Απόγευμα Δευτέρας αρχές Μάρτη (8/3/10). Είχαμε επιστρέψει Στρασβούργο μετά την 3ήμερη παραμονή μας στην Ελβετία. Κυκλοφορούσα στους δρόμους της Γαλλικής πόλης όταν έφτασε η ώρα που δώσαμε ραντεβού στην πλατεία Κλέμπερ. Προορισμός μας;... Η πιό όμορφη και παραδοσιακή γειτονιά του Στρασβούργου, η Μικρή Γαλλία (Petite France). Ένα θετικό στοιχείο της πόλης είναι πως περπατιέται ευχάριστα. Από την κεντρική της πλατεία προς στη Petite France κάναμε δεκαπέντε με είκοσι λεπτά. Είχε νυχτώσει και αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να διακρίνω και φωτογραφίσω στα σκοτεινά σοκάκια της περιοχής. Κι όμως. Το θέαμα του αντίκρυσα ήταν καταπληκτικό. Οι τρείς πύργοι που μάλλον προστατεύανε την είσοδο της πόλης να στέκουν φωτισμένοι με το συνηθισμένο πορτοκαλί φως που φωτίζουν τα μνημεία. Όμως μέσα από τα παράθυρά τους έβγαινε ένα απόκοσμο μπλε φως. Συνεχίσαμε την πορεία μας περπατώντας πάνω στην γέφυρα που ένωνε τα τμήματα της συνοικείας μιάς και τα κανάλια με τα νερά την χώριζε σε πολλά σημεία. Εντύπωση μου προκάλεσε ένα σπίτι χτισμένο σε μία στενή λωρίδα με φόντο από πίσω τον καθεδρικό ναό της πόλης να στέκεται περήφανος. Στη πορεία βρεθήκαμε στη πλατεία της συνοικίας. Υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα στο ποτάμι, ένα μικρό πάρκο με μία εκκλήσια (της οποίας δε θυμάμαι το όνομα), ένα γνωστό εστιατόριο στην μία άκρη και κάποια άλλα (μάλλον πανάκριβα) ακριβώς στην απέναντι όχθη. Πήγαμε στην εκκλησία κοντά για να παρατηρήσω ένα βότσαλο που είχε κολλήσει κάποιος πάνω σε έναν τοίχο της κάνοντάς το να φαίνεται σαν σπυρί. Από κει κατεβήκαμε προς την δεξαμενή. Σε κείνο το σημείο της περιοχής υπήρχε μία μικρή δεξαμενή όπου έμπαινε το ποταμόπλοιο για να ανέβει στο ψηλότερο επίπεδο του ποταμού. Κάτι σαν τις διώρυγες του Παναμά μόνο που εκεί περνάνε ολόκληρες πολιτείες. Τα σπίτια γύρω μας ήταν πολύχρωμα και φωτισμένα. Η υγρασία και η χαμηλή ομίχλη τα μετέτρεπε σε κουκλόσπιτα, μικρογραφίες σπιτιών που αν απλώσεις το χέρι σου σιγουρα θα τα αγγίξεις. Από ένα παράθυρο διακρίναμε πως είχε πάρτυ μέσα στο σπίτι. Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέχρι την άκρη της δεξαμενής όπου από κει ξεκινούσε μία άλλη γεφυρούλα που μας κατέβαζε στην ακτή. Όμως αφού κάτσαμε και απολαύσαμε τη νυχτερινή γαλήνη που μας προσφερόταν γυρίσαμε πίσω στους πύργους και από κει σπίτι. Η ώρα ήταν περασμένη και το κρύο τσουχτερό.
Μα γιατί ήρθαμε βράδυ; αναρωτήθηκα.
Διότι σίγουρα θα το επισκεφθείς το πρωί, μου απάντησες.
Και πράγματι έτσι έγινε. Την άλλη μέρα το πρωί είχα ένα τρίωρο κενό και έφυγα προς την Petite France. Αν και βράδυ την προηγούμενη μέρα που το επισκέφθηκα δε δυσκολεύτηκα να βρω τον δρόμο. Περίμενα πως θα γίνεται χαμός από επισκέπτες και τουρίστες. Πράγματι είχε κόσμο αλλά η ηρεμία ήταν απόλυτη. Σα να ήσουν μόνος σου. Λες και το τοπίο σε αναγκάζει να είσαι φρόνιμος και ήρεμος για να μην ενοχλείται με την παρουσία σου. Περπάτησα πάλι στους ίδιους δρόμους με την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη από τον λαιμό έτοιμη να αποθανατίσει την κάθε όμορφη στιγμή και την κάθε υπέροχη εικόνα που συναντούσα μπροστά μου. Βρέθηκα πάλι στο άνοιγμα. Πλέον τα μαγαζάκια ήταν όλα ανοιχτά έχοντας τα σουβενίρ έξω να περιμένουν το κάθε επισκέπτη και τουρίστα να τα αγοράσει. Προχώρησα προς την δεξαμενή ελπίζοντας να την δω να λειτουργεί. Ήμουν τυχερός τελικά διότι όταν στάθηκα στην άκρη της φάνηκε στο ποτάμι ένα ποταμόπλοιο. Ένας νεαρός είχε στήσει μία βιντεοκάμερα σε ένα τρίποδα και αποθανάτιζε την έλευση του σκάφους το οποίο πέρασε ακριβώς από κάτω μου και στριμώχθηκε μέσα στη δεξαμενή. Ήταν γεμάτο κόσμο που θαύμαζε την πόλη. Ο κάμεραμαν έτρεχε σε διάφορα σημεία για να βρεί την κατάλληλη γωνία λήψης. Εγώ στάθηκα σε μία γωνία παρατηρώντας τις πόρτες να κλείνουν και να αρχίζει η δεξαμενή να γεμίζει νερό. Μιά παρέα ηλικιωμένων Ιαπώνων είχε σταθεί στη μία πλευρά της δεξαμενής και τραβούσαν φωτογραφίες ενώ οι γυναίκες χαιρετούσαν με ειλικρινές χαμόγελο τους επιβάτες του σκάφους οι οποίοι ανταποδίδανε τους χαιρετισμούς με χαμόγελο. Τι όμορφη στιγμή σκέφτηκα. Μία στιγμιαία ευκαιρία που ενώνει δύο πολιτισμούς, δύο λαούς που μένουν οι μεν στην μία άκρη του χάρτη και οι δε στην άλλη. Μπορεί τα πρόσωπα να μην τα θυμούνται όμως σίγουρα θα χουν να λένε για την μαγεία της στιγμής αυτής. Αφού το πλοίο έφτασε στο επίπεδο του ποταμιού άνοιξαν οι πόρτες, ξεκίνησαν οι μηχανές του να λειτουργούν και χάθηκε στο βάθος. Συνέχισα την βόλτα μου στα σοκάκια της περιοχής που με το φως της μέρας ήταν πιο χρωματιστά. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Έπρεπε να γυρίσω στο κέντρο. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής έχοντας σαν σημάδι το καμπαναριού του καθεδρικού ναού...
Την Petite France την επισκέφθηκα ξανά όταν πήγα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Κατά την γνώμη μου είναι μία από τις ομορφότερες συνοικείες της Ευρώπης. Δε μου φαίνεται παράξενο που της δώσανε το όνομα αυτό μιάς και είναι μία αυθεντική μικρογραφία της Γαλλίας...
Επόμενη στάση μου θα ναι η σύγχρονη πλευρά της πόλης όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και άλλα σημεία της πόλης που μου τράβηξαν την προσοχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου