Η παραδοσιακή σχέση Ελλήνων με τα αρχαία

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009. Ζω μια κυριακάτικη συνήθεια μου διαφορετικά. Αντί να διαβάζω τις εφημερίδες μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, βρίσκομαι σε μία όμορφη καφετέρια (Το Μπρίκι) κοντά στο φάρο του κάστρου της Καβάλας και έχω θέα από την Θάσο ως την Χαλκιδική. Αυτό το πα για να ζηλέψετε. Στο ένθετο περιοδικό Εικόνες του Έθνους είχε θέμα για την σχέση των Ελλήνων με τα μουσεία και την προσπάθεια του κράτους να ανανεώσει και να αναπαλαιώσει τα μουσεία του κράτους ώστε να τα κάνουν περισσότερο προσβάσιμα και ενδιαφέροντα για το κοινό. Η αλήθεια είναι πως ότι και να κάνει η πολιτεία ως Έλληνες θα απέχουμε από τα στοιχεία με τα οποία καυχιόμαστε πίνοντας τη φραπεδιά μας. Δε θα αναλύσω αυτό το θέμα αλλά θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου είπε μια αρχαιολόγος με την οποία συνεργαζόμαστε αυτή τη περίοδο.
Ήταν σε μια ανασκαφή στην επαρχία και διαπιστώσανε πως ο χώρος για τον οποίον έπρεπε να επεκτείνουν την ανασκαφή τους έφτανε μέχρι τον κήπο ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Ως υπεύθυνη της ανασκαφής ενημέρωσε τόσο τις αρχές όσο και το ζευγάρι ότι πρέπει να μετακομίσουν για ένα χρονικό διάστημα ώστε να συνεχίσουν το έργο. Το ζευγάρι δέχτηκε οπότε αρχίσανε να αδειάζουν το σπίτι. Καθώς περνούσε η αρχαιολόγος έξω από τον κήπο τους για να τους πει καλημέρα είδε έναν ιωνικό κιονόκρανο μαζί με έναν δύο σπονδύλους (δημιουργώντας έτσι ένα μικρό τραπεζάκι) μέσα στα πράγματα τα οποία βγάζανε από το σπίτι. Χτύπησε την πόρτα και ρωτάει την γριούλα.
- Καλημέρα σας. Το ξέρετε πως το κιονόκρανο και οι σπόνδυλοι είναι αρχαίοι;
- Ναι κόρη μου, της είπε ευγενικά. Ήταν της μητέρας μου και καθάριζε εκεί τα ψάρια.
- Όχι είναι πιο παλιό της απάντησε ευγενικά η αρχαιολόγος.
- Εμ βέβαια είναι πολύ παλιό το πήρε από την μητέρα της…
Η αρχαιολόγος της εξήγησε πόσο σημαντικό είναι για το πολιτισμικό τομέα του κράτους ο «πάγκος» που καθάριζε η γριούλα τα ψάρια και της ζήτησε να τον πάρει με την προϋπόθεση ότι θα της το αντικαθιστούσε με κάτι πιο σύγχρονο.
Ίσως το νέα μάρμαρο που χρησιμοποιεί η γριούλα για να καθαρίζει τα ψάρια να γίνει αντικείμενο αναφοράς και μελέτης για τους αρχαιολόγους του 40ου αιώνα!
Ως τότε ας αναλογιστούμε το αθώο οικογενειακό παράπτωμα αυτών των ανθρώπων οι οποίοι σεβάστηκαν άθελα τους περισσότερο από μας τα αρχαία. Μπορεί να τα αξιοποιούσαν για καθημερινές δουλειές και ανάγκες αλλά τουλάχιστον δεν τα χλεύασαν ποτέ.

Αγγελιοφόρος…

Τι ευχάριστη είδηση να μου φέρνεις από τον έξω κόσμο περιστέρι μου; Η απλά στάθηκες λίγο στο μπαλκόνι μου να ξαποστάσεις και να συνεχίσεις το μακρύ σου ταξίδι. Θα μπορούσα να ρίξω μια κρυφή ματιά στα μηνύματα που κουβαλάς;…
Να νιώσω λίγο το ξάφνιασμα και την έκπληξη του λαβών. Να νιώσω την χαρά ή την λύπη του.
Θα σου έδινα λίγο φαγητό και νερό όμως φοβάμαι πως αν βγω στο μπαλκόνι θα πετάξεις μακριά. Οπότε ας κρυφτώ πίσω από τις κουρτίνες και να σε κοιτάω…
Καλό ταξίδι…

Προσωπικές ανησυχίες Νο1

«Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος. Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος. Aν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις-μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές. Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί...»Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε. Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε. Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε.

Ποιά Περηφάνια;

Καλημέρα σας περήφανοι Έλληνες από όλο τον κόσμο. Από το σχολείο μας μαθαίνανε ή καλύτερα μας προπαγανδίζανε πως πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας και τις νίκες που είχαμε τόσο ενάντια του Τούρκικου ζυγού όσο και της Γερμανικής Κατοχής υποβαθμίζοντας παράλληλα σημαντικότερα γεγονότα όπως τον Εμφύλιο Πόλεμο (σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως η Ισπανία που δεν έχει αντίστοιχα κόμπλεξ), την δικτατορία και τα παράλληλα γεγονότα της Μακρονήσου κτλ. Παιδάκι έως έφηβος είχα αυτή τη περηφάνια διότι πίστευα κάθε τι που επίσημα μου πρόσφερε να μάθω το κράτος και η πολιτεία. Όμως όταν έκατσα μόνος μου και το έψαξα κατάλαβα το πόσο βλάκες είμαστε. Το αστείο είναι πως ακόμα και τώρα που πλέον πολλά γεγονότα έχουν αποκαλυφθεί, τα σχολεία εξακολουθούν να σου προσφέρουν τα ίδια ψέματα.
Όλοι ξέρουμε πως η επανάσταση δεν ξεκίνησε 25 Μαρτίου ούτε έγινε στην Αγία Λαύρα. Απλά την έχουμε συσχετίσει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Δύο γιορτές σε μία. Και τώρα που είπαμε για μια θρησκευτική γιορτή όλοι πλέον ξέρουμε ότι η εκκλησία ποτέ δεν στήριξε την Ελληνική Επανάσταση διότι ποτέ της δεν είχε χάσει την εξουσία κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και πάντα είχε το φόβο της κάθε αλλαγής και επίσης ποτέ δεν υπήρξε Κρυφό Σχολείο (αυτό που βρίσκεται στο νησάκι του Αλί Πασά στα Ιωάννινα ήταν αποθηκευτικό χώρος που μετονομάστηκε κρυφό σχολειό για το καλό της εκκλησίας μας). Πήρε επίσημη στάση μετά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου όπου και εκεί ήταν πλέον θέλημα τον Μεγάλο Ευρωπαϊκών Δυνάμεων όχι επειδή ήταν φιλέλληνες αλλά επειδή δεν ήθελαν άλλο στον Ευρωπαϊκό Χάρτη μια ισχυρή ισλαμική αυτοκρατορία και από την άλλη ήθελαν ένα δικό τους κρατίδιο στο κέντρο της Μεσογείου με το οποίο θα έλεγχαν το εμπόριο της ανατολικής περιοχής της θάλασσας. Έτσι εγένετο η Ελλάδα. Διότι πριν την ναυμαχία του Ναβαρίνου ως Έλληνες είχαμε παραδώσει τα όπλα. Και αυτά είναι μόνο λίγα στοιχεία που απομυθοποιούν την ελληνική επανάσταση.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Που είναι ο περήφανος στρατός μας μετά τον ηρωικών μαχών στα βουνά της Αλβανίας κατά του Ιταλικού στρατού; Πουθενά. Από τότε ο στρατός μόνο μια χούντα έφερε. Και αν δεν έχεις περάσει από το στρατό ως φαντάρος ποτέ δε θα μάθεις τη σαπίλα και την μούχλα που υπάρχει εκεί μέσα. Στο λόχο μου στη Ταξιαρχία της Χίου θυμάμαι που μας φώναζε στην αναφορά και μας έλεγε πως είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας διότι το ότι πίνουμε φραπέ ήρεμοι στις καφετέριες (λες και αυτή είναι η ζωή μας) οφείλεται στους προγόνους μας και έτσι πρέπει να είμαστε υπάκουοι στους ανωτέρους μας. Εκείνη τη στιγμή μου ερχόταν να φωνάξουν «Εσένα ποιο είναι το χρέος σου; Να μπεις μετά στο πρώτο γραφείο να κάθεσαι άνετος στο γραφειάκι σου. Να τρέχεις τους φαντάρους να σου φτιάξουν καφέ ή να τρέχουν για γραφειοκρατικά θέματα και συ απλά να βάζεις υπογραφές πολλές φορές χωρίς να ξέρεις που; Αυτή είναι η μαγκιά σου; Η περηφάνια σου; Το χρέος σου;».
Ε όχι. Ίσως να μια από τους λίγους Έλληνες που δεν είμαι περήφανος για τέτοιες χουντικές, οπισθοδρομικές, και απολυταρχικές γιορτές. Οπότε σας αφήνω να χαρείτε είτε από κοντά είτε μέσο της τηλεόρασης (ο εκφωνητής νομίζω πως έχει μείνει στην εποχή της χούντας και το πληρώνουμε τώρα για να μας προπαγανδίζει) και εγώ με ήσυχο το κεφάλι μου θα κάτσω στο μπαλκονάκι μου με καφέ και μουσική να διαβάσω ένα εξαιρετικό βιβλίο που πήρα πρόσφατα να διαβάσω του Μίλαν Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι».
Υ.Γ. Καλό είναι να αφήσουμε το παρελθόν και ας κοιτάξουμε μπροστά. Διότι όσο κοιτάμε πίσω τόσο μένουμε στάσιμοι…

Μπράβο… Συγχαρητήρια!!!

Πάει μια βδομάδα που χω να γράψω. Είχα φύγει ταξιδάκι στη Χίο. Όσο ήμουν στο πλοίο και έβλεπα ειδήσεις είδα τα βίντεο που βλέπαμε όλοι την Παρασκευή το βράδυ με τους κουκουλοφόρους να τα σπάνε στο Κολωνάκι. Τι να πω; Τα παλικαράκια ξυπνήσανε δώδεκα το μεσημέρι και είπαν τα βγουν να τα σπάσουν. Το χουν παρακάνει. Για μένα είναι αλήτες. Πείτε με ακροδεξιό πείτε με συντηρητικό όμως όταν βλέπω κάποιους ανεγκέφαλους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους για να δουν πως βγαίνουν τα λεφτά να καταστρέφουν την περιουσία του κόσμου γίνομαι έξω φρενών. Τι κερδίσανε; Ποια η ιδεολογία τους; Ποίος ο σκοπός τους; Και γιατί δώδεκα το μεσημέρι; Αν είναι μάγκες να βγουν εφτά το πρωί. Την ώρα δηλαδή που πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του για να προσφέρει κάτι στον εαυτό του και μετά στη κοινωνία. Δε μπορώ να καταλάβω ποια ιδεολογία σου λέει να πας να σπάσεις ένα κατάστημα ή να καταστρέψεις ένα αμάξι. Και δε μιλάμε για ακριβά αμάξια κάτι που δείχνει πως ο ιδιοκτήτης τους έχει τα λεφτά να τα επισκευάσει. Μιλάμε για αμάξια ενός μέσου οικονομικά πολίτη. Έστω ενός νέου που του το αγόρασε ο πατέρας του. Ρωτάς όμως αν αυτό το παιδί η γονιός του έχουν την οικονομική άνεση να το επισκευάσουν. Ή πόσο μέσα θα μπουν οικονομικά και προσωπικά για να αντιμετωπίσουν και να επιδιορθώσουν τις ζημιές; Πιστεύω πως και ο ελληνικός κόσμος που από την φύση του είναι επαναστατικός έχει σιχαθεί αυτούς τους αλήτες. Τουλάχιστον εγώ χωρίς να κρύβομαι από μια κουκούλα τους κατακρίνω, τους καταδικάζω και τους υποτιμάω. Και μπορώ να αναφέρω και το όνομά μου εδώ μέσα αν μου το ζητήσει κάποιος από τους αναγνώστες που είναι εναντίον μου. Αυτοί οι αλήτες και τα κακομαθημένα παιδάκια καλό είναι να πάρουν παράδειγμα τους πραγματικούς ιδεολόγους που έκαναν το πάρκινγκ της Ναβαρίνου πάρκο με δέντρα πάρτι κτλ. Αυτούς τους ανθρώπους τους εκτιμάω, τους στέκομαι και η αλήθεια είναι πως όποτε περνάω από κει χαίρομαι και χαμογελάω με τη ζωντάνια τους, την μαγκιά τους, την ευαισθησία τους και την οικολογική στάση τους. Αυτοί οι άνθρωποι χωρίς να θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους πρόσφεραν κάτι πολύ όμορφο στους κατοίκους της περιοχής αυτής. Σε εκείνους αξίζουν συγχαρητήρια. Κι όμως τους παίρνει η μπάλα με την ανωριμότητα των κακομαθημένων που με τις πράξεις τους πλέον η αστυνομία έχει μεγαλύτερη εξουσία και μπορεί να σε συλλάβει επειδή δε γουστάρει την φάτσα σου. Σε αυτούς θα τους πω ένα μεγαλοπρεπέστατο και ειρωνικό μπράβο καραγκιόζηδες. Και επειδή ξέρω τι κόσμος υπάρχει σε αυτόν τον χώρο τους προτείνω να αφήσουν την φροντίδα των γονιών τους και να πιάσουν μια δουλειά. Επαναστάτης γίνεσαι όταν προσφέρεις και όχι όταν καταστρέφεις. Αν δε μάθουν με τι κόπο βγαίνουν τα λεφτά κυρίως στις μέρες μας θα συνεχίσουν να τα σπάνε μ’ αποτέλεσμα να μετράμε τις ζημιές μας και να βλέπουμε να παραβιάζονται τα δικαιώματα μας άδικα. Και να είμαστε θεατές δύο άκρων, των άμυαλων και ανώριμων νεαρών που δε σέβονται τίποτα και των άμυαλων και ανώριμων αστυνομικών που βαράνε και συλλαμβάνουν άδικα. Και μεις στο κέντρο να τρώμε χαστούκια χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Αλλά και να θέλουμε να αντιδράσουμε να μη ξέρουμε τον τρόπο. Και πάλι συγχαρητήρια στα παιδιά των Εξαρχείων που έδωσαν λίγο πράσινο στη γκρίζα Αθήνα και «συγχαρητήρια» στους ανεγκέφαλους που φέρνουν μια νέα χούντα στο κατώφλι μας.

Ας ξυπνάμε σιγά σιγά διότι πολύ θύματα είμαστε…

Είμαστε η μοναδική χώρα στoν πολιτισμένο ημισφαίριο, όπου γλείφουμε με εξευτελιστική δουλοπρέπεια τον ταξιτζή για να κάνει το αυτονόητο. Το αυτονόητο είναι να σταματήσεις το άδειο Ταξί να ανοίξεις την πόρτα να καθίσεις αναπαυτικά στο κάθισμα και να πεις στον ταξιτζή: Παγκράτι π.χ. και ο ταξιτζής να σου πει μάλιστα και να ξεκινήσει...................Δυστυχώς όλοι σας ξέρετε ότι δεν γίνεται έτσι....... Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ....έτσιΟ ταξιτζής έρχεται άδειος........ Ελαττώνει ταχύτητα με ανοιγμένο παράθυρο.....Εσείς σκύβετε με εμφανές δουλοπρεπές ύφος και μια χροιά παράκλησης ψελλίζοντας διστακτικά : Παγκράτι........ Ο ταξιτζής γκαζώνει και σεις στην χειρότερη περίπτωση του ρίχνεται μία μούντζα καθώς απομακρύνεται ψάχνοντας για τον επόμενο πελάτη, που θα έχει την τύχη να έχει προορισμό σύμφωνα με τις προτιμήσεις τουΤαξιτζή.......
Υπάρχει Βέβαια και ποιο αποτελεσματικός τρόπος............Σταματήσατε ένα ταξί στον δρόμο και ο οδηγός του αρνήθηκε να σας επιβιβάσει όταν άκουσε τον προορισμό σας;
Κρατήστε τον αριθμό κυκλοφορίας του, καλέστε στον τετραψήφιο αριθμό 1019 και προχωρήστε στην καταγγελία σας, επωνύμως, κατά προτίμηση. Χθες, ο υπουργός Μεταφορών -Επικοινωνιών κ. Κ. Χατζηδάκης εγκαινίασε την υπηρεσία «Τηλεφωνικό Κέντρο Παραπόνων για Ταξί» η οποία λειτουργεί πιλοτικά από σήμερα και για τρεις μήνες. Στη συνέχεια θα επεκταθεί η θεματολογία και ο προσφερόμενες μέσω της γραμμής, υπηρεσίες.
Τους τρεις μήνες της πιλοτικής λειτουργίας του το κέντρο θα εξυπηρετεί το κοινό από 8.00 π.μ - 10.00 μ.μ. τις εργάσιμες ημέρες και από 8.30 π.μ - 8.00 μ.μ. κάθε Σάββατο, ενώ η χρέωση αντιστοιχεί σε απλή τηλεφωνική κλήση. Το 1019 θα είναι στη διάθεση των κατοίκων Αθηνών, Πειραιώς, Δυτ. και Αν. Αττικής, Θεσσαλονίκης, Αχαΐας, Ηρακλείου και Ρόδου, ενώ σχεδιάζεται η επέκτασή της υπηρεσίας σταδιακά σε όλη την Ελλάδα. Η λειτουργία της γραμμής περιλαμβάνει:
· Ενημέρωση για πιάτσες,
· τιμολόγια,
· ειδικές χρεώσεις, αλλά και τις υποχρεώσεις των αυτοκινητιστών.
· Καταγγελίες σχετικά με προβλήματα λειτουργίας ή παράνομες χρεώσεις.
Η επιβολή κυρώσεων αφορά μόνο στις επώνυμες καταγγελίες και μετά τηδιασταύρωση των στοιχείων του καταγγέλλοντας.Οι καταγγελίες θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά δύο φορές τη μέρα στις υπηρεσίες των Νομαρχιών.Για ζητήματα όπως ληστείες και κλοπές οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου και των Νομαρχιών θα ενημερώνονται άμεσα.Οι πολίτες θα ενημερώνονται τηλεφωνικά για την έκβαση των καταγγελιών τους.Το κόστος του πιλοτικού προγράμματος ανέρχεται σε 44.000 ευρώ, ενώ πληροφορίες θα παρέχονται και στα αγγλικά.Παράλληλα, ο κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε την εγκατάσταση συστήματος τηλεματικής στα ταξί. Η συγκεκριμένη υπηρεσία θα παρέχει τη δυνατότητα, προς το τέλος του 2009, κλήσης ταξί και ειδοποίηση του επιβάτη μέσω sms ή e-mail, πληρωμή μέσω πιστωτικών καρτών, εντοπισμό θέσης του οχήματος μέσω ηλεκτρονικών χαρτών, εύρεση απολεσθέντων.

Απορία Νο 2

Πως γίνεται οι Έλληνες να κατεβαίνουν σε πορείες και να διαδηλώνουν κατά του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού και ψηφίζουν ως μεγαλύτερο και σπουδαιότερο Έλληνα τον Μέγα Αλέξανδρο;

