Θα μπορούσε ποτέ ένα animation να γίνει τόσο ερωτικό, που να καταφέρει μέσα σε λίγα λεπτά να σβήσει την διαχρονική φήμη και την αισθησιακή αύρα διάσημων αισθηματικών ταινιών; Η απάντηση μου ήταν με μεγάλη βεβαιότητα αρνητική μέχρι που απόλαυσα το μουσικοχορευτικό αισθησιακό αριστούργημα "Chico & Rita".
Το συγκεκριμένο animation με είχε στοιχειώσει από το 2012. Δυστυχώς δε πρόλαβα να το απολαύσω στον κινηματογράφο ενώ κάθε φορά που το πρόβαλε η κρατική τηλεόραση κάτι συνέβαινε και το έχανα. Μέχρι που αποφάσισα να το αναζητήσω μόνος μου, κάνοντας έτσι ένα απολαυστικό δώρο στον εαυτό μου προσφέροντάς μου μια μαγευτική κινηματογραφική βραδιά.
Πρώτα απ' όλα αυτό που με κέρδισε από την ταινία είναι τα έντονα χρώματα και οι καθαρές γραμμές των σχεδίων της. Αυτά δίνουν μία απίστευτη ζωντάνια τόσο στις μορφές όσο και στις κινήσεις τους. Οι χοροί της Rita είναι καταπληκτικοί. Νιώθεις πως έχεις απέναντί σου μία πραγματική γυναίκα η οποία λικνίζεται παθιασμένα στους παιχνιδιάρικους ρυθμούς της κουβανέζικης μουσικής, στις θρυλικές βραδιές του Tropicana αλλά και στις ζεστές συναυλίες των μικρών μαγαζιών της Αβάνα.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν πιανίστα, τον Chico, ο οποίος ερωτεύεται μία πόρνη τραγουδίστρια, την Rita. Ο έρωτας θα εκδηλωθεί έντονα κι από τις δύο πλευρές και θα ερμηνευτεί με τον πιο γλυκό τρόπο μέσα από τις νότες του νεαρού μουσικού. Ονειρική η σκηνή που η Rita σηκώνεται γυμνή από το κρεβάτι καθώς το δωμάτιο γεμίζει με μελωδίες από τη μουσική σύνθεση του Chico.
Η φήμη τους θα ξεπεράσει τα σύνορα της Κούβας κι έτσι το νεαρό ζευγάρι θα ταξιδέψει στην Αμερική. Η Rita θα γνωρίσει τον βρώμικο κόσμο του Hollywood ενώ ο Chico θα συνεχίσει την μουσική του πορεία σε καταγώγια της Νέας Υόρκης. Εκεί θα συναντήσει αρκετούς θρύλους της τζαζ. Είναι υπερβολικά έξυπνη η σκηνή όπου οι δυο Κουβανοί φίλοι αναγνωρίζουν τον Clano Pozo αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί είναι τόσο διάσημοι κι αγαπητοί οι Herbie Hancock και Charlies Parker. Γέλασα με την ψυχή μου στη σκηνή που παίζει ο Herbie Hancock πιάνο με την γνωστή του τραγιάσκα κι ο ένας Κουβανός ρωτάει τον άλλον "ποιος είναι αυτός με το καπέλο που παίζει τα πλήκτρα". Πέρα όμως από τους παραπάνω θρύλους ακούμε και μουσικά κομμάτια από Nat King Cole, Dizzie Gillepsie και Tito Puente. Επίσης είναι υπέροχη η καλλιτεχνική σύλληψη να ερμηνεύσει η Estrella Morente τον εαυτό της, χαρίζοντας την φωνή της στην μορφή που την υποδύεται. Μάλιστα η ίδια τα τραγούδια στο τέλος της ταινίας (απολαύστε την εδώ).
Όπως τονίζει ο μουσικοσυνθέτης Τόνο Εράντο, οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να μνημονεύσουν την περίοδο όπου πρωτοεμφανίζονται κάποιοι από τους σπουδαιότερους τζαζίστες (Parker, Gillepsie κ.α.) οι οποίοι είχαν επηρεαστεί από Κουβανούς μουσικούς. Αυτό το μουσικό σμίξιμο ήταν που πρόσθεσε στην τζαζ σκηνή τους λάτιν κι αφρικανικούς ρυθμούς.
Οι δημιουργοί της ταινίας πέρασαν αρκετό καιρό στην Κούβα, μελετώντας την αρχιτεκτονική των κτιρίων, τις κινήσεις των κατοίκων και την ιστορία της μουσική της παράδοσης. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποδώσουν αρκετά πιστά τόσο την ερωτική ιστορία, η οποία βασίστηκε σε στίχους των μπολερό όσο και τα μουσικά κομμάτια τα οποία ακούγονται καθ' όλη την διάρκεια. Μάλιστα για την αποτύπωση της Αβάνας, οι δημιουργοί είχαν στηριχθεί σε φωτογραφίες που τους παραχωρήθηκαν από το καθεστώς του Κάστρο κι έτσι κατάφεραν να αποτυπώσουν με τρομερή λεπτομέρεια διάφορους δρόμους αλλά και καθημερινές συνήθειες των κατοίκων της πόλης.
Οι ίδιοι οι δημιουργοί επέλεξαν και την αλλαγή των σχεδίων όταν οι ήρωες φεύγουν για Νέα Υόρκη. Εκεί τα σχέδια είναι πιο στιβαρά και γεμάτα λεπτομέρειες, κρύβοντας μ' αυτόν τον τρόπο την ανεμελιά της Κούβας. Έτσι η Νέα Υόρκη παρουσιάζεται ως μία σύγχρονη ζούγκλα στην οποία ο καθένας δίνει πραγματική μάχη για να επιβιώσει. Γι' αυτό αμέσως χάνονται ο ήλιος και η υγρή ατμόσφαιρα της Κούβας, για να αντικατασταθούν από το χιόνι και η γκρίζα ατμόσφαιρα. Εξαιρετική η κλιματική μετάβαση με το κρύο που νιώθουν οι δυο Κουβανοί φίλοι πάνω στο κατάστρωμα καθώς ταξιδεύουν βόρεια.
Σεναριακά η ταινία επιλέγει αρκετά κλισέ τα όμως δένουν αρμονικά τόσο με την ιστορία όσο και με την εποχή που διαδραματίζεται, οπότε μόνο αρνητικά δεν τα πήρα. Αντιθέτως μου προσέφεραν την νοσταλγία ενός κινηματογράφου που έχει πάψει πια να εμπνέει και να δημιουργεί.
Ενός κινηματογράφου που μας λείπει.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως η ταινία τιμήθηκε με αρκετά βραβεία. Παραθέτω με τη σειρά τα σημαντικότερα που έβαλε στη συλλογή της. Βραβείο καλύτερης ταινίας κινούμενων σχεδίων στα Ευρωπαϊκά Βραβεία 2011, Βραβείο κοινού καλύτερου animation στο Διεθνές Φεστιβάλ Ανεσί 2011, Βραβείο Γκόγια 2011 καλύτερης ταινίας κινούμενων σχεδίων, Βραβείο Gaudi 2012 καλύτερης ταινίας κινούμενων σχεδίων, Βραβείο Γκόγια 2012 καλύτερης πρωτότυπης μουσικής, Υποψηφιότητα για το βραβείο καλύτερου animation μεγάλου μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Ανεσί 2011, Υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινούμενων σχεδίων 2012.
Το Chico & Rita είναι μία από τις συναισθηματικότερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει και πραγματικά θεωρώ μεγάλο μου σφάλμα που δεν την είχα τιμήσει σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα.
Παρ' όλα αυτά είναι μία ταινία που αξίζει να την δει κανείς πολλές φορές, ειδικά καλοκαιρινές βραδιές.
Σίγουρα θα γίνει μία από τις θερινές μου απολαύσεις.
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου