Νύχτες του '99...

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν πως ο πόλεμος στην Λωρίδα της Γάζας να ξεκίνησε μετά την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών νεαρών Ισραηλινών, όμως εγώ κοιτάω την κατάσταση λίγους μήνες νωρίτερα. Συγκεκριμένα στρέφω τη προσοχή μου στον Απρίλιο όπου υπήρξε η συμφωνία εθνικής συμφιλίωσης της Φατάχ με την ισλαμική Χαμάς. 

Η εξέλιξη αυτή έφερε απογοήτευση στην Αμερική αλλά κι αντιδράσεις στο Ισραήλ το οποίο είχε ξεκινήσει ειρηνευτικές συζητήσεις με την Παλαιστίνη. Οι προσπάθειες τερματίστηκαν εκεί και ο πόλεμος ήταν πλέον ορατός για μία ακόμη φορά. Έλειπε η αφορμή...

Η απαγωγή των τριών εφήβων Ισραηλινών ήταν ένας σίγουρος λόγος για να ξεκινήσουν τα πρώτα αντίποινα. Η άποψή μου είναι πως δεν έχω ικανούς τους Παλαιστίνιους να απαγάγουν και να βασανίζουν μέχρι θανάτου τρία παιδιά. Ποτέ δεν έχουν κάνει κάτι τέτοιο στην ιστορία τους. Μπορεί να ανατινάζονταν σε δημόσιους χώρους ή να ρίχνουν ρουκέτες στα τυφλά αλλά ποτέ δεν είχαν προβεί σε απαγωγές παιδιών. Από την άλλη δεν συνέφερε την Παλαιστίνη να ξεκινήσει έναν νέο πόλεμο στις μέρες μας. 

Πιστεύω πως η απαγωγή και η δολοφονία των τριών νεαρών είναι μία προβοκάτσια των Ισραηλινών η οποία οδήγησε τις δύο πλευρές στην σημερινή κατάσταση. Εξάλλου παρατηρούμε μία οργανωμένη προετοιμασία του Ισραήλ στα "χειρουργικά" πολεμικά αντίποινά του. Από την μία οι Ισραηλινοί εθνικιστές απαγάγουν και δολοφονούν έναν νεαρό Παλαιστίνιο ενώ τα βράδια σφυροκοπούν την πυκνοκατοικημένη Λωρίδα της Γάζας αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς. 

Σήμερα είδα εικόνες που μου θύμισαν τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου το 1999 (https://www.youtube.com/watch?v=mDQIuYtFVrQ) κι ενώ σοκάρομαι με τις εκρήξεις και τους θρήνους των Παλαιστινίων, διαβάζω δηλώσεις του Νετανιάχου, ο οποίος επιμένει στους βομβαρδισμούς αλλά και σε πιθανή χερσαία επίθεση. Από την άλλη και οι Παλαιστίνιοι επιμένουν με ρουκέτες σκορπώντας κι εκείνοι τον τρόμο στον λαό. Και οι δύο πλευρές πλέον ξέρουν πως στη πληγωμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα επικρατήσει ο πιο παρανοϊκός, ο πιο βίαιος, ο πιο αιμοβόρος με καταδικασμένα θύματα τον απλό λαό. 

Είναι όμως τόσο αθώος ο λαός; 

Βλέποντας τις εξελίξεις τόσο στην Παλαιστίνη όσο και σε άλλες φλεγόμενες περιοχές (Ουκρανία, Συρία, Ιράκ) αλλά και σε περιοχές με δημοκρατική κρίση όπως η Ελλάδα, παρατηρώ πως υπάρχει μία απώλεια μνήμης. Ο κόσμος φανατίζεται και στρέφεται σε ακραίες και ζωώδης αντιδράσεις αδιαφορώντας στη σκέψη πως με τις πράξεις τους οδηγούν το λαό τους σε μεγαλύτερο χάος. Το χει δείξει η ιστορία πολλές φορές.

Όσον αφορά την Μέση Ανατολή έχουμε ένα Ισραήλ το οποίο είναι το πιο φασιστικό κράτος που υπάρχει στις μέρες μας το οποίο έχει μένει τόσα χρόνια ατιμώρητο για τις σφαγές στις γειτονικές χώρες και τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έχει κάνει σε μουσουλμάνους. Από την άλλη έχουμε τους Παλαιστινίους οι οποίοι ζούνε στοιβαγμένοι σε μία μικρή χερσαία λωρίδα χωρίς αξιοπρέπεια και υποδομές για μία ανθρώπινη ζωή. Με αυτές τις συνθήκες γινόμαστε παρατηρητές σε μία μάχη μεταξύ φασιστών και καταπιεσμένων ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. 

Ο πόλεμος αυτός δεν θα τελειώσει ποτέ. Ακόμα κι αν γίνει μία πρόσκαιρη παύση, οι μάχες θα συνεχιστούν και το αίμα θα ρέει άφθονο. Η άγνοια και η εξαθλίωση θα συνεχίσουν να προκαλούν θρήνο και πόνο σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Το ανησυχητικό είναι πως οι γωνιές αυτές αυξάνονται. Η επανάληψη της ιστορίας γίνεται με πιο έντονες αντιδράσεις.

Κι ενώ η γη σείεται στη Παλαιστίνη τα ελληνικά μέσα μαζικής προπαγάνδας ασχολούνται με την εφτάρα που έφαγε η Βραζιλία, προσφέροντας ελάχιστον χρόνο στις σφαγές που συμβαίνουν στη γειτονιά ενώ η επικίνδυνη υδρόλυση των χημικών στα ανοιχτά της Κρήτης καλύπτεται από το κυνήγι του κροκόδειλου στο Ρέθυμνο. 

Αυτή τη ποιότητα έχει η ελληνική κοινωνία, αυτήν την ποιότητα ενημέρωσης έχει...