«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Πριν από λίγη ώρα βγήκε απόφαση των αρχών πως θα απαγορευθεί για το επόμενο τριήμερο κάθε πορεία και κάθε συγκέντρωση στο κέντρο της πρωτεύουσας. Η απαγόρευση αυτή τυχαίνει να συμπέσει ημερολογιακά κοντά με μία άλλη απαγόρευση που δόθηκε πριν από 70 χρόνια, με εντολή των Βρετανών (ο Σαμαράς δεν είχε γεννηθεί ακόμη). Παρά την απαγόρευση, ο κόσμος συγκεντρώθηκε στην πλατεία Συντάγματος. Πολλοί αναφέρουν για 600.000 κόσμο (σε αντίθεση με σήμερα που οι λίγες χιλιάδες διαδηλωτών θεωρείται επιτυχία). Η ειρηνική συγκέντρωση δυστυχώς βάφτηκε στο αίμα με εντολή του Άγγελου Έβερτ (είπαμε ο Σαμαράς δεν είχε γεννηθεί ακόμα). Η υπάνθρωπη φύση των φασιστών φάνηκε όταν πυροβόλησαν ξανά το άμαχο πλήθος, την ώρα που ο κόσμος επέστρεφε για να μαζέψει τους νεκρούς και να περιθάλψει τους τραυματίες. Αντίστοιχα καθάρματα υπάρχουν και σήμερα τόσο στη πολιτική ζωή όσο και στην καθημερινότητά μας και φυσικά στα σώματα καταστολής, συγκεκριμένα στους διψασμένους ματατζήδες και στους μοτοσυκλετιστές της ΔΙΑΣ.
Το πλήθος όμως δεν έφυγε από το πεδίο βολής των προδοτών, πρώην συνεργατών των ναζί (και νυν των Βρετανών τότε). Επέστρεψαν στους νεκρούς, τους σήκωσαν κι άφησαν σε κάθε λίμνη αίματος από έναν πρόχειρο σταυρό. Κάποιες κοπέλες μάλιστα μάζεψαν το αίμα σε κεσεδάκια. Ο λόγος που το έκαναν έγινε κατανοητός μία μέρα μετά
Το ΕΑΜ συνέχισε την απεργία και την δεύτερη μέρα η οποία άγγιξε το 100% στις 4 Δεκεμβρίου. Κανένα εργοστάσιο δεν κινήθηκε, κανένα μαγαζί δεν άνοιξε. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους και μαχητικότητας, συνόδευσε τους ηρωικούς νεκρούς του της προηγούμενης μέρας στο Α’ νεκροταφείο.
Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη. Από κει η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα. Τα φέρετρα παρατάχθηκαν σε μια γραμμή, εκεί όπου τα θύματα των πυροβολισμών της Κυριακής είχαν πέσει. Όλοι γονάτισαν σε σιωπηλή προσευχή. Μερικοί κρατούσαν πανό γραμμένα με το αίμα των θανάτων. Ένα που βρισκόταν στην κορυφή της πομπής, έγραφε: «όταν ο λαός είναι αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της τυραννίας πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες και τα όπλα». Ήταν πιτσιλισμένο με αίμα.
Το αίμα των νεκρών της προηγούμενης μέρας...

Προτιμώ να σταματήσω την αφήγηση εδώ διότι η συνέχειά της αποδεικνύει για μία ακόμη φορά την σαπίλα που έχουν μέσα τους τα φασιστοειδή αυτού του τόπου. Όμως σκοπός μου δεν είναι να επιβεβαιώσω για μία ακόμη φορά την αλητεία αυτών των υπανθρώπων. Σκοπός μου είναι να δείξω το θάρρος και την δύναμη που κουβαλάει ο κόσμος μέσα του όταν είναι ενωμένος σαν μία γροθιά και δε φοβάται τον θάνατο. Δυστυχώς σήμερα αυτό το θάρρος έχει εκλείψει και αυτή η δύναμη έχει σβήσει...
Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε το παρελθόν. Μ' αυτήν την γνώση μπορούμε να διακρίνουμε τους σημερινούς προδότες, τους σημερινούς "Χίτες" και τους σημερινούς ταγματασφαλίτες. Αυτούς πρέπει να κυνηγήσουμε. Αυτούς πρέπει να νικήσουμε. Το χρωστάμε στους αδικοχαμένους συντρόφους όλων αυτών των χρόνων.