Το περσινό ταξίδι ήταν ένας ξεχωριστός τρόπος γνωριμίας με ένα κομμάτι της γειτονιάς μας. Τα Δυτικά Βαλκάνια ήταν μία πραγματική αποκάλυψη για χώρες όπως τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο. Με το φετινό οδοιπορικό όμως ανακαλύψαμε μία άλλη Ελλάδα που βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου. Την Μεγάλη Ελλάδα.
Η νότια γωνιά της Ιταλίας ξεχασμένη και φτωχότερη σε αντίθεση με τον βιομηχανικό και πλούσιο βορρά, κατάφερε να διατηρήσει στο πέρασμα των αιώνων και των συνεχόμενων κατακτητών, παραδόσεις και στοιχεία από το πολύ μακρινό της παρελθόν.
Για τους κατοίκους της Καλαβρία και των Μπασιλικάτων, η Ελλάδα έχει το ρόλο της μυθικής Αρκαδίας. Κι επειδή η ουτοπία είναι ένας κόσμος μικρός που κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει και να τον αγγίξει, μας έλεγαν με τρυφερότητα κι αγάπη "πικολίνα Γκρέτσια", κάθε φορά που αναφέραμε την καταγωγή μας.
Διασχίσαμε το στενό που κάποτε φύλαγαν οι τρομερές Σκύλλα και Χάρυβδη, για να φτάσουμε στην Σικελία, την πατρίδα της Αίτνας, του καλού κρασιού, των Συρακουσών που κατατρόπωσαν την αθηναϊκή υπερδύναμη και της μαφίας.
Θαυμάσαμε από κοντά την ανήσυχη Αίτνα, η οποία έχει ξυπνήσει ξανά τις τελευταίες βδομάδες. Από το εκπληκτικό θέατρο της Ταορμίνα βλέπαμε τους καπνούς να ανεβαίνουν στον ουρανό και την αιθάλη να καλύπτει τον κάμπο που απλώνεται από το ηφαίστειο ως τη θάλασσα.
Στη Κατάνια ζήσαμε με κατάνυξη τη λειτουργία της Ανάστασης των καθολικών, για να διαπιστώσουμε για μία ακόμη φορά πως η ελληνορθόδοξη πίστη βρίσκεται σε καιρούς σκοταδισμού και βαρβαρότητας. Ερωτευτήκαμε τα υπέροχα χωριά του νότου, συγκεκριμένα την Ραγκούσα, την Μόντιτσα και τον Νότο. Περιπλανηθήκαμε με δέος στην Κοιλάδα των Ναών του αρχαίου Ακράγαντα (σημερινό Αγκριτζέντο) και ζήσαμε την σικελιώτικη dolve vita του Παλέρμο.
Πριν όμως κατεβούμε στον νότο, βολτάραμε πρώτα στους στενούς δρόμους της Νάπολη ενώ πάνω από το κάστρο της θαυμάσαμε τον επιβλητικό όγκο του Βεζούβιου. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη γυρίσαμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, καθώς περιπλανιόμασταν στην Αρχαία Πομπηία ανάμεσα σε υπερπολυτελείς κατοικίες μ' εκπληκτικές τοιχογραφίες.
Κατά την επιστροφή μας κάναμε μία στάση στην Ματέρα. Ίσως μία από τις εντυπωσιακότερες πόλεις της Ευρώπης, η οποία μου έκλεισε το μάτι για να με πείσει να την επισκεφθώ ξανά σε δύο χρόνια που θα είναι πολιτισμική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μία πόλη απλωμένη σε μία βραχώδη γούβα. Ίσως το πρώτο σημείο που κατοικήθηκε από ανθρώπους στην ιταλική χερσόνησο.
Καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού νοιώθαμε μία έντονη οικειότητα με τον τόπο. Η φύση ήταν παρόμοια με την Ελλάδα ενώ πολλά χωριά έμοιαζαν αρκετά με τα δικά μας. Αλλά ήταν και οι κάτοικοι που συνέχεια μας υπενθύμιζαν την Ελλάδα, όπως σε μία καφετέρια που ο μπάρμαν μας ρώτησε αν είμαστε Αμερικάνοι. Του απαντήσαμε πως είμαστε "Γκρέτσι" για να μας πει μ' ενθουσιασμό και καθαρή προφορά "Αααα Έλληνες".
Το ταξίδι στην Μεγάλη Ελλάδα δεν ήταν ένα οδοιπορικό για να αναγνωρίσουμε έναν άλλον τόπο αλλά για να δούμε πως θα ήταν η χώρα μας αν δεν είχαμε γίνει η αποικία των τελευταίων δεκαετιών. Αν δεν γκρεμίζαμε τα πάντα για χάρη της εικονική προόδου των δεκαετιών του '60 και '70. Δε μας δόθηκε η εντύπωση πως ταξιδέψαμε στο εξωτερικό αλλά σε μία απομακρυσμένη και κάπως ξεχασμένη γωνιά της πατρίδας μας.
Να όμως που όλα τα όμορφα πράγματα έχουν κι ένα τέλος. Αυτό όμως δεν είναι αφορμή για να μελαγχολήσουμε. Οι εμπειρίες, οι μνήμες και οι φωτογραφίες είναι εφόδια που μας βοηθούν να ταξιδεύουμε ξανά σε μέρη που αγαπήσαμε.
Και φυσικά, το τέλος κάθε ταξιδιού είναι η αρχή για το επόμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου