Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα μου θυμίζει τον ανασφαλή σύντροφο ενός ζευγαριού που κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη σχέση του ζωντανή. Θυσιάζει τα όνειρά του, τα θέλω του, τις οικονομίες του, την προσωπικότητά του μα πάνω απ' όλα την αξιοπρέπειά του για μία κατάσταση πεθαμένη κι αρκετές φορές αρρωστημένη. Όταν όμως συνέρχεται κι αντιλαμβάνεται τα χαμένα χρόνια που πέρασαν και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που άφησε πίσω του, παθαίνει ένα ισχυρό σοκ. Πρώτα απ' όλα εκτιμά τη ζωή που δεν έζησε και βαράει το κεφάλι του στον τοίχο τόσες φορές όσα είναι και τα χρόνια που άφησε να κυλήσουν μέσα από τα χέρια του.
Έτσι κι η Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια παλεύει να μείνει σε μία κοινότητα, από την οποία δέχεται χλευασμό κι αυστηρές απαιτήσεις για όλο και περισσότερες απάνθρωπες θυσίες.
Πέντε χρόνια μετά όλοι γνωρίζουμε πως το χρέος είναι απεχθές κι άδικο. Πρώτη φορά ξεκίνησε η έρευνα για να επιβεβαιωθεί με στοιχεία κι επιχειρήματα. Παρ' όλα αυτά η Ευρώπη εξακολουθεί να παίζει με τις ζωές μας και μας φέρεται σαν κατοίκους τρίτης κατηγορίας, αγνοώντας επιδεικτικά τη γνώμη των Ελλήνων. Κι εμείς εξακολουθούμε να συζητάμε μαζί τους, αναζητώντας έναν έντιμο συμβιβασμό.
Έναν έντιμο συμβιβασμό με ποιους όμως;
Με εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν μία ισότιμη χώρα (την Ελλάδα) για να σώσουν τις τράπεζές τους;
Με εκείνους που ψήφισαν το Δουβλίνο 2, μετατρέποντας την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία σε χώρες-χαβούζα των μεταναστών από Αφρική και Μέση Ανατολή, για να μην τους έχουν στα γαλλικά και γερμανικά προάστια;
Με εκείνους που υψώνουν ξανά τείχη, όπως έκανε πρόσφατα η Ουγγαρία;
Με εκείνους που εθελοτυφλούν στην επερχόμενη ακροδεξιά άνοδο (Δανία, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία κ.α.).
Με εκείνους που χρηματοδοτούν και υποστηρίζουν τους νεοναζί στην Ουκρανία;
Με εκείνους που δε σέβονται το εκλογικό αποτέλεσμα της χώρας μου;Με εκείνους που καταστέλλουν το δημοκρατικό καθεστώς της Γηραιάς Ηπείρου;
Όχι, αγαπητοί μου. Δε θέλω πια να ανήκω σ' αυτούς. Δεν μ' εκφράζουν. Ούτε με αντιπροσωπεύουν. Μία άλλη Ευρώπη ήθελα κι ονειρευόμουν.
Η σημερινή Ευρώπη εκπροσωπεί το πιο επικίνδυνο καθεστώς που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα. Επικίνδυνο διότι κρύβει τα αντιδημοκρατικά κι αντιλαϊκά του φρονήματα πίσω από γραβάτες και κοστούμια. Ένα καθεστώς που θα γκρεμιστεί σύντομα, όπως συνέβη κι άλλες φορές. Η συντριβή είναι εμφανής. Έλλειψη εμπιστοσύνης και φυγόκεντρες τάσεις ορισμένων κρατών (π.χ. Βρετανία), είναι τα πρώτα σημάδια αυτής της πτώσης. Κι όταν γκρεμιστούν όλα, θα δούμε ξεκάθαρα πως πίσω από τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κρύβεται μία νέα Γκερνίκα...
Πόσα ακόμα θύματα θα μετράμε σ' αυτήν την άδικη κι ανούσια μάχη; Ήρθε λοιπόν η στιγμή που πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αξίζει να μείνουμε σε ένα κατασκεύασμα που γκρεμίζεται και μπορεί να μας παρασύρει κι εμάς ή ήρθε η στιγμή να επιλέξουμε επιτέλους τον δικό μας δρόμο.
Τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της δικιάς μας προσπάθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου