Μυρωδιά καλοκαιριού

Τελευταία μέρα στην Χίο. Αποφασίζουμε να πάμε να κολυμπήσουμε. Φτάσαμε με το αμάξι Αγιά Φωτιά. Οι πρώτοι Χιώτες δειλά δειλά προσεγγίζουν τη θάλασσα. Άλλοι αποφασισμένοι να κολυμπήσουν, άλλοι απλά να ξαπλώσουν και να νιώσουν τις πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν το σώμα τους. Η κακοκαιρία και τα μεγάλα κύματα που παρακολουθούσαμε μέσα από το αμάξι ένα βράδυ της μεγαλοβδομάδας είχαν βγάλει μεγάλες ποσότητες από φύκια στην ακτή. Προχωρήσαμε πάνω στις πέτρες και φτάσαμε στα βράχια στη βόρεια πλευρά της ακτής. Συνεχίσαμε πιο πέρα και βρήκαμε τις κουφάλες που οι ψαράδες είχαν μετατρέψει σε χώρους παρκαρίσματος των ψαρόβαρκών τους πριν ανοίξει η μαρίνα στην νότια πλευρά.

Αμέσως πήρα την φωτογραφική μηχανή και τραβούσα ότι μου τραβούσε την προσοχή, την σκουριά από τα συστήματα ανέλκυσης των βαρκών στη στεριά, τις ξύλινες πόρτες που προστατεύανε την βάρκα από την αλμύρα των κυμάτων, το σχέδιο με το σχήμα της Χίου φτιαγμένο από κοχύλια, τα καθαρά νερά που γινόντουσαν ένα με το βράχο μ' αποτέλεσμα να μη μπορείς να καταλάβεις το που τελειώνει η θάλασσα και αρχίζουν τα νερά και σένα. Εσένα που σου αρέσει να παίζεις με την σκιά και με τη θάλασσα. Κάθε κίνηση και κάθε ιδέα σου με βοήθησαν να βγάλω όμορφες φωτογραφίες.

Πιστεύω πως βρήκα την μούσα μου στο πρόσωπό σου, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία στροφή στις φωτογραφικές προτιμήσεις μου στα θέματα των εικόνων μου τα οποία σιγά σιγά γίνονται πιό ανθρωποκεντρικά αλλά με κύριο θέμα την φύση.

Στο άλλο μου ιστολόγιο στο οποίο περνάω μόνο τις φωτογραφικές δουλειές μου ( http://chatzelenisgallery.blogspot.com) κάποιος μου έστειλε ένα σχόλιο λέγοντάς μου πως του άρεσε η μουσική που έβαλα και πως έδεσε όμορφα με το θέμα. Όπως είχα αναφέρει και παλιότερα η μουσική που βάζω στα θέματα με τις φωτογραφίες μου έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Είναι μουσικά κομμάτια τα οποία σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή καθώς φωτογραφίζω τα συγκεκριμένα τοπία. Την δευτέρα καθώς ήμουν στα βράχια πέρασα μία βάρκα σχετικά κοντά μας και θυμήθηκα τη μουσική Μάνου Χατζιδάκι που τραγουδούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο Μανταλένα και αποφάσισα να βάλω μόνο την μουσική επένδυση που βρίσκεται στο Χαμόγελο της Τζοκόντα.

Τέλος αυτή η φωτογραφική δουλειά μου έχει κάτι ιδιαίτερο μιάς και είναι τελευταία φορά που εμφανίζομαι με τα συγκεκριμένα γυαλιά ηλίου. Μετά από χρόνια άλλαξα ζευγάρι και επειδή δένομαι με αντικείμενα που με συντροφεύουν πολλά χρόνια σε πολλά ταξίδια και γεγονότα, μου είναι πιό δύσκολος ο αποχωρισμός μου με αυτά. Έτσι και αυτή η μέρα ήταν η τελευταία που τα φόρεσα. Καθώς καθόμουν στο βράχο και έβλεπα προς τον ορίζοντα πέρασαν από μπροστά μου όλες οι στιγμές και όλα όσα είδα μαζί με αυτά τα γυαλιά. Είναι μία "κάρτα μνήμης" των τελευταίων πέντε χρόνων...

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και εγώ έπρεπε να γυρίσω σύντομα στην πόλη διότι σε λίγες ώρες το πλοίο μου για Πειραιά θα αναχωρούσε. Τελευταία μέρα στη Χίο δίνοντάς της ραντεβού σε έναν μήνα ξανά...