Τερματίστε τη σφαγή!

Ξεπερνά κάθε εκδοχή νοσηρής φαντασίας η φρίκη στη Γάζα. Δεν πρόκειται απλώς για κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, όταν τα θύματα είναι παιδιά και άμαχοι. Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου, που έρχονται να τροφοδοτήσουν το μίσος. Μαζί με τους αμάχους, η δεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου δολοφονεί την ιδέα της συνύπαρξης των λαών στην περιοχή.
Ποια καταδίκη αρκεί όταν σκοτώνονται παιδιά; Παιδιά την ώρα που κοιμούνταν πλάι στους γονείς τους, στο πάτωμα σχολικής αίθουσας, που λειτουργεί ως καταφύγιο για χιλιάδες. Κι ας είχαν ενημερωθεί 17 φορές οι ισραηλινές δυνάμεις για την ακριβή θέση του σχολείου και την παρουσία εκτοπισμένων αμάχων σε αυτό. Πρόκειται για γενοκτονία και κάθε προσπάθεια για δικαιολογίες δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναίσχυντο από το να επιτίθεσαι σε παιδιά που κοιμούνται», δήλωσε χαρακτηριστικά ο γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν πληγεί από τους βομβαρδισμούς πέντε από τα σχολεία-καταφύγια που διαχειρίζεται ο ΟΗΕ. Οι Ισραηλινοί έχουν ξεκάθαρα βάλει στο στόχαστρο παιδιά και αμάχους, ενώ χτυπούν ανελέητα πολυσύχναστες αγορές και κατοικίες. Ισοπεδώνουν μια ολόκληρη περιοχή, καταστρέφοντας κάθε υποδομή, δήθεν στο όνομα της αυτοάμυνας. Ξέρουν ότι με τις επιλογές τους αποκλείουν κάθε προσπάθεια ειρηνικής συμβίωσης.
Δικαιολογημένα οι αντιδράσεις για το λουτρό αίματος στη Γάζα πληθαίνουν μέρα με την ημέρα σε κάθε γωνιά του κόσμου, ακόμα και εντός του Ισραήλ. Οι διαδηλωτές ενώνουν τις φωνές τους κατά της αιματοχυσίας, κατά της δολοφονίας, κατά της γενοκτονίας. Σκοτώνουν παιδιά και πολίτες - όλοι πλέον το βλέπουν και αγανακτούν. Εδώ και τώρα, πρέπει να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης, που αποτελεί ντροπή για την ανθρωπότητα. Πόσες ακόμα εκατόμβες θυμάτων;
Μέχρι και ο ΟΗΕ διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει πλέον ασφαλές μέρος για όσους ζουν στην περιοχή. Πού άραγε μπορούν να καταφύγουν οι Παλαιστίνιοι, όταν ξεκινούν οι ισραηλινές επιθέσεις; Πουθενά, αφού βομβαρδίζουν μέχρι και τα καταφύγια του ΟΗΕ. Εάν αυτά δεν αποτελούν εγκλήματα πολέμου, τότε πώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος;


Η οικουμενική σημασία τής παλαιστινιακής υπόθεσης
(του Στάθη Κουβελάκη)

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την έναρξη της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης εναντίον της πολύπαθης Γάζας, χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων ανά τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων και των μητροπόλεων της Δύσης, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.
Τι να είναι άραγε αυτό που ενώνει αυτούς τους διαδηλωτές στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Σικάγο, στο Λονδίνο και το Τορόντο, στο Παρίσι αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ; Στα δυτικά ΜΜΕ γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για τον «ανερχόμενο αντισημιτισμό» από τον οποίο δήθεν εμφορούνται οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης.
Στη Γαλλία, μετά τις πρωτοφανείς για δεδομένα Δυτικοευρωπαίου ηγέτη δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ, που έδιναν πλήρη κάλυψη στην ισραηλινή επίθεση, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει τρεις διαδηλώσεις στο Παρίσι με το πρόσχημα αντισημιτικών ταραχών. Το τροπάρι είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια. Εφόσον το Ισραήλ ορίζεται το ίδιο ως το «κράτος των Εβραίων», όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του, και πολύ περισσότερο όποιος θεωρεί ότι η δημιουργία του και η διαρκής του επέκταση αποτελούν κραυγαλέα περίπτωση αποικιοκρατικού σχεδίου, θεωρείται αυτομάτως ότι στρέφεται εναντίον των Εβραίων, άρα ότι είναι «αντισημίτης». Το νέο δόγμα συμπυκνώνεται στη γνωστή εξίσωση «αντισιωνισμός = αντισημιτισμός».
Υπάρχει μια δόση τουλάχιστον αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε αυτή τη συλλογιστική: διότι εφόσον η πολιτική του Ισραήλ, οι διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις που εξαπολύει με χιλιάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό, η καθημερινή βαρβαρότητα της κατοχής στα λιγοστά εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, η πραγματικότητα των στρατοπέδων προσφύγων σε όλη τη Μέση Ανατολή όπου ζουν εδώ και δεκαετίες εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, η διαρκής καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ, εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα με την αυστηρή νομική έννοια του όρου ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου προκαλούν αυτονόητη και αυξανόμενη αγανάκτηση σε κάθε ηθικά και λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, αυξάνεται και ο πειρασμός της συμμόρφωσης με το πρόταγμα του κυρίαρχου λόγου και της απόδοσης της ευθύνης γενικά στους «Εβραίους», εφόσον, όπως διαρκώς επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους διακρίνουμε από το κράτος του Ισραήλ. Ενας πειρασμός ιδιαίτερα έντονος στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και ώς ένα βαθμό, ευτυχώς σαφώς μειοψηφικό προς το παρόν, στους πληθυσμούς δυτικών χωρών που κατάγονται απ' αυτόν και που υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις στις χώρες όπου ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Απόλυτα σωστό είναι λοιπόν το σύνθημα της Βερολινέζων διαδηλωτών της προηγούμενης βδομάδας: «Αντισημιτισμός είναι σήμερα η υποστήριξη του Ισραήλ».
Ιδιαίτερη σημασία από αυτήν την άποψη έχει η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ στο εσωτερικό του, πέραν ακόμη από τους Αραβες με ισραηλινή υπηκοότητα, όπως έδειξε η ογκώδης διαδήλωση της 26ης Ιουλίου στο Τελ Αβίβ. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία των αντιαποικιακών και απελευθερωτικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα, κάθε ρήγμα εντός της κοινωνίας του δυνάστη έχει καθοριστική σημασία για την έκβασή τους. Σπάει την «εθνική» συναίνεση, που είναι απαραίτητος όρος για τη συνέχιση της αποικιοκρατικής πολιτικής, και δικαιώνει τις μειοψηφικές, αλλά θαρραλέες φωνές των Ισραηλινών που, φέροντας το στίγμα του «προδότη», παίρνουν το μέρος των καταπιεζομένων. Εξίσου σημαντικές είναι όμως και οι φωνές Εβραίων ή εβραϊκής καταγωγής πολιτών δεκάδων δυτικών χωρών, που αποστασιοποιούνται απερίφραστα από την πολιτική του Ισραήλ και αρνούνται στους ηγέτες αυτού του κράτους το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά τους.
Με τη στάση τους δεν διαλύουν απλώς το μύθο της ταύτισης των απανταχού Εβραίων με το Ισραήλ, τονίζουν τη βαθύτερη σημασία της παλαιστινιακής υπόθεσης: ότι δεν αποτελεί αντιπαλότητα μεταξύ «Εβραίων» και «Αράβων» ή «μουσουλμάνων», μεταξύ θρησκειών και εθνοτήτων. Είναι υπόθεση κατοχής, εκδίωξης πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, διαρκούς αρπαγής της γης του διά του εποικισμού, καθημερινής καταπίεσης, καταπάτησης του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συσσωρευμένων εγκλημάτων πολέμου.
Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, με ευθύνη της Δύσης που στηρίζει με κάθε τρόπο αυτό το κράτος-παρία, που με τη σειρά του στήριξε τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη (από τη Νότια Αφρική επί απαρτχάιντ έως τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες στις οποίες εξήγαγε την τεχνογνωσία του σε ζητήματα καταστολής και βασανισμού), αποτελεί μόνιμο εμπόδιο για την οποιαδήποτε ειρήνη στην περιοχή αλλά και στον κόσμο - ας μην ξεχνάμε την εμμονική προσπάθεια της ισραηλινής ηγεσίας για πολεμική ανάφλεξη με το Ιράν και τη Συρία. Οσο οι Παλαιστίνιοι δεν απολαμβάνουν τα νόμιμα δικαιώματά τους, όπως ορίζονται από αναρίθμητες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ, το Ισραήλ, ως σύγχρονη Σπάρτη, θα αποτελεί παράγοντα γενικότερης αποσταθεροποίησης και διαρκούς εκτράχυνσης των διεθνών σχέσεων. Και η λέξη «Παλαιστίνη» θα είναι συνώνυμη της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της αντίστασης.
Γι' αυτό και η φρίκη της Γάζας μάς αφορά όλους.
Γι' αυτό και ο αγώνας αυτού του λαού είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.

Πηγή: Ελευθεροτυπία 31/07/14