Σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί...

Δύο συνεχόμενες μέρες, στη πλατεία Συντάγματος ζήσαμε μία ιδιαίτερη κοσμοσυρροή. Την πρώτη μέρα μαζεύτηκαν οι ευρωσκεπτικιστές και την δεύτερη οι νεοφιλελεύθεροι και οι "φιλοευρωπαϊστές". Είναι γνωστό πως τα δύο αυτά στρατόπεδα έχουν δύο εντελώς αντίθετες απόψεις. Το πρόβλημα είναι πως έχει δημιουργηθεί ένα ανεξέλεγκτο μίσος μεταξύ μας, τόσο μεγάλο κι έντονο που ήδη έχει σπρώξει αρκετούς να προτείνουν μέσω διαδικτύου, το λιντσάρισμα άλλων προσώπων με διαφορετική ιδεολογία. Σιωπηλός πλέον κάθομαι και παρακολουθώ τον σύγχρονο κανιβαλισμό της νεοελληνικής κοινωνίας στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην τιμή του ευρώ. Μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει πάψει να είναι μία ομάδα χωρών με απώτερο σκοπό την ειρήνη, την φιλία, την συνεργασία και την πρόοδο. Η Ευρώπη έχει κυριευθεί από το Κεφάλαιο και πέφτει στα ίδια λάθη, όπως είχε πέσει κάποτε ο Μέτερνιχ κι ο Βίσμαρκ. Η Ευρώπη με την στρατηγική της ξεφτιλίζει και υποδουλώνει τη χώρα μου, προσπαθώντας να σώσει τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Σ' αυτήν την Ευρώπη δε θέλω να ανήκω.

Από την άλλη δε μπορώ να καταλάβω τη στάση των νεοφιλελεύθερων αυτής της χώρας. Τι οφέλη έχουν που τους κάνει να επιμένουν στις ελληνικές δεσμεύσεις όταν γνωρίζουμε πως το χρέος είναι όχι μόνο απεχθές αλλά κι άδικο. Γιατί υπερασπίζονται τα μέτρα λιτότητας και τη συνέχιση των μνημονίων όταν βλέπουν ξεκάθαρα πως η χώρα όχι μόνο έχει βυθιστεί πιο βαθιά στον βούρκο αλλά παράλληλα μετράει όλο και περισσότερους ανέργους, οικονομικά κατεστραμμένους πολίτες και νεκρούς. 

Σ' αυτήν την αντιπαλότητα των δύο στρατοπέδων παρατηρώ το εξής. Από τη μία πλευρά απώτερος σκοπός είναι η χώρα μας να ξεκολλήσει επιτέλους από τον βούρκο των μνημονίων, αναζητώντας λίγη ανάσα ζωής κι αξιοπρέπειας σε μία κοινωνία τσαλαπατημένη και πληγωμένη. Από την άλλη βρίσκω αδικαιολόγητη ειρωνεία κι ανεξέλεγκτο μίσος από την μεριά των νεοφιλελεύθερων, για τους οποίους ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω το σκεπτικό τους. 

Δε θα αναπτύξω παραπάνω τις απόψεις των δύο πλευρών διότι εμένα άλλο με τρομάζει. Μέχρι χθες οι νεοφιλελεύθεροι δεν γέμιζαν ούτε ένα μικρό θεατράκι με τις συγκεντρώσεις τους και πάντα οι μισοί από τους συγκεντρωμένους ήταν μέλη της προηγούμενης μνημονιακής κι αντιπαθητικής κυβέρνησης. Χθες όμως συγκεντρώθηκε ένας μεγάλος αριθμός νεοφιλελεύθερων μνημονιακών συμπολιτών μου. Ένας αριθμός που για τα δεδομένα προηγούμενων δικών τους συγκεντρώσεων, δε μπορεί να περάσει απαρατήρητος. 

Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον χωρισμένη σε δύο υπολογίσιμα στρατόπεδα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η νεοελληνική κοινωνία από την σύσταση του νέου κράτους της Ελλάδος είχε μάθει (ή της είχαν μάθει) να χωρίζεται σε στρατόπεδα. Στην αρχή το συναντάμε με το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο βασιλιάς ήταν με τις Κεντρικές Δυνάμεις και ο Βενιζέλος με την Αντάντ. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο διεξήχθη ο εμφύλιος πόλεμος και πάει λέγοντας.

Υπεύθυνοι σ' αυτήν την κατάντια είμαστε μόνο εμείς. Φταίει η καταραμένη νοοτροπία που θεωρούμε το έθνος μας τόσο άχρηστο που πάντα θα έχει ανάγκη τους άλλους. Ποτέ δε προσπαθήσαμε μόνοι μας να πετύχουμε κάτι, ενώ ξέρουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, όπως τότε στην Κατοχή όπου ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τα δύο τρίτα της Ελλάδος πολύ πριν έρθουν οι Βρετανοί και συνεργαστούν με τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες για να εξαλείψουν τον απειλητικό ελληνικό κομμουνισμό. Ακόμα κι εκεί αλληλοφαγωθήκαμε για τα συμφέροντα άλλων...

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, φτάσαμε πλέον σε μία νέα περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί για κάτι καλύτερο (άλλες φορές με ορθόδοξο κι άλλες με ανορθόδοξο τρόπο αλλά τουλάχιστον προσπαθεί) κι εμείς αντί να δείξουμε μία ομοιογένεια, ετοιμαζόμαστε για έναν ακόμη εμφύλιο. 

Έναν εμφύλιο στο όνομα της Ενωμένης Ευρώπης. 

Μίας Ενωμένης Ευρώπης που έχασε το δρόμο της.

Μίας Ενωμένης Ευρώπης που με την πολιτική της στάση έχει ξυπνήσει τον εθνικισμό και την ακροδεξιά.

Μίας Ενωμένης Ευρώπης που ξεκίνησε να υψώνει νέα τείχη απέναντι σε άλλους λαούς.

Μίας Ενωμένης Ευρώπης που σύντομα θα γίνει ένα ακόμα κεφάλαιο της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας...

Αυτήν την Ευρώπη, την έχω βαρεθεί κι αυτήν τη νέα διχόνοια έχω αρχίσει να φοβάμαι!