Νέα πρόσωπα ήρθαν να προστεθούν στη γειτονιά μου. Το διαμέρισμα της απέναντι πολυκατοικίας απέκτησε πάλι ζωή. Νέες γλάστρες, ολοκαίνουργια καλαμωτή και κατάλευκες τέντες που αντανακλούν το αττικό φως κατευθείαν στο μπαλκόνι μου.
Η έλευση των νέων γειτόνων έγινε αισθητή με τους μεταφορείς να ανεβάζουν τα πράγματά των νέων ενοίκων για δύο μέρες με ένα φασαριόζικο ανυψωτικό. Φωνές, σφυρίγματα και καλαμπούρι ενώ τα βράδια έβλεπα τις φιγούρες τους να ξαποσταίνω στο μπαλκόνι με σβηστά τα φώτα.
Δύο μέρες μετά ένας παππούλης με το ακορντεόν του διέσχισε τη γειτονιά παίζοντας μουσική. Σαν να έμαθε την είδηση για τα νέα παιδιά και ήρθε να τα καλωσορίσει. Έπαιζε αρκετή ώρα κάτω από τα μπαλκόνια μας. Είχα κλείσει τα ηχεία και είχα αφεθεί στη δικιά του μουσική προσφορά. Προς στιγμή είχαν εξαφανιστεί τα κορναρίσματα, τα οχήματα και οι φωνές των μικρών παιδιών. Μόνο η μελωδία του ακορντεόν έφτανε μέχρι το μπαλκόνι μου.
Είχα σταθεί στην μπαλκονόπορτα και τον άκουγα. Τότε, εκείνη τη στιγμή μέσα από τη καλαμωτή ξεπρόβαλε ένα γυναικείο χέρι. Μία ευγενική φωνή καλούσε τον παππούλη. Η μουσική σταμάτησε. Δύο κέρματα έφυγαν απαλά από το χέρι της με καθοδική πορεία προς το δρόμο. Ο ήχος της πτώσης τους συνοδεύτηκε με ένα καλοσυνάτο ευχαριστώ. Η μουσική ξεκίνησε πάλι να παίζει καθώς χανόταν στην επόμενη στροφή.
Τράβηξα τη κουρτίνα και εισχώρησα πάλι στο διαμέρισμά μου.
Σιγά-σιγά η γειτονιά αλλάζει όψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου