Όπως όλα τα ταξίδια έτσι και αυτό τελειώνει σήμερα. Πιστεύω πως μέσα από τις φωτογραφικές και μουσικές διαδρομές μου ανακαλύψατε μαζί μου την ομορφιά που κρύβει αυτός ο τόπος. Μία ομορφιά περίεργη, ξεχωριστή, μαγική που σε κάνει να δένεσαι με τον τόπο και να μη θες να φύγεις.
Η πόλη του Στρασβούργου παρουσιάστηκε μέσα από έξι βίντεο (μαζί με το σημερινό). Όσα δημιούργησα και για το Παρίσι. Μέσα από τα μονοπάτια που σας παρουσίασα γνωρίσαμε την Petite France, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μαζί με τα υπόλοιπα σύγχρονα σημεία της πόλης, περπατήσαμε περιμετρικά αλλά και πάνω στον τεράστιο Καθεδρικό, εξερευνήσαμε και ανακαλύψαμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των κατοίκων της πόλης πάνω στους τοίχους των σπιτιών, και κάναμε ένα όμορφο περίπατο στις όχθες του ποταμού Ίλλ και με χιόνι αλλά και με ήλιο.
Όμως δεν σας παρουσίασα τις ομορφιές της υπόλοιπης πόλης. Μα έχει και άλλα να δούμε; θα αναρωτηθείτε σίγουρα. Ναι το Στρασβούργο έχει πολλά. Δυστυχώς δεν τα ανακάλυψα όλα μέσα σε μία επίσκεψη όμως απόλαυσα όσα μου πρόσφερε απλόχερα τις δέκα μέρες που έμεινα.
Εκτός από τον επιβλητικό καθεδρικό ναό της πόλης υπάρχει και ο Άγιος Παύλος στην περιοχή Gallia δίπλα στις όχθες του ποταμού Ίλλ. Όμορφη εκκλησία η οποία σου παρουσιάζεται μπροστά σου με άνεση προσπαθώντας να κλέψει λίγη δόξα από τον Καθεδρικό. Μπορεί η μάχη να είναι άνιση όμως φαίνεται πως δε τα παρατάει. Του αφιερώνω την έναρξη του φωτογραφικού μου βίντεο.
Ένα στοιχείο που μου έκανε εντύπωση στο Στρασβούργο είναι πως τα σπίτια δεν έχουν πάντα κάθετους τοίχους. Πολλές φορές έχουν μία αισθητή κλίση είτε όλα μαζί είτε ένα κομμάτι του τοίχο, όπως στο συγκεκριμένο κοντά στην πλατεία Ρεπιμπλίκ όπου νόμιζε κανείς πως σαν κομμάτι τούρτας παγωτού έλιωνε μπροστά σου.
Πολύ όμορφες ήταν και οι εικόνες που αποκτούσε κανείς σε έναν περίπατο στη συνοικεία πίσω από τον Καθεδρικό ναό. Σε όλα τα σπίτια φαίνονται οι εξωτερικοί πάσσαλοι που τα στηρίζουν ενώ τα χρώματα είναι πολύ έντονα, κυπαρισσί, σκούρο κόκκινο, πράσινο, κίτρινο... Ένα χρωματιστό πάζλ που σε προκαλούσε να το φωτογραφίζεις συνέχεια...
Καθώς απομακρυνόμαστε από την περιοχή του Καθεδρικού καταλήγουμε στην πλατεία Ρεπιμπλίκ. Μία στρογγυλή μεγάλη πλατεία, η οποία σε οδηγεί προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στο κέντρο αυτής δεσπόζει το άγαλμα για τα θύματα των πολέμων που έχει υποστεί αυτός ο τόπος μεταξύ Γερμανών και Γάλλων. Περιμετρικά της πλατείας πολλά επιβλητικά δημόσια κτίρια που σου κεντρίζουν την προσοχή. Μεγάλη εντύπωση εκείνη τη μέρα μου έκανε η σκιά του αγάλματος πάνω σε έναν θάμνο μετατρέποντάς τον σε μία βυζαντινή εικόνα η οποία δείχνει τον ίδιο πόνο με αυτόν που παρουσιάζει το σύμπλεγμα.
Η Αλήθεια είναι ότι ζήλεψα την Σχολή Καλών Τεχνών και Ιστορία Τέχνης διότι μου φάνηκαν σχολές με ενέργεια. Σχολές που κάνουν τους φοιτητές να κοχλάζουν δίνοντάς τους την ευκαιρία και την δυνατότητα να δημιουργήσουν... Καμία σχέση με την δικιά μας στην Πειραιώς που κανένας δε την σέβεται, ούτε φοιτητής ούτε καθηγητής, και σαν κτίριο φθείρεται με τον καιρό...
Μεγάλη γοητεία ασκούσαν τα στεναδάκια της πόλης. Δεν γνώριζες που θα σε βγάλουν. Πολλές φορές καταλήγανε σε εσωτερική αυλή, με δέντρα και κισσούς που ανεβαίνανε ανεξέλεκτοι πάνω στους τοίχους των σπιτιών. Πολλές φορές η αρχιτεκτονική των σπιτιών μου θύμιζε τις προσόψεις των Χιώτικων αρχοντικών που βρίσκονται στον Κάμπο. Εξάλλου και σε άλλη ανάρτησή μου για το Στρασβούργο αναφέρω πως η κόκκινη πέτρα των κτιρίων μου θυμίζει την θυμιανούσικη πέτρα που χρησιμοποιείται στο νησί μου.
Περιέργια αλλά και χαρά μου προκάλεσε το άγαλμα της Αθηνάς έξω από την πανεπιστημιούπολη. Δε θυμίζει σε τίποτα την θεά Αθηνά αφού το άγαλμα παρουσιάζει μία γυναικεία μορφή που περπατάει δίχως αιγίδα, περικεφαλαία, ασπίδα και δόρυ. Απλά υπάρχει μία κουκουβάγια χαραγμένη στα πλάγια της βάσης και έτσι με τον συγκεκριμένο συμβολισμό μας παρουσιάζουν το άγαλμα ως Αθηνά. Ίσως η πιό σύγχρονη και λιτή αποτύπωση της συγκεκριμένης θεάς που έχω δεί στη ζωή μου.
Κομβικό σημείο της πόλης είναι και η πλατεία Κλέμπερ. Από το κέντρο της μπορείς να θαυμάζεις τον ψηλό καμπαναριό του ναού από την μία μεριά ενώ από την άλλη βρίσκεται η γνωστή Γκαλερύ Λαφαγιέτ, η οποία στεγάζεται σε ένα γωνιακό επιβλητικό κτίριο. Μία μητέρα με το κοριτσάκι της στις ίδιες αποχρώσεις ντυμένες περνούν από μπροστά μου. Δε μπορούσα να μη της αποθανατίσω.
Από τις κόκκινες αποχρώσεις των δύο γυναικών, στο κόκκινο φόντο μίας ρομαντικής καφετέριας με βιτρό και βιβλία στα παράθυρά της. Τόσο το κτίριο που στεγάζεται η καφετέρια αυτή όσο και το διπλανό έχουν τόσο μεγάλη κλίση το ένα προς το άλλο που η αλυσίδα που συγκρατεί το φανάρι στο στενό ανάμεσά τους έχει χαλαρώσει. Άφοβα περπάτησα ανάμεσα στα δύο κτίρια.
Τις μέρες που χιόνιζε μ' άρεσε η εικόνα με τις πατημασιές ανθρώπων, σκυλιών και πουλιών πάνω στο χιόνι. Αυτο έδινε την εντύπωση πως όλοι είχαν δικαίωμα σε αυτόν τον τόπο. Όλοι ζουν σε αυτόν τον τόπο και ο ένας θα πρέπει να παραχωρεί χώρο στον άλλο. Έτσι ζουν όλοι αρμονικά...
Κλείνοντας το βίντεο παρουσιάζω το σύμβολο της πόλης, την καρδιά, το οποίο βρίσκεται στα περισσότερα παραδοσιακά παραθυρόφυλλα. Άλλα παραθυρόφυλλα τα βρίσκεις πάνω στα κτίρια και άλλα ως σουβενίρ σε βιτρίνες καταστημάτων. Ένα άλλο σύμβολο της πόλης είναι το ποδήλατο. Η πρωτεύουσσα του ποδηλάτου και όχι άδικα αφού όλοι οι κάτοικοί της έχουν ποδήλατο. Εμφανές το στοιχείο αυτό σε μία κλειστή αυλή που είναι γεμάτη παρκαρισμένα ποδήλατα. Μία γαλλική σημεία μπλεγμένη πάνω σε ένα φανάρι μας αποχαιρετά...
Το ταξίδι στο υπέροχο Στρασβούργο τελειώνει σήμερα 26 Μαΐου 2010...
Το επόμενο "ταξίδι" ξεκινάει από σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου