Μεσάνυχτα στους δρόμους της Αθήνας. Περπατώ με βαριά βήματα και κοιτάω γύρω μου. Άδειες οι κεντρικές αρτηρίες της πρωτεύουσας. Η παρουσία μου γινόταν πιο έντονη στην κενότητα του τοπίου. Περπατούσα σκυφτός κι άκουγα τη σιωπή των οικοδομικών τετραγώνων, τον ήχο του αέρα που περνούσε ξυστά από τις προσόψεις κτιρίων, τα λιγοστά αμάξια που διέσχιζαν τους ανοιχτούς δρόμους, την ανάσα των αδέσποτων που κοιμόντουσαν κάτω από παγκάκια, τις γάτες που έψαχναν μέσα στα σκουπίδια...
Που πήγε ο κόσμος;
Φεστιβάλ μουσικής, μπαράκια στα στενά του κέντρου και ραγδαίες εξελίξεις στη Βουλή, ίσως να κράτησαν τον κόσμο μαζεμένο σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης και δεν τον άφηνε να απλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του λεκανοπεδίου. Οπότε είχα όλη την Αθήνα δικιά μου, να την περπατήσω, να την αναζητήσω, να την καταλάβω...
Διέσχισα τη ίδια διαδρομή που κάνω και την μέρα. Μόνο που κάτω από το φως του ήλιου την κάνω με ακουστικά στα αυτιά και γυαλιά ηλίου, εκδηλώνοντας μία αποστροφή για την αδιαφορία του κόσμου και τους γρήγορους ρυθμούς του.
Χθες βράδυ όμως είχα τα αυτιά μου ελεύθερα. Ήθελα να αφουγκραστώ την σιωπή της πόλης.
Την μοναξιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου