Τέλος το τρέξιμο, επιστροφή στη γραπτή δράση.

Αρχές του μήνα σας είχα αναφέρει πως ο Σεπτέμβριος θα είναι ένας δύσκολος μήνας για μένα. Τόσο εγώ όσο και κοντινά μου πρόσωπα τρέξαμε αρκετά κόντρα στο χρόνο και σε διάφορα εμπόδια για να βγάλουμε εις πέρας έναν στόχο. Ο στόχος πέτυχε με πολλές θυσίες. Προς το παρόν λόγω έλλειψης ιντερνετ θα προσπαθώ να γράφω τα πρωινά και να σας κάνω παρέα όπως σας έκανα τόσο καιρό. Επιστρέφω λοιπόν...

Καλή αρχή λοιπόν σε όλους μου τους τομείς...

(Μην) Πυροβολείτε τον πιανίστα!

Τον τίτλο τον υιοθέτησα και τον άλλαξα από μία παλιά εκπομπή του Κραουνάκη στην κρατική τηλεόραση. Περίμενα να μου δωθεί η ευκαιρία να γράψω την άποψή μου για το θέαμα που είδα την Παρασκευή στο Ηρώδειο.

Η άποψή μου για τον κ. Κραουνάκη δεν είναι η καλύτερη. Εκτιμώ τη μουσική δουλειά του (κάποια τραγούδια του τα χω λατρέψει και τα τραγουδάω συχνά), όμως μέχρι εκεί. Στα υπόλοιπα ο άνθρωπος είναι ατάλαντος. Θα μπορούσα να ήμουν πιο ήπιος μαζί του όμως με ενοχλεί το αλαζονικό ύφος που έχει. Που προσπαθεί να μας κοιτάξει όλους από ψηλά. Ακόμα και η υπερφυσικού μεγέθους κοιλιά του δε μπορεί να τον κρατήσει στη γη.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αποφάσισα την Παρασκευή να πάω στο Ηρώδειο να δω την παράσταση Αχαρνείς. Στο ναυάγιο που ακολούθησε έπαιξαν και οι Βαλτινός και Βουτσάς (οι οποίοι ήταν τα μόνα αξιόλογα στοιχεία της παράστασης). Φτάνοντας στο Ηρώδειο είδα δύο τεράστιες ουρές. Μάλλον θα αξίζει η παράσταση αναρωτήθηκα. Ας αξιοποιήσει την ευκαιρία λοιπόν ο Κραουνάκης για να ανέβει στα μάτια μου. Ττώρα θα μου πείτε ποιός είμαι εγώ, χέστηκε ο Κραουνάκης για μένα, όμως εγω είμαι αυτός που θα τον κρίνω και θα τον χειροκροτήσω στο τέλος.

Μπήκαμε από τους πρώτους στο θέατρο οπότε κάτσαμε σε καλό σημείο. Τα σκηνικά μου άρεσαν πολύ. Αυτό μεγάλωνε τις ελπίδες μου πως θα δω κάτι καλό. Όλα αυτά μέχρι που η ώρα πήγε εννιά.

Τότε βγήκε στη σκηνή ο κ. Κραουνάκης. Πιο δυνατά άκουγες τα βήματά του πάνω στη σκηνή παρά αυτά που έλεγε. Ούρλιαζε με την βραχνύ φωνή του και δε μπορούσες να καταλάβεις τι έλεγε. Η ερμηνεία του ήταν απαράδεκτη. Ωστόσο είχε γραφτεί με τέτοιο τρόπο το σενάριο που όλα περιφέρονταν γύρω από τον Κραουνάκη. Αναγκάστηκα λοιπόν και έβλεπα τον Κραουνάκη δύο ώρες πάνω στη σκηνή.

Μιάς και ανέφερα το σενάριο. Δεν υπήρχε καμία πλοκή. Μία δίνη μόνο που σε μπέρδευε και αναρωτιόσουν για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Οι ατάκες ήταν άθλιες και οι βρισιές απαράδεκτες.

Κύριε Κραουνάκη στο Ηρώδειο γινόταν η παράσταση όχι στο Δελφινάριο. Και μη γυρίσεις να πεις πως περνούσες κάποιο μήνυμα διότι έβριζες χυδαία μέσα σε έναν ιερό χώρο αλλά δεν έριχνες τα πυρά σου πουθενά. Τσάμπα μαγκιά που λέμε. Και είχαμε το κοινό που χειροκροτούσε σε σημεία και σε ατάκες που έχουν χιλιοειπωθεί. Μα καλά δεν έχετε κουραστεί να τις ακούτε. Τουλάχιστον ο Λαζόπουλος και οι Ράδιο Αρβύλα έχουν τα κότσια και κατονομάζουν όταν βρίζουν ή όταν πετάνε μπηχτές. Τον χοντρό τι τον χειροκροτάτε; Τι καινούργιο είπε; Ποιούς κατονόμασε και καταδίκασε; Μη χειροκροτάμε και τα σκουπίδια διότι μετά δε θα μπορούμε να εκτιμήσουμε τίποτα.

Πάντως η αλήθεια είναι πως μόλις τελείωσε η παράσταση ο κόσμος χειροκρότησε μία φορά τους ηθοποιούς χωρίς να τους αποθεώνει ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που άρχιζαν να φεύγουν πολύ πριν τελειώσει η παράσταση.

Η άποψή μου για την παράσταση που είδα; Σκέτη απογοήτευση. Δε λυπήθηκα που έχασα τον χρόνο μου. Στεναχωρέθηκα που έδωσα τα λεφτά μου σε εκείνον τον μαλάκα και όχι στον αξιόλογο κυριούλη, που έπαιζε με την κιθάρα του στον πεζόδρομο αγαπημένα τραγούδια και ομόρφαινε τους περιπάτους των Αθηναίων στην περιοχή...

Δροσούλα

Τα πρωτοβρόχια ήρθανε. Το καλοκαίρι επίσημα μπαίνει στο κουτί των αναμνήσεων και πλέον ένας νέος "κόσμος" ανοίγεται μπροστά μας.

Μετά τα τελευταία γεγονότα και την απώλεια του φίλου μου, αναθεώρησα κάποιες απόψεις που είχα όχι για την ζωή, αλλά για την καθημερινότητα. Έτσι χθες το πρωί όταν ξύπνησα για να πάω στη δουλειά μου κανε εντύπωση η μουνταμάρα έξω από το παράθυρο. "Αργεί να ξημερώσει;" αναρωτήθηκα. Η απάντηση μου δώθηκε όταν βγήκα στο δρόμο. Πέφτανε οι σταγονίτσες νερού απαλά στο πρόσωπό μου. Πρωινή βροχούλα. Τι όμορφη αίσθηση.

Κρίμα που υποδέχομαι τα πρωτοβρόχια στην Αθήνα και όχι στο νησί μου. Εκεί που το βρεγμένο χώμα μυρίζει έντονα, εκεί που το κλίμα σε ανανεώνει, εκεί που η πάχνη κυριεύει τα χωράφια και τους αγρούς περιμετρικά της πόλης, εκεί που χαίρεσαι να ακούς τα πουλιά.

Εκεί που μπορείς να δεις τον ορίζοντα.

Όμως δεν μιζεριάζω. Αποφασίζω να πάω με τα πόδια στη δουλειά, και ας αργήσω λίγο. Μία φορά ζείς τα πρωτοβρόχια τον χρόνο. Απόλαυσε τα φίλε μου και δέξου με χαμόγελο τις παρατηρήσεις του προϊσταμένου σου για την καθυστέρηση...

Ανάπαυση φανταράκο

22 χρονών... τόσο ήταν ο φίλος μου ο Μάριος όταν τα ξημερώματα έφυγε από την ζωή. Γιατί; Το ποτό και το μηχανάκι τον φάγανε. Είναι κρίμα να χάνονται νέοι άνθρωποι τόσο εύκολα και για το τίποτα. Ειδικά όταν μιλάμε για λεβέντες και για πραγματικούς μάγκες όπως ήταν ο Μάριος.
Με τον Μάριο δεν είμασταν πολλά χρόνια φίλοι. Όμως μοιραστήκαμε μαζί μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που περνάει κάθε νεαρός άντρας. Κοιμόμασταν στην ίδια κουκέτα την περίοδο της εκπαίδευσης μας στα Καρδάμυλα τον Αύγουστο του 2007.
-Ποιο κρεβάτι θες αδελφέ; με ρώτησε.
-Όποιο θες εσύ φιλαράκο, του απάντησα.
Έτσι αποφασίσαμε να πάρω εγώ το κάτω κρεβάτι και εκείνος το πάνω μιάς και ήταν ο μικρότερος.
Αμέσως δέσαμε σαν φίλοι. Στις εκπαιδεύσεις, στις πορείες, στις περιπόλους, στο στίβο μάχης και στις αναφορές. Παντού είμασταν μαζί. Μαγκάκος ο Μάριος. Πολύ σωστός τύπος.
Συχνά πείραζα τον Μάριο όταν τον άκουγα να φωνάζει δυνατά το "Παρών" κάθε φορά που άκουγε το όνομά του. Στρατόκαυλο τον φώναζα και εκείνος με έπιανε από τον λαιμό και γελούσε. Όπως όταν ξάπλωνε από πάνω και γω με τα πόδια μου πίεζα απότομα το στρώμα τινάζοντάς τον στον αέρα.
-Θα μ' αφήσεις να κοιμηθώ ρε αδελφέ; μου έλεγε χαμογελώντας πάντα και μου άρπαζε το ένα μου πόδι ώστε να το χει ακινητοποιημένο.
Πόσα βράδια αράζαμε έξω από το θάλαμο και μιλούσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν, γκομενικά, αθλητικά και γενικά την ζωή μας ως τότε.
Οι δρόμοι μας στη πορεία χώρισαν. Εγώ έφυγα Ξάνθη ενώ εκείνος αν θυμάμαι καλά έμεινε στο νησί. Είχαμε χαθεί. Είχα ακούσει πως είχε μείνει Καρδάμυλα και είχε γίνει αλφαμίτης.
-Γειά σου ρε Μάριε με το λευκό το κράνος, του φώναζα στον δρόμο.
-Που είσαι αδελφέ μου, μου φώναζε αυτός.
Τελευταία φορά τον είδα την προηγούμενη βδομάδα στη Χίο.
-Το πες αδελφέ μου και το κανες;
-Ποιό; τον ρώτησα
-Ήρθες για λίγες μέρες στο νησί.
-Μα πάντα έρχομαι.
-Δε προλάβαμε να τα πούμε ρε γαμώτο. Την επόμενη φορά που έρθεις κανόνισε να πάμε για κανένα ποτάκι
-Έγινε αγορίνα, του απάντησα και τον χαιρέτησα φεύγοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η ειρωνεία. Να κανονίζεις κάτι που δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Σε στοιχειώνει για μιά ζωή. Φεύγει ένας φίλος σου και σε αφήνει πίσω να αναθεωρείς αρκετές απόψεις για τη ζωή.
Ζήσε την κάθε στιγμή λοιπόν σαν να μην υπάρχει αύριο...
Τον ξανάδα από το αμάξι καθώς περνούσα από το γηπεδάκι του Βαρβασίου. Καθόταν τέρμα. Ο όγκος του γέμιζε τον χώρο. Ηγετική μορφή.
Αυτή η εικόνα θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό.
Καλό ταξίδι αδελφέ...
Καλό ταξίδι παλιοσειρά...


Μπαράκος Μάριος 06/05/1988 - 03/09/2010

Γιατί δεν ομορφαίνουμε την Χίο;...

Πριν από χρόνια φοιτητής ακόμα γυρνούσα στο νησί μου με το πλοίο της γραμμής. Στη διάρκεια του ταξιδιού βρισκόμουν στο σαλόνι και είχα πιάσει κουβέντα με έναν συνταξιούχο καπετάνιο. Πάνω στη συζήτηση μου ανέφερε το εξής: "Η Χίος είχε ένα από τα ομορφότερα λιμάνια της Ελλάδος και εμείς οι βλάκες το καταστρέψαμε. Ειδικά το σημείο από τη καφετέρια drum (παλιά καφετέρια της προκυμαίας) μέχρι τον κάβο (άλλη παλιά καφετέρια της προκυμαίας) η εικόνα είναι απαίσια με τις πολυκατοικίες στη θέση των παλιών κτιρίων του λιμανιού". Από τότε η εικόνα μου για το λιμάνι της Χίου άλλαξε για πάντα...
Σύμφωνα με τα παλιά κτίρια που έχουν σωθεί από την λαίλαπα της χούντας, που ζητούσε σύγχρονα κτίρια πάνω στα παλιά υπέροχα νεοκλασικά, πετρόχτιστα και λοιπά κτίρια, η παλιά εικόνα του λιμανιού της Χίου θα πρέπει να ήταν μαγική. Σε σχέση με την παλιά εικόνα του λιμανιού η σημερινή είναι λίγο απελπιστική. Αυτό με έκανε αρκετές φορές να σκέφτομαι πως θα μπορούμε να βελτιωθεί η εικόνα του με λίγες επεμβάσεις.
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο άδεια κτίρια σε κεντρικά σημεία του λιμανιού τα οποία είναι εγκατελειμένα και άδεια. Η παρουσία τους είναι μία άσχημη πινελιά στην όμορφη πλευρά του λιμανιού. Ένα από αυτά είναι το τελωνείο το οποίο έκλεισε όταν άνοιξε το καινούργιο στην απέναντι πλευρά (κοντά στο λιμεναρχείο). Με το γκρέμισμα αυτού του κτιρίου και την αξιοποίηση αυτού του χώρου μπορούμε να έχουμε ένα μικρό πάρκο το οποίο θα αναδεικνύει το κάστρο που βρίσκεται ακριβώς από πίσω. Μπορεί να είναι ένα θεματικό πάρκο που να σχετίζεται με την ανατίναξη του σουηδικού πλοίου από τους Βρετανούς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα βοηθήσει αυτό στο να μάθουν οι ντόπιοι ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Χίου. Επίσης οι επιβάτες των πλοίων αλλά και οι περαστικοί θα μπορούν να θαυμάζουν ένα τμήμα του κάστρου το οποίο θα φωτίζεται. Εκεί κοντά βρίσκεται και το παλιό κτίριο του ΟΤΕ (κάτω φωτογραφία) το οποίο έχει αδειάσει εδώ και πολλά χρόνια (πριν δεκαετίες θυμόμουν που λειτουργούσε μιας και από κει έστελνε η μητέρα μου τηλεγραφήματα στον πατέρα μου). Όμως σαν κτίριο είναι νεκρό. Έχει ακουστεί πως θα κατεδαφιζόταν όπως είχαν γκρεμιστεί κάποια χαμόσπιτα ακριβώς δίπλα του (με σκοπό να ανοίξει ο χώρος γύρω από το κάστρο αλλά η κατάσταση εκεί μπορεί να την καταλάβει ο καθένας με μία βόλτα στην περιοχή). Όμως γκρεμίζοντας το κτίριο του ΟΤΕ ανοίγει ένας μεγάλος χώρος και αναδεικνύεται το νεοκλασικό μέγαρο της Εθνικής Τράπεζας το οποίο έχει έναν υπέροχο φωτισμό το βράδυ. Σκεφτείτε λοιπόν ένα νεοκλασικό μέγαρο από το οποίο ξεκινάει ένας κήπος ή ένα πάρκο και καταλήγει στο κάστρο. Σίγουρα θα είναι υπέροχη εικόνα. Μία εικόνα που την έχει ανάγκη η πόλη της Χίου.

Έρχομαι στη συνέχεια σε ένα άλλο ιστορικό κτίριο του νησιού το οποίο το χουμε αφήσει να σαπίζει. Η φωτογραφία που παρουσιάζω είναι παλιά οπότε μπορείτε να καταλάβετε τη σημερινή του κατάσταση. Μιλάω για τον παλιό κινηματογράφο Rex ο οποίος στα χρόνια που ήμουν μαθητής λειτουργούσε σαν κλαμπ. Σαν κλαμπ ποτέ δε το συμπάθησα και δε κρύβω να σας αναφέρω πως μόνο μία φορά το διάλεξα για την διασκέδασή μου. Όμως αυτή η μοναδική φορά ήταν αρκετή για να διαπιστώσω τον εξαιρετικό εσωτερικό του χώρο. Πράγματι είχε κατασκευαστεί για να στεγάζει ένα σύγχρονο κινηματογράφο. Καλό είναι να ξαναλειτουργήσει έτσι μιάς και η Χίος έχει μόνο μία αίθουσα κινηματογράφου (το Διάνα, το οποίο βρίσκεται ακόμα στη δεκαετία του '80). Πόσο όμορφο θα ήταν να έχουμε ένα ζωντανό πολυχώρο στη συγκεκριμένη πλευρά του λιμανιού. Και μη μου αναφέρετε το οικονομικό. Υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν για μία επένδυση στο συγκεκριμένο σημείο.

Το θέμα είναι λοιπόν να δράσουμε σαν ενεργοί πολίτες. Θέλουμε να παραμείνει αυτή η άσχημη κατάσταση στο λιμάνι μας ή να του δώσουμε μία νέα πνοή. Να αναδείξουμε το Κάστρο γκρεμίζοντας τα άχρηστα και άσχημα κτίρια του τελωνείου και του ΟΤΕ και να ζητήσουμε να λειτουργήσει ξανά ο κινηματογράφος Rex...
Μέσα από αυτό το κείμενό μου προσπαθώ να σας βάλω σε σκέψεις και να σας δώσω ιδέες...

Βόλτα στο ζωγραφιστό χωριό

Το Πυργί είναι ένα σήμα κατατεθέν της Χίου. Πολλές φορές όταν με ρωτούν (κυρίως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας) από που είμαι και τους απαντάω από Χίο αμέσως μου λένε δύο λέξεις, Μαστίχα και Πυργί.

Το χωριό αυτό ανήκει στα Μαστιχοχώρια της Νότιας Χίου και έχει πάρει το όνομά του από τον πύργο που δεσπόζει στο κέντρο του χωριού (τον οποίο ακόμα δεν έχω επισκεφθεί). Είναι το πιο γνωστό απ' όλα τα υπόλοιπα χωριά αλλά κατα την γνώμη μου όχι το πιο όμορφο (βάζοντας πρώτα στη λίστα μου την Βέσσα και τα Μεστά).

Όμως το Πυργί έχει μία ατμόσφαιρα διαφορετική. Αυτό οφείλεται στους ξυστούς τοίχους οι οποίοι προσθέτουν και άλλες διαστάσεις στον χώρο, μ΄αποτέλεσμα να μη ξεχωρίζεις που τελειώνει το ένα σπίτι και που αρχίζει το άλλο. Τα σπίτια κολλητά μεταξύ τους, ενώνονται με γεφυρούλες, δημιουργώντας μία καλή αμυντική πόλη ενάντια στις επιδρομές των πειρατών που ρημάζανε το νησί. Συχνή εικόνα είναι οι μαυροφορεμένες γριούλες που κάθονται στις πόρτες των σπιτιών είτε μόνες τους είτε με γειτόνισσες χαιρετώντας τον κόσμο που περνάει. Ένα άλλο έντονο στοιχείο στο χωριό αυτό είναι τα ντοματάκια που τα κρεμάνε στα μπαλκόνια ή στα παράθυρα και τις πόρτες των σπιτιών. Έντονη η κόκκινη πινελιά στο ασπρόμαυρο φόντο. Όλα αυτά τα στοιχεία δημιουργούν ένα ιδιαίτερο χωριό.

Ένα χωριό που δυστυχώς καταστρέφεται. Καταστρέφεται τόσο από τους ντόπιους όσο και με τους Ελληνοαμερικάνους που έχουν καταγωγή από εκεί. Χτίζουν ανεξέλεκτα περιμετρικά του χωριού αλλοιώνοντας την εξωτερική εικόνα του μιάς και τα σπίτια δεν είναι ενωμένα ούτε ζωγραφιστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπεις ένα συνηθισμένο χωριό περιμετρικά και ένα ιδιαίτερο και αλλοιώτικο χωριό στο κέντρο. Θυμάμαι καλά το χωριό στη δεκαετία του '80 που κυριαρχούσε τότε το ασπρόμαυρο πριν προσθεθούν πινελιές ώχρας, μπέζ, ροζ και άλλων περιέργων ή συνηθισμένων χρωμάτων που επιλέγει ο καθένας για το σπίτι του. Είναι κρίμα να εκσυχρονίζεται έτσι το χωριό αυτό.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση στέκει η φράση που είχε πει μία ξένη μόνιμος κάτοικος του νησιού: "Η Χίος είναι ένα υπέροχο νησί με ανθρώπους που δε την αγαπούν και δε την σέβονται". Στεναχωριέμαι όταν βλέπω πως άνθρωποι από άλλους τόπους και χώρες εκτιμούν και λατρεύουν αυτόν τον τόπο περισσότερο από μας που τον ζούμε. Σε ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων του νησιού δεν αξίζει να ζει σ' αυτόν τον τόπο όσο σκληρό κι αν ακούγεται.

Ας γυρίσουμε όμως στο χωριό. Το Πυργί φημίζεται και για την διαμονή του Χριστόφορου Κολόμβου στη Χίο λίγο πριν ανακαλύψει την Αμερική μιας και μελετούσε εκεί χάρτες και αναζητούσε πλήρωμα για τα καράβια του. Πολύ πιθανό στους πρώτους Ευρωπαίους που πάτησαν την Αμερική να υπήρχαν Χιώτες. Όπως πολύ πιθανό να άφησε απογόνους ο Κολόμβος στη Χίο μιας και υπάρχουν πολλές οικογένειες στο χωριό με το όνομα αυτό.

Επίσης στο Πυργί βρίσκεται και η υπέροχη μεσαιωνική εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Ίδιας ηλικίας με την Νέα Μονή και ίδιου σχεδίου με αυτό της Παναγιάς της Κρίνας. Ένας ναός που είναι σε μία εσωτερική αυλή την οποία τη διαμορφώνουν τα γύρω σπίτια και με είσοδο από μία στοά που βγάζει στη κεντρική πλατεία του χωριού.

Είναι ωραίο να κοιτάς το Πυργί την ώρα που δύει ο ήλιος ενώ εσύ επιστρέφεις στην Χώρα. Η ατμόσφαιρα αποκτά ένα χρυσαφί χρώμα και νομίζεις πως βλέπεις τον ήλιο να δύει ανάμεσα στο μεγάλο καμπαναριό του χωριού και στον πύργο. Αποχαιρετάς το χωριό και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής...

Το φωτογραφικό μου βίντεο δε θέλει να αναδείξει τόσο τη φημισμένη ομορφιά του χωριού όσο την φθορά του απέναντι στο χρόνο και στην αδιαφορία των ντόπιων και λοιπών Χιωτών. Ας προστατεύσουμε τους πολιτιστικούς μας πλούτους...

Ξύπνησέ με, όταν ο Σεπτέμβριος περάσει...

Στίχος από ένα γνωστό ξένο τραγούδι. Έτσι θα καλωσορίσω αυτόν τον μήνα ο οποίος θα χει αρκετό τρέξιμο αλλά θα μου προσφέρει καλά αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι πως δε θα μαι τόσο δραστήριος στο ιστολόγιό μου όσο τους άλλους μήνες λόγω υποχρεώσεων και μείωσης του ελεύθερου χρόνου μου, όμως από τον επόμενο μήνα θα επανέλθω κανονικά.
Όπως είχα πει και άλλες φορές έχουμε λανθασμένη ημερομηνία με την οποία γιορτάζουμε την νέα χρονιά. Πιστεύω ότι ένα έτος ξεκινάει από το Σεπτέμρβη. Τότε γυρνάμε όλοι από τις άδειες, τότε ανοίγουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τότε ξεκινάνε τα πρωταθλήματα. Ο Σεπτέμβρης είναι πάντα μία νέα αρχή.
Καλό μήνα λοιπόν και καλή χρονιά...