Athens again...

Κάθε τι ωραίο τελειώνει και δυστυχώς τελειώνει γρήγορα. Έτσι και οι φετινές γιορτές του Πάσχα τελειώσανε και πλέον τις έχω ως μία γλυκιά ανάμνηση με πολύ όμορφες στιγμές. Η στεναχώρια μου για την επιστροφή στην Αθήνα συνδιάζεται και με την ταλαιπωρία που περνάμε όλοι με τα πλοία. Αν έχεις καμπίνα είναι όλα μιά χαρά και αν οι επιβάτες μου τους οποίους μοιράζεσαι την καμπίνα είναι νορμάλ άνθρωποι τότε το ταξίδι γίνεται ακόμα καλύτερο. Πόσες φορές έχω ταξιδέψει με ηλικιωμένους που ροχαλίζουν, με στρατιώτες που κουβαλάνε σουβλάκια, με τύπους που έχουν δυνατά τη μουσική στο mp3 τους ή άλλους που μου λένε την μοίρα τους ή τις ερωτικές απογοητεύσεις τους χωρίς να καταλαβαίνουν την κούρασή μου και γω από ευγένια τους ακούω περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να αλλάξω πλευρό και να κοιμηθώ. Είναι και φορές που γνωρίζω ανθρώπους με ενδιαφέρον και που έχουν κάτι να σου πούν οπότε το ταξίδι γίνεται καλύτερο. Η ταλαιπωρία όμως ξεκινάει το πρωί που φτάνω Πειραιά, και γίνεται μεγαλύτερη όταν υπάρχει κάποια μεγάλη επιστροφή (μετά από μεγάλες γιορτές και αργίες) όπως και σήμερα. Το πλοίο αργεί να ξεκινήσει από Μυτιλήνη και στη συνέχεια από Χίο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αργεί να φτάσει Πειραιά. Ο κόσμος τρέχει σαν τρελός να βγεί έξω για να επιβιβαστεί είτε σε λεωφορεία είτε σε ταξί (για όσους δεν έχουν δικό τους αμάξι στο πλοίο ή έξω στην αποβάθρα να τους περιμένει). Όση δύναμη σου έχει απομείνει από το ταξίδι την ξοδεύεις σε αυτόν τον αγώνα δρόμου. Πιάνεις αμέσως μία σειρά στα ταξί και περιμένεις να επιβιβαστείς. Σήμερα μόλις ήρθε η σειρά μου να επιβιβαστώ σε ταξί μπήκε μπροστά μου μία γυναίκα, η οποία χωρίς να μου ζητήσει συγνώμη ή να με ρωτήσει για να περάσει μπροστά, ζήτησε να την πάνε στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Ήμουν έτοιμος να της ζητήσω τον λόγο και απαιτήσω να γυρίσει στη θέση της. Όμως δε το κανα. Ο ένας λόγος ήταν πως την είδα αγχωμένη και θλιμμένη. Φαινόταν πως η γυναίκα βιαζόταν για κάτι σοβαρό. Ο άλλος λόγος είναι πως πάντα στραβώνω όταν βλέπω ανθρώπους να διαπλικτίζονται στο δρόμο για αντίστοιχα θέματα. Αυτό με έκανε να σωπάσω και να περιμένω το επόμενο ταξί το οποίο δεν άργησε να έρθει. Το θέμα είναι πως είδα δύο τρείς τύπους να με κοιτάνε με ύφος "φιλαράκο είσαι κορόιδο". Το παραδέχομαι πως ενοχλήθηκα. Όμως ήξερα πως αν το έκανα θέμα πιό πολλοί θα με βλέπανε στραβά. Η αλήθεια πάντως είναι πως πήρα το αίμα μου πίσω με τον επόμενο ταξιτζή ο οποίος με θράσος μου ζήτησε να κάνουμε βόλτες στον Πειραιά μήπως και βρεί άλλον πελάτη. Του ζήτησα να πάμε κατευθείαν σπίτι μου διότι δε θέλω να αργήσω στη δουλειά. Στράβωσε ο τύπος με την απαίτησή μου αυτή, αυτό φάνηκε διότι μετά μου μιλούσε με τα χειρότερα για τους Χιώτες. Δεν τα σχολίαζα όσην ώρα μιλούσε όμως του απάντησα στο τέλος αφήνοντάς του και ένα καλό μπουρμπουάρ χαιρετώντας τον. Επέστρεψα στην Αθήνα...