Αυτοκρατορία

Το πολιτικό θρίλερ του Ντάνιελ Ραγκούσις σίγουρα θα περάσει αθόρυβα κι αδιάφορα από τις κινηματογραφικές αίθουσες και πιθανότατα η μη διαφήμισή του, θα το ωθήσει σύντομα σε μία ταινία κατηγορίας home-cinema. Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω κατά πόσο αδικείται η ταινία για την αποτυχημένη εμπορική της προώθησή. Πιθανότατα εμπορικά να της ταιριάζει περισσότερο μια ιδιωτική προβολή. Όμως όπως και να 'χει αξίζει τη προσοχή μας διότι το θέμα της είναι αρκετά επίκαιρο. 

Η ιστορία επικεντρώνεται στην ψυχοσύνθεση ενός αντικοινωνικού κι ευαίσθητου πράκτορα του FBI, ο οποίος αναγκάζεται να υιοθετήσει την νεοναζιστική ιδεολογία για να διείσδυση σε μία ακροδεξιά οργάνωση η οποία πιθανότατα ετοιμάζεται για ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Ο σκηνοθέτης βασιζόμενος σε παλιότερες υποθέσεις όπως αυτή του Μακβέι, επιλέγει να ασχοληθεί κυρίως με τον ψυχικό κόσμο και το σκεπτικό των νεοναζί. Γι' αυτό και στο έργο δε συναντάμε σκηνές δράσεις. Αυτό όμως δεν μειώνει το άγχος και την ένταση. Μάλιστα σε τρεις στιγμές βυθίστηκα στην καρέκλα μου από αγωνία. 

Στην ταινία επίσης είναι φανερό πως ο σκηνοθέτης έχει μελετήσει αρκετά την ιδεολογία του νεοναζισμού. Από την οθόνη περνούν διάφορα ιστορικά ναζιστικά βιβλία (αρκετά απ' αυτά δε τα γνώριζα) ενώ το πολύ καλό soundtrack εμπλουτίζεται και με μελωδίες του Γιοχάνες Μπραμς (αγαπημένου μουσικοσυνθέτη των νεοναζί). Αυτό δίνει μία σοβαρότητα στην ταινία, η οποία έχει έναν κατηγορηματικό ρόλο απέναντι στο μίσος και μετατρέπεται σε μία προειδοποιητική κραυγή ενάντια στην έξαρση του φασισμού.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Ντάνιελ Ράντκλιφ, γνωστός σε όλους μας Χάρι Πότερ, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αποτάξει από πάνω του τον ρόλο του μάγου που τον έκανε διάσημο. Και η αλήθεια είναι πως στην συγκεκριμένη ταινία μπαίνει πολύ δυνατά στο πετσί του ρόλου, δίνοντας μία αρκετά καλή ερμηνεία.

Τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας, είναι κυρίως φασίστες οι οποίοι παρουσιάζονται και με τις δυο τους όψεις. Από την μία ως τραμπούκοι, προπαγανδιστές κι αλήτες-δολοφόνοι κι από την άλλη ως τραυματισμένες ψυχές που κρύβουν μέσα τους μία ανεξέλεγκτη οργή την οποία ξεσπούν απέναντι σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Άνθρωποι που δεν κατάφεραν ποτέ να κοινωνικοποιηθούν, άνθρωποι με χαμηλοί αυτοπεποίθηση, άνθρωποι που ποτέ δεν απογαλακτίστηκαν από την μητέρα τους, άνθρωποι χωρίς γνώσεις και συνείδηση. 

Πιο επικίνδυνοι όμως είναι οι "οικογενειάρχες". Άτομα της αστικής τάξης που περνούν προς τους έξω την εικόνα ενός ηθικού και φιλήσυχου πολίτη. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως κινούν τα νήματα έχοντας ως πιόνια τους, τους νεοναζί τραμπούκους-αναλώσιμους της πρώτης γραμμής. Αυτοί οι αφανείς θύλακες φασισμού κατοικούν στις διπλανές μας πόρτες χωρίς να το γνωρίζουμε. Αυτό είναι που τους κάνει πιο επικίνδυνους από τους φανερούς φασίστες. Ευτυχώς η ταινία το παρουσιάζει με έναν απλοϊκό τρόπο για να μπορέσει ο καθένας να καταλάβει την επικινδυνότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η Αμερική του Τραμπ και η Ευρώπη των ακροδεξιών εκπροσώπων.

Η ταινία κέρδισε την εκτίμησή μου από τη σοβαρότητα με την οποία χειρίζεται την έξαρσης του φασισμού, με την εξαιρετική ανάλυση στα εσώψυχα (όποια υπάρχουν κι αν υπάρχουν) των φασιστών και με την ορθή άποψη που ακούγεται προς το τέλος, όπου η προϊσταμένη του πρωταγωνιστή λέει ότι «τελικά το βασικότερο συστατικό του φασισμού είναι η θυματοποίηση». 

Βαθμολογία: 6/10