Μία βόλτα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Στο Στρασβούργο χτυπάει η καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιάς και κει βρίσκεται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Καθώς ταξίδευα με το αεροπλάνο για Φρανκφούρτη θυμήθηκα πως με την Γαλλική αυτή πόλη είχα ένα ιστορικό. Όταν πήγαινα πρώτη ή δευτέρα λυκείου μας είχαν αναφέρει για έναν διαγωνισμό στο σχολείο στον οποίο έπρεπε να γράψουμε μία έκθεση και δύο παιδιά από την Χίο θα ταξιδεύανε ως εκεί για να επισκεφθούν το Κοινοβούλιο. Τότε απέτυχα και έτσι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό αναβλήθηκε. Δέκα χρόνια μετά επισκέφθηκα την πόλη αυτή.
Αφού σημείωσα σε έναν χάρτη της πόλης τις γραμμές του τραμ που πρέπει να πάρω για να φτάσω εκεί, ξεκίνησα. Το τραμ το πήρα από την πανεπιστημιούπολη, διέσχισα την πλατεία Ρεπιμπλικ, προσπέρασα τον Πύργο ενός κρατικού γαλλικού καναλιού και έφτασα στην στάση που έγραφε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ωστέ αυτό είναι. Έβλεπα όλο το κτιριακό συγκρότημα να αναπτύσσεται μπροστά μου. Στην αρχή τα είχα χαμένα. Δεν ήξερα πως να μπω μέσα. Έτσι ξεκίνησα έναν περίπατο περιμετρικά του κτιρίου. Δίπλα του περνάει το ποτάμι το οποίο δημιουργεί ένα άνοιγμα μεταξύ του Κοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκό Συμβουλίου και του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κτίρια σύγχρονα, πεντακάθαρα, επιβλητικά και με μία αίσθηση σταθερότητας. Πολύ προπαγάνδα. Όμως την απολάμβανα. Μ' άρεσε το παιχνίδι του φωτός στις ανακλάσεις του πάνω στο νερό, και τις αντανακλάσεις του πάνω στην μεγάλη γυάλινη επιφάνεια. Αφού έκανα έναν κύκλο βρέθηκα πάλι μπροστά από το Κοινοβούλιο. Διαπίστωσα πως στην οροφή του έχει μία ανισόπεδη επιφάνεια με δέντρα. Μου κανε μεγάλη εντύπωση. Επικρατούσε μία απόλυτη σιωπή την οποία την έσπαγε ένα περιπολικό που έκανε διακριτικά περιπολίες γύρω από το κτίριο. Τελικά έφτασα στην είσοδο του κτιρίου. Κοίταξα τον φύλακα και τον ρώτησα αν μπορώ να περάσω, μου έγνεψε καταφατικά με μία έκφραση μεσημεριανής βαρεμάρας. Έφτασα κάτω από τις σημαίες με το γνωστό γλυπτό. Βλέποντας όλες τις σημαίες και μέσα σ' αυτές και την δικιά σου να κυματίζουν περήφανες νιώθες μία συγκίνηση. Μπορεί να το παίζεις προοδευτικός, φιλελεύθερος και οραματιστής όμως τέτοιες στιγμές δε γίνεται να μη νιώσεις έστω για μία στιγμή εθνική περηφάνεια. Προχώρησα πιο μέσα και μπήκα στην εσωτερική αυλή. Δυστυχώς δε μου επιτρέψανε να περπατήσω παρακάτω. Πρέπει να είσαι σε γκρούπ για να μπορέσεις να δείς το υπόλοιπο κτίριο, για λόγους ασφαλείας δε μπορούμε να αφήνουμε μεμονομένα άτομα να κυκλοφορούν εκεί μέσα μου είπε ένας φύλακας. Του είπα πως καταλαβαίνω και έστριψα να φύγω όταν με ρώτησε από που είμαι. Από Ελλάδα του απάντησα. Είχε την ίδια έκφραση που είχαν όλοι, που αντιστοιχεί στην φράση του Όλιν Ρέν, Καλό Κουράγιο. Βγήκα από το συγκρότημα όταν είδα ένα πούλμαν να καταφθάνει με Ιταλούς μαθητές (τους συνάντησα ξανά στην κορυφή του Καθεδρικού Ναού του Στρασβούργου) και θυμήθηκα τότε που σα μαθητής και γω ήθελα να ρθω εδώ χωρίς να γνωρίζω τίποτα τότε. Απλά από μικρός είχα την περιέργια και την όρεξη για ταξίδια. Έφτασα στη στάση όμως έβλεπα το Καμπαναριό του Καθεδρικού να με καλεί στο βάθος. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια στην πόλη. Άφηνα πίσω το Κοινοβούλιο με την χαρά πως εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο.
Αυτό που μ' άρεσε με το Στρασβούργο είναι πως ενώ είναι μία πόλη που έχει σεβαστεί τα παλιά της κτίρια και δεν έχει χτίσει ογκόλιθους, με αποτέλεσμα να παραμένει μία αυθεντική παραδοσιακή πόλη της Αλσατίας, έχει πάρα πολλές σύγχρονες πινελιές. Μία από αυτές είναι και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο από την μία του όψη μοιάζει λίγο με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Βρίσκεται δίπλα στη Petite France όμως είναι διακριτικό και δε κυνηγάει να κερδίσει τις εντυπώσεις, το ενδιαφέρον και την ομορφιά της συνοικίας αυτής (αντιθέτως το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης εκτός από επιβλητικό έχει και το ρόλο του κοσμήματος της τσιμεντούπολης μας). Ένα σύγχρονο κτίριο με υπέροχους και οργανωμένους εκθεσιακούς χώρους, με σπουδαία έργα αλλά και με περιοδικές εκθέσεις όπως αυτήν που είδα εκείνη τη μέρα και με εντυπωσίασε αρκετά. Φυσικά και αυτή τη φορά είχα τον εξής διάλογο με την γυναίκα που μου δωσε τα εισητήρια. Από που είσαι, με ρώτησε. Από Ελλάδα, της είπα. Και γιατί δε μου το πες νωρίτερα, με ξαναρώτησε. Την κοίταξα με απωρεία και την ρώτησα γιατί. Για να σε αφήσω να μπείς δωρεάν μου απάντησε χαμογελώντας. Όσο καλοπροαίρετη και αν μου φάνηκε η γυναίκα αυτή τόσο άρχιζα να φορτώνω με την κατάντια της χώρας μου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο μουσείο είναι το άγαλμα του Δούρειου Ίππου που βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο (άλλον έναν είδα στην Βασιλεία). Στο μουσείο έμεινα αρκετή ώρα. Ήταν και η παγωνιά που επικρατούσε έξω που δε μ' άφηνε να εγκαταλείψω την ζεστασιά του. Έτσι το απόλαυσα περισσότερο.
Όπου και να σταθείς στο Στρασβούργο θα βρείς σύγχρονα πράγματα, τα οποία όπως τα ανέφερα παραμένουν διακριτικά και δεν ένοχλούν την αισθητική εικόνα της πόλης. Ένα από αυτά είναι και η Ροτόντα στην διακλάδωση των γραμμών του τραμ δίπλα στη πλατεία Κλέμπερ. Επίσης μου άρεσε η όψη της Νομικής Σχολής. Σου θύμιζε έναν σύγχρονο πολύχρωμο κινεζικό ναό. Δίπλα στην πανεπιστημιούπολη βρίσκονταν τεράστιες πολυκατοικίες με τις φοιτητικές εστίες. Ότι ώρα και να γυρνούσες σπίτι τις έβλεπες φωτισμένες. Εξάλλου και μείς ως φοιτητές δε κοιμόμασταν ποτέ.
Στο συγκεκριμένο βίντεο ήθελα να περάσω την σύγχρονη όψη της πόλης. Στα επόμενα θα παρουσιάσω την πραγματική ομορφιά και εικόνα της πόλης του Στρασβούργο. Επόμενο θέμα είναι ο Καθεδρικός Ναός...