διακινδυνεύει να χάσει τα πλεονεκτήματά στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση απηύθυνε ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς σε χθεσινές δηλώσεις του. Επίσης, στο ίδιο μήκος κύματος, ο Βέλγος υπουργός Εξωτερικών Ντιντιέ Ρέιντερς τόνισε πως το ελβετικό "όχι" στη μετανάστευση «ενδέχεται να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις Ε.Ε. - Ελβετίας".
Πάντως, πολλοί Ευρωπαίοι υπουργοί αντέδρασαν συγκρατημένα, λέγοντας ότι αναμένουν να δουν τη στάση των ελβετικών αρχών. «Υπάρχει χρόνος», διότι οι διαπραγματεύσεις προβλέπεται να διαρκέσουν τρία χρόνια, υπογράμμισε ο Ουίλιαμ Χέιγκ, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών.
«Η ελβετική κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει ποια συμπεράσματα μπορεί να εξαγάγει από το δημοψήφισμα και να δει αν είναι δυνατόν να συμμορφώσει το αποτέλεσμά του με τις διεθνείς της δεσμεύσεις, κυρίως με τις συμφωνίες της με την Ε.Ε.», σχολίασε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Το δημοψήφισμα απαιτεί «μια ικανοποιητική ανάλυση και ήρεμες και λογικές αντιδράσεις», τόνισε ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός.
Ωστόσο, όπως προειδοποίησε ο Ζοζέφ Ντολ, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, «δεν υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση» μεταξύ της Ε.Ε. και της Ελβετίας, διότι «οι κανόνες δεν μπορούν να αλλάξουν μονομερώς».

Στάινμαϊερ: Θα τιμωρηθεί η Ελβετία

Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ επεσήμανε, από την πλευρά του, ότι η Ελβετία είναι αυτή «που θα τιμωρηθεί αρχικά» από μια αναθεώρηση των συμφωνιών. «Διότι η Ελβετία επωφελείται οικονομικά από την εικόνα μιας χώρας στην καρδιά της Ευρώπης που είναι ανοικτή στον κόσμο», πρόσθεσε ο ίδιος.
Στο μεταξύ, οικονομολόγοι της Credit Suisse ανακοίνωσαν ότι είναι ακόμη νωρίς να εκτιμηθούν οι οικονομικές επιπτώσεις του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, όμως επεσήμαναν ότι δημιουργεί κλίμα αβεβαιότητας στις επιχειρήσεις και ότι ενδέχεται να χαθούν 80.000 θέσεις εργασίας.
Προς το παρόν είναι ακόμη δύσκολο να γίνουν ακριβείς εκτιμήσεις καθώς οι επιπτώσεις θα εξαρτηθούν και από την αντίδραση της Ε.Ε., τις διαπραγματεύσεις που θα κάνουν οι ελβετικές αρχές για τον επανακαθορισμό των διμερών τους σχέσεων και του ποσοστού εισδοχής μεταναστών που θα οριστεί, εκτίμησαν οι οικονομολόγοι.
«Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι το άμεσο αποτέλεσμα της αποδοχής της πρωτοβουλίας αυτής είναι η αύξηση της οικονομικής αβεβαιότητας στην Ελβετία», σημειώνουν χαρακτηριστικά. Αν και δεν αναμένουν μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, οι οικονομολόγοι της Credit Suisse εκτίμησαν ότι η μείωση του ρυθμού των επενδύσεων ενδέχεται να μειώσει την οικονομική παραγωγή της χώρας κατά 1,2 δισεκατομμύριο φράγκα, δηλαδή 0,3% του ΑΕΠ, τα τρία χρόνια πριν την επιβολή ποσοστώσεων στην είσοδο μεταναστών στην Ελβετία. Σύμφωνα με τους ίδιους, οι επιπτώσεις ενδέχεται να είναι ακόμη πιο καθοριστικές στην εργασία, καθώς η αβεβαιότητα θα ωθήσει τις επιχειρήσεις να αποφύγουν τις προσλήψεις.

Πηγή: http://www.avgi.gr/article/1855320/dimopsifisma-stin-elbetia-kata-tis-metanasteusis-amixania-kai-antidraseis

Και στην Μαλακάσα το ίδιο έγινε!

Θα αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο θυμήθηκα την θρυλική πλέον ομιλία του Πολύδωρα. Η αλήθεια είναι πως τυχαία χθες το μεσημέρι, καθώς διάβαζα ορισμένες σελίδες στο διαδίκτυο, έπεσε η προσοχή μου σε μία αντίδραση των Βραζιλιανών στους σταθμούς διοδίων τους, όταν αυξήθηκαν οι τιμές τους κι αμέσως προβληματίστηκα με την δικιά μας αδράνεια απέναντι στις αδικαιολόγητες αυξήσεις των διοδίων του Μπόμπολα.
Σήμερα το πρωί ξαφνιάστηκα ακούγοντας στο ραδιόφωνο πως οι κάτοικοι του Ωρωπού έκαψαν ένα κουβούκλιο και με φλεγόμενα λάστιχα διέκοψαν την κυκλοφορία των οχημάτων. Τότε θυμήθηκα την φράση του πρώην βουλευτή της Ν.Δ.
Μέχρι στιγμής δεν έχω ανοίξει ακόμα την τηλεόραση για να ακούσω τη προπαγάνδα των καναλιών και ούτε θα το επιχειρήσω για τις επόμενες μέρες. Είμαι σίγουρος πως το Megaλο κανάλι του Μπόμπολα θα αναφερθεί σε τρομοκράτες που προσπαθούν να σπείρουν το χάος στην Ελλάδα. Το κανάλι του Σαμαρά, το ΔΤ θα υποστηρίξει ανάμειξη του Ξηρού με τις φωτιές στα διόδια ενώ από την άλλη το κανάλι του Φαλήρου θα βάλει μπροστάρη τον Ευαγγελάτο να πει στους κατοίκους του Ωρωπού πως "θα τον βρουν μπροστά τους" αφού αποφάσισαν να κλείσουν τους δρόμους.
Δε πρόκειται να δώσω βήμα σ' αυτούς διότι είμαι σίγουρος πως θα μ' εκνευρίσουν παραπάνω. Ήδη το κατάφεραν αρκετοί πριν, όσον αφορά αυτό το θέμα. Πρώτος απ' όλους ο Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έλεγε τον περασμένο Δεκέμβριο πως δεν πρόκειται να αυξηθούν τα διόδια. Ή θα το ξέχασε ή για μία ακόμη φορά δε διάβασε αυτά που του δώσανε να υπογράψει. Όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς θα διαπιστώσει πως κι άλλοι πολιτικοί ακολούθησαν την ίδια τακτική (π.χ. Κεδίκογλου με ΕΡΤ και Γεωργιάδης με την δημόσια υγεία).
Από την άλλη έχουμε και την παρέμβαση του κράτους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επειδή θίχτηκαν ιδιωτικά συμφέροντα, η αντίδραση της αστυνομίας ήταν άμεση. Από το πρωί της επόμενης μέρας ξεκίνησαν τις συλλήψεις στον Ωρωπό και στις ευρύτερες περιοχές ενώ σήμερα τα διόδια τα φυλάνε ματατζήδες. Σκηνές που μας ξάφνιασαν σε Κερατέα και Ιερισσό, πλέον τις παρακολουθούμε με μία οικειότητα επικίνδυνη.
Η οικειοποίηση της αστυνομοτρομοκρατίας στην κοινωνία, είναι η επιβεβαίωση του σοκ που επιβάλλει ένα καθεστώς στους πολίτες για να μην αντιδρούν στα σκληρά μέτρα λιτότητας αλλά και στην σταδιακή απενεργοποίηση των δημοκρατικών θεσμών. Το ρετουσάρισμα της όλης προσπάθειας γίνεται από το κανάλι του Μπόμπολα, ο οποίος είναι μπλεγμένος με το επικίνδυνο και πανάκριβο (πλέον) οδικό δίκτυο της Ελλάδος. Ο κόσμος πλέον φοβάται αφού βλέπει πως κάθε αντίδραση μπορεί να μετατραπεί σε κυνηγητό την επόμενη μέρα. Οι πολίτες ανησυχούν στην ιδέα πως μία κραυγή συνοδευόμενη με μία γροθιά στον αέρα μπορεί να οδηγήσει τον καθέναν στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Κι όσοι μένουν στα σπίτια κλεισμένοι παθαίνουν πλύση εγκεφάλου από τα μνημονιακά κανάλια.
Όμως η χθεσινή αντίδραση των κατοίκων του Ωρωπού, μου προκάλεσε κι ένα μειδίαμα στα χείλη. Η κοινωνία ξυπνά. Πρόπερσι είχαμε την Κερατέα, πέρσι την Ιερισσό ενώ φέτος μπαίνουν στο χορό κι άλλες περιοχές όπως αυτές που είναι συνδεδεμένες με τις εθνικές οδούς. Το καζάνι έχει αρχίσει να σκάει σιγά-σιγά. Σε κάποιες περιοχές έχει κάνει ήδη το μπαμ (στις παραπάνω που ανέφερα) ενώ στις υπόλοιπες εξακολουθεί να κοχλάζει επικίνδυνα.
Ευτυχώς (ή δυστυχώς) υπάρχουν ακόμα κάποιες περιοχές που είναι ευνοημένες για διάφορους λόγους και η κατάσταση παραμένει ακόμα ήρεμη. Αυτές οι περιοχές ίσως ξυπνήσουν τελευταίες. Μία απ' αυτές είναι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τα οποία έχουν πλέον στενούς οικονομικούς δεσμούς με την Τουρκία. Μέχρι στιγμής οι γείτονες συντηρούν τα νησιά μας μια χαρά. Ως πότε όμως;

Η έκπληξη του επιφύλασσε ο Στουρνάρας

Εδώ και δύο εβδομάδες ο Γιάννης Στουρνάρας δηλώνει ότι η Τρόικα θα βρεθεί μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη όταν θα ανακοινωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα της χώρας. Η Eurostat όμως θέλησε να προσγειώσει απότομα τον Έλληνα υπουργό.
Ο Επικεφαλής της Eurostat, Βάλτερ Ραντερμάχερ, μιλώντας στην Seuddeutsche Zeitugn ανέφερε ότι η υπηρεσία του «δεν υπολογίζει τους αριθμούς έτσι όπως θα το επιθυμούσε ο Αντώνης Σαμαράς αλλά όπως το προβλέπουν οι νόμοι και τα πρότυπα».
Υπερθεματίζοντας ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας είπε ότι «δεν υπάρχουν ακόμη ανθεκτικοί αριθμοί για το έλλειμμα και το ύψος του χρέους για το 2013. Μέχρι τον Μάρτιο όλοι οι αριθμοί οι οποίοι ανακοινώνονται είναι καθαρές εικασίες».
Η δημοσιογράφος του ρεπορτάζ εκτιμάει ότι οι αισιόδοξες προβλέψεις του πρωθυπουργού της Ελλάδας περί πρωτογενούς πλεονάσματος που θα ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ οφείλονται στην δύσκολη πολιτική του θέση. Και συνεχίζει: «Χωρίς ειδήσεις επιτυχίας η πολιτική αντιπολίτευση θα μπορούσε να εδραιώσει οριστικά το προβάδισμά της και να επιβάλει νέες εκλογές».
Πάντως ο Ραντεμάρχερ δεν φαίνεται να συμμερίζεται καθόλου την αισιοδοξία της ελληνικής κυβέρνησης: «Η συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει την καταγραφή όλων των σχετικών οικονομολογικών στοιχείων, όπως και την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ο πρωτογενής προϋπολογισμός, αντιθέτως, είναι περισσότερο μια ένδειξη του εάν το κράτος ασκεί πειθαρχημένη δημοσιονομική πολιτική, του ότι προ επιτοκίων ξοδεύει λιγότερα από ό,τι εισπράττει. Αυτή την πειθαρχία πρέπει ο κ. Σαμαράς να αποδείξει».
Η συνέντευξη του επικεφαλής της Τρόικα θορύβησε την κυβέρνηση και προκάλεσε έκτακτη σύσκεψη του Αντώνη Σαμαρά με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Ευάγγελο Βενιζέλο, και τον Γιάννη Στουρνάρα. Εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου ο κ. Στουρνάρας ξεκαθάρισε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα βγει σύμφωνα με τους κανόνες που υπάρχουν, επισημαίνοντας ότι ο τρόπος που υπολογίζεται, είναι πολύ πιο περιοριστικός από αυτόν της Eurostat.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr

Οι καλύτεροι προδότες είναι οι ανίκανοι άνθρωποι

γράφει ο Καρτέσιος,

Όταν η Αργεντινή και η Βραζιλία προσπαθούσαν να βάλουν φρένο στα Μνημόνια και τη χρηματοδότηση της Ελλάδας με τους γνωστούς όρους, οι φυλές των Κεδίκογλου κατηγορούσαν τον Τσίπρα για τις επισκέψεις του στις εν λόγω χώρες. Βάφτιζαν εχθρούς της Ελλάδας την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Τώρα που βγήκε στη δημοσιότητα το απόρρητο πρακτικό της τελευταίας συνεδρίασης του ΔΝΤ για την εμπλοκή του στο θέμα της Ελλάδας, διαβάζουμε ότι εκτός από τις Αργεντινή και Βραζιλία – που επηρέαζε ο Τσίπρας σύμφωνα με τους κυβερνητικούς γκεμπελίσκους – τις ίδιες ενστάσεις διατύπωναν η Αυστραλία, η Κίνα, η Αίγυπτος, ο Καναδάς, η Ρωσία, η Ελβετία, η Ινδία και… οι ΗΠΑ.
Τώρα οι φυλές των Κεδίκογλου το βούλωσαν όπως συνηθίζουν να κάνουν κάθε φορά που αποκαλύπτεται πόσο λερωμένη είναι η φωλιά τους, πόσα ψέματα μας είπαν, πόσες αλήθειες μας έκρυψαν, πόσο μεγάλη ευθύνη φέρουν για τη σημερινή κατάσταση. Είναι τόσα πολλά τα ψέματα που μοίρασαν με τεράστια απόλαυση ώστε πλέον ξεχείλισαν από μέσα τους και τα ξερνάνε ασυλλόγιστα όπως πρόσφατα έκανε ο Α. Γεωργιάδης ομολογώντας ότι γνώριζΑΝ από την πρώτη στιγμή πως τα Μνημόνια ήταν καταστροφικά.
Τώρα, οι φυλές των Κεδίκογλου, ο «πατριώτης» Σαμαράς και ο άπατος Βενιζέλος δεν εξηγούν πώς έγινε και οι χώρες του ΔΝΤ που αντιδρούσαν στο «πρόγραμμα σωτηρίας» της Ελλάδας, το έκαναν επειδή αμφισβητούσαν τις αισιόδοξες παραδοχές για την ανάπτυξη που συνόδευαν το πρόγραμμα – αυτήν την ίδια αισιοδοξία που μέχρι σήμερα ρέει ως βρωμερός εμετός από τη Στουρνάρεια πηγή – και δήλωναν τους φόβους τους για τον κίνδυνο που θα αντιμετώπιζε το εγχείρημα υπό την ασφυκτική προς την Ελλάδα απαίτηση διψήφιας (σε ποσοστό) δημοσιονομικής προσαρμογής και τη δοκιμασία της ελληνικής κοινωνίας.
Νοιάζονταν για τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας η Αυστραλία, η Κίνα, η Αίγυπτος, η Βραζιλία, η Αργεντινή, ο Καναδάς, η Ρωσία, η Ελβετία, η Ινδία και οι ΗΠΑ, αλλά ποτέ δεν νοιάστηκαν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας – και όχι ελληνικές κυβερνήσεις. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου, ούτε ο Παπαδήμος, ούτε ο Σαμαράς ούτε αυτά τα αμόρφωτα και άψυχα σκιάχτρα των βουλευτικών εδράνων που ψήφιζαν «ναι σε όλα», ναι στην όλη καταστροφή.
Ήταν οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί και προσωπικώς η «φίλη της Ελλάδας» Μέρκελ που διαβεβαίωναν το ΔΝΤ ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, διότι η Ευρωζώνη θα στήριζε την Ελλάδα και ότι θα φρόντιζαν να μη χτυπηθεί αλύπητα η ελληνική κοινωνία. Όχι, όλα αυτά δεν αποδεικνύουν ότι το ΔΝΤ είναι καλό και η Ε.Ε. η κακιά της υπόθεσης.
Και οι δύο θεσμοί είναι οι μεγαλύτερες παρατράπεζες του κόσμου. Το μεγαλύτερο τοκογλυφικό κύκλωμα. Όμως αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά, ότι το ΔΝΤ ήθελε πίσω τα λεφτά του και τα κέρδη από τους τόκους, ενώ η Γερμανία και το υπό την εξουσία της διευθυντήριο της ευρωζώνης ήθελαν ολόκληρη τη χώρα μας στο πιάτο. Δεν αρκούσαν στη Γερμανία τα κέρδη που διαρκώς βγάζει από την Ελλάδα, θέλει την Ελλάδα. Τη γη, το νερό, τον αέρα.
Αυτή τη Γερμανία υπηρέτησαν πιστά ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Αντώνης Σαμαράς και όλα τα άψυχα σκιάχτρα των βουλευτικών εδράνων που ψήφιζαν «ναι σε όλα».
Για όλα αυτά, μούγκα οι φυλές των Κεδίκογλου. Καθημερινά ομολογούν την ενοχή τους αρνούμενοι να απολογηθούν για την προδοσία. Μας υποτιμούν μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Δεν καταδέχονται να απαντήσουν σε ό,τι παγκοσμίως πλέον στρέφεται εναντίον τους. Τους έχει τυφλώσει η αλαζονεία και η βεβαιότητα πως κανείς δε θα τους πειράξει για όσα φρικτά εγκλήματα έκαναν εναντίον της χώρας και των κατοίκων της. Μια βεβαιότητα που στηρίζεται στην ατιμωρησία όλων των προηγούμενων που εγκλημάτησαν πάνω μας και κυρίως εκείνου του αρχιαρουραίου, του Σημίτη.

Πόσο ασφαλής είναι η Μεσόγειος από τα χημικά όπλα της Συρίας;

Μια σειρά από ερωτήματα του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή, Κρίτωνα Αρσένη, φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το TPPi -με ρεπορτάζ του Παύλου Ζαφειρόπουλου- με αφορμή τις «προφορικές» δεσμεύσεις που έλαβε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σχετικά με την ασφάλεια της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος από την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας κοντά στην Κρήτη.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του TPPi ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης βρίσκεται σε δύσκολη θέση επειδή δεν εξασφάλισε τις απαραίτητες εγγυήσεις σχετικά με την ασφάλεια της καταστροφής των χημικών όπλων της Συρίας στην περιοχή της Μεσογείου. Πολλά ερωτηματικά παραμένουν αναπάντητα σχετικά με την δημόσια υγεία και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει λάβει προφορικές διαβεβαιώσεις ωστόσο ένας από αυτούς που του τις έχουν παράσχει, η ΜΚΟ «Oceanica» στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Όπως έχει δημοσιευτεί τα τοξικά χημικά θα μεταφερθούν στο ιταλικό λιμάνι της Gioia Tauro. Εκεί οι πιο επικίνδυνες ουσίες θα μεταφερθούν στο πλοίο του αμερικανικού ναυτικού MV Cape Ray που διαθέτει ειδικό εξοπλισμό με δύο κινητές μονάδες εξουδετέρωσης με τη διαδικασία της υδρόλυσης. Το πλοίο θα κινηθεί μετά σε διεθνή ύδατα στα νότια της Κρήτης όπου και θα ξεκινήσει την μετατροπή του χημικού οπλοστασίου σε «λιγότερο επικίνδυνες ουσίες». Σύμφωνα με τον OPWC (Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων) τα προϊόντα της διαδικασίας θα αποθηκευτούν στο MV Cape Ray και θα μεταφερθούν σε «εμπορικές εγκαταστάσεις». Ο οργανισμός ισχυρίζεται ότι κανένα κατάλοιπο δεν θα απελευθερωθεί στη θάλασσα.
Στο ρεπορτάζ του TPPi ωστόσο παρουσιάζονται μια σειρά από αναπάντητα ερωτήματα του ευρωβουλευτή:
1. Ποιές είναι οι επιβεβαιωμένες επιστημονικές διασφαλίσεις ότι η εξουδετέρωση των χημικών όπλων της Συρίας με τη μέθοδο της υδρόλυσης δεν ενέχουν κανένα κίνδυνο για τον άνθρωπο ή το περιβάλλον;
2. Πρόσφατα ο συντονιστής του ΟΗΕ της επιχείρησης καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας Sigrid Kaag δήλωσε ότι μόνο τα πολύ επικίνδυνα χημικά θα καταστραφούνε στη θάλασσα, ενώ τα «λιγότερο επικίνδυνα θα καταστραφούν από εταιρίες σε χώρες που έχουν προσφερθεί να τα παραλάβουν». Αυτό σημαίνει ότι τα προϊόντα της υδρόλυσης στη θάλασσα δεν θα κατευθυνθούν προς τρίτες χώρες και εταιρίες; Τι θα συμβεί στα προϊόντα της υδρόλυσης που θα πραγματοποιηθεί στη θάλασσα; Υπάρχει επίσημη δέσμευση των Ηνωμένων Εθνών ότι τίποτα από αυτά δεν θα απελευθερωθεί στη θάλασσα;
3. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier δήλωσε στον ΟΗΕ ότι η Γερμανία θα καταστρέψει 350 τόνους χημικών όπλων. Δεδομένου ότι ο χημικός οπλισμός της Συρίες υπολογίζεται στους 1300 τόνους και ότι η διαδικασία της εξουδετέρωσης με υδρόλυση παράγει ακόμα περισσότερους τόνους χημικών φαίνεται η Γερμανία θα διαχειριστεί μόνο ένα μικρό μέρος τους. Τι θα συμβεί με τα υπόλοιπα χημικά;
4. Ποιό ήταν το περιεχόμενο της επιστολής που έστειλαν οι κύριοι Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ιταλός ομόλογός του Emma Bonino στους επικεφαλής του ΟPCW; Για ποιο λόγο δεν δημοσιεύτηκε και πότε αναμένεται η απάντηση του OPCW; Επιπλέον ο κύριος Βενιζέλος ζήτησε από τον Ανώτατο Εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δράσει στο όνομα του Συμβουλίου προκειμένου να μην υπάρξει καμία αμφιβολία σχετικά με την προστασία της Μεσογείου στον ΟΗΕ και στον OPCW. Πως δόθηκαν οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις, δόθηκαν γραπτές διαβεβαιώσεις και δεν της δημοσίευσε ο κύριος Βενιζέλος; Γιατί ο κύριος Βενιζέλος αναφέρεται σε προφορικές διαβεβαιώσεις που του παρείχε μια ΜΚΟ; Επιπλέον ο κύριος Βενιζέλος ανέφερε ότι αναμένει την πληροφόρηση από τον OPWC σχετικά με τις τεχνικές λεπτομέρειες της επιχείρησης προκειμένου να αποφασίσει αν η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσεις. Άσχετα λοιπόν με την αντίδραση της Ελλάδας η αντίδραση της Ελλάδας θα έρθει αφού τελεστεί η επιχείρηση εξουδετέρωσης;
5. Κατά τη συνέντευξη Τύπου ο Κύριος Βενιζέλος δήλωσε ότι «για εμάς θα ήταν επιθυμητό η διαδικασία της υδρόλυσης από το αμερικάνικο πλοίο να γινόταν εκτός της Μεσόγειου Θάλασσας που είναι κλειστή». Τι σημαίνει «επιθυμητό»; Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να μην δεχτεί υπό καμία προϋπόθεση την καταστροφή των τοξικών χημικών νότια της Κρήτης;
Όπως επισημαίνεται στο ρεπορτάζ του Παύλου Ζαφειρόπουλου παρά τους ισχυρισμούς του αμερικανικού ναυτικού περί ασφάλειας της διαδικασίας δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που ανησυχούν. Μεταξύ αυτών και καθηγητής Ευάγγελος Γιδαράκος, επικεφαλής των ερευνών τοξικών αποβλήτων στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο οποίος σε συνέντευξη του τον περασμένο μήνα δήλωσε ότι είναι απαραίτητο να γίνει γνωστή η επιστημονική διαδικασία που θα ακολουθηθεί αφού τα υποπροϊόντα της υδρόλυσης είναι επίσης πολύ τοξικά και επικίνδυνα.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/

Απατεώνες καλής ποιότητας

Βασιζόμενος στην φασιστική ατάκα-γκάφα του Δένδια, αναζήτησα τους συμπατριώτες μου που με κάνουν να νιώθω περήφανος κι ανώτερος από τους μετανάστες δεύτερης διαλογής που επιλέγουν την Ελλάδα μας. Μάλλον κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Δένδια πως οι μετανάστες που έρχονται εδώ δεν έχουν ως πρώτη επιλογή τους την Ελλάδα αλλά ως πέρασμα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα που δε θα το θίξουμε σ' αυτήν την ανάρτηση. Ας ασχοληθούμε με τους Έλληνες, οι οποίοι έχουν διατελέσει ένα έργο, το οποίο έχει βοηθήσει το έθνος μας να ανέβει στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί να φτάσει ο κάθε πολίτης (σύμφωνα με τους κανόνες του Δένδια). 

Κατηγορία "Ψεύτες". 

Τιμώμενο πρόσωπο "Φιλιππίδης".

Στην αρχή μας έλεγε πως βρίσκεται στην Αμερική. Έπαιρνε τηλέφωνα σε τηλεοπτικούς σταθμούς κι έλεγε πως είναι αθώος και ότι θα επιστρέψει στην Ελλάδα για να βρει το δίκιο του, μέχρι που τον έπιασαν στην... Τουρκία.

Αφού έζησε στις περίφημες τούρκικες φυλακές, απολαμβάνοντας το δωμάτιο μαζί με άλλα δέκα άτομα, άρχισε να εκλιπαρεί την Ελλάδα να τον βοηθήσει για να γυρίσει πίσω. Κάποιοι τον λυπήθηκαν. Φαντάζονταν και διάφορα, ειδικά όλοι όσοι έχουν δει το "Εξπρές του Μεσονυκτίου" και πίστευαν πως δεν του άξιζε τέτοια τιμωρία. 

Η κλάψα του σταμάτησε όταν οι τουρκικές αρχές τον άφησαν ελεύθερο. Οι πρώτες του δηλώσεις απέδειξαν το πόσο μεγάλο λαμόγιο είναι. Τα δάκρυα ξεχάστηκαν αμέσως καθώς τη θέση τους την πήρε η περηφάνια ενός πολιτικά διωκόμενου ανθρώπου εξαιτίας των φιλικών του σχέσεων που είχε με τον Καραμανλή. Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο. Μία αναλαμπή έκανε την εμφάνισή της πάνω από το κεφάλι του Καραμανλή, αναγκάζοντάς τον να αφήσει για λίγο στην άκρη την μπριζόλα και το playstation και να φωνάξει οργισμένος πως οι φιλίες δεν είναι συμφεροντολογικές και πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομά του για να βγει από τον βόθρο που έπεσε. Μπράβο στον Κωστάκη, δεν του το είχα.

Η μαγκιά του ελεύθερου πια Φιλιππίδη συνεχίστηκε μέχρι που τον έπιασαν και τον έστειλαν αεροπορικώς πίσω στην Αθήνα. Το ότι δεν έκανε ποτέ του, ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού, μεταγραφές αεροδρομίου, τιμωρήθηκε ανάλογα. Οι ελληνικές αρχές τον περιέφεραν στο αεροδρόμιο με χειροπέδες πριν τον πάνε στη ΓΑΔΑ. Ακόμα κι εκεί όμως συνέχισε να χρησιμοποιεί τον τιμημένο ρόλο του ψεύτη λέγοντας πως ήρθε με την δικιά του θέληση στην Ελλάδα. 

Μετά από τόσα ηλίθια ψέματα έδωσαν σ' αυτόν τον άνθρωπο το χρονικό περιθώριο να απολογηθεί την Δευτέρα. Είμαι σίγουρος πως ως τότε θα γράψει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αναμένω να το ακούσω νιώθοντας περήφανος για τους υπέροχους ανθρώπους που έχει γεννήσει τούτος ο τόπος.

Την ώρα που έγραφα την συγκεκριμένη ανάρτηση ακούστηκε πως ετοιμάζονται οι γερμανικές αρχές να στείλουν πίσω τον Χριστοφοράκο. Επιτέλους να κι ένα καλό νέο. Τον περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες κι εγώ με τη σειρά μου θα τον τιμήσω μέσα απ' αυτό το ταπεινό ιστολόγιο που χειρίζομαι.