Η εαρινή σύναξης των αγροφυλάκων

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από την μέρα που μας είχαν μαζέψει όλους στο γυμνάσιο και μας είπαν πως θα μας πάνε σινεμά να δούμε μια ελληνική ανεξάρτητη παραγωγή που γυρίστηκε στη Χίο και πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ύπαρξη ενός τόσο καταξιωμένου σκηνοθέτη που προβάλλει το νησί μας και έχει φέρει πολλά βραβεία (φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Βερολίνου και Μόντρεαλ). Εγώ παιδάκι τότε το οποίο συγκινούμουν με πιο ελαφριές ταινίες στυλ Forrest Cump χάρηκα που θα πάω να δούμε την ταινία για τους εξής λόγους: ότι δε θα κάναμε μάθημα, ότι θα έβρισκα την ευκαιρία να κάτσω δίπλα σε μια συμμαθήτρια μου που ήμουν ερωτευμένος τότε και που θα έβλεπα πολλούς γνωστούς στο έργο αυτό καθώς και τον ρόλο που παραλίγο θα έπαιρνε η αδελφή μου αλλά τελικά τον κέρδισε η Μάλαντη η οποία είχε μια αξιόλογη ερμηνεία. Καθώς πηγαίναμε σινεμά είχα ρωτήσει την καθηγήτρια πόσες ώρες διαρκεί η ταινία. Τρεις μου απάντησε. Αμάν πώς θα την παλέψω. Καταφέρνω και κάθομαι δίπλα στη συμμαθήτρια μου και ένιωθα πολύ τυχερός. Τα φώτα έσβησαν οπότε το βρήκα ως ευκαιρία να γύρω πάνω της. Η ταινία ξεκινά. Αμέσως ξέχασα την παρουσία της κοπέλας δίπλα μου και αφοσιώθηκα στο έργο. Πώς γίνεται ηθοποιοί ερασιτέχνες να σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι πραγματικοί επαγγελματίες; Που είναι όλα αυτά τα μέρη της Χίου που δείχνει η ταινία, μήπως πρέπει επιτέλους να ανακαλύψω τον τόπο που γεννήθηκα; Πόσο υπέροχα δένει η μουσική με τα τοπία και τα γεγονότα; Πόσο δύσκολη και συνάμα γοητευτική είναι η ζωή στην επαρχεία. Ξαφνικά βλέπω έναν οικογενειακό μας φίλο ως κομπάρσο να παίζει τάβλι στην κεντρική πλατεία των Ολύμπων καθώς μπροστά του ο Αγροφύλακας του Φθινοπώρου βρίζει και καταριέται που δε μπορεί να πιάσει το κοριτσάκι. Παράλληλα ακούω γύρω μου ψιθύρους «ααα αυτόν τον ξέρω», «νάτος ο Τασούλης», «το εξοχικό μας στα Μεστά» κτλ. Έτσι ο κόσμος γινόταν ένα με την ταινία. Με έκανε να πιστεύω πως δεν βλέπανε μια ταινία αλλά την καθημερινότητα τους ανεξάρτητα αν η ταινία μιλούσε για μια ιστορία την περίοδο της χούντας. Στη συνέχεια με εξέπληξαν οι ρόλοι. Η Μάλαντη (το κοριτσάκι του έργου) παραμένει μυστήρια, ένα αερικό που κυκλοφορεί ελεύθερο στη χιώτικη φύση ανάμεσα στις παπαρούνες, τους σκίνους, τις ελιές και τις συκιές και κανένας δε μπορεί να την πιάσει ή να την προλάβει παρά μόνο ο έρωτας. Στη συνέχεια έχουμε τον πρώτο αγροφύλακα του καλοκαιριού. Ο μόνος επαγγελματίας ηθοποιός της ταινίας και μη Χιώτης ο οποίος λόγω καλοκαιριού νιώθει εξάψεις με αποτέλεσμα να βλέπει την ηρωίδα ως θηλυκό και ερωτικό αντικείμενο με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε ηδονοβλεψίας και έτσι να πέφτει στη παγίδα της κατάστασης αυτής και να σκοτώνεται. Ο αγροφύλακας του φθινοπώρου είναι ο πιο αυστηρός, ο πιο αυταρχικός, προσπαθεί να βάλει τάξη σε μια κοινωνία παραδοσιακή και παράλληλα αναρχική μ΄ αποτέλεσμα ενώ είναι σωστός στη δουλειά του να καταστρέφεται μέσα από το έργο του και να παραιτείται. Ο συγκεκριμένος έβλεπε το κορίτσι ως θήραμα και επίτευγμα της δουλειάς του εάν το έπιανε. Ο αγροφύλακας του χειμώνα είναι μια μορφή κλειστή και παράλληλα αγαθή. Ο χειμώνας είναι μια περίοδος οικονομίας οπότε ο ήρωας κλείνεται σε κρυφές λέσχες όπου παίζουνε χαρτιά και έτσι επικεντρώνεται στο να κερδίσει χρήματα και όχι να επιβάλλει τάξη και να πιάσει το κορίτσι με αποτέλεσμα να καταστρέφεται τόσο οικονομικά όσο επαγγελματικά. Κι όμως είναι ο μόνος που βλέπει την ηρωίδα ως ένα κοριτσάκι αθώο, ανήλικο και αγνό οπότε δε του πάει η καρδιά να το κυνηγήσει. Τέλος έρχεται η άνοιξη και μαζί με την άνοιξη έρχεται και ο έρωτας. Ο τελευταίος αγροφύλακας είναι ο πιο νέος, ο πιο ατίθασος και ο πιο αναρχικός από όλους. Είναι πιο κοντά ηλικιακά από τους άλλους με το κορίτσι οπότε το κυνηγάει όχι για να το συλλάβει αλλά γιατί το έχει ερωτευτεί. Η μικρή όμως φοβισμένη ήδη από τους άλλους δε μπορεί να κατανοήσει την στάση του και την θεωρεί ως παγίδα για να την πιάσει. Έτσι του κάνει τη ζωή δύσκολη. Εκείνος επιμένει και η στάση του αυτή είναι να χάσει τη δουλειά του. Όμως εκείνος έχει κερδίσει κάτι άλλο που έχει μεγαλύτερη αξία….
Η ταινία με μάγεψε. Δε ξέρω για τους υπόλοιπους συμμαθητές μου αλλά εγώ βγήκα από το σινεμά και είχα ακόμα τη μυρωδιά των αγρών, του βρεγμένου χώματος, του χιονιού, του ιδρώτα, των κοτετσιών και γενικά των οσμών που εκπέμπουν τα χωριά και αυτή την αίσθηση δεν ήθελα να την χάσω.
«Γιώργο θα πάμε για καφέ θα έρθεις;» μου είπε η συμμαθήτρια που καθόταν δίπλα μου.
«Προτιμώ να περπατήσω λίγο» απάντησα βλέποντας παράλληλα μια έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπο της. Δε πειράζει θα βγω άλλη φορά μαζί της. Αυτή τη στιγμή ήταν να κρατήσω τα συναισθήματα που είχα μέσα μου από την ταινία. Έτρεξα σπίτι και πήρα το ποδήλατο και βγήκα λίγο έξω από την πόλη. Προσπάθησα να νιώσω την ελευθερία που ένιωθε η μικρή στη ταινία. Μάταια. Τέτοια ελευθερία λίγοι την νιώθουν. Κάθε τόπος εκφράζει διαφορετικά συναισθήματα. Δε νομίζω πως θα ένιωθα το ίδιο αν έμενα στα Μεστά, στο Πυργί, στους Ολύμπους ή στην Βέσσα (χωριά της Χίου) με το αν έμενα στα Ζαγωροχώρια, στους Τοξότες ή σε χωριά της Μυτιλήνης και της Σάμου.
Την ταινία δεν την ξαναείδα. Δε θέλω να αλλοιωθούν τα συναισθήματα που ένιωσα την πρώτη φορά που την είδα. Και δε γίνεται όλη η μαγεία της ταινίας να χωρέσει μέσα σε ένα DVD όμως τώρα που ξαναπαίζεται στο σινεμά θα θελα πολύ να πάω να την ξαναδώ εκεί. Ίσως μου ξανάρθουν οι μυρωδιές αυτές οι οποίες λείπουν στο αστικό κλίμα της Αθήνας. Ίσως μου ξυπνήσει παιδικές αναμνήσεις.

Εξάλλου ο ίδιος ο Δήμος Αβδελιώδης (για τον οποίο νιώθω τυχερός που παρακολούθησα τις παραστάσεις που ανέβαζε το καλοκαίρι του 2004 στα χωριά της Χίου βασισμένες στα βιβλία Νοσταλγός και Έρως-Έρως του Παπαδιαμάντη) είχε πει πως η ταινία του βασίστηκε στις παιδικές και εφηβικές του αναμνήσεις στο νησί της μαστίχας. Την Χίο…

Μοναχικό χιούμορ

Αποφασίζει ένας τύπος να μονάσει και μετά από πολύ ψάξιμο βρίσκει και αυτός μια μονή να αποσυρθεί. Εγκαταλείπει τον κόσμο και τελικά μια μέρα μπαίνει μέσα στην μονή. Βρίσκει πολλούς ακόμα μοναχούς που όλοι τον έβλεπαν και του κουνούσαν το κεφάλι χαμογελώντας.

- "Γεια σας", "Καλημέρα", έλεγε αυτός και πάλι οι μοναχοί του κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά, χωρίς να μιλάνε.

Με τα πολλά βρίσκει τον υπεύθυνο της μονής ο οποίος τον καλωσόρισε θερμά. Με την κουβέντα λοιπόν ο τύπος δεν κρατήθηκε και ρώτησε τον ηγούμενο γιατί κανείς δεν του μιλάει και ο ηγούμενος απάντησε:

- "Α, ναι. Λοιπόν τέκνον μου, στην μονή μας πιστεύουμε ότι η πραγματική γαλήνη έρχεται με την απόλυτη σιωπή. Να ξέρεις λοιπόν ότι εδώ πέρα αφού αποφάσισες να μονάσεις σου επιτρέπονται μόνο 3 λέξεις κάθε 5 χρόνια. Είσαι έτοιμος να δεχθείς αυτήν την δοκιμασία;"

Τι να κάνει και ο τύπος δέχτηκε και έτσι ξεκίνησε να μην μιλάει καθόλου. Πέντε χρόνια αργότερα πλησιάζει τον ηγούμενο και του λέει:

- "Κρεβάτι... Πολύ σκληρό..."

- "Ααααα..." λέει ο ηγούμενος, ""ο δρόμος για την σωτηρία σου είναι δύσκολος και επίπονος. Αλλά συνέχισε τέκνο μου. Τα πας πολύ καλά..."

Τι να κάνει και ο τύπος συνέχισε... Πέντε χρόνια αργότερα πλησιάζει πάλι τον μοναχό και του λέει:

- "Φαγητό... Πολύ χάλια..."

Ξανά τα ίδια ο ηγούμενος...

- "O δρόμος για την σωτηρία σου είναι δύσκολος και επίπονος. Αλλά συνέχισε τέκνο μου. Τα πας πολύ καλά..."

Πέντε χρόνια αργότερα ο τύπος ξαναπλησιάζει τον ηγούμενο και του λέει αγανακτισμένος:

- "Την κάνω... Γεια..."

Οπότε ο ηγούμενος απαντάει...

- "Το περίμενα. Όλο παράπονα ήσουν..."

7 Χρόνια Φαγούρα...

Απόδραση...

Απόδραση… Πόσο ανάγκη την έχουμε. Μετά από έναν δύσκολο και συνάμα γρήγορο Φλεβάρη όπου βρήκε πολύ κόσμο κλεισμένο σπίτι του ήρθε η στιγμή να αποδράσουμε. Το 3ημερο της Καθαρά Δευτέρας. Όλοι πάνε στην επαρχία, στα χωριά τους, στα νησιά τους. Το θέμα δεν είναι ο προορισμός αλλά η αποκέντρωση και η φυγή μας από την καθημερινότητα, την ρουτίνα και την μιζέρια. Τι πιο όμορφο να σαι στο λεωφορείο, να κοιτάς έξω από το παράθυρο πράσινο και χιόνι και όλες αυτές οι εικόνες να συνοδεύονται με μουσικούλα (από Mogwai, Thievery Corporation, Avorane,Yann Tiersen) και έτσι παράλληλα εκτός από σωματική να έχεις και μια ψυχική απόδραση. Πόσο μπορεί να σε γεμίσει αυτή η στιγμή σε σχέση με την ζωή στην πόλη… Για να σκεφτώ. Μήπως η χαλάρωση στο μπαλκόνι με βιβλίο ή εφημερίδα, καφέ και μουσικούλα ή ένας απογευματινός περίπατος στην Ακρόπολη και στην Πλάκα. Και ποιος από μας το κάνει αυτό; Μάλλον η ζωή σε μια μεγαλούπολη πόσον μάλλον την Αθήνα δε μας αφήνει κανένα περιθώριο να χουμε υγιής ζωής. Μήπως αυτές οι αποδράσεις να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις στην επαρχία. Είχα διαβάσει για ένα ζευγάρι που Καθαρά Δευτέρα είχαν πάει Χίο και λάτρεψαν τόσο πολύ τη ζωή εκεί που άφησαν μια πετυχημένη καριέρα και επιχείρηση στην Αθήνα για να ζήσουν εκεί. Αν τέτοιοι άνθρωποι έκαναν ένα τόσο θαρραλέο βήμα γιατί να μη το ρισκάρουμε και εμείς. Για μένα πάντως επόμενος μόνιμος σταθμός θα είναι η Θεσσαλονίκη, η Ξάνθη, η Χίος… Ας δώσουμε λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μας να αποδράσουμε για μια νέα αρχή, μια νέα ζωή… για νέα όνειρα…