Πρωτομαγιά σήμερα. Έφυγε γρήγορα ο Απρίλης και πάμε ολοταχώς για το καλοκαιράκι μιάς και ο Μάης είναι ο μεταβατικός μήνας από την Άνοιξη στο Καλοκαίρι. Δε θέλω να αναφερθώ πολιτικά για την συγκεκριμένη μέρα. Υποτίθεται πως αυτή τη μέρα γιορτάζουμε τα εργατικά δικαιώματα που διεκδικήσαμε κάποτε και τα πετύχαμε. Σήμερα μας τα παίρνουν πίσω.
Ας ξεκινήσουμε πιο ευχάριστα τον μήνα μας. Τέτοιες μέρες όταν ήμουν μικρός θυμόμουν που με ξυπνούσε ο παππούς στο σπίτι. Είτε σαββατοκύριακο έπεφτε είτε καθημερινή εγώ κοιμόμουν ως αργά μιάς και απολάμβανα την αργία. Τότε έμπαινε ο παππούς μου στο δωμάτιο με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και με κρεμασμένο στο χέρι ένα στεφάνι με λουλούδια. Του άρεσε να το φτιάχνει μόνος του με τα λουλούδια του κήπου και μας το κρατούσε κρυμμένο μέχρι το πρωί της πρωτομαγιάς που το έφερνε στο σπίτι. Μας το έδειχνε με καμάρι και αφού δεχόταν τα όμορφα σχόλια ανέβαινε περήφανος στη ταράτσα για να το κρεμάσει μπροστά από το σπίτι μας. Μέχρι να σηκωθώ και να ντυθώ το στεφάνι ήταν ήδη κρεμασμένο. Τότε με κυρίευε μία τεράστια χαρά.
Τώρα που το σκέφτομαι, συνέχεια λέμε πως η άνοιξη είναι η εποχή των ερωτευμένων. Όμως πλέον πιστεύω πως όλος ο χρόνος είναι των ερωτευμένων. Η άνοιξη είναι για τα παιδιά. Όπως και γω που ακόμα νοσταλγώ τις εποχές αυτές, που ξυπνούσα, έξω είχε ήλιο, μπορούσα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο άφοβα, το χωράφι δίπλα στο σπίτι μας γινόταν καταπράσινο με λουλούδια, οι μύγες και όλα τα ζωύφια έκαναν την εμφάνισή τους και γενικά υπήρχε ένα κλίμα πιο ευχάριστο...
Δυστυχώς από τότε που έχω έρθει στην Αθήνα δεν έχω ξαναζήσει την ίδια ευφορία που ζούσα τότε. Η τσιμεντούπολη μας έχει κάνει να μην καταλαβαίνουμε πότε μπαίνει η άνοιξη και έτσι χάνουμε το πέρασμα των εποχών και την αίσθηση του χρόνου. Μάλλον ήρθε ο καιρός να γυρίσουμε στην επαρχία...
Καλό μήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου