Επαναλαμβάνοντας το όνειρο...

Ηλιοβασίλεμα στην Αίτνα

Το περσινό μας οδοιπορικό ταξίδι ήταν ένα όνειρο ζωής που υλοποιήθηκε με απρόσμενη επιτυχία, γεμίζοντάς μας εικόνες, στιγμές και πολύωρες συζητήσεις, σε μια γωνιά της Ευρώπης που πολλοί φοβούνται να θίξουν. Τα Δυτικά Βαλκάνια μας απέδειξαν πως όταν θέλουμε κάτι πολύ, το υλοποιούμε χωρίς πολλά λόγια κι υπεκφυγές. 

Τρεις φίλοι διασχίσαμε έξι χώρες. Από την παρεξηγημένη Αλβανία φτάσαμε μέχρι την πολυπολιτισμική Τεργέστη, περνώντας μέσα από τα σπαράγματα που άφησε ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Μαυροβούνιο, Κροατία, Σλοβενία και Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Τόσο όμοιες αλλά και τόσο διαφορετικές οι παραπάνω βαλκανικές γειτονιές.
Η επίτευξη του ταξιδιού ήταν παράλληλα κι εκπλήρωση ενός ονείρου, δίνοντάς μας το έναυσμα να το επαναλάβουμε.
Αυτή τη φορά το βλέμμα μας στράφηκε στην άλλοτε Μεγάλη Ελλάδα. Η διαδρομή μπορεί να περιορίζεται σε μία χώρα και συγκεκριμένα στο νότιο κομμάτι της Ιταλίας αλλά θα είναι γεμάτη από ιστορικές πόλεις, υπέροχα χωριά, πανέμορφα μνημεία, εκπληκτικές διαδρομές και μαγευτικά τοπία.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να γνωρίσουμε τους θρύλους που κρύβουν η Καμπάνια, η Καλαβρία, η Σικελία και τα Μπασιλικάτα. Από την πυκνοκατοικημένη Νάπολη με το αριστοκρατικό παρελθόν της Πομπηία και την κοσμοπολίτικη ακτογραμμή της Αμάλφι, θα κατηφορίσουμε προς τις ελληνόφωνες πόλεις του νότου κι από εκεί θα περάσουμε στο επιβλητικό νησί με την περίφημη Κοιλάδα των Ναών και τα πανέμορφα χωριά που εναρμονίζονται με την άγρια ομορφιά του σικελιώτικου τοπίου, συντροφιά με τα δυο ενεργά ηφαίστεια της Ιταλίας, τον Βεζούβιο και την Αίτνα.
Η προσμονή κι αυτού του ταξιδιού είναι μεγάλη. Σχέδια με γεύση τσίπουρου κι εκλεκτών μεζέδων άρχισαν να μπαίνουν στο τραπέζι από τον Γενάρη, και να που τώρα μας μένουν λίγες ώρες πριν την υλοποίησή τους. Μία διαδικασία γεμάτη σκέψεις και συναισθήματα που εκτιμώνται όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.
Οι εμπειρίες αυτές παίρνουν μία επιπλέον αξία καθώς πραγματοποιούνται σε μία περίοδο όπου όλα βρίσκονται σε τεντωμένο σκοινί. Οι Η.Π.Α. βομβαρδίσουν την Συρία, η Ρωσία εξοργίζεται και το Ιράν απειλεί ανοιχτά την Αμερική, τη στιγμή που η Β.Κορέα δηλώνει έτοιμη να επιτεθεί στους Αμερικανούς ενώ στην Τουρκία ο Ερντογάν προετοιμάζει την δικτατορία του μέσα από ένα δημοψήφισμα-παρωδία. Και σ'όλα αυτά μία Ευρώπη που σιωπά καθώς γνωρίζει πως το οικοδόμημά της γκρεμίζεται όλο και πιο πολύ. Όλα αυτά έχουν κάνει το ταξίδι να δείχνει πιο σημαντικό, ως μία σύντομη απόδραση απέναντι στην εσχατιά του κόσμου μας αλλά και της καθημερινής μας μιζέριας.
Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση, μίλησα στο τηλέφωνο μ' έναν φίλο. Μου έβγαλε το παράπονό πως με όσους συναντιέται και συζητάει, του βγάζουν μια μεμψιμοιρία που τον πνίγει. Χωρίς να προλάβω να μιλήσω, συμφώνησε σε μία παλιότερη δήλωσή μου πως τα ταξίδια είναι η ουτοπική μας όαση σε μία καθημερινότητα που έχει εγκλωβιστεί στη στασιμότητα και στην ανασφάλεια.
Όσο για τους συνοδοιπόρους μου τον Σπύρο και τον Γιάννη, αποδείξαμε μαζί πέρσι πως μπορούμε να πετύχουμε πολλά όταν δίνεται βαρύτητα στο εμείς. Έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον κι αυτό μας δίνει τη σιγουριά πως θα γυρίσουμε ακόμη πιο πλούσιοι σε εικόνες κι εμπειρίες.
Και φυσικά θα επιστρέψουμε απολύτως ικανοποιημένοι έχοντας δώσει για δεύτερη φορά νόημα σε μία ακόμη Χαμένη Άνοιξη.
Αυτή τη φορά το οδοιπορικό ταξίδι θα έχει αέρα ιταλικό.
Μέχρις ότου ολοκληρωθεί κι αυτό,
υγιαίνετε...