Δυο ήταν οι λόγοι που με τράβηξαν να δω την ταινία "Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου", ο πρώτος ήταν πως η ιστορία εξελισσόταν στην Ελλάδα και ο δεύτερος ότι η ταινία προβαλλόταν στο θερινό κινηματογράφο Αίγλη Ζαππείου (ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα τον συγκεκριμένο κινηματογράφο).
Υπό άλλες συνθήκες δε θα έδινα ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη ταινία. Πρώτα απ' όλα ο σκηνοθέτης, ο Χοσεϊν Αμίνι, ο οποίος ήταν σεναριογράφος ταινιών που δεν με είχαν εντυπωσιάσει στο παρελθόν, πέραν από το δήθεν Drive, το οποίο ξεχώρισε για το soundtrack του.
Παρ' όλα αυτά ήταν μία ευχάριστη προβολή με όμορφες ερμηνείες, ιδιαίτερους διαλόγους, έξυπνο χιούμορ και με σασπένς ως το τέλος.
Ας ξεκινήσουμε με τις ερμηνείες. Για μία ακόμη φορά μου άρεσε ο Βίγκο Μόρτενσεν. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς που κατάφεραν να επιβιώσουν μετά από μία πετυχημένη επική τριλογία όπως ήταν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Η μορφή του γεμίζει το χώρο ενώ οι βαριές κινήσεις του επιβεβαιώνουν τον όγκο που επιδιώκει να καλύψει σε κάθε πλάνο. Η προφορά του με δυσκολία υιοθετεί μερικές ελληνικές λέξεις. Η ερμηνεία του πότη καιροσκόπου είναι άκρως πετυχημένη. Η πιο έξυπνη στιγμή του είναι όταν πουλάει τσαμπουκά στους Κρητικούς. Παραλίγο να της φάει. Εμ, δεν ήξερε τι σημαίνει Κρήτη. Από την άλλη η Κίρστεν Ντανστ με τις τελευταίες της κινηματογραφικές επιλογές δείχνει μία στροφή στον ποιοτικό κινηματογράφο. Η αέρινη παρουσία της έρχεται να σβήσει τον όγκο του συζύγου της (Βίγκο Μόρτενσεν) και να παίξει έναν συνδετικό ρόλο με τον μυστηριώδης ξεναγό τους, τον Όσκαρ Άιζακ, ο οποίος δίνει εξίσου μία εξαιρετική ερμηνεία.
Το σενάριο δεν είναι ούτε πολύπλοκο ούτε λιτό. Κατά τη γνώμη μου είναι ότι πρέπει για ένα καλοκαιρινό θρίλερ. Θυμίζει πολύ τον "Ταλαντούχο κύριο Ριπλέϋ". Περιμένεις όμως κάτι παραπάνω όταν έχεις από πριν διαβάσει το όνομα της Πατρίσια Χάισμιθ.
Δεν υπάρχει εμβάθυνση στους χαρακτήρες, πιθανόν επειδή ήθελε ο σκηνοθέτης να δημιουργήσει μία αντίθεση στον δυναμισμό των τοπίων με τους απρόσωπους ήρωες. Δε μπορώ να το προσθέσω στα πλην της ταινίας.
Από την άλλη ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευσε καθώς έβλεπα την πιστή αναπαράσταση της Αθήνας στη δεκαετία του '60. Τα αυτοκίνητα, τα ποτά, οι ενδυμασίες, τα σπίτια κι όλα αυτά στη πιο πολυσύχναστη γειτονιά της πρωτεύουσας. Όμορφες και οι λήψεις πάνω στον Παρθενώνα.
Από κει και πέρα η βραδιά κύλησε όμορφα. Η ταινία αξίζει να τη δει κανείς σε θερινό. Ταιριάζει απίστευτα και τον ανοιχτό αττικό ουρανό.
Εκείνο το βράδυ καθόταν από πίσω μας μία παρέα Αμερικανών τουριστών. Αναρωτιόμουν πως ένιωθαν καθώς έβλεπαν την ομορφιά της πόλης την οποία έχουν επισκεφθεί, πριν από πενήντα χρόνια και πως καταστράφηκε με την τσιμεντοποίηση. Μία τσιμεντοποίηση που απειλεί την υπόλοιπη ομορφιά της χώρας στις μέρες μας από την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά. Ας απολαύσουμε την Αθήνα του τότε κι ας αναλογιστούμε τις καταστροφικές "προοδευτικές" κινήσεις εκείνης της εποχής. Στο όνομα της προόδου θα επιδιώξουν να καταστρέψουν τις θάλασσές μας. Δε πρέπει να τους αφήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου