Πολύ καιρό πριν αναχωρήσω για Στρασβούργο διάβαζα σε sites και σύνελεγα από γνωστούς μου, διάφορες πληροφορίες για την πόλη αυτή. Όλοι μου είχαν πει πως θα με σοκάρει το ύψος του καθεδρικού τους, για τον οποίο οι Γάλλοι λένε πως ειναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με την Παναγιά των Παρισιών και να βγεί κερδισμένος όσον αφορά στο θέμα των εντυπώσεων. Δεν είχαν άδικο τελίκα...
Η πρώτη μου συνάντηση με τον ναό ήταν τη πρώτη βραδιά. Είχα φτάσει 8 στο Στρασβούργο και αφού πήγα και άφησα τις αποσκευές μου, κατεβήκαμε με τραμ μέχρι την πλατεία Κλέμπερ για ποτό στο μπαράκι Ομπέτ. Εκείνη τη βραδιά έπαιζε στο Παρίσι ο πολυδιαφημισμένος αγώνας Γαλλία - Ισπανία. Θυμάμαι πως τα Χριστούγεννα που ήμουν Παρίσι έβλεπα σε όλες τις στάσεις του μετρό αλλά και σε διαφημιστικές πινακίδες στο δρόμο, να διαφημίζουν αυτόν τον φιλικό αγώνα. Και να που τρείς μήνες μετά τον παρακολουθώ σε γαλλικό έδαφος. Είναι κάποιες συμπτώσεις που διαπιστώνεις πως δεν είναι καθόλου τυχαίες.
Φεύγοντας από το μπαρ περάσαμε από την πλατεία Γουτεμβέργιου. Από κει ξεκινάει ο δρόμος που σε βγάζει στο προαύλιο του ναού. Έκλεισα τα μάτια μου και προχώρησα μέχρι το άνοιγμα για να τα ανοίξω στο σημείο που θα μπορούσα να δω κατευθείαν το ναό μπροστά μου. Από την Κλέμπερ είχα δει το καμπαναριό του και με τρόμαξε το ύψος του. Όμως όταν τον αντίκρυσα να υψώνεται μπροστά μου μου κόπηκαν τα πόδια. Τα σπίτια μπροστά του φαίνονταν τόσο μικρά. Ήταν και ο υπέροχος φωτισμός που του δίνει μία περίεργη λάμψη. Κοκκάλωσα και παρακολουθούσα το θέαμα αρκετή ώρα. Δεν ήταν μόνο μεγαλύτερος από την Παναγιά των Παρισιών αλλά και ωραιότερος. Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το σπίτι αλλά συνέχεια γυρνούσα και έριχνα κλεφτές ματιές στο καμπαναριό που συνέχιζε να υψώνεται πάνω από τα κτίρια.
Το επόμενο πρωινό περπάτησα προς τον ναό. Ανέβηκα το δρόμο με τα τουριστικά μαγαζιά από την πλατεία Γουτεμβέργιου και έφτασα στο προαύλιο χώρο. Ακόμα και αυτός φαίνεται πολύ μικρός σε σχέση με το ύψος του ναού. Ο κόσμος κυκλοφορούσε συνηθισμένος στο θέαμα. Όμως εγώ είχα μαρμαρώσει και απολάμβανα την εικόνα του. Περπάτησα περιμετρικά του ναού και τον παρατηρούσα απ' όλες τις πλευρές του. Στη μία του πλευρά είχε και δύο ρολόγια, ένα ηλιακό και ένα κανονικό. Στη πίσω πλευρά του ναού έχει χτιστεί κολλητά ένα άλλο κτίριο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να δείς την πίσω όψη του ναού. Από την βόρεια πλευρά του υπάρχουν πολλά αγάλματα σκαλισμένα πάνω στην πέτρα (η οποία είναι ολόιδια τόσο σε όψη όσο και σε υφή με την δικιά μας την θυμιανούσικη). Μου πήρε αρκετή ώρα η βόλτα αυτή όμως κατάφερα και απόκτησα μία σφαιρική εικόνα για την εξωτερική όψη του ναού.
Είχα μάθει πως στο εσωτερικό του ναού υπάρχει ένα μεγάλο αστρολογικό ρολόι. Έτσι ένα σούρουπο επισκεφθήκαμε το εσωτερικό του ναού, ο οποίος ήταν πολύ λιτό, σκοτεινό όμως σου έβγαζε μία ηρεμία και γαλήνη χάρης τα βιτρώο που άφηναν να εισχωρεί το φως εσωτερικά χρωματιστό, αλλά και των κεριών που με το παίξιμο της φλόγας πρόσθεταν ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα. Στο βάθος ήταν το ρολόι. Πολύ επιστήμη μαζεμένη (ή στριμωγμένη) σε μία γωνία του ναού. Συμβολικό για να δείξει πως η εκκλησία προφυλάσσει την επιστήμη ή προσπαθεί να την εξοντώση. Αυτήν την απάντηση δεν την πήρα. Όμως μ' άρεσε η λειτουργία του, η λεπτομέρειά του, τα χρώματά του. Όλα αυτά δίνανε μία πολύχρωμη πινελιά σε όλη τη μονοχρωμία της εκκλησίας.
