Στη Σοφοκλέους...

Όσοι ζείτε στην Αθήνα ξέρετε πολύ καλά την κατάσταση που επικρατεί στη Σοφοκλέους. Οι πιο παλιοί μπορείτε να συγκρίνεται την παλιά εικόνα της με τα μπαράκια της και την σημερινή που δε μπορείς να την περάσεις αλώβητος. Πολλές φορές ακούμε ιστορίες από τέτοια σημεία της πόλης και σκεφτόμαστε πως αυτός που μας τα περιγράφει τα παραλέει. Τελικά είναι να το ζήσεις για να το καταλάβεις και να το πιστέψεις. Έτσι ήμουν και γω και αποφάσισα να επισκεφθώ το Ι.Κ.Α. στην πλατεία Θεάτρου πιστεύοντας πως θα τα καταφέρω να φτάσω.

Κατέβηκα στη στάση Πανεπιστημίου και κατευθύνθηκα στην οδό Πεσματζόγλου. Από κεί ξεκινάει η Σοφοκλέους. Άρχιζα να την διασχίζω. Πέρασα από την πλατεία Κοτζιά και βρέθηκα στην διασταύρωση Σοφοκλέους και Αθηνάς. Από κείνη τη στιγμή και μετά αρχίζει η περιπέτεια. Μιάς και μετά ο δρόμος γινόταν κατηφορικός έβλεπα από μακριά το χάος που επικρατούσε. Η κίνηση οχημάτων στο δρόμο ήταν ανύπαρκτη. Ούτε παρκαρισμένα αμάξια υπήρχαν. Τα μαγαζιά τα είχαν αλλοδαποί αλλά αυτό δεν με ενοχλούσε. Με τρόμαζε όμως η εικόνα του όχλου που επικρατούσε πιο κάτω. Και έπρεπε να περάσω μέσα από αυτόν τον όχλο για να πάω στον προορισμό μου. Άρχισαν να πέφτουν περίεργα βλέμματα πάνω μου, ή τουλάχιστον αυτήν την αντίληψη είχα. Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου για να βλέπω καλύτερα. Πήρα μία βαθιά ανάσα, φούσκωσα το στήθος μου και πέρασα από τον όχλο. Ευτυχώς δεν μου επιτέθηκε κανείς. Μετά το σταυροδρόμι με τους πολλούς αλλοδαπούς βρέθηκα σε ένα τετράγωνο μέσα στους ναρκομανείς. Όλοι τους ήταν πεσμένοι μές την μέση του δρόμου, άλλοι πάνω σε πεζούλια, σκαλοπάτια κτιρίων και όπου τους έβρισκε ο ύπνος. Συνέχισα να περπατάω. Αυτή τη φορά με πήραν δύο τύποι από πίσω αλλά δε μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Δύο άλλοι είχαν βάλει κάτω μία κοπέλα, ναρκομανής και αυτή και την χτυπούσαν αλύπητα μέχρι που της πήραν την τσάντα και φύγανε. Οι κοπέλα άργησε να συνέλθει και να προσπαθήσει να σηκωθεί όρθια πάλι. Μέσα στα στεναδάκια της οδού έβλεπα χρήστες να παίρνουν την δόση τους και να λιώνουν μετά, να χάνονται και να τους παίρνει ο ύπνος. Μύριζε απαίσια η περιοχή. Κρατούσα για αρκετή ώρα την αναπνοή μου. Βρέθηκα επιτέλους στην Πειραιώς. Η πλατεία Θεάτρου ήταν σε ένα στενό δίπλα. Πήγα να στρίψω προς τα κεί όταν είδα πως το στενό αυτό ήταν ακόμα πιό επικίνδυνο και γεμάτο με κόσμο. Κοκκάλωσα. Δε μπορούσα να κάνω βήμα μπροστά. Ένας ιδιοκτήτης πάρκινγκ μου είπε να προσέχω την τσάντα μου. Τον ρώτησα που είναι το κτίριο του Ι.Κ.Α., μου το δείχνει με το χέρι του. Του είπα πως δε μπορώ να περάσω μέσα από αυτόν τον κόσμο. Μου είπε να κάνω τον σταυρό μου και να περάσω. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει αναρωτήθηκα; Μπορείς να πάς και από κει, μου δείχνει μία στροφή αλλά κάνεις κύκλο και ξαναβγαίνεις στο ίδιο σημείο, άδικος κόπος. Εκείνη τη στιγμή περνάνε δύο μηχανές αστυνομικών, ρίχνουν μία ματιά και φεύγουν πάλι. Στην απόγνωσή μου πήγα να τους ζητήσω να με πετάξουν μέχρι το Ι.Κ.Α., όμως αμέσως κατάλαβα πόσο γελοία σκέψη ήταν αυτή και γέλασα. Τώρα που να πάνε και αυτοί οι δυό τους εκεί μέσα. Θα τους φάνε. Θα φύγω και έκανα να γυρίσω από Σοφοκλέους. Από κει είναι πιο επικίνδυνα γιέ μου, μου λέει πάλι ο ιδιοκτήτης του πάρκινγκ. Από κεί ήρθα του είπα. Είσαι άρχοντας μου λέει αλλά μη κάνεις μαγκιές και βρείς τον μπελά σου. Ανέβα από Πειραιώς Ομόνοια να φύγεις από κει. Είχε δίκιο. Τον χαιρέτησα και έφυγα...

Ήταν πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα εγκλωβισμένος μέσα σε μία πόλη που ζω 8 χρόνια. Να μη μπορώ να πάω πουθενά. Από παντού να φοβάμαι πως κινδυνεύει η ζωή μου. Θα με πείτε και σεις τώρα τραγικό η πως τα παραλέω. Το ίδιο θα πίστευα και γω. Όμως είναι η πρώτη φορά που καθόμουν σε ένα σταυροδρόμι με κομμένα τα πόδια χωρίς να μπορώ να πάρω μία απόφαση ή να κάνω κάτι. Σίγουρα είναι και μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Αναρωτιέμαι όμως... Το κράτος δε μπορεί να κάνει τίποτα, το χουμε καταλάβει αυτό. Γιατί όμως δε παίρνει τους οργανισμούς του από κει να τους πάει σε κανένα άλλο σημείο της πόλης ώστε να μπορεί ο κόσμος να εξυπηρετήται; Δε μπορούμε να γινόμαστε κομμάντο ή να ρισκάρουμε την ακεραιότητά μας για μία επίσκεψη σε ένα Ι.Κ.Α. ή σε μία εφορεία.

Όσο για τους ναρκομανείς δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι όλοι όσοι διώχθηκαν από Ομόνοια και Πλατεία Βάθης και μαζευτήκανε σ' αυτόν τον δρόμο. Ένα δρόμο ακριβώς από πίσω από το δημαρχείο. Και ο Κακλαμάνης τι κάνει γι' αυτό. Δε γίνεται να μη το ξέρει. Δίπλα του βρίσκεται. Η μπόχα και οι φωνές των ανθρώπων αυτών δεν φτάνουν μέχρι το γραφείο του; Ή εκτός από τυφλός είναι και κουφός;...