Μία πόλη με καλλιτεχνικές ανησυχίες...

Το Στρασβούργο είναι μία πόλη με 250.000 κατοίκους σχεδόν. Κι όμως έχει μία σχολή Καλών Τεχνών, μία σχολή Ιστορια της Τέχνης καθώς και μουσεία όπως το μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο της Πόλης και έναν αξιόλογο αριθμό γκαλερύ. Όλα αυτά δείχνουν την ζωντάνια αυτής της πόλης, την πνευματική πρόοδο των κατοίκων της, τις καλλιτεχνικές τους γνώσεις και ανησυχίες, αλλά πάνω απ' όλα την αγάπη τους για την τέχνη.
Αρκετοί νέοι κυρίως φοιτητές της πόλης προσπαθούν να περάσουν την δικιά τους πινελιά στην πόλη. Φυσικά δε κάνουν τα απαράδεκτα γκράφιτι - μουτζούρες που κάνουν δικά μας εδώ και καταστρέφουν την ήδη παρακμιακή εικόνα της πόλης μας. Εκεί όλοι τους σέβονται την πόλη και οι πινελιές τους είναι διακριτικές. Τόσο διακριτικές που χαίρεσαι να τις ανακαλύπτεις σε κάθε στενό και σε κάθε στροφή.
Δε θα ξεχάσω σαν πρώτη εικόνα (και με αυτήν που ξεκινάει το βίντεο) όπου σε μία ενδιαφέρουσα καφετέρια της οποίας οι τοίχοι ήταν ήδη χαραγμένοι και γραμμένοι υπήρχε μία πινακίδα η οποία ανέφερε χιουμοριστικά πως είναι κρίμα να ξεσπάμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες πάνω στον τοίχο αλλά αν το χουμε πολύ ανάγκη τότε υπάρχουν χαρτιά και χρώματα στο μπαρ!!!....
Χαμόγελο μου προκάλεσε η ύπαρξη μίας γκρίζας γάτας που δείχνει με μεγάλη χαρά ένα ψάρι που κρατάει σε έναν κίτρινο τοίχο λίγο πριν μπει κανείς στην πλατεία Κλέμπερ...
Στην Petite France καθώς και σε όλο το δρόμο που σε έβγαζε προς την πανεπιστημιούπολη κάποιος είχε κολλήσει στους τοίχους έναν πορτοκαλί δράκο σπάζοντας λίγο τα γήινα χρώματα που είναι βαμμένα τα σπίτια...
Εντύπωση μου προκάλεσε σε έναν τοίχο κοντά στην σχολή καλών τεχνών ένα μαύρο πλαίσιο που έκλεινε μέσα του κάποια ίχνη μαύρου χρώματος που τιναζόταν από ένα "ανήσυχο" χέρι δημιουργώντας αυτό το έργο τέχνης...
Πολύ όμορφη ήταν και η επιγραφή του club "La Salamandre" όπου έζησα μία από τις καλύτερες εξόδους της ζωής μου. Εκείνη τη βραδιά κατέρρευσε ο μύθος πως η καλύτερη νυχτερινή ζωή υπάρχει στην Ελλάδα... Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ μπροστά... Πειραματίζονται και πετυχαίνουν "μοντέλα" τα οποία φτάνουν καθυστερημένα στη χώρα μας...
Ένα άλλο σπουδαίο στοιχείο της πόλης είναι που δε βλέπεις γκράφιτι γιατί πολύ απλά ο κόσμος σέβεται τον τόπο που μένει. Όμως ξεσπάει στους εσωτερικούς τοίχους ορισμένων κτιρίων. Πολλές φορές με πετυχημένες πινελιές όπως η τυρκουάζ καρδιά που είδα στο εσωτερικό του καμπαναριού του καθεδρικού ναού. Χτυπούσε πολύ όμορφα το ψυχρό χρώμα και το θερμό φόντο κάνοντας την καρδιά να βγαίνει πολύ έξω... Είπα να αφήσω και γω την στιγμιαία πινελιά μου γράφοντας με το δάχτυλό μου την λέξη Χίος στο εσωτερικού του καμπαναριού. Όμως την καλύτερη δουλειά κάνανε οι φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών στο υπόγειο της σχολής με πετυχημένα σλόγκαν και το αγαπημένο μας λογότυπο της σοκολάτας kinder.
Το πρώτο ας το πούμε γκράφιτυ το είδα στη στάση του τραμ Gallia όπου εκεί κάποιος είχε σχεδιάσει το πρόσωπο του αγαπημένου μου κόμικ ήρωα Corto Malteze. ΄
Επίσης μου χτύπησε έντονα στο μάτι τα πορτοκαλί γράμματα της λέξης Garage σε ένα στενό. Δένανε πολύ όμορφα στο μουντό εκείνο δρόμο δίνοντας ζωή σε ένα νεκρό σημείο...
Τέλος θα θελα να επισημάνω τις έξυπνες αφίσσες που κολλούσαν οι νέοι στην πανεπιστημιούπολη και μου τραβούσαν την προσοχή. Φυσικά τράβηξα τις καλύτερες.
Το βίντεο το κλείνω με μία καφετέρια που λάτρεψα. Την Jannete. Είχε ωραίο ντεκόρ που σε γυρνούσε χρόνια πίσω στην Αμερική τη δεκαετία του '60 - '70, με καλή μουσική και υπέροχη ζεστή σοκολάτα. Είχα χαλαρώσει εκεί λίγο για να γλιτώσω την έντονη χιονόπτωση διαβάζοντας ένα βιβλίο που με ακολούθησε στο ταξίδι αυτό...
Φυσικά η πρωτελευταία φωτογραφία με τους κύβους ζάχαρης που γράφουν τη φράση tu me manques είναι πέρα για πέρα ειλικρινής...