Τελευταία μέρα πριν φύγω από το Στρασβούργο αποφασίσαμε να ανεβούμε στο καμπαναριού. Είχε χιονίσει και τα πάντα είχαν παγώσει. Εκείνη τη μέρα επιλέξαμε για αυτό το ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Μαζί μας ανέβηκε και ένα γκρουπάκι Ιταλών μαθητών. Ίσως ήταν οι ίδιοι που συνάντησα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι σκάλες απότομες και στριφογυριστές σου προκαλούν μία ζάλη. Στα πρώτα μέτρα είχαμε τοίχο οπότε δε μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο είχαμε ανέβει και πόσο θέλαμε ακόμα. Μετά από πολλές στροφές ο τοίχος εξαφανίστηκε και υπάρχουν πλέον κάγκελα. Ήδη είχαμε ανέβει ψηλά αλλά απ' ότι παρατηρούσα είχαμε και άλλο ανέβασμα. Σιγά σιγά ο ναός άρχισε να απλώνεται από κάτω μου και γω να αναρωτιέμαι για το που θα φτάσουμε. Στα σκαλοπάτια υπήρχε πάγος και έκανα την ανάβαση πιο δύσκολη. Τώρα που το σκέφτομαι δε κρατήσαμε το χρόνο που ξοδέψαμε για να ανεβούμε αλλά ένα εικοσάλεπτο το χαμε σίγουρα. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο τέρμα. Ήταν ένας ανοιχτός χώρος με κάγκελα μεταξύ των δύο καμπαναριών από μπορούσες να δεις όλη την πόλη. Είδα στο βάθος το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και τον Άγιο Παύλο, παρατήρησα τα σοκάκια που αναπτύσσονταν περιμετρικά του ναού, την πλατεία Γουτεμβέργιου με το καρουζέλ. Στη συνέχεια μου έδειξες την Petite France. Έσκυψα να δω το προαύλιο του ναού από ψηλά και μου φάνηκε υπερβολικά μικρό από τόσο ψηλά. Πράγματι είναι το πιό ψηλό κτίριο που έχω συναντήσει (δε θυμάμαι αν έχει το ίδιο ύψος με τον Πύργο του Άιφελ). Καθώς ήμουν πάνω θυμήθηκα μία πληροφορία που είχα αποσπάσει την προηγούμενη μέρα από το Μουσείο της πόλης του Στρασβούργου. Η πληροφορία έλεγε πως όλη η πόλη έχει χτιστεί με τον ίδιο τρόπο που χτίστηκε η Βενετία. Επειδή και αυτή η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ποτάμι όλα τα σπίτια στηρίζονται σε υπόγειους πασσάλους. Το ίδιο και ο Καθεδρικός. Μα τι πασσάλους έχουν βάλει για τόσο μεγάλο κτίριο. Και πόσο βαθειά εισχωρούν ώστε να μπορούν να κρατήσουν τόσο βάρος. Τότε με έπιασε ένας πανικός, ένας φόβος πως το κτίριο κουνιέται. Γελάω τώρα αλλά πραγματικά η αίσθηση εκείνη τη στιγμή δεν ήταν η καλύτερη. Όμως τόσο η θέα όσο και η ψυχολογική μου κατάσταση με βοηθούσαν να νιώθω γαλήνιος, ήρεμος και χαρούμενος. Κάποια στιγμή άρχισε η κάθοδός μας. Κατεβήκαμε από το άλλο καμπαναριό. Πλέον τα αγάλματα που θαύμαζα από κάτω την προηγούμενη φορά τώρα τα βλέπω στο ίδιο ύψος. Ο πάγος εξακολουθούσε να δυσκολεύει το έργο μας. Λίγο να γλιστρώσες θα κατέβαινες σίγουρα με την πρώτη κάτω φαρδύς πλατύς. Τελικά τα καταφέραμε και φτάσαμε σώοι κάτω και συνεχίσαμε την βόλτα μας στην όμορφη πόλη.
Το καμπαναριό του Καθεδρικού το είδα τελευταία φορά όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο και αναχωρούσα προς Φρανκφούρτη για το αεροπλάνο. Είχα απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη όμως εκείνο έστεκε όρθιο εκεί να με αποχαιρετάει για αρκετή ώρα...
Τα επόμενα φωτογραφικά βίντεο θα παρουσιάσουν την υπόλοιπη εικόνα της πόλης η οποία είναι πραγματικά καταπληκτική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου