Μπορεί για κάποιους το κόκκινο του Δεκεμβρίου να συμβολίζει τις χριστουγεννιάτικες μέρες που κάνουν την εμφάνισή τους από τέλη Νοέμβρη, όμως για μερικούς ο μήνας αυτός συμβολίζει μία σκοτεινή περίοδο της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας. Πάνε 70 χρόνια που η Αθήνα έζησε τα γνωστά σε όλους μας "δεκεμβριανά".
Αν κι έχουν περάσει εφτά δεκαετίες, η συγκεκριμένη περίοδος κρύβει αρκετές πτυχές, οι οποίες δε διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία την ώρα που σε ψαγμένα βιβλιοπωλεία μπορεί ο καθένας βρει μία πλούσια βιβλιογραφία εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς όμως η άγνοια απωθεί τους ανθρώπους να αναζητήσουν κάτω από τη σκόνη του χρόνου τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, στο Κουκάκι, στο Δουργούτι, στον Νέο Κόσμο και στον λόφο του Φιλοπάππου αλλά και σε άλλα σημεία της πρωτεύουσας, τον Δεκέμβριο του 1944.
Μετά από εβδομήντα χρόνια οφείλουμε να γνωρίζουμε τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Οφείλουμε να μάθουμε τους πρωταγωνιστές των γεγονότων και τον ρόλο τους στις εξελίξεις, διότι έχουν βαφτιστεί στα σχολικά βιβλία ως ήρωες και πατριώτες, ενώ στη πραγματικότητα ξεπούλησαν τη χώρα και τον λαό της στους Βρετανούς για να κερδίσουν την εξουσία, προσπαθώντας με ύπουλους τρόπους να σβήσουν το δίκαιο αίτημα της λαοκρατίας.
Η προδοσία του Παπανδρέου και του Ράλλη, ξεχάστηκε με το τέλος του εμφυλίου πολέμου και στα περίεργα πολιτικά χρόνια που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Η στάση τους πέρασε στη λήθη των Νεοελλήνων με αποτέλεσμα σήμερα τον Γεώργιο Παπανδρέου να τον συνδυάζουμε μόνο με την ανύψωση της ελληνικής σημαίας στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Αυτό με φοβίζει πολύ διότι η περίοδος που μας χωρίζει με εκείνα τα χρόνια δεν είναι μεγάλη. Κάποιοι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου είναι ακόμη ζωντανοί. Όμως η Ιστορία είναι παραποιημένη. Κι εκεί είναι που έρχονται στο μυαλό μου τα γελοία λόγια του μπουμπούκου, ο οποίος είχε πει κάποτε με περηφάνια πως στο μέλλον θα υπάρχει μία λεωφόρος στο όνομα του Στουρνάρα η οποία θα καταλήγει στην κεντρική πλατεία του Αντώνη Σαμαρά κι ο ίδιος ευελπιστεί να υπάρχει μία πάροδος στο όνομά του, ως σωτήρες αυτού του τόπου. Μπορεί τώρα να μας ακούγονται αστεία αλλά η ίδια η Ιστορία έτσι όπως αξιοποιείται, γίνεται γελοία. Δε θα είναι απίθανο λοιπόν στο μέλλον να υπάρχουν αυτοί οι δρόμοι διότι οι νέες γενιές δε θα γνωρίζουν την προδοσία και τη φασιστική φύση των σημερινών πολιτικών προσώπων, διότι το ίδιο το σύστημα θα τους έχει κατοχυρώσει ως ηρωικούς κυβερνήτες της χώρας σε μία δύσκολη περίοδο.
Είναι χρέος μας λοιπόν να βυθιστούμε στην Ιστορία για να μάθουμε τα λάθη του παρελθόντος μας, τα οποία θα μας κάνουν πιο δυνατούς για τις δυσκολίες που θα βρούμε μπροστά μας τον επόμενο καιρό.
Ας αφιερώσουμε λοιπόν αυτόν τον μήνα στα Δεκεμβριανά του 1944.
Ας κάνουμε μία αρχή με χρώμα κόκκινο!
Ας κλείσουμε αυτή τη χρονιά με αισιοδοξία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου