Χθες βράδυ απολαύσαμε τον κινηματογραφικό "αντίπαλο" της αριστουργηματικής Ida για τη χρονιά που φεύγει. Ο Λευκός Θεός εισχώρησε στις σκοτεινές αίθουσες της Ελλάδος με πολλές υποσχέσεις ότι θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς κινηματογραφόφιλους.
Η ταινία ήταν καλή. Δεν με ενθουσίασε όσο θα περίμενα. Οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών ήταν επιφανειακοί και ξύλινοι. Ίσως αυτό να έγινε επίτηδες για να αναδειχθεί η εξαιρετική ερμηνεία του... σκύλου. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη επιτυχία της ταινίας.
Όλα αυτά τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου βυθισμένο στα καθίσματα των κινηματογράφων, δεν είχα γοητευτεί τόσο πολύ με τον ρόλο ενός ζώου πέρα από την "Αρκούδα" του Ζαν-Ζακ Ανό (η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου) και το μικροσκοπικό σκυλάκι στο "Καλύτερα δε γίνεται", . Ακόμα και ο πολυδιαφημισμένος σκύλος που έπαιξε στον βωβό Artist, δε με άγγιξε, μέχρι που ήρθε η στιγμή να απολαύσω τον Λευκό Θεό.
Στον Λευκό Θεό, πρωταγωνιστής είναι ο αξιαγάπητος Χάγκεν. Με την "ερμηνεία" του απέδειξε πως τα συναισθήματα (ανθρώπινα και μη) μπορούν να περαστούν με μεγαλύτερη επιτυχία και ειλικρίνεια στο κοινό μέσα από το βλέμμα, τις χειρονομίες και τη στάση του σώματος, παρά με αερολογίες και μελοδραματισμούς.
Η ταινία είναι πλούσια σε σκληρές σκηνές, όπως ο αποχωρισμός ανθρώπου σκύλου, η μοναχική περιπλάνηση του σκυλιού στους δρόμους και η βίαιη ανακάλυψη του κόσμου μέσα από τα αγνά του μάτια. Άκρως πετυχημένη η σκηνή που ο σκύλος τρομάζει πάνω σε μία γέφυρα από την κόρνα ενός ποταμόπλοιου. Η ταινία θα προκαλέσει άφθονο κλάμα σε ανθρώπους που ζουν με σκυλιά αλλά και σ' αυτούς που τα λατρεύουν.
Το νόημα της ταινίας είναι απλό. Η βία φέρνει βία, κι όταν η άσκησή της είναι μονομερής, τότε ο θύτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος για την αντίδραση και την εκδίκηση. Στη συγκεκριμένη ιστορία αποδεικνύεται πως το ένστικτο και η εκδίκηση των σκύλων είναι πιο ξεκάθαρη αφού τα θύματα (τα σκυλιά δηλαδή) επιδιώκουν να τιμωρήσουν μόνο αυτούς που τους έκαναν κακό.
Επίσης στην ταινία υπάρχουν αρκετές αλληγορικές σκηνές. Μία απ' αυτές (και η πιο έντονη) είναι η αναμονή των σκυλιών σε έναν θάλαμο λίγο πριν μπουν στο χειρουργείο για ευθανασία, όπου παρακολουθούν σε μία οθόνη να παίζει ο γάτος (από τον Τομ και Τζέρυ) ένα ρέκβιεμ στο πιάνο.
Φεύγοντας από την σκοτεινή αίθουσα είχαμε ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία ερωτευμένοι από τα υπέροχα βλέμματα όλων των ημίαιμων σκυλιών που έπαιξαν στην ταινία κι από την άλλη με σφιγμένες καρδιές από τις σκληρές εικόνες που είδαμε.
Βγαίνοντας από την αίθουσα αναρωτηθήκαμε τι να σημαίνει ο τίτλος "Λευκός Θεός". Μία άποψη ήταν πως συμβολίζει την μουσική. Γυρνώντας σπίτι έκανα στο μυαλό μου έναν αναγραμματισμό στον αγγλικό τίτλο της ταινίας κι από White God, τον μετέτρεψα σε White Dog.
Ο Λευκός Σκύλος.
Ο Αγνός Σκύλος.
Η Αγνότητα που λείπει από την Ανθρωπότητα...
Υ.Γ.: Η πρώτη σκηνή της ταινίας μου θύμισε απίστευτα την πρώτη σκηνή ενός αριστουργηματικού animation, το Βαλς με τον Μπασίρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου