Πρώτη φορά που άκουσα γι' αυτήν την ταινία ήταν πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, όταν διαφημιζόταν ως μία από τις πιο σουρεαλιστικές ποιητικές ταινίες εκείνης της δεκαετίας. Μάλιστα προκαλούσε εντύπωση η βουβή της σκηνοθεσία (δεν είχε γίνει ακόμη της μόδας με το The Artist). Αν και μου τράβηξε την προσοχή, δεν την απόλαυσα. Το παράπτωμά μου αυτό με στοίχειωνε για χρόνια, κι αυτό συνέβαινε διότι κάθε φορά που πήγαινα στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο, έβλεπα την τεράστια αφίσα της δίπλα στο ταμείο. Υπήρξαν αρκετές φορές που ρωτούσα τον ιδιοκτήτη του κινηματογράφου αν άξιζε αυτό το έργο. Πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό μου απαντούσε πως την θεωρεί ως μία από τις κορυφαίες ταινίες που έχει προβάλλει στο χώρο του. Οπότε, μετά από αρκετά χρόνια, αποφάσισα να καλύψω ένα ακόμη κινηματογραφικό μου κενό.
Η ιστορία μας γυρνάει σε έναν απροσδιόριστο παρελθοντικό χρόνο, όπου μία πόλη έχει χάσει την φωνή της. Οι άνθρωποι ζουν και κινούνται βουβά με την μοναδική τους επικοινωνία να γίνεται με τις λέξεις (όπως αναφέρει ορθά ο πατέρας του πρωταγωνιστή "μπορεί να χάσαμε τη φωνή μας αλλά μας σώζουν οι λέξεις"). Η πόλη αυτή ελέγχεται από τον πανίσχυρο κ.Τηλεόραση (Mr.TV), ο οποίος αποχαυνώνει καθημερινά τους κατοίκους με τηλεοπτικά σκουπίδια. Αυτό όμως που τους μαγεύει είναι η Φωνή. Η Φωνή είναι μία τραγουδίστρια, η οποία έχει διατηρήσει το χάρισμα της ομιλίας με αντάλλαγμα να κρύβει το πρόσωπό της και να τραγουδά για τους θεατές. Παράλληλα η Φωνή είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού, το οποίο δεν έχει μάτια. Προσπαθώντας να πείσει τον κ.Τηλεόραση να την βοηθήσει το θέμα του παιδιού της, εκείνος θα την παγιδεύσει, με απώτερο σκοπό να την χρησιμοποιήσει για να κλέψει μέσω μίας Κεραίας, τις συνειδήσεις των πολιτών, για να μπορέσει να σταθεροποιήσει περισσότερο την κυριαρχία του στην πόλη. Τα πλάνα του όμως γίνονται γνωστά από έναν επισκευαστή τηλεοράσεων και την κόρη του, ο οποίοι θα προσπαθήσουν όχι μόνο να αποτρέψουν τα σχέδια αλλά να επιστρέψουν και τη φωνή των κατοίκων.
Θα μπορούσε να χαρακρηριστεί ως ένα εκπληκτικό παραμύθι της σύγχρονης εποχής, κάτι που πετυχαίνει από τα πρώτα λεπτά, με ένα μαγευτικό πλάνο όπου κάποια δάχτυλα "παίζουν" πιάνο πάνω στα πλήκτρα μιας γραφομηχανής, καθώς μας εξηγεί με υπέροχο τρόπο την βουβή μοίρα της πόλης. Η εκτίμησή μου για την ταινία γίνεται μεγαλύτερη καθώς εξελίσσεται στην οθόνη ένα εκπληκτικό χορογραφικό παιχνίδι εικόνων και λέξεων. Με έναν υπέροχο τρόπο, ο σκηνοθέτης Esteban Sapir ενσωματώνει τις λέξεις μέσα στις μορφές και στα πλάνα. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο όμορφους υπότιτλους σε ταινία. Η επιτυχία της συγκεκριμένης πρωτοτυπίας φαίνεται και στην δυσκολία που ο καθένας προσπαθεί να περιγράψει το παραπάνω χαρακτηριστικό.
Σεναριακά η ταινία πατάει στο παραμύθι που ανέφερα. Η ουσία του όμως κρύβεται αλλού. Είναι η ποίηση που είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας αλλά κανείς δε μπορεί να το αντιληφθεί. Είναι η φαντασία, η οποία μπορεί να σώσει τελικά τον κόσμο. Είναι η σύγχρονη μορφή του φασισμού, η οποία εκδηλώνεται μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες (εκπληκτική η εμφάνιση της σβάστικας όταν ο κ.Τηλεόρασης αποφασίζει να κλέψει τις συνειδήσεις των πολιτών, αντιθέτως άκυρο το αστέρι του Δαβίδ σε μία άλλη σκηνή). Είναι ο έρωτας που πάντα παραμονεύει μέσα μας, έτοιμος να εκδηλωθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Είναι η πολυπόθητη κραυγή που περιμένουμε χρόνια τώρα να ακουστεί.
Παράλληλα η ταινία γίνεται ένας εξαιρετικός φόρος τιμής στα μεγαθήρια του βωβού κινηματογράφου όπως ο Ζωρζ Μελιές (Ταξίδι στη Σελήνη), Φρίντριχ Βίλχελμ Μούρναου (Νοσφεράτου), Τζίγκα Βερτόφ (Kino-eye) και Φριτς Λανγκ (Μετρόπολις). Σε παρένθεση οι ταινίες που θυμήθηκα βλέποντας την Κεραία. Επίσης η ατμόσφαιρα της ταινίας ήταν ένα πάντρεμα γερμανικού εξπρεσιονισμού με τα αγαπημένα μας φιλμ νουάρ.
Σκηνοθετικά η ταινία είναι πρωτότυπη σε σκηνικά και κοστούμια ενώ τα ειδικά εφέ κεντούν την ποιητική διάθεση στα κινηματογραφικά καρέ, προσφέροντάς μας ένα πρωτόγνωρο έργο.
Η Κεραία είναι ένα πανέξυπνο κατηγορώ απέναντι στην αποχαύνωση της σύγχρονης κοινωνίας αλλά και στην έλευση του νεοφασισμού. Παράλληλα δίνει μία ποιητική ώθηση στην επαναστατική μας φύση, η οποία έχει πέσει σε χειμερία νάρκη εξαιτίας της υλιστικής μας υποδούλωσης.
Όσο για την ποίηση που ξεχειλίζει, η ταινία με άφησε το ίδιο άφωνο με τους κατοίκους της πόλης.
Δύσκολη ταινία αλλά αξίζει να την αναζητήσετε.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου