Για να μπει ο νέος μήνας καλά...

... ρίξε μία μούτζα στα παλιά!

Fear Builds Walls

Δε ξεχνιέται...

Όσες φορές αντέξω...

Καθώς έβγαινα για άλλη μια φορά, στην κανονική μου ώρα, από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονταν όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ' εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη, μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μία τιμωρία που λέει: "όσες φορές αντέξεις".

Προς Δ.

Απόσπασμα από το Ημερολόγια Β' 1914-23
του Φραντς Κάφκα

Πρωινό Σαββάτου...

Πρωινό Σαββάτου σε μία χώρα μπουρδέλο.
Ήδη μετράμε έναν ακόμα νεκρό από τη μέρα που μπήκαμε στο ΔΝΤ. Οι απεργίες όχι μόνο κακό δε κάνουν στην κυβέρνηση αλλά γονατίζουν κι άλλο τον κόσμο. Δε μπορείς να πιείς έναν καφέ στο μπαλκόνι σου από την δυσοσμία των σκουπιδιών. Δε μπορείς να φτάσεις στην ώρα σου ή έστω εύκολα στη δουλειά λόγω των ακινητοποιημένων συγκοινωνιών. Δε μπορείς να πας στο νησί σου να δεις τους δικούς σου ανθρώπους διότι η Π.Ν.Ο. το παρατραβάει με τα πλοία δεμένα στα λιμάνια.
Ως που θα τραβήξει η κατάσταση;
Ως πότε θα ταλαιπωρούμαστε σε αυτήν την απαράδεκτη χώρα;
Δε μπορούμε να απολαύσουμε πια τίποτα. Η μιζέρια και η κατάθλιψη μας έχει διαλύσει...
Ακόμα και ένα τελευταίο τσιγάρο, σαν αυτό που έκανε ο γιός του Καντάφι δεν αρκεί για να μας φτίαξει έστω και λίγο την διάθεση.
Ποιός ο λόγος να ζούμε λοιπόν εδώ;

Πόσο δίκιο είχε...

Ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει για την καταστολή ("περιφρούρηση" όπως λέει ο ίδιος) του κράτους απέναντι στους αντιστεκόμενους και τους εξεγερμένους ("ομάδες που δεν μας μοιάζουν"...) Προφανώς, αναφέρεται στα γεγονότα του Χημείου του 1985 ή μετά την δολοφονία του Μ. Καλτεζά ή πιο πριν με την πρώτη επιχείρηση "αρετής" που ξεκίνησε αρχές 85 εναντια στους πανκ κάνοντας σκούπες και συνεχείς μαζικές εξακριβώσεις, και κορυφώθηκε το Μάη του 85 με συγκρούσεις στην περιοχή των εξαρχείων και την πρώτη κατάληψη του χημείου... Ο λόγος του Χατζιδάκι είναι διαχρονικός και επίκαιρος αφού σήμερα μετά τα γεγονότα που ζήσαμε τόσο τον Δεκέμβριο του 2008 όσο και σ' αυτά που ακολούθησαν μετά τον Μάιο του 2010, βγαίνει αληθινός..

M.M.E. και κουκουλοφόροι

Κυρίες και κύριοι είναι γεγονός...

Ένας νέος εμφύλιος μόλις ξεκίνησε...

Μπράβο και σε σένα Πάνο...

Είναι η πρώτη φορά που λέω σε έναν βουλευτή της Ν.Δ. μπράβο. Μπορεί ο κύριος Καμμένος να γίνεται αρκετές φορές γραφικός αλλά σήμερα την ώρα που το κέντρο της Αθήνας γινόταν πεδίο μάχης ενός άτυπου εμφύλιου πολέμου, τα είπε όμορφα.
Και πάλι μπράβο του!

Live από Σύνταγμα

stopcarteltvgr on livestream.com. Broadcast Live Free

Μπράβο Κώστα!

Τέτοιους δημοσιογράφους θέλουμε. Να τα χώνουν στα μούτρα του κάθε αλήτη που περνάει νόμους για να προστατεύσει την καρέκλα του και τα λεφτά του.
Ο Βενιζέλος φάνηκε σαν μαθητούδη που πήγε να παίξει ξερόλας και βρέθηκε αδιάβαστος.
Πρέπει να αρχίσουν να σε φοβούνται όλοι όταν καταφέρνεις και ταπώνεις τέτοιους μεγαλοκαρχαρίες φίλε Κώστα.
Και πάλι μπράβο διότι είσαι (και εύχομαι να μείνεις) δημοσιογράφος της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης και αυτός είναι ένας λόγος επιπλέον που ανεβαίνεις στα μάτια μας όταν δημοσιογράφοι ιδιωτικών καναλιών το βουλώνουν.
Συνέχισε έτσι...

Η αυτογνωσία της σημερινής κοινωνίας

Μικρούς στο σχολείο μας μάθαιναν (κυρίως στα θρησκευτικά) πως πολλοί ήρωες (της βιβλικής ιστορίας και αλλού) ήταν αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ήταν άνθρωποι που τους άφηναν στο περιθώριο ή τους διώχνανε αλλά μετά από χρόνια τους γυρνούσαν ως ήρωες και σωτήρες.
Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορώ στην Αθήνα και αναζητώ το μαύρο πρόβατο της σημερινής μας εποχής.
Μα που να είναι άραγε;
Λες να τον έχουμε ήδη διώξει και να περιμένουμε την άφιξή του; Λες να ναι ο βασιλιάς; Εδώ γελάμε.
Τέλοσπάντων. Η αλήθεια είναι πως στους δρόμους και στις διαδηλώσεις βρίσκω πολλά πρόσωπα που θέλουν να το παίξουν ήρωες και μεταρρυθμιστές αλλά όταν τους καλούν κατεβάζουν τα αυτιά και σκορπίζονται στους δρόμους.
Τότε θυμάμαι έναν ναρκομανή ( http://chatzelenisgeorge.blogspot.com/2009/02/blog-post_10.html ) ο οποίος έλεγε σε έναν φίλο του στο μετρό το εξής: «Εγώ κάποτε όποτε έμπαινα κάπου ή όταν έκανα κάτι όλοι μου βγάζανε το καπέλο…Τώρα όποιος με κοιτάει κόβει λάσπη…»
Αυτούς τους ανθρώπους έχουμε στις μέρες μας ως αποδιοπομπαίους τράγους. Φυσικά και αυτούς έχουμε. Ο κομπλεξισμός μας μετράει και πουλάει σε ανθρώπους που δεν έχουν την δύναμη να αντισταθούν ή πάνω απ' όλα να υψώσουν το ανάστημά τους...
Αν έχουμε όμως αυτούς ως εξιλαστήρια θύματα, τότε από ποιους άραγε περιμένουμε ένα καλύτερο μέλλον;
Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πρώτα απ' όλα ως μέλη μιας κοινωνίας και στη συνέχεια την κοινωνία ως οντότητα.
Η δίνη των τελευταίων χρόνων μας έχει ζαλίσει και έχει δυσκολέψει το έργο μας.
Που να σκεφτείς λογικά όταν όλα γύρω σου γυρίζουν;
Αλλά και πότε θα παλουκωθείς κάτω για να βρεις μια λύση;...
Ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς. Και ακόμα κανείς μας δεν τον έχει ξεκινήσει...

Γράμμα στον καλό μας άνθρωπο...

Αγαπητέ μου άνθρωπε Θανάση,

άκουσα τα λόγια σου χθες από την ταινία του Αγγελόπουλου, με τα οποία περιέγραφες με μεγάλη ειλικρίνεια τον αργό θάνατο του έθνους. Έχεις απόλυτο δίκιο καλέ μου άνθρωπε. Τα λόγια σου συγκλόνισαν τόσο εμένα όσο και αρκετούς γνωστούς μου και μη, που είδαν αυτό το βίντεο. Σε έχουμε συνηθίσει στο μυαλό μας ως έναν χαρούμενο και ανέμελο άνθρωπο που προσφέρεις γέλιο και διασκέδαση. Όταν όμως μιλάς αληθινά, πονάνε οι ψυχές μας και σφίγγεται η καρδιά μας, διότι κύριε Θανάση τα χεις ζήσει αυτά και ξέρεις. Ξέρεις πως πεθαίνουμε. Το κακό είναι πως κανείς δε το βλέπει παρα μόνο ελάχιστοι.
Στην αρχή της εβδομάδας αναρωτιόμουν αν η πρόσκληση για παγκόσμιο ξεσηκωμό της 15ης Οκτωβρίου είναι μία ακόμη μόδα ή πραγματικά η αρχή μίας επανάστασης. Ήθελα να το πιστέψω. Το πίστεψα και πήγα. Τα λόγια σου που άκουσα χθες με ξεσηκώσανε περισσότερο.
Δυστυχώς κύριε Θανάση είναι πολύ αργά.
Έχουμε πεθάνει εδώ και καιρό ως έθνος και δε το χουμε πάρει χαμπάρι. Το πτώμα μας έχει σαπίσει για τα καλά και η δυσοσμία είναι έντονη σε όλους τους δρόμους. Αλλά κανείς δε θέλει να το καταλάβει. Του αρέσει να ζει στον επικίνδυνο κόσμο της άγνοιας.
Χθες λοιπόν στο Σύνταγμα είχε κόσμο. Όχι σαν το καλοκαίρι. Πλέον έχει χαλάσει ο καιρός και από την άλλη ήταν και ένα μεγάλο ντέρμπι του σάπιου ελληνικού πρωταθλήματος. Ποιος να βγει έξω;
Το θέμα όμως δεν είναι γιατί δε βγήκε ο κόσμος. Το ερώτημα είναι αλλού. Χθες ήταν η πρώτη φορά που δεν είδα ΜΑΤ. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική, για να μη σου πω ανύπαρκτη. Ο κόσμος όμως ήταν στην Αμαλίας και οι υπόλοιποι στην πλατεία να ακούν κάτι παρακμιακά συγκροτήματα της κακιάς ώρας. Ο κόσμος καιρό τώρα λέει και θέλει να καταλάβει την Βουλή. Χθες γιατί δε το έκανε που μπορούσε;
Είμαστε κότες. Το χω καταλάβει καιρό τώρα.
Χθες όμως έμαθα πως είμαστε πολύ καλά πειραματόζωα.
Η κυβέρνηση τα κατάφερε. Έριξε τόσο ξύλο και τόσα χημικά όλο αυτό το καιρό που στη συνείδηση του Νεοέλληνα έχει περάσει η ιδέα πως η Βουλή είναι ένα Άβατον και αν κινηθεί προς τα κει θα τις φάει, ίσως και να σκοτωθεί...
Μετά από πολλούς μήνες πειραμάτων η κυβέρνηση ήθελε να δει τα αποτελέσματα. Άφησε την Βουλή απροστάτευτη. Κι όμως κανείς δε κινήθηκε εναντίον της. Λίγοι φτάσανε ανενόχλητοι μέχρι τον άγνωστο στρατιώτη και γυρίζανε απορημένοι γιατί δε βλέπανε πουθενά αστυνομικό. Και όλοι οι υπόλοιποι στην πλατεία κάνανε "Επανάσταση".
Επανάσταση του κώλου...
Ναι. Είμαι σκληρός αλλά είμαστε ένας λαός του κώλου. Η ντροπή την πραγματικών Ελλήνων που με θράσος υιοθετήσαμε το όνομά τους.
Καλέ μου άνθρωπε έφυγες την κατάλληλη στιγμή από αυτόν τον κόσμο. Έφυγες γιατί δεν άντεξες να ακούσεις τον θόρυβο από τον θάνατο αυτής της σάπιας κοινωνίας. Σε καταλαβαίνω.
Απλά πλέον έχω απογοητευτεί και εγώ.
Είχα ρωτήσει έναν μεγαλύτερό μου αν φοβόταν όταν ζούσε στη χούντα. Μου είχε πει πως αν δεν πήγαινες κόντρα στο σύστημα δε σε πείραζε κανένας. Μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να το κάνουμε και μεις αυτό σιγα-σιγα διότι αυτό μας αξίζει.
Η χούντα που ζούμε μας αξίζει. Και αφού αγαπάμε την ζωή μας ας πάψουμε να τους πηγαίνουμε κόντρα και ας απολαύσουμε έναν βιασμό που δε μπορούμε να αποφύγουμε.

Ελπίζω να σαι καλά εκεί ψηλά, και να μη κλαις για την κατάντια μας...
Την αξίζουμε.

Λίγο πριν τις 6...

Όταν ο Θανάσης Βέγγος βγάζει το προσωπείο του κωμικού αγαπημένου μας ηθοποιού δείχνει όλη την αλήθεια και την πίκρα που νιώθει ο κάθε ευσυνείδητος πολίτης για αυτήν την χώρα...
Γι' αυτούς τους ανθρώπους και γι' αυτήν την χώρα πολεμάμε!

Ξυπνήσαμε παιδιά;

Η πλατεία ήταν γεμάτη
με το νόημα που είχε κάτι απ' τις φωνές.
Στις γωνίες και τους δρόμους
από συντρόφους, οικοδόμους, φοιτητές.

Η πλατεία είναι γεμάτη
κι από το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου
στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή.

Στα παιδιά και στους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά
η συγκέντρωση ανάβει
ΚΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ!!!

Απόσπασμα από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου
Στη συγκέντρωση (της ΕΦΕΕ)

Ξεκινάμε;...

... και αυτή τη φορά να μη γίνει μόδα!
Κάποτε οι άνθρωποι δίνανε τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον το οποίο γνωρίζανε ότι δε θα το ζούσαν. Τότε οι άνθρωποι αγωνίζονταν για το καλό των παιδιών τους. Καιρός να αποκτήσουμε σωστά πρότυπα και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το έργο τους...
Αν δε τα καταφέρουμε τότε πολλοί θάνατοι θα πάνε άδικοι.
Ο θάνατος του Μπελογιάννη θα είναι πιο άδικος.
Η δολοφονία του Λαμπράκη θα είναι πιο άδικη.
Τα βασανιστήρια του Θεοδωράκη και τόσων άλλων επαναστατών στην Μακρόνησο θα είναι πιο άδικα...
Η ζωή μας θα είναι πιο άδικη...

Κάτι κινείται...

Κάποτε σας μιλούσα για ένα καζάνι που βράζει...
Το καπάκι του μόλις άρχισε να κουνιέται...
Εκπαιδευτικοί αναφέρουν πως μαθητές τους λυποθημούν μέσα στην τάξη διότι πολύ απλά δεν έχουν φάει...
Πόσο ακόμα θα κρατιόμαστε συμπιεσμένοι σ' αυτήν την χύτρα;
Τι κάνουν οι γονείς αυτών των παιδιών που πεινάνε; Όχι παιδιά από την Αφρική (που έχουμε συνηθίσει να αναφέρουμε) αλλά δικά μας παιδιά...
Τα παιδιά έχουν δώσει ήδη ένα δυνατόν παρόν με καταλήψεις. Οι γονείς;

Αθηναίοι το ξέρετε αυτό;

Σαν σήμερα φύγανε τα γερμανικά στρατεύματα από την Αθήνα. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωνε και στην Ελλάδα. Όσοι είχαν επιβιώσει από τις κακουχίες χτυπούσαν με όση δύναμη τους έμενε τις καμπάνες των εκκλησιών για να γιορτάσουν την ελευθερία και την νέα ζωή που ξεκινούσε χωρίς κατακτητές και δυστυχία.
Που να ξέρουν πως μετά από χρόνια οι Βρετανοί με τις ευλογίες του Γεωργίου Παπανδρέου (του παππού) θα μας βάζανε να σφαχτούμε μεταξύ μας σε έναν άσχημο εμφύλιο πόλεμο;
Όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι πως δε γιορτάστηκε. Όχι μόνο δε γιορτάστηκε αλλά λίγοι το γνωρίζουν. Και το χειρότερο; Γιορτάζουμε μόνο τις ενάρξεις των πολέμων παρά τις λήξεις τους όπως κάνει ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος.
Τόσο πολεμοχαρής είμαστε λοιπόν...
Θα θελα να δω πόσοι θα πάνε στην πρώτη γραμμή του πολέμου αν ποτέ τους ζητηθεί...
Τότε οι Έλληνες είχαν το όραμα μίας ελεύθερης Ελλάδας. Θέλω να δω αν οι Νεοέλληνες έχουν κάποιο όραμα για την σημερινή Ελλάδα. Και αν το όραμα αυτό τους οδηγήσει στους δρόμους...
Τρείς μέρες ακόμα...

Πνίξαμε τα βαζελάκια!

Μεγάλο διπλό της Χίου μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. με 4-5 σκορ.

Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ της ομάδας μας στην τρίτη περίοδο, όταν χάρη στις επιθέσεις με παίκτη παραπάνω πετύχαμε τρία αναπάντητα τέρματα και προηγηθήκαμε με 5-2. Οι "πράσινοι" προσπάθησαν να επιστρέψουν στη συνέχεια και εν μέρει τα κατάφεραν, μειώνοντας περίπου 5' πριν το φινάλε σε 5-4, σκορ που έμελλε να είναι το τελικό, αφού στο χρόνο που απέμενε ατυχία αλλά και λάθος επιλογές στοίχισαν και στις δύο ομάδες.

Δυστυχώς η ένταση δεν έλειψε, με το παιχνίδι να διακόπτεται για λίγα λεπτά στην τελευταία περίοδο λόγω ρίψης αντικειμένων από τους "πράσινους" οπαδούς.

Τα οκτάλεπτα: 1-1, 1-1, 1-3, 1-0.

Παναθηναϊκός: Γ. Αφρουδάκης 1, Ζ. Αφρουδάκης 1, Κομάντινα 1, Κοκκινάκης 1.

Χίος: Θεοδωρόπουλος 3, Γ. Φουντούλης 1, Γαβαλάς 1.

Η χούντα έκανε την εμφάνισή της και στην Κοζάνη

Θα σας κοπεί ο βήχας...
Ο κόσμος φώναξε προς την αστυνομία να φύγει αλλά δε τους απώθησε. Δε τους αδικώ. Εδώ στην Αθήνα δε μπορεί να συμβεί αυτό που η συμπεριφορά της αστυνομίας είναι πιο χουντική.
Μάγκες οι δυο τρεις άνθρωποι που φώναξαν συνθήματα ενάντια στον υφυπουργό εσωτερικών Πάρι Κουκουλόπουλο (ωραίο όνομα) και τον βουλευτή της ΝΔ Γιώργο Κασαπίδη, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος δε μιλούσε.
Καλά κάνουν και μας παίρνουν τα σώβρακα λοιπόν αφού τους ανεχόμαστε και τους δεχόμαστε σε κάθε παρέλαση και γιορτή.

Θα μας πεθάνετε...

Η κοινοβουλευτική δικτατορία δε προκαλεί αύξηση μόνο των ανέργων αλλά και της θνησιμότητας είτε αυτή προέρχεται από αυτοκτονίες είτε από φυσικά αίτια τα οποία προκαλούνται από το άγχος και την στεναχώρια.
Εκτός από πολλούς ανέργους αφήνετε και πολλούς γονείς πίσω σας να κλαίνε για τα αδικοχαμένα παιδιά τους και πολλά παιδιά ορφανά από τους εκλιπόντες γονείς τους...
Ντροπή σας αλήτες...

Συγκίνηση!

Τέτοιο παλμό θέλω από όλους μας!
Να μη τους αφήσουμε να πάρουν ποτέ ξανά ανάσα. Να μη χαρούν ούτε στιγμή τα λεφτά που έχουν φάει από τον ελληνικό λαό.
Και μόνο η προκλητική αντίδραση του Καστανίδη απέναντι στους φοιτητές, η οποία έχει καταγραφεί στο βίντεο μπορεί να ξεσηκώσει και άλλο κόσμο.
Πάμε όλοι μαζί...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΗ...

Οι φωτογράφοι της Πλάκας

Πρόλογος:

Γειά σας!
Ήρθα να σας δείξω την οδό Ονείρων. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κο όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό μα κι αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ' αυτό το δρόμο γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ' ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί.
Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν...

Μάνος Χατζιδάκις

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.
Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,
γιατί τ' όνειρο είναι μία στιγμή κι όλες οι άλλες στιγμές απελπισία!
Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε.
Μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτι σ' αυτό το δρόμο είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δύο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου, μία κόκκινη κορδέλα
στα μαλλιά της, ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπακτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει ν' αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου μ' ενα πουλί που κοιμάται.
Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου
είναι ένα ξέφτισμα ζωής, ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβι, είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ' την καρδιά μου
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου...

Δημήτρης Χόρν
(κείμενο: Μάνος Χατζιδάκις)

Επίλογος:

Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό Ονείρων.
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε.
Τώρα είναι αργά κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί.
Εγώ αθεράπευτα πιστός σ' αυτόν το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε, να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μιαν άλλη φορά, πάλι με μουσική.
Καληνύχτα.

Μάνος Χατζιδάκις

Αυτή τη φορά προτίμησα να μη γράψω κανένα κείμενο. Τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι μέσα από το έργο του Οδός Ονείρων περιγράφει υπέροχα την αύρα που εκπέμπουν ακόμα τα στενά σοκάκια της Πλάκας.
Εγώ θα φανώ πολύ λίγος σε μία παρόμοια περιγραφή...

Όταν η Ελλάδα ξύπνησε...

Αθήνα 2008 - Αθήνα 2011

Τρία χρόνια αναβρασμός...
Που θα καταλήξει άραγε αυτός ο ξεσηκωμός;
Παρατηρούμε πως αυτές οι αντιδράσεις είναι μαζικές, είναι δυναμικές, είναι ώριμες αλλά δε καταλήγουν πουθενά.
Κάποιες καταπνιγονται στα δακρυγόνα, άλλες ασφυκτιούν από τη φωτιά και οι τελευταίες (αγανακτισμένοι) καταλήξανε σε μόδα...
Δείτε το παραπάνω ντοκιμαντέρ για να δείτε πως κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας έχουν ήδη ξυπνήσει.
Εμείς πότε;

Γιατί ένας πάμπλουτος κεφαλαιοκράτης να θεωρείται οραματιστής;

Χθες όλοι μάθαμε πως έφυγε από την ζωή ο ιδρυτής της apple. Σίγουρα ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι ότι πιο ευχάριστο. Αντιθέτως αφήνει ένα κενό τόσο στα δικά του πρόσωπα όσο και στους γύρω του ανάλογα το πόσο σπουδαίος και γνωστός είναι.
Μετά θάνατον έχουμε μάθει να αγιοποιούμε και να αποθεώνουμε πρόσωπα τα οποία όσο ζούσαν συνήθως τα είχαμε στο περιθώριο. Όχι πως ο Steve Jobs βρισκόταν σε κανένα περιθώριο, αλλά εκτός από τα προϊόντα που δημιουργούσε και πουλούσε, δε πρόσφερε τίποτα άλλο. Και ξαφνικά η βιογραφία του γίνεται μπεστ σέλερ και όλοι οι ιστότοποι τον αγιοποιούν. Γιατί;
Φυσικά ο άνθρωπος από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα έφτασε να είναι η κορυφή στο χώρο της πληροφορικής Πράγματι τον θαυμάζω γι΄αυτή τη πρόοδο που είχε στη ζωή του.
Όμως ξέρω και τις μαύρες λεπτομέρειες αυτής της επιτυχίας. Τις τριτοκοσμικές συνθήκες που εργάζονται οι υπάλληλοι της apple στην Κίνα, τις μαζικές αυτοκτονίες των εργαζομένων που δεν μπορούν να αντέξουν το άγχος και την κούραση, τους χαμηλούς μισθούς των υπαλλήλων της εταιρίας στην Αμερική.
Δε μπορείς να αγιοποιείς έναν άνθρωπο που πατώντας στις ψυχές άλλων ανθρώπων έγινε δισεκατομμυριούχος
Είναι κρίμα όταν πέφτουμε θύματα των Μ.Μ.Ε. και εκτιμάμε τέτοιους ανθρώπους.
Κλείνοντας την ανάρτηση θα ήθελα να σας πω το εξής:
Το ipad που έχετε όλοι δε σας το έφτιαξε ο διάσημος Στηβ Τζόμπς αλλά οι ανώνυμοι Κινέζοι δούλοι του.
Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε το κλάμα σας για τον θάνατο του Στηβ Τζόμπς...

Ζώον κλωτσάει άνθρωπο...

Μπορείς να πεις πως οι Ματατζήδες - ζώα - αλήτες - υπάνθρωποι (η λίστα μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο) βαράνε κόσμο διότι εκτός του ότι δεν έχουν μυαλό προκαλούνται και από τις βρισιές και τις αντιδράσεις των διαδηλωτών. Και πάλι η τόση βία δε μπορεί να δικαιολογηθεί.
Ο μπάσταρδος όμως που κλώτσησε τον σκυλάκο γιατί το έκανε;
1. Του βρισε την μάνα;
2. Του έριξε μολότωφ;
3. Του επιτέθηκε;
Μάλλον ο Ματατζής ένιωσε κατώτερος ως ον από τον σκυλάκο και αντέδρασε έτσι...
Ματατζήδες στην μεταπολίτευση θα χετε την ίδια αντιμετώπιση που είχαν οι παππούδες μας με τους δοσίλογους και τους προδότες...

Persepolis

Υπάρχουν φορές που θες να δεις μιά ταινία αλλά δε τα καταφέρνεις διότι την χάνεις στο σινεμά ή κλείνει το βίντεο κλάμπ της γειτονιάς ή δε την παίζει η τηλεόραση. Η ταινία χάνεται σιγά σιγά στο μυαλό σου και μπαίνει στην λίστα των ταινιών που θες να δεις. Και ξαφνικά ένα βράδυ ανοίγεις από βαρεμάρα τη τηλεόραση και την βλέπεις να παίζει στο κρατικό κανάλι. Είσαι επίσης τυχερός που την βλέπεις από την αρχή. Την απολαμβάνεις και με τους τίτλους τέλους επιβεβαιώνεις τους λόγους που την θεωρούσες αξιόλογη και ενδιαφέρουσα.
Όμως το Περσέπολις που είδα χθες είχε κάτι ακόμα. Από μόνο του ήταν μία ταινία επανάσταση. Μία ταινία που παρουσιάζει τον καθημερινό αγώνα για ελευθερία. Μία ταινία αυτοβιογραφική που προσπαθεί να αφυπνήσει τους δυτικούς πως κάποιοι λαοί παλεύουν για τα δικαιώματα που εμείς τα έχουμε δεδομένα.
Η ζωή μιας κοπέλας που ζει μία επανάσταση, έναν εμφύλιο πόλεμο που είχε πάνω από ένα εκατομύριο νεκρούς, ένα καθεστώς αυστηρό και απάνθρωπο και δύο γονείς που θέλαν να την δουν ελεύθερη και δυναμική. Ένα κορίτσι που μέσα του έκρυβε μεγάλη ένταση. Ένα κορίτσι που έλεγε τα πάντα με το όνομά τους. Ένα κορίτσι που έφυγε στη Δύση για να ζήσει το όνειρό του κουβαλώντας εμπειρίες και ριζοσπαστικές απόψεις.
Μία ταινία αριστουργηματική...
Μία ταινία που μόνο μία Ερτ1 έχει τα κότσια να προβάλει στις οθόνες μας. Ένα κανάλι που κλείνει τη στιγμή που η ΝΕΤ δίνει 8 εκατ. ευρώ για να αποβλακωνόμαστε με το ποδόσφαιρο. Να γιατί αυτός ο τόπος δε θα πάει ποτέ μπροστά.
Γιατί ποτέ μας δεν αγωνιστήκαμε.
Γιατί τα βρήκαμε όλα έτοιμα...

Υπομονή... 2 χρόνια ακόμα!

Σήμερα φτάνουμε στα μισά της "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης. Άλλοι θα γιορτάζουν στα πολιτικά τους γραφεία και όλοι οι υπόλοιποι θα κλαίμε στα σπίτια και στις δουλειές μας.
Για την σημερινή μέρα εγώ θα ήθελα να τιμήσω τον κύριο που πριν από τέσσερα χρόνια είχε ρίξει καφέ στον Βενιζέλο.
Κάτι ήξερε αυτός ο άνθρωπος τότε...

Η τέχνη στο μάρμαρο

Τις μέρες που έμεινα στον Πύργο της Τήνους έμαθα την αγάπη που έχουν οι κάτοικοι του χωριού αυτού για τη τέχνη στο μάρμαρο.
Σε κάθε σοκάκι, σε κάθε τοίχο, σε κάθε αυλή υπήρχε μία μαρμάρινη νότα της τέχνης αυτής. Μέσα από το παράθυρο της σχολής ένα κεφάλι του Απόλλωνα "παρακολουθεί" τα μαθήματα που γίνονται στον χώρο αυτό ενώ μία αρχαϊκή κόρη στέκεται καμαρωτή στην αυλή και κοιτάει προς το χωριό.
Στο μουσείο μαρμαροτεχνίας βρίσκεις την αγάπη των ανθρώπων για τη δουλειά που κάνουν. Θαυμάζεις τα υπέρθυρα, μελετάς τα σχέδια που κάνανε πριν αρχίσουν να λαξεύουν το μάρμαρο και γνωρίζεις τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι τα παλιά χρόνια. Και φυσικά βρίσκεις πρωτοτυπίες... που ζήλεψε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Κάνοντας βόλτες στον Πύργο διαπιστώνεις πως όλο το χωριό έχει την ιστορία του... σκαλισμένη. Χρονολογίες, πρόσωπα, ονόματα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς είναι χαραγμένα σε πεζούλια, σε παράθυρα και σε πλακόστρωτα.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το νεκροταφείο του χωριού. Ο τρόπος ταφής συγκεκριμένα. Σκεπάζουν τον νεκρό με ένα σεντόνι και τον τοποθετούν σε μία σαρκοφάγο που βρίσκεται ήδη στο έδαφος. Την σφραγίζουν και μετά από χρόνια την ανοίγουν για να περισυλλέξουν τα οστά και να τα τοποθετήσουν στον οικογενειακό τάφο του καθενός.
Πιστεύω πως το χωριό όλο είναι ένα μουσείο, ανεξάρτητα ότι έχει και μουσεία και γκαλερύ.
Το βίντεο αυτό το προσφέρω για όσους έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη τέχνη του μαρμάρου.

Όμορφη μέρα...

... για να βγούμε στους δρόμους και να κυνηγήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Χθές το βράδυ περνώντας από το Σύνταγμα συνάντησα μία ομάδα ανθρώπων μπροστά από την Βουλή. Όλοι φωνάζανε αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν διότι άκουγα μουσική. Κατέβασα τα ακουστικά και αναγνώρισα τις τελευταίες στροφές του εθνικού μας ύμνου. Πήγα πιο κοντά τους. Ένας με μία ντουντούκα έλεγε κάτι και όλοι με μία φωνή απαντούσαν. "Ωχ..." ήταν η πρώτη μου λέξη. Στη συνέχεια άκουσα μία φράση από ένα ακατανόητο σύνθημά τους "... στην Αγιά Σοφιά να μπω...".
Εντάξει. Αυτό ήταν. Ξαναφόρεσα τα ακουστικά και έφυγα. Όμως το βράδυ έμαθα πως αυτή η ομάδα έσπασε την αλυσίδα των ματατζήδων και κατέθεσαν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Πιο είναι το μήνυμα που έλαβα από αυτήν την εξέλιξη; Πως αν το Κίνημα στο Σύνταγμα δε το δούμε ως μόδα ή ως τόπο για να χτυπήσουμε γκόμενο ή γκόμενα, τότε θα καταφέρουμε όχι μόνο στον Άγνωστο Στρατιώτη να φτάσουμε αλλά να ανεβούμε μέχρι το κτίριο και να το καταλάβουμε.
Ανυπομωνώ να δω τη στιγμή που ένα μεγάλο πανό με την λέξη "ΚΑΤΑΛΗΨΗ" θα κρέμεται από το μπαλκόνι των πρώην ανακτόρων και νυν υποτιθέμενου κοινοβουλίου (ή κυνοβουλίου) μίας υποτιθέμενης δημοκρατίας σε μία χώρα που απλά βρέθηκε τυχαία να είναι σε έναν τόπο που ανέδειξε έναν σπουδαίο πολιτισμό, ο οποίος δημιούργησε σπουδαία πράγματα.
Μέχρι στιγμής έχουμε φανεί ανάξιοι (με λίγες εξαιρέσεις φυσικά) συνεχιστές αυτού του λαμπρού πολιτισμού που ουδεμία σχέση έχει με μας...
Ας φανούμε επιτέλους και μεις χρήσιμοι και άξιοι αυτού του τόπου...

Υ.Γ. Η φωτογραφία αυτή είναι συμβολική. Ο δρόμος που δείχνει οδηγεί στο Εθνικό Μουσείο της Πράγας. Μίας άλλης ηρωικής πόλης αυτού του κόσμου... Καιρός να βγει μία νέα φωτογραφία με φοντο την Βουλή ή την Ακρόπολη. Καιρός να ξυπνήσουμε...

Καλό μήνα

Καλημέρα και καλό μήνα! Πάει καιρός που ένας νέος μήνας μπήκε Σάββατο. Είναι ότι καλύτερο να ξεκινάει ένας νέος μήνας μέσα στο σαββατοκύριακο. Να ξυπνάς χαλαρά, να ετοιμάζεις το καφεδάκι σου, να παίζει στο ραδιόφωνο η μουσική της αρεσκείας σου και έτσι ήρεμος και ξεκούραστος να υποδέχεσαι τον νέο μήνα.
Από τον Μάιο σε κάθε νέο μήνα ευχόμουν και ήλπιζα μέσα μου πως κάτι καλό θα συμβεί. Όμως δυστυχώς η μία απογοήτευση διαδεχόταν την άλλην. Και τώρα στέκομαι με τον καφέ στο χέρι να προβληματίζομαι.
Τι μπορεί να αλλάξει επιτέλους όλη αυτή τη κατάσταση;
Πως μπορεί να ξυπνήσει ο κόσμος...
Πλέον αρχίζω να κουράζομαι από αυτόν τον προβληματισμό. Εξάλλου και ο κόσμος όλος δείχνει πόσο άβουλος και ανεύθυνος είναι. Γιατί λοιπόν να στεναχωριέμαι και να πονάω. Εξάλλου πάντα ακούμε την φράση "έχουμε ότι μας αξίζει". Οπότε αυτό που περνάμε μας αξίζει.
Άρα δε χρειάζεται να χαλιέμαι.
Ας απολαύσω την κυβέρνηση που μας αξίζει.
Ας ζήσω την ζωή που μου αξίζει.
Καλό μήνα σε όλους λοιπόν...

Ή ας έχει ο καθένας τον μήνα που του αξίζει!